WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
OBRAZ
„Pokażcie Mi monetę podatkową!… Czyj jest ten obraz i napis?” Aby w pełni zrozumieć ten dobrze znany fragment o płaceniu podatku Cezarowi (Mt 22,15-21) musimy skupić naszą uwagę na terminie obraz, po grecku eikôn (od niego pochodzi słowo „ikona”). (…) Poprzez słowo obraz Jezus odsyła słuchacza do znanego fragmentu Księgi Rodzaju, mówiącego o stworzeniu mężczyzny i kobiety: „Bóg stworzył człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i kobietę” (Rdz 1,27).
Człowiek jest więc dogłębnie „naznaczony” przynależnością do Boga. Stanowi ikonę Pana, ucieleśnia Jego niewidzialne oblicze, nosi w sobie ślad boskości. Izrael nie będzie potrzebował posągów, aby wyobrazić sobie Boga. Człowiek stanowi obraz najbardziej przypominający Boga i jest z Nim głęboko związany. Na marginesie przypomnijmy, że (…) obrazem Boga jest (…) człowiek złożony z mężczyzny i kobiety („stworzył mężczyznę i kobietę”). Miłość między nimi oraz ich zdolność rodzenia stanowią symbol Stwórcy.
(…) W konkluzji Jezus odwołuje się do obu tych obrazów: „Oddajcie więc Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga”. Moneta opatrzona oficjalnym znakiem cesarza – niech będzie Cezara. Człowiek, opatrzony znakiem przynależności do Boga – niech będzie dłużnikiem wobec Boga, od którego otrzymał swą ostateczną godność.
Ekonomia i polityka nie ulegają tu unicestwieniu przez wprowadzenie integralizmu religijnego. Jednakże władza państwa oraz ekonomii ma ściśle określone, nieprzekraczalne granice. Nie może sprawować kontroli na człowiekiem w tym, co stanowi jego najgłębszą i najpełniejszą rzeczywistość.
abp Gianfranco Ravasi,
„Odkrywanie Słowa”, Częstochowa 2002
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Wydaje się, że świat zależy od tych, którzy nim rządzą. W rzeczywistości to Bóg kieruje jego losami. Pomimo iż żyjemy w społeczeństwach kierujących się ludzkimi, często niesprawiedliwymi prawami, naszym Panem i Władcą jest Bóg. Wypełniając więc wszystkie powinności społeczne, powinniśmy czynić to ze świadomością, że nasze życie jest w Jego rękach i On jest naszym najwyższym punktem odniesienia.
PIERWSZE CZYTANIE(Iz 45,1.4-6)
Bóg powołuje perskiego króla Cyrusa, aby uczynić go narzędziem wyzwolenia narodu wybranego. I rzeczywiście, gdy Cyrus zwycięża Babilończyków, pozwala mieszkańcom Judy na powrót do ojczyzny. Bóg objawia się w tej sytuacji jako Pan świata, kierujący jego losami. Nic nie dzieje się bez Jego wiedzy i jedynie Bóg z każdej negatywnej sytuacji potrafi wyprowadzić dobro.
Czytanie z Księgi proroka Izajasza
To mówi Pan o swym pomazańcu Cyrusie: «Ja mocno ująłem go za prawicę, aby ujarzmić przed nim narody i królom odpiąć broń od pasa, aby otworzyć przed nim podwoje, żeby się bramy nie zatrzasnęły.
Z powodu sługi mego, Jakuba, Izraela, mojego wybrańca, nazwałem cię twoim imieniem, pełnym zaszczytu, chociaż Mnie nie znałeś. Ja jestem Pan i nie ma innego. Poza Mną nie ma boga. Przypaszę ci broń, chociaż Mnie nie znałeś, aby wiedziano od wschodu słońca aż do zachodu, że beze Mnie nie ma niczego. Ja jestem Panem i nie ma innego».
PSALM(Ps 96,1 i 3.4-5.7-8.9-10ac)
Bóg zostaje przedstawiony jako władca nieba i ziemi. Psalmista wzywa wszystkich ludzi, aby uwielbiali Go, oddawali Mu chwałę i ogłaszali całemu światu wszystkie Jego dobrodziejstwa. Bóg jest sprawiedliwy, Jego wyroki wprowadzają w życie ludzi pokój i harmonię.
Refren: Pośród narodów głoście chwałę Pana.
Śpiewajcie Panu pieśń nową, *
śpiewaj Panu, ziemio cała.
Głoście Jego chwałę
wśród wszystkich narodów, *
rozgłaszajcie cuda pośród wszystkich ludów.Ref.
Wielki jest Pan, godzien wszelkiej chwały,*
budzi trwogę najwyższą,
większą niż inni bogowie.
Bo wszyscy bogowie pogan są tylko ułudą, *
Pan zaś stworzył niebiosa.Ref.
Oddajcie Panu, rodziny narodów, *
oddajcie Panu chwałę i uznajcie Jego potęgę.
Oddajcie Panu chwałę należną Jego imieniu, *
przynieście dary
i wejdźcie na Jego dziedzińce.Ref.
Uwielbiajcie Pana w świętym przybytku. *
Zadrżyj ziemio cała przed Jego obliczem.
Głoście wśród ludów, że Pan jest królem, *
będzie sprawiedliwie sądził ludy.Ref.
DRUGIE CZYTANIE(1Tes 1,1-5b)
Święty Paweł dziękuje Bogu za wielkie dzieło nawrócenia pogan z Tesaloniki. Wszystko to zawdzięcza łasce Chrystusa i mocy Ducha Świętego. Przepowiadanie Apostoła było jedynie narzędziem, które Pan wykorzystał w dziele ewangelizacji. To Boże dzieło rozwija się nadal, co święty Paweł zauważa we wzroście wiary, nadziei i miłości w sercach chrześcijan.
Początek Pierwszego Listu świętego Pawła Apostoła do Tesaloniczan
Paweł, Sylwan i Tymoteusz do Kościoła Tesaloniczan w Bogu Ojcu i Panu Jezusie Chrystusie. Łaska wam i pokój.
Zawsze dziękujemy Bogu za was wszystkich, wspominając o was nieustannie w naszych modlitwach, pomni przed Bogiem i Ojcem naszym na wasze dzieło wiary, na trud miłości i na wytrwałą nadzieję, w Panu naszym Jezusie Chrystusie. Wiemy, bracia przez Boga umiłowani, o wybraniu waszym, bo nasze głoszenie Ewangelii wśród was nie dokonało się przez samo tylko słowo, lecz przez moc i przez Ducha Świętego, z wielką siłą przekonania.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ(Mt 12,21)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Oddajcie Cezarowi to, co należy do Cezara,
a Bogu to, co należy do Boga.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA(Mt 22,15-21)
Próba doprowadzenia do kompromitującej wypowiedzi Jezusa po raz kolejny nie powiodła się. Chrystus nie występuje oficjalnie przeciwko ustanowionej władzy. Podkreśla jednak wyraźnie konieczność właściwej hierarchii. Jedynie to, co należy do Cezara, należy oddać Cezarowi, czyli wypełnić powinności dotyczące kwestii państwowych. Jednak w rzeczywistości cały świat wraz z tymi, którzy rządzą, podlega Bogu. A przede wszystkim człowiek i jego serce ma być przestrzenią Bożego panowania. Oddać Bogu to, co należy do Boga, znaczy oddać Mu całe swoje życie.
Słowa Ewangelii według świętego Mateusza
Faryzeusze odeszli i naradzali się, jak by pochwycić Jezusa w mowie.
Posłali więc do Niego swych uczniów razem ze zwolennikami Heroda, aby Mu powiedzieli: «Nauczycielu, wiemy, że jesteś prawdomówny i drogi Bożej w prawdzie nauczasz. Na nikim Ci też nie zależy, bo nie oglądasz się na osobę ludzką. Powiedz nam więc, jak Ci się zdaje? Czy wolno płacić podatek Cezarowi, czy nie?».
Jezus przejrzał ich przewrotność i rzekł: «Czemu Mnie kusicie, obłudnicy? Pokażcie Mi monetę podatkową». Przynieśli Mu denara.
On ich zapytał: «Czyj jest ten obraz i napis?».
Odpowiedzieli: «Cezara».
Wówczas rzekł do nich: «Oddajcie więc Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga».
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Psychika i duchowość w Caritas in veritate
Encyklika Benedykta XVI „Caritas in veritate” jest wielką zachętą do rozwoju człowieka. Jednak, żeby człowiek mógł naprawdę się rozwijać, nie może się zredukować: ani do maszyny zarabiającej pieniądze, ani do zwierzęcia zaspokajającego swoje instynkty, ani też do czystej psychologii. To zawężenie jest niebezpieczne szczególnie wtedy, gdy człowiek na drodze swojego rozwoju napotyka trudności i cierpienia, napięcia i wewnętrzne konflikty. Do ich rozwiązania nie wystarczy psycholog czy psychiatra. Benedykt XVI pisze o tym tak: „Jednym z aspektów współczesnego ducha technicystycznego jest skłonność do rozpatrywania problemów i napięć związanych z życiem wewnętrznym jedynie z punktu widzenia psychologicznego, aż po redukcjonizm neurologiczny. W ten sposób wnętrze człowieka zostaje pozbawione znaczenia i stopniowo zatraca się świadomość ontologicznej wartości duszy ludzkiej z jej głębinami, w które święci potrafili wnikać” (CiV 76).
Benedykt XVI upomina się tu o coś bardzo ważnego: naszą wiarę w duszę ludzką. Co się dzieje z człowiekiem współczesnym, skoro żyje mu się coraz wygodniej, a on czuje się coraz gorzej i cierpi na różne zaburzenia natury psychicznej? Czy nie jest to związane z zagubieniem pierwiastka duchowego – duszy, która przecież musi się czymś karmić, żeby żyć? Człowiek rozwija się i jest zadowolony z siebie nie tylko, gdy rozwija się na naturalnych poziomach, lecz wtedy, gdy wzrasta duchowo, gdy jego dusza poznaje samą siebie oraz prawdę, której zarodek Bóg w niej umieścił, gdy prowadzi dialog z samym sobą oraz ze swym Stwórcą. W przeciwnym wypadku – jak to określił Benedykt XVI – „człowiek jest niespokojny i chory” (CiV 76). Dlatego problemy natury psychologicznej: poczucie wyobcowania, nerwice i depresje mają również przyczyny natury duchowej. Papież stwierdza tu nawet, że „nowe formy zniewolenia przez narkotyki i rozpacz, w jaką popada tak wiele osób, znajdują wyjaśnienie nie tylko socjologiczne i psychologiczne, ale zasadniczo duchowe. Pustka, w jakiej dusza czuje się pozostawiona, mimo licznych terapii dla ciała i dla psychiki, przynosi cierpienie” (CiV 76).
Jest to więc jeszcze jeden apel Benedykta XVI o całościową wizję człowieka: nie jest on tylko psychiką, emocjami, myślami, lecz jest kimś więcej: jednością duszy i ciała. Nie wolno nam o tym zapomnieć: w wychowaniu dzieci, w podejściu do młodzieży, ale przede wszystkim w patrzeniu na samego siebie.
ks. Adam Rybicki
