WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
ZAPROSZENIE DO NIEBA
Jak niegdyś uczniowie, tak my dziś uporczywie wpatrujemy się w niebo. Spójrzmy na tajemnicę wniebowstąpienia, podążając śladem duchowych przewodników i świadków wiary.
Starożytny syryjski poeta Cyryllonas opisuje wniebowstąpienie, wkładając w usta Chrystusa słowa tęsknoty. „Ojciec czeka na mnie, aż wejdę i przyniosę ze sobą ciało i duszę, które uwięziły śmierć i diabeł. Aniołowie czekają na mnie, aż wrócę i przyniosę ze sobą zabłąkaną owcę, która dzięki mojemu przyjściu znów się odnalazła. Raj i ogród, obydwa mnie oczekują z nadzieją, że wprowadzę do nich Adama i ustanowię go tam panem”.
Święty Augustyn, zwracając się do katechumenów, zachęca ich do spojrzenia na wniebowstąpienie z wiarą będącą warunkiem zrozumienia. Chrystus wstąpił do nieba – wierzcie! I niech wam nie mówi wasze serce: co czyni? Nie pytajcie o to, czego nie można znaleźć. Tam jest – to wam wystarczy.
Inna wrażliwość towarzyszy św. Tomaszowi z Akwinu. Na pytanie, jaki sens ma dla nas wniebowstąpienie Chrystusa, odpowiada ze scholastyczną precyzją – umacnia naszą wiarę, nadzieję i miłość. Potęguje wiarę, gdyż zmusza do przekroczenia tego, co widzialne i zrozumiałe. Napawa nadzieją, bo Chrystus poprzedza nas w niebie, wskazując drogę i miejsce dla nas przygotowane. Obiecał to nam, mówiąc: „znów powrócę i zabiorę was do siebie, abyście byli tam, gdzie Ja jestem” (J 14,3). I wreszcie rozpala miłosną tęsknotę za niebem. Odchodzący Chrystus obiecuje uczniom, że ześle im Ducha Świętego Pocieszyciela. Ducha miłości porywającej nas ku życiu wiecznemu.
o. Jarosław Krawiec – dominikanin
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Po zmartwychwstaniu Pan Jezus przychodził do apostołów. Napełniał ich radością i pokojem. Oto teraz znowu odchodzi. Jezus jest nieuchwytny, jest tajemnicą. Pragnie, abyśmy Go szukali. Lecz wskazuje nam miejsca, gdzie na pewno jest. To sakramenty święte, a przede wszystkim Eucharystia. Gdy jesteśmy zmęczeni poszukiwaniem dobra, miłości, sprawiedliwości, przychodzimy tutaj. W Mszy św. Jezus odnawia nasze siły, te duchowe i te cielesne.
PIERWSZE CZYTANIE(Dz 1,1-11)
Posiadamy dar wiary. Otrzymaliśmy też rozum, to jeden z darów Ducha Świętego. Nasz rozum powinien współpracować z wiarą. Powinien być rozświetlony przez wiarę, a wiara wsparta rozumem. Apostołowie dotychczas pojmowali Jezusa tylko rozumem. Ta droga poznania dopełniła się. Teraz potrzebna jest im wiara. Wkrótce zstąpi na nich Duch Święty, który stworzy w nich harmonię wiary i rozumu.
Czytanie z Dziejów Apostolskich
Pierwszą książkę napisałem, Teofilu, o wszystkim, co Jezus czynił i nauczał od początku aż do dnia, w którym udzielił przez Ducha Świętego poleceń apostołom, których sobie wybrał, a potem został wzięty do nieba. Im też po swojej męce dał wiele dowodów, że żyje: ukazywał się im przez czterdzieści dni i mówił o królestwie Bożym.
A podczas wspólnego posiłku kazał im nie odchodzić z Jerozolimy, ale oczekiwać obietnicy Ojca. Mówił:
«Słyszeliście o niej ode Mnie: Jan chrzcił wodą, ale wy wkrótce zostaniecie ochrzczeni Duchem Świętym».
Zapytywali Go zebrani: «Panie, czy w tym czasie przywrócisz królestwo Izraela?». Odpowiedział im: «Nie wasza to rzecz znać czas i chwile, które Ojciec ustalił swoją władzą, ale gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi».
Po tych słowach uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu. Kiedy uporczywie wpatrywali się w Niego, jak wstępował do nieba, przystąpili do nich dwaj mężowie w białych szatach. I rzekli: «Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba».
PSALM(Ps 47,2-3.6-7.8-9)
Czasami, aby zrozumieć jakaś sytuację, potrzeba dystansu. Należy odejść na bok lub wyjechać i spojrzeć na to, co się wydarzyło, w nowy sposób. Pan Jezus wstępujący do nieba, otwiera nowy etap w życiu swych uczniów. A także nowy etap w dziejach ludzkości. Nie czas żałować tego, co było, czas spojrzeć w nowy sposób – zachwycić się tajemnicą Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata!
Refren: Pan wśród radości wstępuje do nieba.
lub: Alleluja.
Wszystkie narody klaskajcie w dłonie, *
radosnym głosem wykrzykujcie Bogu,
bo Pan Najwyższy, straszliwy, *
jest wielkim Królem nad całą ziemią.Ref.
Bóg wstępuje wśród radosnych okrzyków, *
Pan wstępuje przy dźwięku trąby.
Śpiewajcie psalmy Bogu, śpiewajcie, *
śpiewajcie Królowi naszemu, śpiewajcie.Ref.
Gdyż Bóg jest Królem całej ziemi, *
hymn zaśpiewajcie!
Bóg króluje nad narodami, *
Bóg zasiada na swym świętym tronie.Ref.
DRUGIE CZYTANIE(Ef 1,17-23)
Ktoś kiedyś powiedział: „Pan Bóg zamyka jedne drzwi, aby otworzyć inne”. Wstępujący do nieba Jezus znika z oczu uczniów, aby być widoczny „oczami ich serc”. W niezwykłym darze poszerza granice ich serc, aby było tam miejsce na dar wiary. Czasem Bóg prowadzi nas przez trudne i bolesne doświadczenia, aby poszerzyć granice naszego serca, aby dać się poznać w nowy sposób.
Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Efezjan
Bracia:
Bóg Pana naszego, Jezusa Chrystusa, Ojciec chwały, dał wam ducha mądrości i objawienia w głębszym poznaniu Jego samego, to znaczy światłe oczy dla waszego serca, tak byście wiedzieli, czym jest nadzieja waszego powołania, czym bogactwo chwały Jego dziedzictwa wśród świętych i czym przemożny ogrom Jego mocy względem nas, wierzących, na podstawie działania Jego potęgi i siły, z jaką dokonał dzieła w Chrystusie, gdy wskrzesił Go z martwych i posadził po swojej prawicy na wyżynach niebieskich, ponad wszelką zwierzchnością i władzą, i mocą, i panowaniem, i ponad wszelkim innym imieniem wzywanym nie tylko w tym wieku, ale i w przyszłym.
I wszystko poddał pod Jego stopy, a Jego samego ustanowił nade wszystko Głową dla Kościoła, który jest Jego Ciałem, Pełnią Tego, który napełnia wszystko wszelkimi sposobami.
Oto słowo Boże.
W.Bogu niech będą dzięki.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ(Mt 28,19.20)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Idźcie i nauczajcie wszystkie narody,
Ja jestem z wami przez wszystkie dni
aż do skończenia świata.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA(Mk 16,15-20)
Jezus, głosząc Ewangelię, nieustannie był w drodze. Szukał ludzi, jak pasterz zaginione owce. Teraz posyła w drogę apostołów. Chrześcijaństwo to droga, to dynamizm. W sensie duchowym i fizycznym. Nie możemy stać w miejscu, powinniśmy pogłębiać i ożywiać naszą wiarę na różne sposoby. Również przez spotkania z ludźmi. To jest zawsze okazja do dzielenia się wiarą, ale też do ubogacania wiarą innych.
Zakończenie Ewangelii według świętego Marka
Jezus, ukazawszy się Jedenastu, powiedział do nich:
«Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu. Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony. Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą: W imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do rąk i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą i ci odzyskają zdrowie».
Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga. Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdzał naukę znakami, które jej towarzyszyły.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Dar Konsekracji
Pan Jezus w tajemnicy wcielenia rozpoczął nowy styl życia, dotychczas nieznany. W swoim człowieczeństwie pokazał nam, jak będą wyglądały relacje w niebie.
Będzie to miłość – czysta, uboga i posłuszna. Taką miłością obdarzają się nieustannie Ojciec, Syn i Duch Święty. Z tej miłości czerpią aniołowie i święci. Pierwszą osobą, która poszła za Jezusem drogą czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, była Jego Matka, Maryja, potem uczniowie, a następnie chrześcijanie wszystkich wieków.
Pan Jezus całym swoim życiem pokazał nam, że miłość czysta jest bezinteresowna, czuła i troskliwa, szukająca dobra drugiego człowieka, jego świętości. Nie ma w niej egoizmu, zaborczości, wykorzystywania drugiego dla własnych celów. Dziewicza miłość Jezusa uczy nas, że Bóg jest źródłem miłości, którą pragnie nas obdarzać, abyśmy przekazywali ją bliźnim.
Pan Jezus wybrał drogę ubóstwa, które ubogaca innych. On stał się darem. Swoim życiem głosił, że największym bogactwem człowieka jest Bóg, jest miłość. Żył skromnie i prosto, z pracy własnych rąk. Dzielił się z innymi i przyjmował to, co inni pragnęli Mu ofiarować w dobrach materialnych oraz w ludzkiej życzliwości, pomocy i obecności. Uboga miłość Jezusa pokazuje nam, że Ojcu można zaufać, bo On troszczy się o wszystko w naszym życiu!
Dla Pana Jezusa pełnienie woli Ojca było tak istotne i niezbędne jak pokarm dla ciała i jak oddech dla życia. Był On do końca posłuszny, aż do śmierci krzyżowej. Swoim posłuszeństwem pokazał nam, że ostatnie zdanie należy zawsze do Boga, który z najgorszego cierpienia potrafi wyprowadzić nieskończone dobro. Ze śmierci Jezusa – zmartwychwstanie, a nam zbawienie. Posłuszna miłość Jezusa uczy nas też, że człowiek jest najbardziej wolny, nie wtedy, kiedy „robi to, co chce” pod wpływem emocji chwili, ale kiedy w pokorze wybiera największe dobro, przekraczając samego siebie, własne oczekiwania czy nadzieje.
Osoby powołane do życia konsekrowanego – czyli ofiarowanego Bogu – oddają całkowicie i bez reszty swoje życie Ojcu, naśladując Jezusa w Jego stylu życia. Idą z Nim przez swoją ziemską doczesność każdego dnia coraz bardziej czyści, ubodzy i posłuszni. Ich zadaniem w Kościele jest „uobecniać w świecie samego Chrystusa przez osobiste świadectwo” (Vita Consecrata nr 72). Ukazywać przez śluby zakonne piękno człowieczeństwa Chrystusa i Jego zbawczą miłość.
s. Anna Maria Pudełko – apostolinka
