WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
BOGU CO BOSKIE
Cel nie uświęca środków. Stąd konieczne jest, aby dzieci światłości postępowały w mocy Ducha Świętego, kierując się w swoim działaniu wiarą, nadzieją i miłością, dążąc do prawdy uczciwie i rzetelnie. Szanując przeciwnika, ale też w porę demaskując wszelkie podstępne działania dzięki darom mądrości i roztropności.
Dzisiejsza liturgia słowa pozwala uchwycić wyraźny kontrast pomiędzy metodami stosowanymi w walce o prawdę między synami królestwa Bożego – uczniami Chrystusa, a synami ciemności, którzy, wykorzystując podstępne metody, walczą z prawdą i jej głosicielami.
W pierwszym czytaniu z Księgi Izajasza autor przedstawia Cyrusa jako pasterza i pomazańca powołanego przez Boga Izraela. Wyjątkowa pozycja tego perskiego władcy pochodzi od Boga, który jest jedynym Panem nieba i ziemi. Jego wyznawcy, w odróżnieniu od samego Cyrusa i jego poddanych, znają tego Boga i tylko do Niego należą.
W drugim czytaniu Apostoł Paweł wyraża wdzięczność Bogu, który sprawił, że adresaci jego listu odpowiedzieli na Boże wybranie. Stało ono się rzeczywistością dzięki działalności apostołów i ich współpracowników. A wszystko dokonało się mocą Ducha Świętego.
W Ewangelii są ukazane granice władzy świeckiej. Tylko sprawy do niej należące powinny być jej poddane. Jezus nie wyjaśnia, co jest pod władzą Boga. Odpowiedź przynosi Jego dalsze nauczanie w świątyni (usłyszymy je w przyszłą niedzielę). Człowiek stworzony na obraz i podobieństwo Boga ma należeć jedynie do tego, który go stworzył.
Władza, która jest konieczna, pochodzi od Boga, nie od człowieka. I Bogu, a nie człowiekowi, w ostatecznym rozrachunku podlega.
Opracowano na podstawie:
Wielka tajemnica wiary.
Program duszpasterski Kościoła w Polsce na rok 2019/2020,
zeszyt homiletyczny, s. 153-155.
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
PIERWSZE CZYTANIE (Iz 45, 1. 4-6)
Cyrus był poganinem, królem Persji. Mimo tego, że nie znał Boga Izraela, Ten nazywa go swoim pomazańcem. Dla Boga bowiem i Jego łaski ani pochodzenie etniczne człowieka, ani nawet jego przekonania religijne nie stanowią przeszkody. Bóg zawsze wybiera człowieka o prawym sercu, który jest uległy natchnieniom Jego Ducha. Wielki pogański król Cyrus stał się w ręku Boga narzędziem w objawieniu światu, że jedynym Panem jest On – Bóg Jakuba i Izraela.
Czytanie z Księgi proroka Izajasza
Tak mówi Pan o swym pomazańcu Cyrusie: «Ja mocno ująłem go za prawicę, aby ujarzmić przed nim narody i królom odpiąć broń od pasa, aby otworzyć przed nim podwoje, żeby się bramy nie zatrzasnęły.
Przez wzgląd na mego sługę, Jakuba, Izraela, mojego wybrańca, nadałem ci twój tytuł, bardzo zaszczytny, chociaż Mnie nie znałeś. Ja jestem Pan, i nie ma innego. Poza Mną nie ma boga. Przypaszę ci broń, chociaż Mnie nie znałeś, aby wiedziano od wschodu słońca aż do zachodu, że poza Mną nie ma nic. Ja jestem Pan i nikt poza Mną».
Oto słowo Boże.
PSALM
Psalmista pała gorliwością o to, aby wszystkie ludy poznały prawdziwego Boga i oddały Mu chwałę. Co znaczy oddać chwałę Bogu? Bóg doznaje chwały wtedy, gdy człowiek w swoim sercu pozna prawdę o Nim. Grzech zniekształca człowiekowi prawdziwe oblicze Ojca. Potrzeba głosić światu Ewangelię – Dobrą Nowinę o miłości i miłosierdziu Ojca, aby zbawić człowieka od jego grzechów.
Refren: Pośród narodów głoście chwałę Pana.
Śpiewajcie Panu pieśń nową, *
Śpiewaj Panu, ziemio cała.
Głoście Jego chwałę wśród wszystkich narodów, *
rozgłaszajcie Jego cuda pośród wszystkich ludów. Ref.
Wielki jest Pan, godzien wszelkiej chwały, *
Budzi trwogę najwyższą, większą niż inni bogowie.
Bo wszyscy bogowie pogan są tylko ułudą, *
Pan zaś stworzył niebiosa. Ref.
Oddajcie Panu, rodziny narodów, *
Oddajcie Panu chwałę i uznajcie Jego potęgę.
Oddajcie Panu chwałę należną Jego imieniu, *
przynieście dary i wejdźcie na Jego dziedzińce. Ref.
Uwielbiajcie Pana w świętym przybytku, *
zadrżyj, ziemio cała, przed Jego obliczem.
Głoście wśród ludów, że Pan jest królem, *
będzie sprawiedliwie sądził ludy. Ref.
DRUGIE CZYTANIE (1 Tes 1, 1-5b)
Ewangelizacja narodów nie polega na głoszeniu im nowej ideologii, atrakcyjnej doktryny czy doskonałego systemu moralnego. Słowo Boga jest żywą Osobą, jest głoszone przez żywych świadków Słowa, a jego odbiorcą jest żyjący człowiek. Dlatego dzieło ewangelizacji jest przestrzenią dialogu miłości między Bogiem a człowiekiem. Dokonuje się jedynie wtedy, gdy wezwanie Boga spotka się z wolną odpowiedzią człowieka.
Czytanie z Pierwszego Listu Świętego Pawła Apostoła do Tesaloniczan
Paweł, Sylwan i Tymoteusz do Kościoła Tesaloniczan w Bogu Ojcu i Panu Jezusie Chrystusie. Łaska wam i pokój!
Zawsze dziękujemy Bogu za was wszystkich, wspominając o was nieustannie w naszych modlitwach, pomni przed Bogiem i Ojcem naszym na wasze dzieło wiary, na trud miłości i na wytrwałą nadzieję w Panu naszym Jezusie Chrystusie.
Wiemy, bracia przez Boga umiłowani, o wybraniu waszym, bo nasze głoszenie Ewangelii wśród was nie dokonało się samym tylko słowem, lecz mocą i działaniem Ducha Świętego oraz wielką siłą przekonania.
Oto słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Jawicie się jako źródło światła w świecie,
trzymając się mocno Słowa Życia.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Mt 22, 15-21)
Wszystko w świecie stworzonym powiązane jest różnymi zależnościami. Nic nie istnieje samo z siebie i dla siebie. W dzisiejszej Ewangelii Jezus stanowczo poucza faryzeuszy: „Oddajcie Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga”. Obraz i napis Cezara spoczął na rzymskiej monecie. Na czym spoczął obraz i podobieństwo Boga? Jedynym takim stworzeniem jest człowiek. Czy jednak potrafi on w miłosnej wolności oddać Bogu to, co do Niego należy?
+ Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza
Faryzeusze odeszli i naradzali się, jak by podchwycić Jezusa w mowie.
Posłali więc do Niego swych uczniów razem ze zwolennikami Heroda, aby Mu powiedzieli: «Nauczycielu, wiemy, że jesteś prawdomówny i drogi Bożej w prawdzie nauczasz. Na nikim Ci też nie zależy, bo nie oglądasz się na osobę ludzką. Powiedz nam więc, jak ci się zdaje? Czy wolno płacić podatek cezarowi, czy nie?».
Jezus przejrzał ich przewrotność i rzekł: «Czemu wystawiacie Mnie na próbę, obłudnicy? Pokażcie Mi monetę podatkową!». Przynieśli Mu denara.
On ich zapytał: «Czyj jest ten obraz i napis?». Odpowiedzieli: «Cezara». Wówczas rzekł do nich: «Oddajcie więc cezarowi to, co należy do cezara, a Bogu to, co należy do Boga».
Oto słowo Pańskie.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Porwany w Iraku
Czasu nie odmierza równomierne tykanie zegara. Niektóre minuty spadają niezauważone na ziemię, podczas gdy inne wirują w powietrzu niczym niesione wiatrem liście. Samochód pędził naprzód, a świat umykał gdzieś w tyle.
„Pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach, prowadzi mnie nad wody, bym odpoczął. Ożywia mnie na nowo, prowadzi mnie po właściwych ścieżkach przez wzgląd na swoje imię” (Ps 23).
Otwierałem i zamykałem oczy, tak mocno przyciśnięte do moich skulonych z powodu ciasnoty ramion, że widziałem jedynie rozmazany obraz brudnej wykładziny pod tylnym siedzeniem auta.
„Tak, choćbym kroczył ciemną doliną, zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną! Twój kij pasterski i laska dodają mi otuchy”.
Poczułem szarpnięcie w żołądku, gdy samochód gwałtownie skręcił i pomknął przed siebie. Przed siebie i daleko stąd. Przed siebie i ku miejscu, o którym nie miałem odwagi jeszcze myśleć.
„Zastawiasz przede mną stół wobec mych przeciwników. Namaszczasz mi głowę olejkiem, a mój kielich jest napełniony”.
Nie byłem w stanie stwierdzić, czy wypowiadam te słowa na głos, czy wybrzmiewają one jedynie w moim wnętrzu.
Nie byłem w stanie tego zrobić aż do momentu, gdy uderzenie karabinem w głowę utwierdziło mnie w poczuciu zbliżającego się nieuchronnie koszmaru.
– Cicho! – warknął nad moją głową mężczyzna, a ton jego głosu przebijał się przez ogłuszający hałas rozpędzonych kół, ryczącego silnika i żwiru na drodze. – Zamilcz albo, na Boga, roztrzaskam ci głowę! – rozkazał, przyciskając ostrzegawczo ciężki karabin do mojej potylicy.
„Pan moim pasterzem…” Załamał mi się głos. Po raz kolejny zamknąłem oczy, ale mimo to moje wargi nadal się poruszały. Przez piętnaście minut raz po raz recytowałem z pamięci ten psalm Dawida. Pogrążony w szmerze własnego szeptu, otuliłem się tymi wersami i uchwyciłem się tych słów niczym człowiek, który dzierży pochodnię, pogrążając się w ciemności.
Czasu nie odmierza równomierne tykanie zegara. Wtedy wydawało mi się, że biegnie szybko, zbyt szybko, by go pochwycić i rozszyfrować. Ale jak to możliwe, skoro po dziś dzień, gdy tylko zamykam oczy, nadal mam przed oczami każdą chwilę.
* * *
Niezwykle emocjonująca relacja biskupa Saada Hanny, w której opowiada o swoim uprowadzeniu przez muzułmańskich ekstremistów w 2006 r. Historię tę, pełną nie tylko cierpienia, ale i wiary w ludzi, czyta się z zapartym tchem.
Ojciec Hanna, mimo tortur i wielokrotnego nakłaniania do przejścia na islam, odważnie bronił swojej wiary i z wielką stanowczością odsuwał od siebie uczucie nienawiści wobec swoich oprawców. Jest to inspirujące świadectwo potęgi chrześcijańskiej nadziei miłości w obliczu niewypowiedzianego zła.
Saad Sirop Hanna,
Edward S. Aris
Porwany w Iraku.
Edycja Świętego Pawła, 2019
www.edycja.pl/produkty/ksiazki/biografie-i-swiadectwa/inne/porwanyiraku
