WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
ROZWÓJ WIARY
Większość z nas stara się rozwijać nieustannie swoje talenty i umiejętności. Dlatego dużą popularnością cieszą się wszelkiego rodzaju kursy, które nie tylko przekazują wiedzę, ale uczą też, jak skutecznie wykorzystywać swój potencjał. Skoro chcemy osiągnąć sukces w pracy, sporcie czy nauce oraz marzymy o spełnionym i pięknym życiu rodzinnym, to warto również skorzystać z lekcji, którą daje Ewangelia.
Poszukiwanie prawdy jest warunkiem rozwoju Kościoła. Obiecany przez Jezusa Paraklet wy-pełnia zgromadzoną w Wieczerniku wspólnotę, ale jednocześnie otwiera umysły i serca słucha-czy: najpobożniejszych Żydów, którzy po siedmiu tygodniach znowu przybyli do Jeruzalem na Święto Zbiorów. Owocem Jego działania jest prawda o sensie Męki, Śmierci i Zmartwychwstaniu Jezusa głoszona przez św. Piotra. Spotkanie z Prawdą wieńczy chrzest wielu tysięcy ludzi. Żeby otworzyć się na wieczną Prawdę, potrzebne jest życie w prawdzie, bez zakłamania i obłudy. W innym przypadku albo będę za le-niwy, by Jej poszukiwać, albo za tępy, by Ją zrozumieć. Po czym poznam, że już Ją znalazłem? Po owocach! Ciekawe, że znamy na pamięć dary Ducha Świętego, ale już nie potrafimy należycie ocenić, czy je w naszym chrześcijańskim życiu wykorzystujemy. Więc jeszcze raz: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie. Razem dziewięć. War-to zapamiętać!Ciekawe, że wyliczenie owoców św. Paweł poprzedza katalogiem pospolitych grzechów społecznych, niszczących wspólnotę. Czego zatem więcej znajdę w moim życiorysie: grzechów czy owoców? I od razu wiem, kie-dy Duch Boży we mnie mieszka, a kiedy wystawiam Go na zewnątrz.
Jarosław Krawiec, dominikanin
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
PIERWSZE CZYTANIE (Ez 17, 22-24)
Bóg wywyższa drzewo niskie
Czytanie z Księgi proroka Ezechiela
Tak mówi Pan Bóg: «Ja także wezmę wierzchołek z wysokiego cedru i zasadzę, z najwyższych jego pędów ułamię gałązkę i zasadzę ją na górze wyniosłej i wysokiej.
Na wysokiej górze izraelskiej ją zasadzę. Ona wypuści gałązki i wyda owoc, i stanie się cedrem wspaniałym. Wszystko ptactwo pod nim zamieszka, wszystkie istoty skrzydlate zamieszkają w cieniu jego gałęzi.
I wszystkie drzewa na polu poznają, że Ja jestem Pan, który poniża drzewo wysokie, który drzewo niskie wywyższa, który sprawia, że drzewo zielone usycha, który zieloność daje drzewu suchemu. Ja, Pan, rzekłem i to uczynię».
Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY (Ps 92 (91), 2-3. 13-14. 15-16)
Refren: Dobrze jest śpiewać Tobie, Panie Boże.
Dobrze jest dziękować Panu, *
śpiewać Twojemu imieniu, Najwyższy,
rano głosić Twoją łaskawość, *
a wierność Twoją nocami.
Refren: Dobrze jest śpiewać Tobie, Panie Boże.
Sprawiedliwy zakwitnie jak palma, *
rozrośnie się jak cedr na Libanie.
Zasadzeni w domu Pańskim *
rozkwitną na dziedzińcach naszego Boga.
Refren: Dobrze jest śpiewać Tobie, Panie Boże.
Nawet i w starości wydadzą owoc, *
zawsze pełni życiodajnych soków,
aby świadczyć, że Pan jest sprawiedliwy, *
On moją Opoką i nie ma w Nim nieprawości.
Refren: Dobrze jest śpiewać Tobie, Panie Boże.
DRUGIE CZYTANIE (2 Kor 5, 6-10)
Staramy się podobać Bogu
Czytanie z Drugiego Listu Świętego Pawła Apostoła do Koryntian
Bracia:
Mając ufność, wiemy, że jak długo pozostajemy w ciele, jesteśmy pielgrzymami, z daleka od Pana. Albowiem według wiary, a nie dzięki widzeniu postępujemy. Mamy jednak nadzieję i chcielibyśmy raczej opuścić nasze ciało i stanąć w obliczu Pana.
Dlatego też staramy się Jemu podobać, czy to gdy z Nim, czy gdy z daleka od Niego jesteśmy. Wszyscy bowiem musimy stanąć przed trybunałem Chrystusa, aby każdy otrzymał zapłatę za uczynki dokonane w ciele, złe lub dobre.
Oto słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Ziarnem jest słowo Boże, a siewcą jest Chrystus,
każdy, kto Go znajdzie, będzie żył na wieki.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Mk 4, 26-34)
Rozwój królestwa Bożego
Słowa Ewangelii według Świętego Marka
Jezus mówił do tłumów:
«Z królestwem Bożym dzieje się tak, jak gdyby ktoś nasienie wrzucił w ziemię. Czy śpi, czy czuwa, we dnie i w nocy, nasienie kiełkuje i rośnie, sam nie wie jak. Ziemia sama z siebie wydaje plon, najpierw źdźbło, potem kłos, a potem pełne ziarno w kłosie. Gdy zaś plon dojrzeje, zaraz zapuszcza sierp, bo pora już na żniwo».
Mówił jeszcze: «Z czym porównamy królestwo Boże lub w jakiej przypowieści je przedstawimy? Jest ono jak ziarnko gorczycy; gdy się je wsiewa w ziemię, jest najmniejsze ze wszystkich nasion na ziemi. Lecz wsiane, wyrasta i staje się większe od innych jarzyn; wypuszcza wielkie gałęzie, tak że ptaki podniebne gnieżdżą się w jego cieniu».
W wielu takich przypowieściach głosił im naukę, o ile mogli ją rozumieć. A bez przypowieści nie przemawiał do nich. Osobno zaś objaśniał wszystko swoim uczniom.
Oto słowo Pańskie.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
ZACHWYCIĆ SIĘ TĄ MIŁOŚCIĄ
Życie wewnętrzne prowadzi do przylgnięcia do Chrystusa, i w tym sensie życie Eucharystią ma prowadzić do przylgnięcia do Chrystusa Eucharystycznego. Ma On stawać się dla mnie Kimś żywym. Nie „czymś”, nie celebracją czegoś, co kojarzy się bardziej z przedmiotem niż Osobą. Akt wiary daje możliwość „dotknięcia” na ołtarzu samego Boga. Coś wtedy dzieje się we mnie, coś narasta. Moje uczestnictwo w Eucharystii, jeżeli jest połączone z aktami wiary, może być w drodze do świętości stale wzbogacane.
Jeżeli Kościół mówi, że wszyscy są powołani do świętości, to powinienem sobie uświadomić, że do świętości nie dochodzi się inaczej, jak tylko drogą życia wewnętrznego. Nie ma innego sposobu – chyba że męczeństwo za wiarę. Droga do świętości prowadzi od Eucharystii do życia wewnętrznego i od życia wewnętrznego do Eucharystii. A to życie wewnętrzne wyraża się w konkretnym działaniu, bo przecież dobro jest rozlewne z natury. Prymat łaski, prymat życia wewnętrznego nad działaniem oznacza, że w życiu czynnym muszę kiedyś odkryć, iż zawsze pierwsza jest łaska. To właśnie modlitwa głęboka, będąca wyrazem pokornej wiary, potrafi przeorać nasze oporne serca. To ona „przypomina nam nieustannie o pierwszeństwie Chrystusa i – przez odniesienie do Niego – o pierwszeństwie życia wewnętrznego i świętości” (…) Przyjmowanie prymatu łaski nad działaniem będzie mnie otwierało na Boga REALNIE OBECNEGO na ołtarzu. Im bardziej ta prawda o pierwszeństwie łaski zakorzeni się we mnie, tym bardziej moje serce będzie podatne na uświęcające działanie Eucharystii. Jeżeli nie odkryję pierwszeństwa modlitwy, jeśli się w niej nie zakocham, świat nie będzie mnie potrzebował. Życie Eucharystią oznacza postawienie jej w centrum życia, do którego mają zmierzać moje myśli, pragnienia, nadzieje. Życie Eucharystią i życie wewnętrzne są ze sobą ściśle związane i od siebie zależne. Dzięki Eucharystii mogę wchodzić w bezpośredni i obiektywny kontakt z Odkupieniem dokonanym przez Boga raz na zawsze, a jednocześnie wciąż uobecniającym się przede mną na ołtarzu podczas sprawowanego misterium. Nie ma życia wewnętrznego bez Odkupienia, bo przecież wszystkie łaski zostały wysłużone na krzyżu. A to Odkupienie realizuje się na ołtarzu, ponieważ jest ponad czasem, zawsze uobecniane na nowo. Odkupienie jest ukazane i może być dotknięte przez wiarę właśnie w Eucharystii, bo to ona jest Sakramentem Odkupienia. Jak wielkim darem – którego może nie doceniam – jest dla mnie wiara. (…) To Bóg daje mi łaskę wiary, która jest jedyną przestrzenią kontaktu z Jego miłością nieskończoną; jedynym bezpośrednim i właściwym środkiem zjednoczenia się z Bogiem.
ZACHWYCIĆ SIĘ TĄ MIŁOŚCIĄ
Książka „Zachwycić się tą Miłością” przybliża nam tajemnicę wiary, pokaże zdumiewającą bliskość Boga, odkrywając przed nami miłość Jezusa Eucharystycznego obecnego pośród nas. Ożywczą, realną, odkupieńczą. To lektura dla tych, którzy chcą świadomie i głęboko wierzyć.
