WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
Człowiek potrafi się przyzwyczaić do wszystkiego, również do Wielkiego Postu, którego celem jest prowadzić do chwalebnego dnia Wielkanocy przez umartwienie i pokutę. Dlatego Jezus usiłuje zbudzić nas dziś z duchowego uśpienia i przestrzega, że jeśli się nie nawrócimy, grozi nam utrata szczęścia wiecznego. Stańmy więc przed Bogiem ze skruchą i prośmy Go o siłę do przemiany życia na lepsze.
NAWRÓCENIE: KROK DO TYŁU CZY DO PRZODU?
Przez cały okres Wielkiego Postu słowo nawrócenie zajmuje miejsce centralne. Odnajdujemy je nawet w czytaniach i modlitwach wypowiadanych przez kapłana podczas Eucharystii.
W „Leksykonie duchowości katolickiej” czytamy, że nawrócenie jest procesem wynikającym z podjęcia świadomej decyzji zerwania z grzechem i zwrócenia się do Boga oraz zawierzenia Jego miłości. Dokonuje się ono we wnętrzu człowieka. Wyrazem nawrócenia jest jego pozytywna postawa, działanie, wartościowanie i myślenie.
Możemy zadać sobie pytanie: na czym polega zerwanie z grzechem i zwrócenie się do Boga? Mamy do czynienia z podążaniem w dwóch kierunkach. Albo do tyłu albo do przodu.
W nawróceniu nie wystarczy wyznać grzechy. Trzeba bezwarunkowo oddać Bogu swoją przeszłość, porzucić to wszystko, co odrywało nas od Boga, dając złudne poczucie bezpieczeństwa. Jeśli oglądamy się wstecz, to nie przyjmujemy Bożej łaski. Jeżeli natomiast patrzymy w przyszłość, to znaczy, że jesteśmy bardziej otwarci na Boga, który działa w ukryciu mocą Ducha Świętego: „oto Ja dokonuję rzeczy nowej: pojawia się właśnie” (Iz 43,19a). Taka postawa człowieka wierzącego sprawia, że pozwala on Panu Bogu i Jego łasce przenikać do głębi i prowadzić się do poznania Bożej miłości. Nawrócenie wymaga otwarcia i przemiany serca.
Skoro Bóg wzywa nas do nawrócenia, to znaczy, że jest ono w zasięgu naszych możliwości. Oto mamy przed sobą drogę życia lub śmierci. Co może być ważniejszego? „Jeśli się nie nawrócicie, wszyscy tak samo zginiecie” – czytamy w dzisiejszej Ewangelii.
o. Luca Bovio IMC, Papieskie Dzieła Misyjne
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
PIERWSZE CZYTANIE (Wj 3, 1-8a. 13-15)
Powołanie Mojżesza
Czytanie z Księgi Wyjścia
Gdy Mojżesz pasł owce swego teścia imieniem Jetro, kapłana Madianitów, zaprowadził owce w głąb pustyni i doszedł do Góry Bożej Horeb. Wtedy ukazał mu się Anioł Pański w płomieniu ognia, ze środka krzewu. Mojżesz widział, jak krzew płonął ogniem, a nie spłonął od niego.
Wtedy Mojżesz powiedział do siebie: «Podejdę, żeby się przyjrzeć temu niezwykłemu zjawisku. Dlaczego krzew się nie spala?» Gdy zaś Pan ujrzał, że podchodzi, by się przyjrzeć, zawołał Bóg do niego ze środka krzewu: «Mojżeszu, Mojżeszu!»
On zaś odpowiedział: «Oto jestem». Rzekł mu Bóg: «Nie zbliżaj się tu! Zdejmij sandały z nóg, gdyż miejsce, na którym stoisz, jest ziemią świętą». Powiedział jeszcze Pan: «Jestem Bogiem ojca twego, Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba».
Mojżesz zasłonił twarz, bał się bowiem zwrócić oczy na Boga.
Pan mówił: «Dosyć napatrzyłem się na udrękę ludu mego w Egipcie i nasłuchałem się narzekań jego na ciemięzców, znam więc jego uciemiężenie. Zstąpiłem, aby go wyrwać z rąk Egiptu i wyprowadzić z tej ziemi do ziemi żyznej i przestronnej, do ziemi, która opływa w mleko i miód».
Mojżesz zaś rzekł Bogu: «Oto pójdę do Izraelitów i powiem im: Bóg ojców naszych posłał mnie do was. Lecz gdy oni mnie zapytają, jakie jest Jego imię, cóż im mam powiedzieć?» Odpowiedział Bóg Mojżeszowi: «Jestem, który jestem». I dodał: «Tak powiesz synom Izraela: Jestem posłał mnie do was».
Mówił dalej Bóg do Mojżesza: «Tak powiesz Izraelitom: Pan, Bóg ojców waszych, Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba posłał mnie do was. To jest imię moje na wieki i to jest moje zawołanie na najdalsze pokolenia».
Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY (Ps 103 (102), 1b-2. 3-4. 6-7. 8 i 11)
Refren: Pan jest łaskawy, pełen miłosierdzia.
Błogosław, duszo moja, Pana, *
i wszystko, co jest we mnie, święte imię Jego.
Błogosław, duszo moja, Pana *
i nie zapominaj o wszystkich Jego dobrodziejstwach.
Refren: Pan jest łaskawy, pełen miłosierdzia.
On odpuszcza wszystkie twoje winy *
i leczy wszystkie choroby.
On twoje życie ratuje od zguby, *
obdarza cię łaską i zmiłowaniem.
Refren: Pan jest łaskawy, pełen miłosierdzia.
Dzieła Pana są sprawiedliwe, *
wszystkich uciśnionych ma w swojej opiece.
Drogi swoje objawił Mojżeszowi, *
swoje dzieła synom Izraela.
Refren: Pan jest łaskawy, pełen miłosierdzia.
Miłosierny jest Pan i łaskawy, *
nieskory do gniewu i bardzo cierpliwy.
Bo jak wysoko niebo wznosi się nad ziemią, *
tak wielka jest łaska Pana dla Jego czcicieli.
Refren: Pan jest łaskawy, pełen miłosierdzia.
DRUGIE CZYTANIE (1 Kor 10, 1-6. 10-12)
Życie Izraela na pustyni jest zapowiedzią rzeczy przyszłych
Czytanie z Pierwszego Listu Świętego Pawła Apostoła do Koryntian
Nie chciałbym, bracia, byście nie wiedzieli, że nasi ojcowie wszyscy co prawda zostawali pod obłokiem, wszyscy przeszli przez morze i wszyscy byli ochrzczeni w imię Mojżesza, w obłoku i w morzu; wszyscy też spożywali ten sam pokarm duchowy i pili ten sam duchowy napój. Pili zaś z towarzyszącej im duchowej skały, a skałą był Chrystus. Lecz w większości z nich nie upodobał sobie Bóg; polegli bowiem na pustyni.
Stało się zaś to wszystko, by mogło posłużyć za przykład dla nas, abyśmy nie byli skłonni do złego, tak jak oni zła pragnęli. Nie szemrajcie, jak niektórzy z nich szemrali – i zostali wytraceni przez dokonującego zagłady.
A wszystko to przydarzało się im jako zapowiedź rzeczy przyszłych, spisane zaś zostało ku pouczeniu nas, których dosięga kres czasów. Niech przeto ten, komu się zdaje, że stoi, baczy, aby nie upadł.
Oto słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Por. Mt 4, 17)
Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże.
Pan mówi: Nawracajcie się,
bliskie jest królestwo niebieskie.
Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże.
EWANGELIA (Łk 13, 1-9)
Jeśli się nie nawrócicie, wszyscy podobnie zginiecie
+ Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza
W tym czasie przyszli jacyś ludzie i donieśli Jezusowi o Galilejczykach, których krew Piłat zmieszał z krwią ich ofiar.
Jezus im odpowiedział: «Czyż myślicie, że ci Galilejczycy byli większymi grzesznikami niż inni mieszkańcy Galilei, iż to ucierpieli? Bynajmniej, powiadam wam; lecz jeśli się nie nawrócicie, wszyscy podobnie zginiecie. Albo myślicie, że owych osiemnastu, na których zwaliła się wieża w Siloam i zabiła ich, było większymi winowajcami niż inni mieszkańcy Jeruzalem? Bynajmniej, powiadam wam; lecz jeśli się nie nawrócicie, wszyscy tak samo zginiecie».
I opowiedział im następującą przypowieść: «Pewien człowiek miał zasadzony w swojej winnicy figowiec; przyszedł i szukał na nim owoców, ale nie znalazł. Rzekł więc do ogrodnika: „Oto już trzy lata, odkąd przychodzę i szukam owocu na tym figowcu, a nie znajduję. Wytnij go, po co jeszcze ziemię wyjaławia?” Lecz on mu odpowiedział: „Panie, jeszcze na ten rok go pozostaw, aż okopię go i obłożę nawozem; i może wyda owoc. A jeśli nie, w przyszłości możesz go wyciąć”».
Oto słowo Pańskie.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
JEDEN ZA WSZYSTKICH, WSZYSCY ZA JEDNEGO
Bardziej pragnę święceń jednego kapłana rodzimego niż nawrócenia pięćdziesięciu tysięcy wiernych. (Papież Innocenty XI)
Te słowa papieża Innocentego XI są wyrazem troski o Kościół, który bez rodzimych kapłanów w danym kraju i kulturze byłby jak roślinka bez korzeni.
Miejscowe powołania i dobra formacja w seminariach jest sprawą „życia i śmierci” dla Kościoła w danym kraju. W przeciwnym razie izolacja i wygnanie „obcych” misjonarzy mogłoby wykorzenić go i pozbawić wiernych dostępu do Eucharystii.
Wzięły to sobie do serca panie Stefania i Joanna Bigard [Bigar], dając początek Papieskiemu Dziełu św. Piotra Apostoła (PDPA). A wszystko zaczęło się od listu biskupa z Japonii, który skarżył się na trudności w przyjęciu kandydatów do seminarium. Przeszkodą był brak środków materialnych na ich utrzymanie. Biskup mógł przyjąć tylko 12 kandydatów, a zgłosiło się 50. Na jego apel matka i córka odpowiedziały kwestą wśród przyjaciół i znajomych. Zebrały środki na utrzymanie jednego kandydata, potem kolejnego i kolejnego… Część ofiarodawców zobowiązała się do systematycznego wspierania seminarzystów. Cztery lata później, w 1893 r., otwarto ufundowane przez panie Bigard seminarium na Cejlonie. A ich inicjatywę pochwalił sam papież Leon XIII w encyklice Ad extremas Orientis.
Po śmierci swojej matki Joanna oddała na rzecz Dzieła św. Piotra Apostoła cały swój majątek. Z tego powodu spotkało ją wiele przykrości ze strony krewnych. W wieku 47 lat przekazała Dzieło Siostrom Franciszkankom Misjonarkom Maryi, a sama poddała się leczeniu w zakładzie zamkniętym w Alancon. Nigdy go już nie opuściła, zmagając się z chorobą przez 28 lat. „Jestem przekonany, że bolesne doświadczenie pani Bigard przyczyniło się bardziej do rozwoju Dzieł św. Piotra Apostoła niż wszystkie poczynania i ofiary” – powiedział jej spowiednik.
Dziś to dzieło w imieniu papieża troszczy się o utrzymanie i formację kleryków w krajach misyjnych na całym świecie. W pomoc włączają się uczniowie szkół średnich i studenci, całe rodziny i parafie. Przez misyjny bukiet dzieło wspierają nowożeńcy i prymicjanci.
Od miłości i gorliwości przyszłych kapłanów zależy życie chrześcijańskie wiernych i rozwój Kościoła. Czy można wobec tego pozostać obojętnym?
Anna Sobiech, Papieskie Dzieła Misyjne
A może by tak… nawrócić się?
