NR 31 / 2006 – XI NIEDZIELA ZWYKŁA

LITURGIA SŁOWA

KATECHEZA

WPROWADZENIE

PIERWSZE CZYTANIE (Ez 17, 22-24)
Prorok Ezechiel porównuje naród wybrany do drzewa cedrowego, najszlachetniejszego z drzew. Izrael, po zburzeniu Jerozolimy i wygnaniu do Babilonu, jest jak cedr złamany, który sam nie może się podnieść. Ponowny wzrost może być jedynie dziełem Boga. W ten sposób Pan na nowo objawi swoją potęgę wszystkim drzewom polnym, tzn. wszystkim okolicznym narodom.

Czytanie z Księgi proroka Ezechiela

To mówi Pan Bóg:
«Ja także wezmę wierzchołek z wysokiego cedru i zasadzę, u najwyższych jego pędów ułamię gałązkę i zasadzę ją na górze wyniosłej i wysokiej.
Na wysokiej górze izraelskiej ją zasadzę. Ona wypuści gałązki i wyda owoc, i stanie się cedrem wspaniałym. Wszystko ptactwo pod nim zamieszka, wszystkie istoty skrzydlate zamieszkają w cieniu jego gałęzi.
I wszystkie drzewa polne poznają, że Ja jestem Panem, który poniża drzewo wysokie, który drzewo niskie wywyższa, który sprawia, że drzewo zielone usycha, który zieloność daje drzewu suchemu. Ja, Pan, rzekłem i to uczynię».
PSALM (Ps 92, 2-3. 13-14. 15-16)
Stary Testament często odwoływał się do metaforyki zaczerpniętej ze świata przyrody. Życie człowieka porównywane jest do wzrostu drzewa, a jego prawość do owocowania. W poetyckim ujęciu psalmisty wszyscy ludzie są jak drzewa w ogrodzie domu Boga. Ale tylko sprawiedliwi zakwitną i wydadzą owoc. Refren: Dobrze jest śpiewać, Tobie, Panie, Boże. Dobrze jest dziękować Panu * i śpiewać Twemu imieniu, Najwyższy: z rana głosić Twoją łaskawość, * a wierność Twoją nocami. Ref. Sprawiedliwy zakwitnie jak palma, * rozrośnie się jak cedr na Libanie. Zasadzeni w domu Pańskim * rozkwitną na dziedzińcach naszego Boga. Ref. Nawet i w starości wydadzą owoc, * zawsze pełni życiodajnych soków, aby świadczyć, że Pan jest sprawiedliwy, * On Opoką moją i nie ma w Nim nieprawości. Ref.
DRUGIE CZYTANIE (2 Kor 5, 6-10)
Święty Paweł przypomina nam dzisiaj o napięciu, w jakim żyje człowiek wierzący. Jest to napięcie między duchem a ciałem. Często bowiem duch i ciało pragną czegoś zupełnie odmiennego. Ale dopóki żyjemy na tym świecie, żyjemy w ciele. I nie tylko żyjemy w ciele, ale w ciele też zostaliśmy zbawieni. Co więcej, tego właśnie ludzkiego ciała chciał sam Zbawiciel.

Czytanie z Drugiego Listu świętego Pawła Apostoła do Koryntian

Bracia:
Mając tę ufność, wiemy, że jak długo pozostajemy w ciele, jesteśmy pielgrzymami z daleka od Pana. Albowiem według wiary, a nie dzięki widzeniu postępujemy. Mamy jednak nadzieję i chcielibyśmy raczej opuścić nasze ciało i stanąć w obliczu Pana.
Dlatego też staramy się Jemu podobać, czy to gdy z Nim jesteśmy, czy gdy z daleka od Niego. Wszyscy bowiem musimy stanąć przed trybunałem Chrystusa, aby każdy otrzymał zapłatę za uczynki dokonane w ciele, złe lub dobre.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (1 J 4, 10b) Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Ziarnem jest słowo Boże, a siewcą jest Chrystus,

każdy, kto Go znajdzie, będzie żył na wieki. Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja. EWANGELIA (Mk 4, 26-34)
Wszystko, co wielkie, ma swój mały początek. Tak można najkrócej skomentować dwie Jezusowe przypowieści mówiące o królestwie Bożym: o ziarnku zboża i ziarnku gorczycy. Królestwo Boże wzrasta powoli, ale pewnie, gdyż jego mocą jest sam Bóg. Nikt z nas nie wie, na jakim etapie rozwoju jest Boże królestwo i kiedy osiągnie swoją pełnię. Jan Paweł II mówił, iż dopiero czeka nas wiosna chrześcijaństwa. Może więc wciąż jesteśmy u jego początków?

Słowa Ewangelii według świętego Marka

Jezus powiedział do tłumów:
«Z królestwem Bożym dzieje się tak, jak gdyby ktoś nasienie wrzucił w ziemię. Czy śpi, czy czuwa, we dnie i w nocy nasienie kiełkuje i rośnie, on sam nie wie jak. Ziemia sama z siebie wydaje plon, najpierw źdźbło, potem kłos, a potem pełne ziarnko w kłosie. A gdy stan zboża na to pozwala, zaraz zapuszcza sierp, bo pora już na żniwo».
Mówił jeszcze: «Z czym porównamy królestwo Boże lub w jakiej przypowieści je przedstawimy? Jest ono jak ziarnko gorczycy; gdy się je wsiewa w ziemię, jest najmniejsze ze wszystkich nasion na ziemi. Lecz wsiane, wyrasta i staje się większe od jarzyn; wypuszcza wielkie gałęzie, tak że ptaki powietrzne gnieżdżą się w jego cieniu».
W wielu takich przypowieściach głosił im naukę, o ile mogli ją rozumieć. A bez przypowieści nie przemawiał do nich. Osobno zaś objaśniał wszystko swoim uczniom.