NR 32 / 2006 – XII NIEDZIELA ZWYKŁA

LITURGIA SŁOWA

KATECHEZA

WPROWADZENIE

PIERWSZE CZYTANIE (Job 38, 1. 8-11)
Bóg jest wszechmocny. Tę prawdę czasami trudno jest nam sobie uzmysłowić i wyobrazić. Pismo Święte posługuje się często językiem metaforycznym. W ten właśnie metaforyczny sposób Bóg mówi o swojej wszechmocy Hiobowi.

Czytanie z Księgi Joba

Z wichru Pan powiedział Jobowi te słowa: «Kto bramą zamknął morze, gdy wyszło z łona wzburzone, gdym chmury mu dał za ubranie, za pieluszki ciemność pierwotną? Złamałem jego wielkość mym prawem, wprawiłem wrzeciądze i bramę. I rzekłem: „Aż dotąd, nie dalej. Tu zapora dla twoich nadętych fal”».
PSALM (Ps 107, 23-24. 25-26. 28-29. 30-31)
Żeglarstwo było jednym z najpopularniejszych zajęć w starożytności, a drogi morskie tak samo dobrze znane jak lądowe. Od zawsze także należało do najbardziej niebezpiecznych zawodów. Na morzu bowiem – jak nigdzie indziej – doznaje się ludzkiej niewystarczalności i kruchości życia. Tym, którzy statkami ruszyli na morze, Boża opieka była zawsze szczególnie potrzebna. Refren: Chwalmy na wieki miłosierdzie Pana. lub: Alleluja. Ci, którzy statkami ruszyli na morze, * by handlować na wodach ogromnych, widzieli dzieła Pana * i Jego cuda wśród głębin. Ref. Rzekł i zerwał się wicher * burzliwie piętrząc fale. Wznosili się pod niebo, zapadali w otchłań, * ich dusza truchlała w nieszczęściu. Ref. Wołali w niedoli do Pana, * a On ich uwolnił od trwogi. Zamienił burzę na powiew łagodny, * umilkły morskie fale. Ref. Radowali się w ciszy, która nastała, * przywiódł ich do upragnionej przystani. Niechaj dziękują Panu za Jego miłosierdzie, * za Jego cuda wobec synów ludzkich. Ref.
DRUGIE CZYTANIE (2 Kor 5, 14-17)
Świat po śmierci i Zmartwychwstaniu Jezusa nie jest już tym samym światem. Życie człowieka nie może już być tym samym życiem. Ten, kto został wykupiony śmiercią i Zmartwychwstaniem Chrystusa, nie może już żyć tylko dla siebie. Jeśli jednak tak się dzieje, to znaczy, że wciąż jeszcze nie rozpoznał miłości, która objawiła się w Chrystusie.

Czytanie z Drugiego Listu świętego Pawła Apostoła do Koryntian

Bracia:
Miłość Chrystusa przynagla nas, pomnych na to, że skoro jeden umarł za wszystkich, to wszyscy pomarli. A właśnie za wszystkich umarł Chrystus po to, aby ci, co żyją, już nie żyli dla siebie, lecz dla Tego, który za nich umarł i zmartwychwstał.
Tak więc i my odtąd już nikogo nie znamy według ciała; a jeśli nawet według ciała poznaliśmy Chrystusa, to już więcej nie znamy Go w ten sposób. Jeżeli więc ktoś pozostaje w Chrystusie, jest nowym stworzeniem. To co dawne, minęło, a oto wszystko stało się nowe.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Łk 7, 16) Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Wielki prorok powstał między nami

i Bóg nawiedził lud swój. Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Mk 4, 35-41)
Dla Żyda było jasne, że to Bóg jest panem stworzenia. Kiedy więc Jezus uciszył burzę, uczniowie ze szczerym zdziwieniem i niepokojem pytali siebie: Kim On jest właściwie, że nawet wicher i jezioro są Mu posłuszne?. To nie Jezus boi się burz i wzburzonego jeziora. To jezioro boi się Jego. To burza ucisza się na Jego słowo. Jezus jest panem stworzenia. To pewne. Ale nie tylko. Jezus jest także naszym Panem. I – wbrew podejrzeniom uczniów – bardzo obchodzi Go to, że giniemy.

Słowa Ewangelii według świętego Marka

Gdy zapadł wieczór owego dnia, Jezus rzekł do swoich uczniów: «Przeprawmy się na drugą stronę». Zostawili więc tłum, a Jego zabrali, tak jak był w łodzi. Także inne łodzie płynęły z Nim.
Naraz zerwał się gwałtowny wicher. Fale biły w łódź, tak że łódź się już napełniała. On zaś spał w tyle łodzi na wezgłowiu. Zbudzili Go i powiedzieli do Niego: «Nauczycielu, nic Cię to nie obchodzi, że giniemy?». On wstał, rozkazał wichrowi i rzekł do jeziora: «Milcz, ucisz się». Wicher się uspokoił i nastała głęboka cisza.
Wtedy rzekł do nich: «Czemu tak bojaźliwi jesteście? Jakże wam brak wiary?». Oni zlękli się bardzo i mówili jeden do drugiego: «Kim właściwie On jest, że nawet wicher i jezioro są Mu posłuszne?».