NR 38 / 2006 – PRZEMIENIENIE PAŃSKIE

LITURGIA SŁOWA

KATECHEZA

WPROWADZENIE

PIERWSZE CZYTANIE (Dn 7, 9-10. 13-14)
Wizja Daniela jest starotestamentową zapowiedzią chwały Syna Człowieczego, która na chwilę rozbłysła na Taborze, a ujawniła się w Zmartwychwstaniu, natomiast w pełni ukaże się na końcu czasów. Prorok posługuje się językiem obrazów, bo trudno człowiekowi opisać Bożą tajemnicę i majestat. Jego wizja jest wezwaniem dla nas, abyśmy na chwilę zatrzymali się i pomyśleli o rzeczywistości przewyższającej nieskończenie naszą codzienność.

Czytanie z Księgi proroka Daniela

Patrzałem, aż postawiono trony, a Przedwieczny zajął miejsce. Szata Jego była biała jak śnieg, a włosy Jego głowy jakby z czystej wełny. Tron Jego był z ognistych płomieni, jego koła – płonący ogień. Strumień ognia się rozlewał i wypływał sprzed Niego. Tysiąc tysięcy służyło Mu, a dziesięć tysięcy po dziesięć tysięcy stało przed Nim. Sąd zasiadł i otwarto księgi.
Patrzałem w nocnych widzeniach: a oto na obłokach nieba przybywa jakby Syn Człowieczy. Podchodzi do Przedwiecznego i wprowadzają Go przed Niego. Powierzono Mu panowanie, chwałę i władzę królewską, a służyły Mu wszystkie narody, ludy i języki. Panowanie Jego jest wiecznym panowaniem, które nie przeminie, a Jego królestwo nie ulegnie zagładzie.
PSALM (97, 1-2. 5-6. 9)
Światło wschodzi dla sprawiedliwego i radość dla ludzi prawego serca. Takim światłem była dla uczniów góra Tabor. Dla nas Bóg też przygotował światła, które będą podnosić na duchu i przypominać o tym, co w życiu najważniejsze. Musimy mieć oczy otwarte, żeby je dostrzec. Refren: Pan wywyższony króluje nad ziemią. Pan króluje, wesel się, ziemio, * radujcie się, liczne wyspy! Obłok i ciemność wokół Niego, * prawo i sprawiedliwość podstawą Jego tronu. Ref. Góry jak wosk topnieją przed obliczem Pana, * przed obliczem Władcy całej ziemi. Jego sprawiedliwość rozgłaszają niebiosa, * a wszystkie ludy widzą Jego chwałę. Ref. Ponad całą ziemię * Tyś bowiem wywyższony i nieskończenie wyższy * ponad wszystkich bogów. Ref.
DRUGIE CZYTANIE (2 P 1, 16-19)
Święty Piotr zwracając się do chrześcijan przypomina, że jest naocznym świadkiem wielkości Chrystusa. Dlatego możemy mu zaufać, mamy pewność, że nie za wymyślonymi mitami postępowaliśmy. Misja Jezusa była przez Ojca Niebieskiego wielokrotnie potwierdzana: To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie. Te słowa usłyszeli uczniowie Jezusa nad Jordanem, a potem na górze Tabor. Ostatecznie wiarygodność Jezusa została przypieczętowana świadectwem pustego grobu.

Czytanie z Drugiego Listu świętego Piotra Apostoła

Najmilsi:
Nie za wymyślonymi mitami postępowaliśmy wtedy, gdy daliśmy wam poznać moc i przyjście Pana naszego Jezusa Chrystusa, ale nauczaliśmy jako naoczni świadkowie Jego wielkości.
Otrzymał bowiem od Boga Ojca cześć i chwałę, gdy taki oto głos Go doszedł od wspaniałego Majestatu: «To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie». I słyszeliśmy, jak ten głos doszedł z nieba, kiedy z Nim razem byliśmy na górze świętej.
Mamy jednak mocniejszą, prorocką mowę, a dobrze zrobicie, jeżeli będziecie przy niej trwali jak przy lampie, która świeci w ciemnym miejscu, aż dzień zaświta, a gwiazda poranna wzejdzie w waszych sercach.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Mt 17, 5c) Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

To jest mój Syn umiłowany,

w którym mam upodobanie,

Jego słuchajcie. Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Mk 9, 2-10)
Wydarzenie Przemienienia Pańskiego, które opisuje dzisiejsza Ewangelia, nie jest jednym z wielu wydarzeń, lecz stanowi jakby syntezę całości. Przez chwilę Jezus daje poznać uczniom przyszłość całego stworzenia, chwałę Boga, który będzie wszystkim we wszystkich. Święto Przemienienia uświadamia i przypomina gwarancję naszego przyszłego losu – to, że Pan nie opuszcza swoich dzieci, lecz prowadzi je do ostatecznej przemiany. Święto to wyraża jeszcze coś bardzo istotnego: że ta przemiana nie jest czymś odległym, lecz zaczyna się już teraz, dzisiaj, jest ona przekształceniem, które dokonuje się w człowieku przez całe życie.

Słowa Ewangelii według świętego Marka

Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i zaprowadził ich samych osobno na górę wysoką. Tam przemienił się wobec nich. Jego odzienie stało się lśniąco białe tak, jak żaden wytwórca sukna na ziemi wybielić nie zdoła.
I ukazał się im Eliasz z Mojżeszem, którzy rozmawiali z Jezusem.
Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: «Rabbi, dobrze, że tu jesteśmy; postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza». Nie wiedział bowiem, co należy mówić, tak byli przestraszeni.
I zjawił się obłok, osłaniający ich, a z obłoku odezwał się głos: «To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie».
I zaraz potem, gdy się rozejrzeli, nikogo już nie widzieli przy sobie, tylko samego Jezusa.
A gdy schodzili z góry, przykazał im, aby nikomu nie rozpowiadali o tym, co widzieli, zanim Syn Człowieczy nie powstanie z martwych. Zachowali to polecenie, rozprawiając tylko między sobą, co znaczy powstać z martwych.