NR 60 / 2006 – IV NIEDZIELA ADWENTU

LITURGIA SŁOWA

KATECHEZA

WPROWADZENIE

PIERWSZE CZYTANIE (Mi 5, 1-4a)
Prorocy dość dokładnie przepowiedzieli okoliczności przyjścia na świat Zbawiciela, Mesjasza. Wśród nich był prorok Micheasz, który zapewnił, że oczekiwany, sprawiedliwy władca narodzi się w Betlejem, w mieście, z którego pochodził Dawid. W przyszłości proroctwo to stanie się ważnym znakiem dla tych, którzy będą szukali nowo narodzonego króla Izraela. Jezus narodzi się właśnie w Betlejem, ale nie będzie królem żydowskim – w politycznym znaczeniu. Będzie duchowym władcą całej ziemi.

Czytanie z Księgi proroka Micheasza

To mówi Pan: A ty, Betlejem Efrata, najmniejsze jesteś wśród plemion judzkich. Z ciebie wyjdzie Ten, który będzie władał w Izraelu, a pochodzenie Jego od początku, od dni wieczności. Przeto Pan wyda ich aż do czasu, kiedy porodzi, mająca porodzić. Wtedy reszta braci Jego powróci do synów Izraela. I powstanie, i będzie ich pasterzem mocą Pana, przez majestat imienia Pana Boga swego. Będą żyli bezpiecznie, bo Jego władza rozciągnie się aż do krańców ziemi. A On będzie pokojem.
PSALM (Ps 80, 2ac i 3b. 15-16. 18-19)
Pisarze biblijni wielokrotnie porównywali naród izraelski do winnicy, którą sam Bóg zasadził w ziemi obiecanej i pielęgnował przez wieki. Pełne znaczenie tego psalmu wyjaśnił Jezus, mówiąc, że On jest krzewem winnym, a my Jego latoroślami. To właśnie On udziela nam pokarmu duchowego i daje życie. [c1]Refren:[/c1] Odnów nas, Boże, i daj nam zbawienie. Usłysz, Pasterzu Izraela, * Ty, który zasiadasz nad cherubinami. Wzbudź swą potęgę * i przyjdź nam z pomocą. [c1]Ref.[/c1] Powróć, Boże Zastępów, * wejrzyj z nieba, spójrz i nawiedź tę winorośl. I chroń to, co zasadziła Twoja prawica, * latorośl, którą umocniłeś dla siebie. [c1]Ref.[/c1] Wyciągnij rękę nad mężem Twojej prawicy, * nad synem człowieczym, którego umocniłeś w swej służbie. Już więcej nie odwrócimy się od Ciebie, * daj nam nowe życie, a będziemy Cię chwalili. [c1]Ref.[/c1]
DRUGIE CZYTANIE (Hbr 10, 5-10)
Autor Listu do Hebrajczyków zwraca uwagę na wielką tajemnicę naszej wiary chrześcijańskiej: Syn Boży, aby zamieszkać wśród nas, przyjmuje ludzkie ciało i wszystkie związane z nim ograniczenia. Bóg Ojciec już nie chce całopalnych ofiar ze zwierząt, które nie mogą zgładzić ludzkich grzechów. Pragnie ofiary swego Syna, gdyż tylko On swoim życiem, Męką i śmiercią może – raz na zawsze – dokonać Zbawienia. Wypełniając wolę swego Ojca, Jezus jest wzorem bezgranicznego posłuszeństwa i zawierzenia Bogu.

Czytanie z Listu do Hebrajczyków

Bracia:
Chrystus przychodząc na świat mówi:
«Ofiary ani daru nie chciałeś,
aleś Mi utworzył ciało;
całopalenia i ofiary za grzech
nie podobały się Tobie.
Wtedy rzekłem: Oto idę.
W zwoju księgi napisano o Mnie,
abym spełniał wolę Twoją, Boże».
Wyżej powiedział: «Ofiar, darów, całopaleń i ofiar za grzech nie chciałeś i nie podobały się Tobie», choć składa się je na podstawie Prawa. Następnie powiedział: «Oto idę, abym spełniał wolę Twoją». Usuwa jedną ofiarę, aby ustanowić inną. Na mocy tej woli uświęceni jesteśmy przez ofiarę ciała Jezusa Chrystusa raz na zawsze.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Łk 1, 38) [c1]Aklamacja:[/c1] Alleluja, alleluja, alleluja.

Oto Ja, służebnica Pańska,

niech mi się stanie według twego słowa. [c1]Aklamacja:[/c1] Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Łk 1, 39-45)
Obecność Jezusa, chociaż jest tak bardzo dyskretna i niezauważalna, gdyż jest On jeszcze w łonie swej Matki, powoduje radość i szczęście. Odczuł ją nawet Jan Chrzciciel, również jeszcze przebywający w łonie swojej matki, Elżbiety. Czy nie zdumiewa nas tak wielka wrażliwość tych świętych postaci biblijnych? A ja, czy potrafię wyczuć obecność Jezusa w swoim życiu? A może moje serce jest tak bardzo zagracone mnóstwem spraw i problemów, że już nie ma w nim miejsca na Boga? Gdyby tak było, pospieszmy się, by dzisiaj zrobić Mu miejsce w swoim wnętrzu.

Słowa Ewangelii według świętego Łukasza

W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę.
Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała:
«Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w łonie moim. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana».