NR 19 / 2007 – PONIEDZIAŁEK W OKTAWIE WIELKANOCY

LITURGIA SŁOWA

KATECHEZA

WPROWADZENIE

Przeżywamy dziś poniedziałek w oktawie Wielkanocy. Podobnie jak wczoraj, wraz z całym Kościołem, wyznajemy, że Chrystus zmartwychwstał, zerwał więzy śmierci i żyje w chwale Ojca. Ta radość będzie przenikać cały okres wielkanocny. Ma ona umocnić naszą wiarę i nadzieję, ma doprowadzić nas do dojrzałej miłości zakorzenionej w zwycięskim Chrystusie.
PIERWSZE CZYTANIE (Dz 2, 14. 22-32)
W dniu Pięćdziesiątnicy, czyli w dniu zesłania Ducha Świętego, wspólnota Kościoła w pełni rozumie tajemnicę Jezusa Chrystusa i ma odwagę, aby dać o tym jednoznaczne świadectwo. Święty Piotr Apostoł przemawia do zebranych rodaków i głosi wielkanocny kerygmat: przybiliście Chrystusa rękami pogan do krzyża, lecz Bóg Go wskrzesił; niemożliwe, aby śmierć panowała nad Dawcą życia! My – chrześcijanie wszystkich czasów – mamy być świadkami tego. Święty Piotr nie tylko głosił wielkie dzieło Boga, ale dawał temu świadectwo swoim życiem. Dziś słuchamy o tym, aby mocniej uwierzyć i wyraźniej powiedzieć o tym światu.

Czytanie z Dziejów Apostolskich

W dniu Pięćdziesiątnicy stanął Piotr razem z Jedenastoma i przemówił donośnym głosem:
«Mężowie Judejczycy i wszyscy mieszkańcy Jerozolimy, przyjmijcie do wiadomości i posłuchajcie uważnie mych słów.
Mężowie izraelscy, słuchajcie tego, co mówię: Jezusa Nazarejczyka, Męża, którego posłannictwo Bóg potwierdził wam niezwykłymi czynami, cudami i znakami, jakich Bóg przez Niego dokonał wśród was, o czym sami wiecie, tego Męża, który z woli, postanowienia i przewidzenia Bożego został wydany, przybiliście rękami bezbożnych do krzyża i zabiliście. Lecz Bóg wskrzesił Go, zerwawszy więzy śmierci, gdyż niemożliwe było, aby ona panowała nad Nim.
Dawid bowiem mówił o Nim: „Miałem Pana zawsze przed oczami, gdyż stoi po mojej prawicy, abym się nie zachwiał. Dlatego ucieszyło się moje serce i rozradował się mój język, także i moje ciało spoczywać będzie w nadziei, że nie zostawisz duszy mojej w Otchłani ani nie dasz Świętemu Twemu ulec skażeniu. Dałeś mi poznać drogi życia i napełnisz mnie radością przed obliczem Twoim”.
Bracia, wolno powiedzieć do was otwarcie, że patriarcha Dawid umarł i został pochowany w grobie, który znajduje się u nas aż po dzień dzisiejszy. Zatem jako prorok, który wiedział, że Bóg przysiągł mu uroczyście, iż jego potomek zasiądzie na jego tronie, widział przyszłość i przepowiedział zmartwychwstanie Mesjasza, że ani nie pozostanie w Otchłani, ani ciało Jego nie ulegnie rozkładowi.
Tego właśnie Jezusa wskrzesił Bóg, a my wszyscy jesteśmy tego świadkami».
PSALM (Ps 16, 1-2a i 5. 7-8. 9-10. 11)
Psalm responsoryjny dzisiejszej liturgii podkreśla ufność modlącego się człowieka, jaką ten składa w Bogu: On jest po mojej prawicy – zapewnia Psalmista. Cieszy się moje serce i dusza raduje, bo w kraju zmarłych duszy mej nie zostawisz. Największa nadzieja człowieka – to wieczne życie w Bogu! Chrystus swoim Zmartwychwstaniem otworzył nam do tego drogę. [c1]Refren:[/c1] Strzeż mnie, o Boże, Tobie zaufałem. [c1]lub:[/c1] Alleluja. Zachowaj mnie, Boże, bo uciekam się do Ciebie, [c1]*[/c1] mówię do Pana: «Tyś jest Panem moim». Pan moim dziedzictwem i przeznaczeniem, [c1]*[/c1] to On mój los zabezpiecza. [c1]Ref.[/c1] Błogosławię Pana, który dał mi rozsądek, [c1]*[/c1] bo serce napomina mnie nawet nocą. Zawsze stawiam sobie Pana przed oczy, [c1]*[/c1] On jest po mojej prawicy, nic mną nie zachwieje. [c1]Ref.[/c1] Dlatego cieszy się moje serce i dusza raduje, [c1]*[/c1] a ciało moje będzie spoczywać bezpiecznie, bo w kraju zmarłych duszy mej nie zostawisz [c1]*[/c1] i nie dopuścisz, bym pozostał w grobie. [c1]Ref.[/c1] Ty ścieżkę życia mi ukażesz, [c1]*[/c1] pełnię Twojej radości i wieczną rozkosz [c1]*[/c1] po Twojej prawicy. [c1]Ref.[/c1]
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Ps 118, 24) [c1]Aklamacja:[/c1] Alleluja, alleluja, alleluja.

Oto dzień, który Pan uczynił,

radujmy się w nim i weselmy. [c1]Aklamacja:[/c1] Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Mt 28, 8-15)
Ewangelia ukazuje nam dwie reakcje ludzi na Zmartwychwstanie Chrystusa. Niewiasty, które przyszły do grobu, oddają pokłon Zmartwychwstałemu, który się im ukazał, a potem z radością biegną do uczniów, aby dzielić się tą nowiną. Inaczej postępują przywódcy żydowscy: próbują zafałszować fakty, aby nie wyszło na jaw to, co odrzucają, gdyż nie dowierzają mocy Bożej. I choć rozeszła się fałszywa pogłoska pomiędzy nimi, to jednak nie można w ten sposób unicestwić Bożego działania. Chrystus zmartwychwstał i żyje na wieki!

Słowa Ewangelii według świętego Mateusza

Gdy anioł przemówił do niewiast, one pospiesznie oddaliły się od grobu z bojaźnią i wielką radością i biegły oznajmić to Jego uczniom.
A oto Jezus stanął przed nimi i rzekł: «Witajcie». One zbliżyły do Niego, objęły Go za nogi i oddały Mu pokłon. A Jezus rzekł do nich: «Nie bójcie się. Idźcie i oznajmijcie moim braciom: niech idą do Galilei, tam Mnie zobaczą».
Gdy one były w drodze, niektórzy ze straży przyszli do miasta i powiadomili arcykapłanów o wszystkim, co zaszło. Ci zebrali się ze starszymi, a po naradzie dali żołnierzom sporo pieniędzy i rzekli: «Rozpowiadajcie tak: Jego uczniowie przyszli w nocy i wykradli Go, gdyśmy spali. A gdyby to doszło do uszu namiestnika, my z nim pomówimy i wybawimy was z kłopotu».
Oni zaś wzięli pieniądze i uczynili, jak ich pouczono. I tak rozniosła się ta pogłoska między Żydami i trwa aż do dnia dzisiejszego.