NR 25 / 2007 – VI NIEDZIELA WIELKANOCNA

LITURGIA SŁOWA

KATECHEZA

WPROWADZENIE

Wiele różnych problemów staje przed nami w życiu, nie wiemy jak sobie z nimi poradzić. Przychodzimy do Jezusa, aby nauczył nas mądrości i obdarzył swoim pokojem, dzięki któremu będziemy mogli żyć w tym niespokojnym, świecie. Jezus zna nasze potrzeby i chce także do nas dzisiaj powiedzieć: Pokój mój daję wam. Przygotujmy więc nasze serca przez żal i skruchę, abyśmy mogli przyjąć Jego dar.
PIERWSZE CZYTANIE (Dz 15, 1-2. 22-29)
Pierwsze czytanie ukazuje zmagania pierwotnego Kościoła, który rozwijając się, stoi przed coraz to nowymi wyzwaniami. Takie jest prawo rozwoju, że trzeba ciągle na nowo zmagać się z problemami i podejmować decyzje. Dotyczy to zarówno każdego indywidualnego życia, jak i życia wspólnot. Kościół pierwotny szukał rozwiązania, które kierowałoby się troską o wszystkich i nie sprzeciwiałoby się wierności temu, co nakazał Jezus. Prawo miłości i wierności jest odpowiedzią na każde wyzwanie, na wszelkie trudności.

Czytanie z Dziejów Apostolskich

Niektórzy przybysze z Judei nauczali braci w Antiochii: «Jeżeli się nie poddacie obrzezaniu według zwyczaju Mojżeszowego, nie możecie być zbawieni».
Kiedy doszło do niemałych sporów i zatargów między nimi a Pawłem i Barnabą, postanowiono, że Paweł i Barnaba, i jeszcze kilku spośród nich udadzą się w sprawie tego sporu do Jerozolimy, do apostołów i starszych.
Wtedy apostołowie i starsi wraz z całym Kościołem postanowili wybrać ludzi przodujących wśród braci: Judę, zwanego Barsabas, i Sylasa i wysłać do Antiochii razem z Barnabą i Pawłem. Posłali przez nich pismo tej treści:
«Apostołowie i starsi bracia przesyłają pozdrowienie braciom pogańskiego pochodzenia w Antiochii, w Syrii i w Cylicji. Ponieważ dowiedzieliśmy się, że niektórzy bez naszego upoważnienia wyszli od nas i zaniepokoili was naukami, siejąc wam zamęt w duszach, postanowiliśmy jednomyślnie wybrać mężów i wysłać razem z naszymi drogimi: Barnabą i Pawłem, którzy dla imienia Pana naszego Jezusa Chrystusa poświęcili swe życie. Wysyłamy więc Judę i Sylasa, którzy powtórzą wam ustnie to samo.
Postanowiliśmy bowiem, Duch Święty i my, nie nakładać na was żadnego ciężaru oprócz tego, co konieczne. Powstrzymajcie się od ofiar składanych bożkom, od krwi, od tego, co uduszone, i od nierządu. Dobrze uczynicie, jeżeli powstrzymacie się od tego. Bywajcie zdrowi!»
PSALM (Ps 67, 2-3. 5 i 8)
Psalmista modli się, aby wszystkie ludy poznały i chwaliły jedynego Boga. Tylko powszechne poznanie Boga i ogarnięcie Jego łaską da szczęście i spełnienie całej ludzkości. Dołączmy i my do żarliwej modlitwy. [c1]Refren:[/c1] Niech wszystkie ludy sławią Ciebie, Boże. [c1]lub:[/c1] Alleluja. Niech Bóg się zmiłuje nad nami i nam błogosławi, [c1]*[/c1] niech nam ukaże pogodne oblicze. Aby na ziemi znano Jego drogę, [c1]*[/c1] Jego zbawienie wśród wszystkich narodów. [c1]Ref.[/c1] Niech się narody cieszą i weselą, [c1]†[/c1] że rządzisz ludami sprawiedliwie [c1]*[/c1] i kierujesz narodami na ziemi. Niech nam Bóg błogosławi. [c1]*[/c1] niech się Go boją wszystkie krańce ziemi. [c1]Ref.[/c1]
DRUGIE CZYTANIE (Ap 21, 10-14. 22-23)
Wizja świętego Miasta Jeruzalem, opisana w Apokalipsie, jest zapowiedzią kresu, do jakiego zmierza ziemska wspólnota Kościoła. Celem i wypełnieniem wędrówki jest życie Boga, które ogarnie wszystkich i wypełni swoim światłem. Wtedy już nie będzie potrzebne żadne pośrednictwo ani cząstkowe odpowiedzi – wszystko stanie się jasne, zrozumiałe i zanurzone w miłości.

Czytanie z Księgi Apokalipsy świętego Jana Apostoła

Uniósł mnie anioł w zachwyceniu na górę wielką i wyniosłą, i ukazał mi Miasto Święte, Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga i mające chwałę Boga. Źródło jego światła podobne do kamienia drogocennego, jakby do jaspisu o przejrzystości kryształu: Miało ono mur wielki a wysoki, miało dwanaście bram, a na bramach dwunastu aniołów i wypisane imiona, które są imionami dwunastu pokoleń synów Izraela. Od wschodu trzy bramy i od północy trzy bramy, i od południa trzy bramy, i od zachodu trzy bramy. A mur miasta ma dwanaście warstw fundamentu, a na nich dwanaście imion dwunastu apostołów Baranka.
A świątyni w nim nie dojrzałem: bo jego świątynią jest Pan Bóg wszechmogący oraz Baranek. I miastu nie trzeba słońca ni księżyca, by mu świeciły, bo chwała Boga je oświetliła, a jego lampą Baranek.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (J 14, 23) [c1]Aklamacja:[/c1] Alleluja, alleluja, alleluja.

Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę,

a Ojciec mój umiłuje go i do niego przyjdziemy. [c1]Aklamacja:[/c1] Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (J 14, 23-29)
Dzisiejsza Ewangelia wskazuje na zbliżające się pożegnanie. Jezus zapowiada swoje odejście do Ojca, ale ukazuje nam je w pełnym świetle, nie jako coś powodującego rozpacz, lecz owocnego – z czego zrodzi się radość i dar Ducha Świętego. Na pożegnanie Jezus zostawia Kościołowi pokój. Jest to pokój pochodzący od Boga, który różni się od znanego nam z ludzkiego doświadczenia. Jego pokój jest trwały, niezawodny i prawdziwy.

Słowa Ewangelii według świętego Jana

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do niego, i będziemy w nim przebywać. Kto Mnie nie miłuje, ten nie zachowuje słów moich. A nauka, którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca.
To wam powiedziałem przebywając wśród was. A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co wam powiedziałem.
Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się nie lęka. Słyszeliście, że wam powiedziałem: Odchodzę i przyjdę znów do was. Gdybyście Mnie miłowali, rozradowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie.
A teraz powiedziałem wam o tym, zanim to nastąpi, abyście uwierzyli, gdy się to stanie.