NR 20 / 2009 – PONIEDZIAŁEK W OKTAWIE WIELKANOCY

LITURGIA SŁOWA

KATECHEZA

WPROWADZENIE

Kościół święty zaprasza nas, abyśmy przez cały tydzień przeżywali tryumf Chrystusa nad śmiercią, grzechem i nad nieczułym, pełnym hipokryzji i niesprawiedliwości światem, który Go ukrzyżował i zamknął w grobie. My możemy jednak wraz ze św. Pawłem zawołać: „O śmierci, gdzież jest twoje zwycięstwo?” (1 Kor 15, 55).

PIERWSZE CZYTANIE (Dz 2, 14. 22-32)
W głosie św. Piotra przemawiającego do Izraelitów wyczuwa się pewność. Przemawia on bowiem jako naoczny świadek. Co znaczy dzisiaj być świadkiem Zmartwychwstałego Pana? Czy Jego życie wyciska na mnie dające się zauważyć znamię? Jak to się przekłada na moje postawy w życiu indywidualnym, rodzinnym i społecznym?

Czytanie z Dziejów Apostolskich

W dniu Pięćdziesiątnicy stanął Piotr razem z Jedenastoma i przemówił donośnym głosem:
«Mężowie Judejczycy i wszyscy mieszkańcy Jerozolimy, przyjmijcie do wiadomości i posłuchajcie uważnie mych słów.
Mężowie izraelscy, słuchajcie tego, co mówię: Jezusa Nazarejczyka, Męża, którego posłannictwo Bóg potwierdził wam niezwykłymi czynami, cudami i znakami, jakich Bóg przez Niego dokonał wśród was, o czym sami wiecie, tego Męża, który z woli, postanowienia i przewidzenia Bożego został wydany, przybiliście rękami bezbożnych do krzyża i zabiliście. Lecz Bóg wskrzesił Go, zerwawszy więzy śmierci, gdyż niemożliwe było, aby ona panowała nad Nim.
Dawid bowiem mówił o Nim: „Miałem Pana zawsze przed oczami, gdyż stoi po mojej prawicy, abym się nie zachwiał. Dlatego ucieszyło się moje serce i rozradował się mój język, także i moje ciało spoczywać będzie w nadziei, że nie zostawisz duszy mojej w Otchłani ani nie dasz Świętemu Twemu ulec skażeniu. Dałeś mi poznać drogi życia i napełnisz mnie radością przed obliczem Twoim”.
Bracia, wolno powiedzieć do was otwarcie, że patriarcha Dawid umarł i został pochowany w grobie, który znajduje się u nas aż po dzień dzisiejszy. Zatem jako prorok, który wiedział, że Bóg przysiągł mu uroczyście, iż jego potomek zasiądzie na jego tronie, widział przyszłość i przepowiedział zmartwychwstanie Mesjasza, że ani nie pozostanie w Otchłani, ani ciało Jego nie ulegnie rozkładowi.
Tego właśnie Jezusa wskrzesił Bóg, a my wszyscy jesteśmy tego świadkami».

PSALM (Ps 16, 1-2a i 5. 7-8. 9-10. 11)
Św. Piotr w przemówieniu do Izraelitów wykorzystuje Ps 16, który nie mówi ani o Mesjaszu, ani o Jego zmartwychwstaniu, ale o cierpieniach sprawiedliwego Psalmisty oraz o jego ufności pokładanej w Bogu. Jednakże św. Piotr odnosi ten psalm do Jezusa, by w jego świetle ukazać śmierć i zmartwychwstanie Pana, jako wypełnienie się zapowiedzi Starego Testamentu.

Strzeż mnie, o Boże, Tobie zaufałem.

Zachowaj mnie, Boże, bo uciekam się do Ciebie, *
mówię do Pana: «Tyś jest Panem moim».
Pan moim dziedzictwem i przeznaczeniem, *
to On mój los zabezpiecza. Ref.

Błogosławię Pana, który dał mi rozsądek, *
bo serce napomina mnie nawet nocą.
Zawsze stawiam sobie Pana przed oczy, *
On jest po mojej prawicy, nic mną nie zachwieje. Ref.

Dlatego cieszy się moje serce i dusza raduje, *
a ciało moje będzie spoczywać bezpiecznie,
bo w kraju zmarłych duszy mej nie zostawisz *
i nie dopuścisz, bym pozostał w grobie. Ref.

Ty ścieżkę życia mi ukażesz, *
pełnię Twojej radości
i wieczną rozkosz *
po Twojej prawicy. Ref.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Ps 118, 24)

Alleluja, alleluja, alleluja.
Oto dzień, który Pan uczynił,
radujmy się w nim i weselmy.
Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA (Mt 28, 8-15)
Dzisiejsza Ewangelia przytacza dwa spotkania. Obydwa dotyczą „pustego grobu”, jednakże całkowicie różnią się one między sobą, gdyż jedno służy „prawdzie”, a drugie „kłamstwu”. Pierwsze z nich to spotkanie Zmartwychwstałego Jezusa z niewiastami, a drugie arcykapłanów z rzymskimi strażnikami. Jak uprzednio arcykapłani schwytali Jezusa przy pomocy pieniędzy, tak teraz tym samym sposobem usiłują oni przeszkodzić głoszeniu Dobrej Nowiny o zmartwychwstaniu. Ale prawda powstaniu z martwych Jezusa jest wolna i nie powala się ani zastraszyć, ani uwięzić.

Słowa Ewangelii według świętego Mateusza

Gdy anioł przemówił do niewiast, one pospiesznie oddaliły się od grobu z bojaźnią i wielką radością, i biegły oznajmić to Jego uczniom.
A oto Jezus stanął przed nimi i rzekł: «Witajcie». One zbliżyły do Niego, objęły Go za nogi i oddały Mu pokłon. A Jezus rzekł do nich: «Nie bójcie się. Idźcie i oznajmijcie moim braciom: niech idą do Galilei, tam Mnie zobaczą».
Gdy one były w drodze, niektórzy ze straży przyszli do miasta i powiadomili arcykapłanów o wszystkim, co zaszło. Ci zebrali się ze starszymi, a po naradzie dali żołnierzom sporo pieniędzy i rzekli: «Rozpowiadajcie tak: Jego uczniowie przyszli w nocy i wykradli Go, gdyśmy spali. A gdyby to doszło do uszu namiestnika, my z nim pomówimy i wybawimy was z kłopotu».
Oni zaś wzięli pieniądze i uczynili, jak ich pouczono. I tak rozniosła się ta pogłoska między Żydami i trwa aż do dnia dzisiejszego.