NR 27 / 2009 – NIEDZIELA ZESŁANIA DUCHA ŚWIĘTEGO

LITURGIA SŁOWA

KATECHEZA

WPROWADZENIE

Uroczystość Zesłania Ducha Świętego zaprasza nas do rozważań na temat obecności i działaniu Ducha Świętego w Kościele. Jezus Chrystus nazywa Go „Duchem Prawdy” oraz wskazuje na Jego kluczowe zadania, które pełni w życiu Kościoła. Jest On Nauczycielem, Przewodnikiem, Obrońcą i Pocieszycielem (por. J 14, 16-17; 16, 7.13). Ponadto jest mocą jednoczącą oraz dawcą różnorakich darów, które z obfitością wlewa w ludzkie serca.

PIERWSZE CZYTANIE (Dz 2, 1-11)
Tak jak ubogie i skromne były narodziny Jezusa Chrystusa w stajence betlejemskiej, tak ciche i niepokaźne są narodziny Kościoła świętego w jerozolimskim Wieczerniku. Towarzyszą im: szum z nieba, języki ognia, mowa w obcych językach, zdziwienie, zachwyt i przemiana serc. Ale to tylko zewnętrzne objawy tej przedziwnej mocy Ducha Świętego, która – jak naucza Sobór Watykański II – „ożywia, jednoczy i porusza” Kościół święty (por. KK, 7).

Czytanie z Dziejów Apostolskich

Kiedy nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle spadł z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić.
Przebywali wtedy w Jerozolimie pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem. Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie i zdumieli, bo każdy słyszał, jak przemawiali w jego własnym języku.
Pełni zdumienia i podziwu mówili: «Czyż ci wszyscy, którzy przemawiają, nie są Galilejczykami? Jakżeż więc każdy z nas słyszy swój własny język ojczysty? – Partowie i Medowie, i Elamici, i mieszkańcy Mezopotamii, Judei oraz Kapadocji, Pontu i Azji, Frygii oraz Pamfilii, Egiptu i tych części Libii, które leżą blisko Cyreny, i przybysze z Rzymu, Żydzi oraz prozelici, Kreteńczycy i Arabowie – słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże».

PSALM (Ps 104, 1ab i 24ac. 29bc-30. 31 i 34)
Psalmista kontemplując stwórcze działanie Boga, dostrzega na każdym kroku Bożą wszechmoc, mądrość i miłość. Jego duch tchnie, gdzie zechce i „odnawia oblicze ziemi” (w. 30b). Gdzie brakuje Jego tchnienia, tam króluje śmierć i zniszczenie.

Refren: Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię.

Błogosław, duszo moja, Pana, *
o Boże mój, Panie, Ty jesteś bardzo wielki.
Jak liczne są dzieła Twoje, Panie, *
ziemia jest pełna Twych stworzeń.

Gdy odbierasz im oddech, marnieją *
i w proch się obracają.
Stwarzasz je napełniając swym duchem *
i odnawiasz oblicze ziemi.

Niech chwała Pana trwa na wieki, *
niech Pan się raduje z dzieł swoich.
Niech miła Mu będzie pieśń moja, *
będę radował się w Panu.

DRUGIE CZYTANIE (1 Kor 12, 3b-7. 12-13)
Duch Święty nie tylko poucza, prowadzi, staje w obronie i pociesza, ale przede wszystkim buduje Kościół święty jako „jedno ciało” – Mistyczne Ciało Chrystusa (1Kor 12,12). Ta jedność jest głównym celem Jego działania. On jest jej niestrudzonym „sprawcą”, zasiewając we wspólnotach wyznawców Chrystusa „miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie” (Ga 5, 22-23). Takie owoce i dary przynosi Duch Święty i gdzie są one widoczne, tam On przebywa i działa.

Czytanie z Pierwszego Listu świętego Pawła Apostoła do Koryntian

Bracia:
Nikt nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: «Panem jest Jezus».
Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch; różne też są rodzaje posługiwania, ale jeden Pan; różne są wreszcie działania, lecz ten sam Bóg, sprawca wszystkiego we wszystkich. Wszystkim zaś objawia się Duch dla wspólnego dobra.
Podobnie jak jedno jest ciało, choć składa się z wielu członków, a wszystkie członki ciała, mimo iż są liczne, stanowią jedno ciało, tak też jest i z Chrystusem. Wszyscyśmy bowiem w jednym Duchu zostali ochrzczeni, aby stanowić jedno ciało: czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni. Wszyscyśmy też zostali napojeni jednym Duchem.

SEKWENCJA