NR 28 / 2009 – UROCZYSTOŚĆ NAJŚWIĘTSZEJ TRÓJCY

WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA


BÓG JEST MIŁOŚCIĄ


LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE



Obecność Trójcy Przenajświętszej towarzyszy nam przez całe życie, chociaż często nie jesteśmy tego w pełni świadomi. Jest ona bowiem nierozerwalnie związana z naszym życiem w wierze: chrzest, znak krzyża, pierwsza modlitwa „Ojcze nasz”, odmawiana jeszcze na kolanach matki, później Credo, wyznawane wspólnie z innymi podczas niedzielnej Mszy Świętej – wprowadzają nas krok po kroku w tę największą tajemnicę naszej wiary.

PIERWSZE CZYTANIE (Pwt 4, 32-34. 39-40)
Wprawdzie pierwsze czytanie nic nam nie mówi o Trójcy Świętej, ale objawia Jedynego Boga – Boga Izraela, który przychodzi i wybiera sobie jeden naród spośród innych narodów, wyprowadza go z niewoli egipskiej mocną ręką, znakami i cudami (w. 34). Bóg kieruje także do niego swoje Słowo („głos Boży”, w. 33), by go pouczyć, jak ma żyć.

Czytanie z Księgi Powtórzonego Prawa


Mojżesz tak powiedział do ludu:
«Zapytaj dawnych czasów, które były przed tobą od dnia, gdy Bóg stworzył na ziemi człowieka, czy zaszedł taki wypadek od jednego krańca niebios do drugiego jak ten lub czy słyszano o czymś podobnym? Czy słyszał jakiś naród głos Boży z ognia, jak ty słyszałeś, i pozostał żywym? Czy usiłował Bóg przyjść i wybrać sobie jeden naród spośród innych narodów przez doświadczenia, znaki, cuda i wojny, ręką mocną i wyciągniętym ramieniem, dziełami przerażającymi, jak to wszystko, co tobie uczynił twój Pan Bóg w Egipcie na twoich oczach?
Poznaj dzisiaj i rozważ w swym sercu, że Pan jest Bogiem, a na niebie wysoko i na ziemi nisko nie ma innego. Strzeż Jego praw i nakazów, które ja dziś polecam tobie pełnić, by dobrze ci się wiodło i twym synom po tobie; byś przedłużył swe dni na ziemi, którą na zawsze daje ci Pan, twój Bóg».

PSALM (Ps 33, 4-5. 6 i 9. 18-19. 20 i 22)
Psalm 33 zaprasza nas do kontemplacji Bożych ust (w. 6) i Bożych oczu (w. 18). Tchnieniu ust Bożych zawdzięcza swoje istnienie niebo, ziemia, aniołowie, ludzie i każde stworzenie. Swoim potężnym słowem Bóg kieruje losami świata. Jego oczy widzą wszystko, ale On spogląda przede wszystkim w nasze serca i raduje się, gdy widzi, że liczymy na Jego łaskawość i dobroć.

Refren: Szczęśliwy naród wybrany przez Pana.

Słowo Pana jest prawe, *
a każde Jego dzieło godne zaufania.
On miłuje prawo i sprawiedliwość, *
ziemia jest pełna Jego łaski.

Przez słowo Pana powstały niebiosa, *
wszystkie gwiazdy przez tchnienie ust Jego.
Bo przemówił i wszystko się stało, *
sam rozkazał i zaczęło istnieć.

Oczy Pana zwrócone na bogobojnych, *
na tych, którzy czekają na Jego łaskę,
aby ocalił ich życie od śmierci *
i żywił ich w czasie głodu.

Dusza nasza oczekuje Pana, *
On jest naszą pomocą i tarczą.
Panie, niech nas ogarnie Twoja łaska,*
według nadziei, którą pokładamy w Tobie.

DRUGIE CZYTANIE (Rz 8, 14-17)
Poprzez sakrament chrztu i bierzmowania otrzymaliśmy dar Ducha Świętego. Jest On skarbem, który przewyższa wszystkie bogactwa ziemi. Dzięki Niemu jesteśmy Bogu niesłychanie bliscy i jak dzieci możemy zwracać się do Niego słowami „Abba, Ojcze”. Jako dzieci Boże jesteśmy także współdziedzicami Królestwa Bożego. Naszym przeznaczeniem jest współuczestnictwo w chwale, jaka stała się udziałem Jezusa Chrystusa, naszego Zbawiciela.

Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Rzymian


Bracia:
Wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi. Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba, Ojcze!» Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi. Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa, skoro wspólnie z Nim cierpimy po to, by też wspólnie mieć udział w chwale.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Ap 1, 8)

Aklamacja:Alleluja, alleluja, alleluja.
Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu,
Bogu, który jest i który był, i który przychodzi.
Aklamacja:Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA (Mt 28, 16-20)
Ewangelia według św. Mateusza opisuje ostatnie spotkanie Jezusa Zmartwychwstałego z apostołami: Jezus Chrystus, wypełniwszy swoją misję, przekazuje ją swoim uczniom, zapewniając, że zawsze będzie im towarzyszyć. Posyła ich, by udzielali chrztu „w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”. Chrzcić kogoś „w imię Ojca”, to wprowadzić go w relację ojcowsko-synowską z Bogiem; chrzcić „w imię Syna”, znaczy przyoblec człowieka duchowym pięknem Jezusa Chrystusa; zaś chrzcić „w imię Ducha Świętego”, to sprawić, by stał się on Jego świątynią.

Słowa Ewangelii według świętego Mateusza


Jedenastu uczniów udało się do Galilei na górę, tam gdzie Jezus im polecił. A gdy Go ujrzeli, oddali Mu pokłon. Niektórzy jednak wątpili.
Wtedy Jezus zbliżył się do nich i przemówił tymi słowami: «Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem.
A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata».


KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE


W SZKOLE ŚW. PAWŁA

Obchodząc jubileuszowy Rok św. Pawła, chcemy „tu i teraz”, w szkole Apostoła Narodów, pozwolić, aby Chrystus mógł „wcielać się” w nasze życie. On, który nas zdobył i „uwiódł”, pragnie coraz pełniej w nas żyć. Chciejmy wczytać się w osobisty pamiętnik Pawła: „Dla Chrystusa odrzucam wszystko i uważam za śmieci. Pragnę tylko pozyskać Chrystusa i znaleźć się w Nim, nie szukając własnej sprawiedliwości, pochodzącej z Prawa, lecz tej, która rodzi się przez wiarę w Chrystusa i pochodzi od Boga dzięki wierze. I tak poznam Jego samego i moc Jego zmartwychwstania oraz będę miał udział w Jego cierpieniach. A przez śmierć stając się do Niego podobnym, dojdę do powstania z martwych. Nie twierdzę, że to już osiągnąłem lub stałem się doskonały. Usiłuję to dopiero zdobyć, gdyż i ja zostałem zdobyty przez Chrystusa Jezusa” (Flp 3,8-12).
W słowach apostoła możemy kontemplować głębokie doświadczenie spotkania z Chrystusem. Życie Pawła ma już tylko jeden zamysł – „zamysł Chrystusowy” (por. 1 Kor 2,16).
Paweł pędzi w ciągłym formowaniu się aż do momentu, gdy przemienia się w człowieka, który jest świadkiem chrześcijańskiego rozeznania, człowieka zdobytego przez Jezusa Chrystusa. Apostoł czuje się jak Jeremiasz, prawie „ontologicznie zniewolony”, zaspokojony i uszlachetniony miłością Jezusa, przyjacielską i ujmującą. Pisze: „z Chrystusem zostałem przybity do krzyża. Teraz już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus”(Ga 2,20). Paweł nie byłby tym, kim jest, gdyby nie był przedmiotem-podmiotem tej odwzajemnionej miłości. Miłość ta nie jest emocjonalna, przelotna i przemijająca. Jest to Miłość w której dwa serca odnajdują się w dobrowolnym istnieniu – jedno w drugim. To istnienie jest jedyną racją ich życia. Jest to logika miłości przedstawiona w Pieśni nad pieśniami: logika miłości Boga od zawsze wiernego, która w całej historii Zbawienia wobec każdego człowieka przyjmuje cechy i wartość miłości oblubieńczej, ujmującej i czułej. Dzieje się tak zarówno w odniesieniu do mężczyzn, jak i do kobiet, powołanych do tego, by być wiernymi, a zarazem jedynymi i niepowtarzalnymi partnerami Boga w Trójcy Jedynego, będącego Miłością.

ks. Bogusław Zeman, paulista