WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
OGÓLNOŚWIATOWA REWOLUCJA
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Przez chrzest zostaliśmy włączeni do Kościoła-nowego Ludu Bożego, z którym Pan zawarł swoje Przymierze. Kiedy odpowiadamy na Boże zaproszenie, możemy zakosztować szczęścia Jego obecności. Gdy w ciągu naszego życia przez grzech odstępujemy od Niego, Bóg sam wychodzi z propozycją nawrócenia – przemiany serca. Jeśli to uczynimy, możemy być pewni Jego pomocy, gdyż pragnie przychodzić do nas i być z nami.
PIERWSZE CZYTANIE (Ba 5,1-9)
Bóg przywróci świetność swojemu ludowi i obdarzy go ponownie swoją chwałą. Czuwa On nad powrotem Izraela i ułatwia mu drogę. Nie oznacza to braku wysiłku ze strony samego ludu wybranego. My także, jako lud Nowego Przymierza idziemy do Pana i cieszymy się Jego pomocą. Adwent, w którym trwamy, jest czasem danym nam na odnalezienie drogi do Niego i szansą na doświadczenie prawdziwej radości, która przewyższa wszelkie nasze zmartwienia i smutki. Jedyne, co musimy zrobić, by to osiągnąć, to odpowiedzieć na Boże wezwanie naszym życiem.
Czytanie z Księgi proroka Barucha
Złóż, Jeruzalem, szatę smutku i utrapienia swego, a przywdziej wspaniałe szaty chwały, dane ci na zawsze przez Pana. Oblecz się płaszczem sprawiedliwości pochodzącej od Boga, włóż na głowę swą koronę chwały Przedwiecznego! Albowiem Bóg chce pokazać twoją wspaniałość wszystkiemu, co jest pod niebem. Imię twe u Boga, na wieki będzie nazwane: „Pokój sprawiedliwości i chwała pobożności!” Podnieś się, Jeruzalem! Stań na miejscu wysokim, spojrzyj na wschód, zobacz twe dzieci, zgromadzone na słowo Świętego od wschodu słońca aż do zachodu, rozradowane, że Bóg o nich pamiętał. Wyszli od ciebie pieszo, pędzeni przez wrogów, a Bóg przyprowadzi ich niesionych z chwałą, jakby na tronie królewskim. Albowiem postanowił Bóg zniżyć każdą górę wysoką, pagórki odwieczne, doły zasypać do zrównania z ziemią, aby bezpiecznie mógł kroczyć Izrael w chwale Pana. Na rozkaz Pana lasy i drzewa pachnące ocieniać będą Izraela. Z radością bowiem poprowadzi Bóg Izraela do światła swej chwały z właściwą sobie sprawiedliwością i miłosierdziem.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Św. Ambroży (340-397) – oddał Bogu, co boskie
Urodził się w Trewirze, w rodzinie arystokratycznej. Po śmierci ojca, wraz z matką i rodzeństwem przeniósł się do Rzymu. Po starannej edukacji rozpoczął błyskawiczną karierę. Jako młody, uzdolniony prawnik, w wieku 30 lat został mianowany przez cesarza namiestnikiem prowincji Ligurii-Emilii ze stolicą w Mediolanie. Ambroży pozostawał na tym stanowisku przez 3 lata. Wtedy to zmarł biskup Auksencjusz, który miał poglądy ariańskie, a w mieście doszło do sporów o wybór jego następcy. Stojący na straży porządku w tej prowincji Ambroży został wezwany do wyciszenia sporu. Jego przemowa wywarła tak duże wrażenie, że zwaśnione strony wybrały go na następcę zmarłego biskupa. Ambroży, który był katechumenem, przyjął najpierw chrzest święty, potem święcenia kapłańskie, by 7 grudnia 374 roku otrzymać sakrę biskupią. Swój znaczny majątek rozdał ubogim, a sam prowadził skromne życie. Był otwarty dla potrzebujących pociechy, pomocy czy rady. Dużo pościł. Gdy ze względu na zdrowie odradzano mu podejmowanie tak surowych postów, odpowiadał z uśmiechem: „Z obżarstwa już niejeden poszedł w ziemię, z postu nikt jeszcze!”.
Z niezmordowaną energią – słowem i pismem – zwalczał panoszący się arianizm. Kiedy matka ariańskiego cesarza Walentyniana domagała się oddania w ręce arian bazyliki Porziana w Mediolanie, odporny na naciski i groźby biskup Ambroży wraz z rzeszą wiernych zamknął się w murach oblężonego kościoła. Bronił w ten sposób zasady: „Oddajcie cesarzowi to, co jest cesarskie, a Bogu to, co boskie” (Mt 22,21). W końcu Walentynian po 2 miesiącach odstąpił od oblężenia bazyliki.
Ambroży cieszył się dużym autorytetem u cesarzy Gracjana i Teodozjusza. Gdy ten drugi dokonał makabrycznej rzezi w Tesalonikach, mordując kilka tysięcy ludzi, św. Ambroży zakazał mu wstępowania do kościoła przez 3 miesiące. Skruszony cesarz tę pokutę publicznie wypełnił.
Sławne kazania Ambrożego przyciągały wielu słuchaczy (nie tylko chrześcijan). Należał do nich między innymi św. Augustyn, który pod wpływem nauczania biskupa nawrócił się na chrześcijaństwo.
Św. Ambroży zmarł w noc Zmartwychwstania Pańskiego w 397 roku. Pozostawił po sobie dzieła egzegetyczne, pisma ascetyczne i moralne, dogmatyczne i apologetyczne, katechetyczne, mowy, listy i hymny zwane ambrozjańskimi. Z powodu bogatej spuścizny literackiej został zaliczony, obok św. Augustyna, św. Hieronima i św. Grzegorza I Wielkiego, do grona 4 wielkich doktorów Kościoła Zachodniego. Jego wspomnienie liturgiczne obchodzimy 7 grudnia.
Katarzyna Gumowska
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Przez chrzest zostaliśmy włączeni do Kościoła-nowego Ludu Bożego, z którym Pan zawarł swoje Przymierze. Kiedy odpowiadamy na Boże zaproszenie, możemy zakosztować szczęścia Jego obecności. Gdy w ciągu naszego życia przez grzech odstępujemy od Niego, Bóg sam wychodzi z propozycją nawrócenia – przemiany serca. Jeśli to uczynimy, możemy być pewni Jego pomocy, gdyż pragnie przychodzić do nas i być z nami.
PIERWSZE CZYTANIE (Ba 5,1-9)
Bóg przywróci świetność swojemu ludowi i obdarzy go ponownie swoją chwałą. Czuwa On nad powrotem Izraela i ułatwia mu drogę. Nie oznacza to braku wysiłku ze strony samego ludu wybranego. My także, jako lud Nowego Przymierza idziemy do Pana i cieszymy się Jego pomocą. Adwent, w którym trwamy, jest czasem danym nam na odnalezienie drogi do Niego i szansą na doświadczenie prawdziwej radości, która przewyższa wszelkie nasze zmartwienia i smutki. Jedyne, co musimy zrobić, by to osiągnąć, to odpowiedzieć na Boże wezwanie naszym życiem.
Czytanie z Księgi proroka Barucha
Złóż, Jeruzalem, szatę smutku i utrapienia swego, a przywdziej wspaniałe szaty chwały, dane ci na zawsze przez Pana. Oblecz się płaszczem sprawiedliwości pochodzącej od Boga, włóż na głowę swą koronę chwały Przedwiecznego! Albowiem Bóg chce pokazać twoją wspaniałość wszystkiemu, co jest pod niebem. Imię twe u Boga, na wieki będzie nazwane: „Pokój sprawiedliwości i chwała pobożności!” Podnieś się, Jeruzalem! Stań na miejscu wysokim, spojrzyj na wschód, zobacz twe dzieci, zgromadzone na słowo Świętego od wschodu słońca aż do zachodu, rozradowane, że Bóg o nich pamiętał. Wyszli od ciebie pieszo, pędzeni przez wrogów, a Bóg przyprowadzi ich niesionych z chwałą, jakby na tronie królewskim. Albowiem postanowił Bóg zniżyć każdą górę wysoką, pagórki odwieczne, doły zasypać do zrównania z ziemią, aby bezpiecznie mógł kroczyć Izrael w chwale Pana. Na rozkaz Pana lasy i drzewa pachnące ocieniać będą Izraela. Z radością bowiem poprowadzi Bóg Izraela do światła swej chwały z właściwą sobie sprawiedliwością i miłosierdziem.
KATECHEZA
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Św. Ambroży (340-397) – oddał Bogu, co boskie
Urodził się w Trewirze, w rodzinie arystokratycznej. Po śmierci ojca, wraz z matką i rodzeństwem przeniósł się do Rzymu. Po starannej edukacji rozpoczął błyskawiczną karierę. Jako młody, uzdolniony prawnik, w wieku 30 lat został mianowany przez cesarza namiestnikiem prowincji Ligurii-Emilii ze stolicą w Mediolanie. Ambroży pozostawał na tym stanowisku przez 3 lata. Wtedy to zmarł biskup Auksencjusz, który miał poglądy ariańskie, a w mieście doszło do sporów o wybór jego następcy. Stojący na straży porządku w tej prowincji Ambroży został wezwany do wyciszenia sporu. Jego przemowa wywarła tak duże wrażenie, że zwaśnione strony wybrały go na następcę zmarłego biskupa. Ambroży, który był katechumenem, przyjął najpierw chrzest święty, potem święcenia kapłańskie, by 7 grudnia 374 roku otrzymać sakrę biskupią. Swój znaczny majątek rozdał ubogim, a sam prowadził skromne życie. Był otwarty dla potrzebujących pociechy, pomocy czy rady. Dużo pościł. Gdy ze względu na zdrowie odradzano mu podejmowanie tak surowych postów, odpowiadał z uśmiechem: „Z obżarstwa już niejeden poszedł w ziemię, z postu nikt jeszcze!”.
Z niezmordowaną energią – słowem i pismem – zwalczał panoszący się arianizm. Kiedy matka ariańskiego cesarza Walentyniana domagała się oddania w ręce arian bazyliki Porziana w Mediolanie, odporny na naciski i groźby biskup Ambroży wraz z rzeszą wiernych zamknął się w murach oblężonego kościoła. Bronił w ten sposób zasady: „Oddajcie cesarzowi to, co jest cesarskie, a Bogu to, co boskie” (Mt 22,21). W końcu Walentynian po 2 miesiącach odstąpił od oblężenia bazyliki.
Ambroży cieszył się dużym autorytetem u cesarzy Gracjana i Teodozjusza. Gdy ten drugi dokonał makabrycznej rzezi w Tesalonikach, mordując kilka tysięcy ludzi, św. Ambroży zakazał mu wstępowania do kościoła przez 3 miesiące. Skruszony cesarz tę pokutę publicznie wypełnił.
Sławne kazania Ambrożego przyciągały wielu słuchaczy (nie tylko chrześcijan). Należał do nich między innymi św. Augustyn, który pod wpływem nauczania biskupa nawrócił się na chrześcijaństwo.
Św. Ambroży zmarł w noc Zmartwychwstania Pańskiego w 397 roku. Pozostawił po sobie dzieła egzegetyczne, pisma ascetyczne i moralne, dogmatyczne i apologetyczne, katechetyczne, mowy, listy i hymny zwane ambrozjańskimi. Z powodu bogatej spuścizny literackiej został zaliczony, obok św. Augustyna, św. Hieronima i św. Grzegorza I Wielkiego, do grona 4 wielkich doktorów Kościoła Zachodniego. Jego wspomnienie liturgiczne obchodzimy 7 grudnia.
Katarzyna Gumowska
