WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
TOŻSAMOŚĆ MESJASZA
Jezus, od momentu przyjęcia chrztu nad Jordanem z rąk Jana Chrzciciela, namaszczony Duchem Świętym i mocą, przystąpił do pełnienia swej misji zbawczej. Wtedy też przez Boga obwieszczone zostało ludziom, iż Jezus jest umiłowanym Jego Synem, w Nim ma On upodobanie.
Głos, który rozległ się nad Jezusem, treścią tego, co obwieszczał, nawiązywał do proroctwa objawionego Ludowi Bożemu Starego Przymierza przez Boga za pośrednictwem Księgi Izajasza. Proroctwo to jest nam dziś przypomniane w pierwszym czytaniu (por. Iz 42,1-4.6-7). Ten fragment Księgi Izajasza, napisany w połowie VI w. przed Chr., objawił tożsamość Mesjasza oraz ujawnił czego i w jaki sposób miał On dokonać, czyli po czym można będzie Go rozpoznać. Z treści wspomnianej Księgi wynika, iż pełen Ducha Bożego Mesjasz miał być Sługą Bożym, przez Boga podtrzymywanym i wybranym. Kimś, w kim Bóg miał mieć upodobanie, tzn. kogo słowa i czyny Bóg miał w pełni aprobować, którego słowa i czyny miały być zgodne z Jego wolą.
Ułatwieniu rozpoznania w Jezusie z Nazaretu Mesjasza miało też pomóc to, co głosił o Nim św. Jan Chrzciciel: „ja nie jestem godzien, aby się schylić i rozwiązać rzemyk u Jego sandałów” (Mk 1,7).
Na pewno szczególnym przedmiotem naszej medytacji powinniśmy uczynić dzisiaj także fakt objawienia się w czasie chrztu Jezusa z Nazaretu Trójcy Świętej. Z podobnym objawieniem Trójjedynego Boga spotkaliśmy się wcześniej podczas Zwiastowania.
ks. Waldemar Seremak – pallotyn
„Duch mój na Nim spoczął”.
(Iz 42,1)
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Dzisiejsza uroczystość kończy okres Bożego Narodzenia. Chrystus jako dorosły mężczyzna przychodzi na brzeg Jordanu, aby z rąk Jana Chrzciciela przyjąć chrzest. Nie musiał tego czynić, gdyż był bez grzechu, a zatem nie potrzebował oczyszczenia. Jezus, przyjmując chrzest, uświęca swoją obecnością wody Jordanu, a przez to samą wodę, która posłuży Kościołowi do udzielania sakramentu Chrztu św. W tym dniu wspomnijmy również nasz chrzest, przez który staliśmy się członkami Ciała Chrystusowego, czyli Kościoła, i otrzymaliśmy dar nowego życia.
PIERWSZE CZYTANIE(Iz 42,1-4.6-7)
Dzisiejszy fragment Księgi Izajasza opowiada o tajemniczym Słudze Jahwe posiadającym cechy króla, proroka i kapłana. Jest to ucieleśnienie osoby albo narodu wybranego przez Boga do wypełnienia specjalnego posłannictwa. Ewangelista Mateusz dokona chrystologicznej interpretacji tego tekstu, widząc w osobie Sługi samego Jezusa Chrystusa.
Czytanie z Księgi proroka Izajasza
To mówi Pan:
«Oto mój Sługa, którego podtrzymuję,
Wybrany mój, w którym mam upodobanie.
Sprawiłem, że Duch mój na Nim spoczął;
On przyniesie narodom Prawo.
Nie będzie wołał ni podnosił głosu,
nie da słyszeć krzyku swego na dworze.
Nie złamie trzciny nadłamanej,
nie zagasi knotka o nikłym płomyku.
On z mocą ogłosi Prawo,
nie zniechęci się ani nie załamie,
aż utrwali Prawo na ziemi,
a Jego pouczenia wyczekują wyspy.
Ja, Pan, powołałem Cię słusznie,
ująłem Cię za rękę i ukształtowałem,
ustanowiłem Cię przymierzem dla ludzi,
światłością dla narodów,
abyś otworzył oczy niewidomym,
ażebyś z zamknięcia wypuścił jeńców,
z więzienia tych, co mieszkają w ciemności».
PSALM(Ps 29,1-2.3ac-4.3b i 9b-10)
Psalm 29, którego zaledwie fragment wykorzystujemy w liturgii, objawia nam Bożą potęgę, posługując się symbolem burzy nad ogromem wód. W ten sposób Bóg jawi się jako przemożny, sprawiedliwy Sędzia i Król. Tak jak człowiek nie może zapanować na żywiołami przyrody, tak i nie uda mu się przeciwstawić panowaniu Bożemu. Komentując ten psalm, św. Bazyli powie: głos Pana nad wodami rozległ się wtedy, gdy na chrzcie Jezusa odezwał się głos z wysokości i powiedział: To jest mój Syn umiłowany.
Refren: Pan ześle pokój swojemu ludowi.
Oddajcie Panu, synowie Boży, *
oddajcie Panu chwałę i sławcie Jego potęgę.
Oddajcie chwałę Jego imieniu, *
na świętym dziedzińcu uwielbiajcie Pana.Ref.
Ponad wodami głos Pański, *
Pan ponad wód bezmiarem!
Głos Pana potężny, *
głos Pana pełen dostojeństwa.Ref.
Zagrzmiał Bóg majestatu, *
a w świątyni Jego wszyscy wołają: «Chwała».
Pan zasiadł nad potopem, *
Pan jako Król zasiada na wieki.Ref.
DRUGIE CZYTANIE(Dz 10,34-38)
Dokonując chrztu pogańskiego setnika Korneliusza, św. Piotr wygłasza mowę, w której – odwołując się do wydarzenia chrztu Jezusa w Jordanie oraz namaszczenia Go Duchem Świętym i mocą – potwierdza powszechny charakter zbawienia. Bóg – podkreśla Apostoł – który nie ma względu na osoby, pragnie wszystkich bez wyjątku ludzi obdarzyć swoją łaską.
Czytanie z Dziejów Apostolskich
Gdy Piotr przybył do Cezarei, do domu Korneliusza, przemówił: «Przekonuję się, że Bóg naprawdę nie ma względu na osoby. Ale w każdym narodzie miły jest Mu ten, kto się Go boi i postępuje sprawiedliwie.
Posłał swe słowo synom Izraela, zwiastując im pokój przez Jezusa Chrystusa. On to jest Panem wszystkich. Wiecie, co się działo w całej Judei, począwszy od Galilei, po chrzcie, który głosił Jan. Znacie sprawę Jezusa z Nazaretu, którego Bóg namaścił Duchem Świętym i mocą. Przeszedł On dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich, którzy byli pod władzą diabła, dlatego że Bóg był z Nim».
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ(Por. Mk 9,6)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Otwarło się niebo i zabrzmiał głos Ojca:
To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA(Mk 1,6b-11)
Przyjmując chrzest w Jordanie, Jezus wskazuje drogę wierzącym. Przez ten sakrament bowiem każdy może otrzymać dar Ducha Świętego i nowe życie w Jezusie Chrystusie. Opis chrztu Jezusa w Jordanie jest również objawieniem Trójcy Świętej.
Słowa Ewangelii według świętego Marka
Jan Chrzciciel tak głosił: «Idzie za mną mocniejszy ode mnie, a ja nie jestem godzien, aby się schylić i rozwiązać rzemyk u Jego sandałów. Ja chrzciłem was wodą, On zaś chrzcić was będzie Duchem Świętym».
W owym czasie przyszedł Jezus z Nazaretu w Galilei i przyjął od Jana chrzest w Jordanie. W chwili, gdy wychodził z wody, ujrzał rozwierające się niebo i Ducha jak gołębicę zstępującego na siebie. A z nieba odezwał się głos: «Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie».
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Nawrócenie – co to właściwie oznacza?
Nawrócenie (hebr. teszubah, gr. metanoia, łac. conversio), to początek drogi człowieka ku Bogu, czyli początek rozwoju duchowego. Pierwszeństwo działania należy tutaj do łaski Bożej, a nie tylko do dobrej chęci człowieka. Nawrócenie oznacza całkowite zwrócenie się ku Bogu, jest powrotem (hebr. szub) do Niego. Jest ono: „najbardziej konkretnym wyrazem działania miłości i obecności miłosierdzia w ludzkim świecie” (Jan Paweł II, Encyklika o Bożym Miłosierdziu „Dives in Misericordia”, nr 6).
Do nawrócenia wzywa Chrystus już na samym początku swojego nauczania: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” (Mk 1,15), pojawia się ono również w wielu Jego przypowieściach. Jednak głoszone przez Jezusa orędzie było poprzedzone nauczaniem Jana Chrzciciela, który nieustannie nawoływał właśnie do nawrócenia nie tylko grzeszników i pogan, lecz również tych, którzy uważali się za wierzących i sprawiedliwych, co pozostaje aktualne również dziś. Podobnie mówił św. Piotr w dzień Zielonych Świąt: „Nawróćcie się […] i niech każdy z was ochrzci się w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych, a weźmiecie w darze Ducha Świętego” (Dz 2,38).
W nawróceniu struktura wewnętrzna człowieka ma wyraźne ukierunkowanie na Boga i to je odróżnia od wszystkich innych przemian tego typu, dlatego np. porzucenie jakiegoś zła nie jest jeszcze nawróceniem. Nawrócenie jest ukształtowaniem w sobie „nowego serca” (Jr 2,46) lub „nowego ducha” (Ez 11,19-20). Zmienia więc całego człowieka, ponieważ wpływa – jako proces trwający w czasie – na zmianę wartościowania i postępowania. Jest uświadomieniem sobie osobistej odpowiedzialności za całość życia wobec Boga, co sprawia, że wraz z nawróceniem rodzą się w człowieku wewnętrzne konflikty i zmagania odnośnie do dotychczasowego sposobu życia, relacji, zmysłów i motywacji w działaniu. Nawrócenie musi wiązać się również z przemianą moralną, jest to więc uwewnętrznienie prawa moralnego. Nawrócenie musi się odznaczać: uniwersalnością – nie wyłącza niczego spod woli Bożej; szczerością – z czystością serca poszukuje woli Bożej; trwałością – jest niezachwiane i mocne.
Nawrócenie niesie zmiany szczególnie w osobowej więzi z Chrystusem. W praktyce może się to wyrażać codziennym pytaniem: „Co zrobiłby sam Chrystus na moim miejscu?”.
ks. Adam Rybicki
