WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
`
NADZIEJA NA PRZYSZŁOŚĆ
Pusty grób, do którego wchodzą apostołowie, wieńczy ich trwającą blisko trzy lata znajomość z Jezusem. Jest ukoronowaniem radosnych chwil, gdy mogli podziwiać Go jako cudotwórcę, ale także momentów grozy i niepewności, których doświadczyli w trakcie drogi krzyżowej i pod krzyżem. Dopiero teraz, kiedy w pustym grobie ujrzeli leżące płótna, zrozumieli to wszystko, co Jezus do nich mówił.
W naszej codzienności przeżywamy różne wydarzenia. Czasem trudno jest nam pojąć ich sens, zwłaszcza gdy są to sytuacje dramatyczne: choroba, śmierć, zdrada, utrata pracy. Scena ta uczy nas, że aby zrozumieć znaczenie niektórych zdarzeń w naszym życiu, musimy pozostawić sobie czas. Uczniowie i przyjaciele Jezusa czekali trzy dni. Te trzy długie dni były im potrzebne, aby mogli wejść do pustego grobu i zrozumieć sens słów oraz wypadków, które słyszeli i widzieli, gdy jeszcze towarzyszyli Jezusowi na drogach Palestyny.
Kiedy będzie nam się wydawać, że jakaś sytuacja w naszym życiu jest beznadziejna, to przypominajmy sobie tę dzisiejszą sceną. Marię Magdalenę, która widzi odsunięty kamień od grobu, i Szymona Piotra wraz z drugim uczniem, którzy wchodzą do pustego grobowca i zaczynają powoli pojmować, „dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma, które mówi, że On ma powstać z martwych”. Nie zatrzymujmy się zatem nad pustym grobem, ale bądźmy ludźmi, których oświeciło światło poranka i którzy teraz już patrzą w przyszłość z nadzieją.
ks. Mariusz Krawiec – paulista
„Ujrzał i uwierzył”.
(J 20,8)
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Miłość silniejsza jest niż śmierć. Liturgia Słowa konfrontuje nas dziś ze świadkami tej właśnie prawdy, która ukonkretniła się w zmartwychwstaniu Jezusa. Bezcenną rolę w przekazywaniu orędzia o miłości Boga spełnili Piotr, Jan, Maria Magdalena i całe morze ludzi wierzących, którzy przenieśli depozyt wiary przez dziejowe zawieruchy, by wręczyć go nam, obecnie żyjącym. Jakże ważna jest decyzja każdego człowieka, który przyjmuje wiarę i przekazuje ją następnemu pokoleniu.
PIERWSZE CZYTANIE(Dz 10,34a.37-43)
Piotr w swoim przemówieniu o zmartwychwstaniu występuje jako świadek, dlatego jego katecheza jest godna wiary. Orędzie o śmierci i zmartwychwstaniu było centrum katechezy pierwotnego Kościoła. Współczesny Kościół, chociaż osłuchany z tym orędziem, także potrzebuje usłyszeć naocznego świadka i uwierzyć, że Jezus żyje.
Czytanie z Dziejów Apostolskich
Gdy Piotr przybył do domu Centuriona w Cezarei, przemówił: «Wiecie, co się działo w całej Judei, począwszy od Galilei, po chrzcie, który głosił Jan. Znacie sprawę Jezusa z Nazaretu, którego Bóg namaścił Duchem Świętym i mocą. Dlatego że Bóg był z Nim, przeszedł On dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich, którzy byli pod władzą diabła.
A my jesteśmy świadkami wszystkiego, co zdziałał w ziemi żydowskiej i w Jerozolimie. Jego to zabili, zawiesiwszy na drzewie. Bóg wskrzesił Go trzeciego dnia i pozwolił Mu ukazać się nie całemu ludowi, ale nam, wybranym uprzednio przez Boga na świadków, którzyśmy z Nim jedli i pili po Jego zmartwychwstaniu.
On nam rozkazał ogłosić ludowi i dać świadectwo, że Bóg ustanowił Go sędzią żywych i umarłych. Wszyscy prorocy świadczą o tym, że każdy, kto w Niego wierzy, w Jego imię otrzymuje odpuszczenie grzechów».
PSALM(Ps 118,1-2.16-17.22-23)
Nie tylko Piotr i Apostołowie są świadkami tego, że Jezus żyje. Dziś także, dzięki wierze, doświadczamy obecności i działania Zmartwychwstałego. To, co Psalmista woła z głębi serca – „nie umrę, ale żył będę i głosił dzieła Pana”, ma nieocenioną wartość, gdyż na świadectwie współczesnego człowieka budują swoją wiarę następne pokolenia.
Refren: W tym dniu wspaniałym wszyscy się weselmy.
lub: Alleluja, alleluja, alleluja.
Dziękujcie Panu, bo jest dobry, *
bo Jego łaska trwa na wieki.
Niech dom Izraela głosi: *
«Jego łaska na wieki».Ref.
Prawica Pana wzniesiona wysoko, *
prawica Pańska moc okazała.
Nie umrę, ale żył będę *
i głosił dzieła Pana.Ref.
Kamień odrzucony przez budujących *
stał się kamieniem węgielnym.
Stało się to przez Pana *
i cudem jest w naszych oczach.Ref.
DRUGIE CZYTANIE(Kol 3,1-4)
Wskazówka św. Pawła jest bezkompromisowa. Dążcie tam, gdzie jest Chrystus. Apostoł jest pewien spełnienia obietnicy przyszłego życia w chwale Bożej.
Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Kolosan
Bracia:
Jeśliście razem z Chrystusem powstali z martwych, szukajcie tego, co w górze, gdzie przebywa Chrystus, zasiadając po prawicy Boga. Dążcie do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi.
Umarliście bowiem i wasze życie ukryte jest z Chrystusem w Bogu. Gdy się ukaże Chrystus, nasze życie, wtedy i wy razem z Nim ukażecie się w chwale.
SEKWENCJA
Niech w święto radosne Paschalnej Ofiary
Składają jej wierni uwielbień swych dary.
Odkupił swe owce Baranek bez skazy,
Pojednał nas z Ojcem i zmył grzechów zmazy.
Śmierć zwarła się z życiem i w boju, o dziwy,
Choć poległ Wódz życia, króluje dziś żywy.
Maryjo, ty powiedz, coś w drodze widziała?
Jam Zmartwychwstałego blask chwały ujrzała.
Żywego już Pana widziałam, grób pusty,
I świadków anielskich, i odzież, i chusty.
Zmartwychwstał już Chrystus, Pan mój i nadzieja,
A miejscem spotkania będzie Galilea.
Wiemy, żeś zmartwychwstał, że ten cud prawdziwy,
O Królu Zwycięzco, bądź nam miłościwy.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ(1Kor 5,7b-8a)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Chrystus został ofiarowany jako nasza Pascha.
Odprawiajmy nasze święto w Panu.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA(J 20,1-9)
Celem Jana Ewangelisty jest pogłębienie wiary tych, którzy już poznali Jezusa, Syna Bożego. W ten zamysł doskonale wpisuje się perykopa o pustym grobie. Ci, którzy znają i kochają Jezusa, stają przed pustym grobowcem niczym przed niemym świadkiem (zapowiadanego im) cudu. Kiedy umiłowany uczeń wszedł do wnętrza grobowca i ujrzał, że nie ma w nim Pana, uwierzył. Uczeń ten identyfikowany jest z Janem, jednak symbolika dzieła pozwala widzieć w nim uczniów Jezusa w ogólności. Ewangelia ta zaprasza, aby wraz z Janem wejść do pustego grobu i uwierzyć.
Słowa Ewangelii według świętego Jana
Pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu. Pobiegła więc i przybyła do Szymona Piotra i do drugiego ucznia, którego Jezus miłował, i rzekła do nich: «Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono».
Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu. Biegli oni obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu. A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka.
Nadszedł potem także Szymon Piotr idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył. Dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma, które mówi, że On ma powstać z martwych.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Duch i ciało dostąpią zbawienia
W życiu przyszłym człowiek nie tylko będzie miał swe ciało i duszę, ale w pewnym stopniu będzie miał także cały świat. Myśl ta pojawiała się w pewnych kręgach żydowskich, które przyjmowały prawdę o zmartwychwstaniu ciała. Środowiska te wierzyły ponadto, że przyszłe zmartwychwstanie obejmować będzie całego człowieka. (…) Wielokrotnie powracał do tej prawdy Kościół. Tak na przykład przypomniał o niej Katechizm Kościoła Katolickiego [nr 999]:
„Chrystus zmartwychwstał w swoim własnym ciele: «Popatrzcie na moje ręce i nogi: to Ja jestem» (Łk 24,39); nie powrócił On jednak do życia ziemskiego. Tak samo w Nim «wszyscy zmartwychwstaną we własnych ciałach, które mają teraz» (Sobór Laterański IV: DS 801), ale to ciało będzie przekształcone w «chwalebne ciało» (Flp 3,21), w «ciało duchowe» (1Kor 15,44):
«Lecz powie ktoś: A jak zmartwychwstają umarli? W jakim ukazują się ciele? O, niemądry! Przecież to, co siejesz, nie ożyje, jeżeli wcześniej nie obumrze. To, co zasiewasz, nie jest od razu ciałem, którym ma się stać potem, lecz zwykłym ziarnem… Zasiewa się zniszczalne – powstaje zaś niezniszczalne… (1Kor 15,35-37.42)”.
(…) Nie tylko zresztą nasze ciało dostąpi chwały. Nasz świat także będzie w stanie chwalebnym. Będzie to ten sam świat, jednakże w stanie odmienionym, doskonałym. (…)
Stąd również obecna troska o świat, która wypływa z godności wszystkich stworzeń. W świecie i poprzez świat, to znaczy poprzez pośrednictwo stworzeń, poznać możemy Boga, Jego piękno, wszechmoc, godność. Chociaż nie jesteśmy w stanie w pełni doświadczyć obecności Boga w Jego stworzeniach, to jednak wiele z nich stać się może formalnym znakiem Stworzyciela. (…)
Ważną rolę odgrywa w tym niewątpliwie wiara. Ona właśnie pomaga nam widzieć głębiej i odczytać dokładniej nośność niektórych słów, gestów czy czynów. Tylko w świetle wiary Eucharystia przestaje być zwykłym pokarmem, a modlitwa staje się czymś zgoła zupełnie innym niż najlepsza nawet rozmowa przyjacielska. (…) Wszystko wokół nas będzie naznaczone świętością, to znaczy obecnością Boga, ukrytą dla oczu ciała, ale bardzo czytelną dla oczu duszy. Mówi bowiem autor Apokalipsy: „A świątyni w nim nie dojrzałem: bo jego świątynią jest Pan Bóg wszechmogący oraz Baranek” (Ap 21,22). Bóg nie potrzebuje materialnych budowli dla zamieszkania, ponieważ świątynią Jego obecności jest cały świat, który wyszedł z Jego ręki, wszystko bowiem, co stworzył, „było dobre” (por. Rdz 1,1-31).
o. Zdzisław Kijas, Niebo darem Boga, Częstochowa 2003.
