WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
„SŁUCHAJ” I „BĘDZIESZ MIŁOWAŁ”
Jaki sens mają dziś dla nas Boże przykazania? Czy znamy je i rozumiemy? Czy staramy się odnieść je do naszego życia i pojąć ich znaczenie?
Według Jezusa najważniejsze z przykazań zaczyna się od polecenia „Słuchaj!”, bo wszelkie nakazy Boże mają znaczenie tylko wtedy, gdy uznajemy, że warto jest słuchać Pana. Dopiero wówczas, gdy wierzymy w Jego miłość i dostrzegamy, że On stworzył nas dla „królestwa Bożego”, czyli dla życia pełnego i szczęśliwego, które nigdy się nie kończy i nie przynosi rozczarowań, możemy przyjąć, że On jest naszym jedynym Panem i odpowiedzieć miłością na miłość, która została nam ofiarowana.
Celem Bożych przykazań nie są całopalenia i ofiary, nie jest nim również wysiłek, którego one od nas wymagają. Przykazania mają sens, kiedy stają się dla nas szkołą miłości Boga i bliźniego. Starotestamentowe przykazanie przeradza się w „nowe przykazanie”, kiedy Jezus, składając ofiarę ze swojego życia, wzywa nas do wzajemnego umiłowania według miary Jego miłości do nas (zob. J 13,32-35).
Boże przykazania sprowadzają się do dwóch postaw: „Słuchaj!” i „Będziesz miłował!”. A zatem należy przede wszystkim słuchać i kochać Boga, przemieniając według Jego słowa własne serce, pragnienia, umysł i wolę. A następnie powinno się kochać drugiego człowieka, czyli starać się obdarzyć go tym wszystkim, czego pragnie się dla siebie samego.
Chrystus chce nas prowadzić tą drogą jako nasz przewodnik i kapłan, który zawsze żyje i wstawia się za nami.
ks. Mariusz Górny – paulista
„Panie, opoko moja i twierdzo”.
(Ps 18,3)
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Droga miłującego serca człowieka rozpoczyna się od uwolnienia od tego, co stanowi tylko pozory miłości, oraz postawienia Boga na pierwszym miejscu. Dopiero wówczas człowiek może odkryć bliźniego, który nosi w sobie podobieństwo samego Stwórcy.
Jezus przez swoje życie, cierpienie, śmierć na krzyżu i zmartwychwstanie dał świadectwo wypełnienia przykazania miłości, które jest syntezą całej Ewangelii.
PIERWSZE CZYTANIE(Pwt 6,2-6)
Mojżesz przypomina Izraelitom, że ich pierwszą powinnością jest miłość wobec Boga. To najważniejsze przykazanie, które ma być podstawą wszystkich innych, winno głęboko zapaść w serca i stać się tam tak niezatarte, jakby zostało wyryte w kamieniu.
Czytanie z Księgi Powtórzonego Prawa
Mojżesz tak powiedział do ludu:
«Będziesz się bał Pana, Boga swego, zachowując wszystkie Jego nakazy i prawa, które ja tobie rozkazuję wypełniać, tobie, twym synom i wnukom po wszystkie dni życia twego, byś długo mógł żyć.
Słuchaj, Izraelu, i pilnie tego przestrzegaj, aby ci się dobrze powodziło i abyś się bardzo rozmnożył, jak ci przyrzekł Pan, Bóg ojców twoich, że ci da ziemię opływającą w mleko i miód.
Słuchaj, Izraelu, Pan, Bóg nasz, Pan jest jedyny. Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił. Niech pozostaną w twym sercu te słowa, które ja ci nakazuję».
PSALM(Ps 18,2-3a.3bc-4.47 i 51ab)
Król Dawid po zwycięstwie nad Saulem ogłasza, że jedynym Zbawicielem i oparciem jest Jahwe. Bóg, wierny i stały w przymierzu, wysłuchuje sprawiedliwych, a gdy wołają, uwalnia ich od wrogów. W świetle Nowego Testamentu psalm ten wyraża dziękczynienie Chrystusa, Nowego Dawida, złożone Ojcu po walce z mocami zła i śmiercią. Łaska ta również nam zostaje udzielona przez Chrystusa.
Refren: Miłuję Ciebie, Panie, mocy moja.
Miłuję Cię, Panie, *
mocy moja,
Panie, opoko moja i twierdzo, *
mój wybawicielu.Ref.
Boże, skało moja, na którą się chronię, *
tarczo moja, mocy zbawienia mego i moja obrono.
Wzywam Pana, godnego chwały, *
i wyzwolony będę od moich nieprzyjaciół.Ref.
Niech żyje Pan, niech będzie błogosławiona moja opoka. *
Niech będzie wywyższony mój Bóg i Zbawca.
Ty dajesz wielkie zwycięstwo królowi *
i okazujesz łaskę Twemu pomazańcowi.Ref.
DRUGIE CZYTANIE(Hbr 7,23-28)
List do Hebrajczyków wylicza przymioty Najwyższego Kapłana, Jezusa Chrystusa. Jego ofiara osiąga szczyt w niebieskim sanktuarium, miejscu przebywania Boga. Chrystus jest „doskonały na wieki” i „trwa na wieki”, a przez to może nieustannie wstawiać się za nami.
Czytanie z Listu do Hebrajczyków
Bracia:
Wielu było kapłanów poprzedniego Przymierza, gdyż śmierć nie zezwalała im trwać przy życiu. Jezus, ponieważ trwa na wieki, ma kapłaństwo nieprzemijające. Przeto i zbawiać na wieki może całkowicie tych, którzy przez Niego zbliżają się do Boga, bo zawsze żyje, aby się wstawiać za nimi.
Takiego bowiem potrzeba nam było arcykapłana: świętego, niewinnego, nieskalanego, oddzielonego od grzeszników, wywyższonego ponad niebiosa, takiego, który nie jest obowiązany, jak inni arcykapłani, do składania codziennej ofiary najpierw za swoje grzechy, a potem za grzechy ludu. To bowiem uczynił raz na zawsze, ofiarując samego siebie.
Prawo bowiem ustanawiało arcykapłanami ludzi obciążonych słabością, słowo zaś przysięgi, złożonej po nadaniu Prawa, ustanawia Syna doskonałego na wieki.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ(J 14,23)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę,
a Ojciec mój umiłuje go i do niego przyjdziemy.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA(Mk 12,28b-34)
Chrystus przypomina, że najważniejszym przykazaniem – obok miłości do Boga – jest umiłowanie bliźniego. Człowiek powinien kochać Pana całym sobą, a bliźnich ze względu na Niego. Drogą do miłowania Boga jest miłość do człowieka. Uczucie to rozwija się poprzez pragnienie realizowania woli Bożej w każdej chwili życia.
Słowa Ewangelii według świętego Marka
Jeden z uczonych w Piśmie zbliżył się do Jezusa i zapytał Go: «Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?».
Jezus odpowiedział: «Pierwsze jest: „Słuchaj, Izraelu, Pan, Bóg nasz, Pan jest jedyny. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą”. Drugie jest to: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Nie ma innego przykazania większego od tych».
Rzekł Mu uczony w Piśmie: «Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznieś powiedział, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego daleko więcej znaczy niż wszystkie całopalenia i ofiary».
Jezus, widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: «Niedaleko jesteś od królestwa Bożego». I nikt już nie odważył się więcej Go pytać.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Walka duchowa „z ciałem”: środki proponowane przez świętych
Skoro ciało – w swym poszukiwaniu przyjemności i w lęku przed cierpieniem – może być w pewnym sensie wrogiem duchowego postępu, to jak przeciwko niemu walczyć?
Święci wybierali czasem drastyczne środki, podejmowali pokuty, posty i umartwienia mające na celu zniszczenie w ciele pożądania zmysłowego. Jednak niekiedy zamiast zwalczać pożądanie, niszczono wyłącznie ciało. Dzisiaj zmieniła się nie tylko mentalność ludzi, przekształcił się również sposób mówienia Kościoła o ciele. Jednak ciało wciąż nastręcza pewnych trudności, ponieważ „do czego innego dąży niż duch” (Ga 5,17). Jak się bronić przed niebezpieczeństwami wynikającymi z pragnień i lęków ciała? Jak można sprostać tym groźnym tendencjom?
Na szczęście Kościół istnieje już dwadzieścia stuleci, w czasie których wielu ludzi żarliwie walczyło o świętość. Znamy sporo osób, które toczyły (i toczą) ten sam bój co my. Dlatego możemy korzystać z ich mądrości (gdzie się podziało czytanie żywotów świętych?).
Święci więc – w odniesieniu do niebezpieczeństw wynikających z pragnień ciała – zalecają: umartwienie zmysłów w rzeczach drobnych (konieczne dlatego, że trudno jest wyznaczyć granice dla godziwej przyjemności), umiłowanie krzyża, walkę z lenistwem („wylęgarnią” wszelkich wad – por. Syr 33,29), unikanie niebezpiecznych okazji i pokus, uświadamianie sobie chrześcijańskiej godności (por. Rz 8,17), rozważanie całej prawdy o grzechu, pamięć o Męce Chrystusa, stałą i pokorną modlitwę, synowską cześć dla Maryi, częste i regularne korzystanie z sakramentów św.
Natomiast żeby pokonać lęk przed cierpieniem, święci radzą dostrzegać jego oczyszczającą wartość oraz poczucie głębokiej jedności z Chrystusem umęczonym na krzyżu. Sugerują też, aby zaobserwować przemianę dokonującą się przez cierpienie. Polega ona na upodobnieniu się do Chrystusa w Jego męce i śmierci oraz daje pewność uczestniczenia w Jego zmartwychwstaniu. Należy zatem nie tyle uciekać od krzyża, lecz raczej wraz z Chrystusem dać się do niego przybić (por. Ga 2,19). Modlitwa cierpiącego wraz z ofiarowaną Panu udręką mają wielką moc przed Bogiem. Dlatego święci zalecają, by nie unikać cierpienia, tylko składać je w darze razem z modlitwą tak bardzo skuteczną w oczach Boga, który widzi ludzki ból i zmagania. Święci zwracają również uwagę na to, że cierpienie w pewien sposób przywraca zachwianą hierarchię wartości i odrywa od spraw nieistotnych, zwykle poważnie utrudniających głębokie życie duchowe.
ks. Adam Rybicki
