WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
CZY NAPRAWDĘ CHCĘ BYĆ ŚWIĘTY?
Jakie przesłanie Bóg kieruje dzisiaj do nas w uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego? Czy nie chodzi o ożywienie w nas pragnienia nieba?
Z dzisiejszych czytań mszalnych wynika, że Chrystus aż do momentu swego Wniebowstąpienia przygotowywał apostołów do pełnienia zleconej im misji. Miała ona polegać na kontynuacji Jego posłannictwa. Swym Wniebowstąpieniem Jezus wskazał, dokąd ma pielgrzymować cała rodzina ludzka.
Mimo że obłok zabrał apostołom Chrystusa sprzed oczu, oni dalej, uporczywie wpatrywali się niebo. Zatem aniołowie wezwali ich do zejścia z Góry Oliwnej, bo Pan polecił, aby w Jerozolimie oczekiwali Parakleta (Pocieszyciela, Obrońcę). Po wylaniu Ducha Świętego apostołowie pełni Jego mocy zaczęli świadczyć o swym Mistrzu: słowem – nauczając wszystkie narody – oraz stylem życia – ukształtowanym przykładem i treścią Jezusowego orędzia mesjańskiego.
Dziś uświadamiamy sobie także i to, że Chrystusowi przebywającemu u Ojca, który posadził Go po swej prawicy na wyżynach niebieskich, dana jest wszelka władza i wszystko „poddane jest pod Jego stopy”.
Misja świadczenia o Chrystusie była wzniecaniem przez apostołów wiary w tych, do których zostali posłani. Mieli oni głosić to, co usłyszeli od Jezusa, i mówić o tym, co widzieli. Właśnie temu świadectwu wszyscy zawdzięczamy wiarę. Ale uzyskując ten dar, otrzymaliśmy także zadanie świadczenia o Chrystusie, aby inni mogli uwierzyć przez nas.
Aby temu sprostać, powinienem na nowo ukierunkować się na niebo. Ożywić w sobie pragnienie bycia w nim, pragnienie bycia świętym wśród świętych.
ks. Waldemar Seremak – pallotyn
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Po wniebowstąpieniu apostołowie wrócili z wielką radością do Jerozolimy i poszli do świątyni, aby wielbić Boga. Wiedzieli, że Jezus pozostanie z nimi aż do skończenia świata w Eucharystii. Dzięki obecności Chrystusa będą głosić wszystkim narodom Jego słowa i odpuszczać grzechy.
PIERWSZE CZYTANIE(Dz 1,1-11)
Zmartwychwstały Chrystus powraca do chwały swego bóstwa. Do wiecznej chwały Ojca zabiera jednak swoje i nasze człowieczeństwo. Przez wniebowstąpienie ukazuje nam chwałę, do której jesteśmy powołani, ponieważ „nasza ojczyzna jest w niebie” (Flp 3,20).
Czytanie z Dziejów Apostolskich
Pierwszą Księgę napisałem, Teofilu, o wszystkim, co Jezus czynił i czego nauczał od początku aż do dnia, w którym udzielił przez Ducha Świętego poleceń Apostołom, których sobie wybrał, a potem został wzięty do nieba. Im też po swojej męce dał wiele dowodów, że żyje: ukazywał się im przez czterdzieści dni i mówił o królestwie Bożym.
A podczas wspólnego posiłku kazał im nie odchodzić z Jerozolimy, ale oczekiwać obietnicy Ojca. Mówił:
«Słyszeliście o niej ode Mnie: Jan chrzcił wodą, ale wy wkrótce zostaniecie ochrzczeni Duchem Świętym».
Zapytywali Go zebrani: «Panie, czy w tym czasie przywrócisz królestwo Izraela?». Odpowiedział im: «Nie wasza to rzecz znać czasy i chwile, które Ojciec ustalił swoją władzą, ale gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi».
Po tych słowach uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu. Kiedy uporczywie wpatrywali się w Niego, jak wstępował do nieba, przystąpili do nich dwaj mężowie w białych szatach. I rzekli: «Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba».
PSALM(Ps 47,2-3.6-7.8-9)
Wstąpienie Jahwe na święty tron dokonuje się w glorii dworu niebieskiego. Nie tylko „wszystkie narody”, poddani imperium Dawida i Salomona, zostały wezwane, aby wielbić Pana. Bóg ma być także wielbiony przez bogów podbitych narodów.
Refren: Pan wśród radości wstępuje do nieba.
lub: Alleluja.
Wszystkie narody klaskajcie w dłonie,
radosnym głosem wykrzykujcie Bogu,
bo Pan Najwyższy straszliwy,
jest wielkim Królem nad całą ziemią.Ref.
Bóg wstępuje wśród radosnych okrzyków,
Pan przy dźwięku trąby.
Śpiewajcie psalmy Bogu, śpiewajcie,
śpiewajcie Królowi naszemu, śpiewajcie.Ref.
Gdyż Bóg jest Królem całej ziemi,
hymn zaśpiewajcie!
Bóg króluje nad narodami,
Bóg zasiada na swym świętym tronie.Ref.
DRUGIE CZYTANIE(Ef 1,17-23)
Drugie czytanie jest hymnem podkreślającym równą godność Boga i chwalebnego Chrystusa. Zwrot „siedzieć po prawicy” oznacza w języku biblijnym posiadanie tej samej władzy i godności.
Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Efezjan
Bracia:
Bóg Pana naszego Jezusa Chrystusa, Ojciec chwały, dał wam ducha mądrości i objawienia w głębszym poznaniu Jego samego. Niech da wam światłe oczy serca tak, byście wiedzieli, czym jest nadzieja waszego powołania, czym bogactwo chwały Jego dziedzictwa wśród świętych i czym przemożny ogrom Jego mocy względem nas wierzących – na podstawie działania Jego potęgi i siły. Wykazał On je, gdy wskrzesił Go z martwych i posadził po swojej prawicy na wyżynach niebieskich, ponad wszelką Zwierzchnością i Władzą, i Mocą, i Panowaniem, i ponad wszelkim innym imieniem wzywanym nie tylko w tym wieku, ale i w przyszłym.
I wszystko poddał pod Jego stopy, a Jego samego ustanowił nade wszystko Głową dla Kościoła, który jest Jego Ciałem, Pełnią Tego, który napełnia wszystko wszelkimi sposobami.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Mt 28,19.20)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Idźcie i nauczajcie wszystkie narody,
Ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do skończenia świata.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA(Łk 24,46-53)
Błogosławieństwo Jezusa daje uczniom radość serca. „Uzbrojeni mocą z wysoka” staną się radosnymi świadkami obecności Boga w świecie. Nie mogą bowiem wyruszać, aby ewangelizować innych, czyli głosić im Dobrą Nowinę, będąc smutni i przygnębieni. Muszą mieć pokój w sercu, muszą nieść miłość i przebaczenie.
Słowa Ewangelii według świętego Łukasza
Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Tak jest napisane: Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie, w imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jerozolimy. Wy jesteście świadkami tego.
Oto Ja ześlę na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż będziecie uzbrojeni mocą z wysoka».
Potem wyprowadził ich ku Betanii i podniósłszy ręce błogosławił ich. A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba.
Oni zaś oddali Mu pokłon i z wielką radością wrócili do Jerozolimy, gdzie stale przebywali w świątyni, wielbiąc i błogosławiąc Boga.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Lectio divina – czym było kiedyś
Oprócz modlitwy i pracy lectio divina była w Kościele starożytnym podstawowym środkiem poszukiwania Boga. Uważano, że rozważanie Pisma św. oraz zastosowanie jego treści do własnego życia wyrywa człowieka z namiętności cielesnych oraz trosk tego świata i stopniowo prowadzi do przebóstwienia.
Ta patrystyczna mądrość miała jednak swoje zastosowanie przeważnie w klasztorach, gdzie praktykowaniu lectio divina towarzyszyło odosobnienie, skupienie i reguła. Święty Pachomiusz (ok. 287-347), twórca cenobityzmu (formuły życia zakonnego we wspólnocie), właśnie w celu odprawiania lectio divina nakazał uczyć mnichów czytania. Uznał on, że lectio divina należy do najważniejszych praktyk zakonnych. Aby umożliwić „noszenie w sercu” słowa Bożego, wprowadził również obowiązek uczenia się na pamięć najważniejszych fragmentów Pisma Świętego.
Święty Benedykt (ok. 480-547), w ramach lectio divina, nakazywał czytać nie tylko samą Biblię, lecz również inne duchowe dzieła. Uważał on, że modlitewne czytanie tych tekstów wraz z Biblią spełnia ogromną rolę w walce z namiętnościami, obżarstwem, smutkiem, zniechęceniem, a także jako pomoc w zachowywaniu pokory i czystości serca. Z czasem do lectio divina włączono również Vitae patrum, czyli żywoty świętych eremitów i mnichów. Potem również komentarze patrystyczne do Pisma św., które były kopalnią natchnionych myśli i inspiracji duchowych.
Mnisi średniowieczni troszczyli się, by lectio divina, jako ich odpowiedź na słowo Boże, odznaczała się wewnętrzną głębią, skutecznością i realnym zaangażowaniem w realizację przeczytanego słowa. Aktywnym udziałem w walce duchowej, nawróceniu i wewnętrznej odnowie. Wprowadzono nawet stałe godziny lectio divina (co miało podkreślić jej ważność), a także tzw. collatio, czyli wieczorną wymianę myśli na tematy zasugerowane słowem Bożym. Wyznaczone pory dla lectio divina miały również swoje znaczenie: 1) wieczorem, aby podkreślić, że po całym dniu pracy reszta czasu ma należeć do Boga; 2) w południe, przed posiłkiem, aby zaakcentować, że posiłek dla duszy jest ważniejszy niż posiłek dla ciała; 3) rano, aby zapewnić jej jeszcze nierozproszoną uwagę i zapobiec skróceniu przez nieprzewidziane okoliczności.
Do tych wszystkich aspektów lectio divina wrócił Sobór Watykański II, przyznając jej bardzo ważne miejsce w praktyce duchowej Kościoła i uważając ją za główny środek formacji duchowej, zarówno duchownych, jak i świeckich.
ks. Adam Rybicki
