WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
SEKRET PRZEMIANY CZŁOWIEKA
„Czy moje życie wyraża wiarę silną, pewną i radosną, czy jest raczej przykładem chrześcijaństwa letniego, zniekształconego przez kompromisy i doraźne ustępstwa?” (Jan Paweł II, Orędzie na Światowy Dzień Misyjny, 1996 r.).
Żydom współczesnym Jezusowi, ich przodkom i pokoleniom żyjącym później, nie było łatwo uwierzyć w cierpiącego Mesjasza. Choć Księga Izajasza nie pozostawia złudzeń co do ziemskiego losu Chrystusa: „Podałem grzbiet mój bijącym i policzki moje rwącym mi brodę. Nie zasłoniłem mojej twarzy przed zniewagami i opluciem” (Iz 50,6). Ludziom jednak marzył się król, który wyzwoli Izraela spod panowania Rzymian i nakarmi społeczeństwo łaskawym chlebem.
Podobnie jak większość Żydów myślał Piotr, który upomniał Jezusa w cztery oczy, aby nie opowiadał apostołom o cierpieniu i odrzuceniu, o śmierci i zmartwychwstaniu. Prawdy te były zgorszeniem dla Żydów i głupstwem dla pogan. Jezus jednak każe Piotrowi wyzwolić się z myślenia czysto ludzkiego i zacząć myśleć po Bożemu. Uświadamia go, że uczeń powinien iść za swoim Panem i Go naśladować. Nie może być zawadą i szatanem zasłaniającym Boga.
Dzisiejszy człowiek przywykł do widoku krzyża. Stał się on przedmiotem użytkowym, ozdobnym. Do życia religijnego wkradła się zasada, która przekształca katolików w „wierzących niepraktykujących” i promuje wiarę bez uczynków.
Każdy, kto zdecyduje się naśladować Chrystusa, otrzyma niejako w pakiecie krzyż cierpienia. Dopiero wówczas dokonuje się w człowieku przemiana, która nadaje życiu nową, Bożą jakość.
ks. Mariusz Habiniak
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Powołanie jest drogą posłuszeństwa. Nierzadko może się to okazać trudna droga, podczas której ujawnia się ludzka słabość i rodzą się chwile zwątpienia. Doświadcza się także ciężaru samotności, odczuwając nawet brak obecności Boga w życiu. Mistrzem do pokonywania tego typu trudności jest dla nas Chrystus. On, całkowicie posłuszny swojemu powołaniu, bierze krzyż i wiernie idzie. My, jako Jego uczniowie, jesteśmy wezwani, aby odważnie znosić trudy, cierpienia, niepowodzenia, samotność. Prośmy o zrozumienie tajemnicy krzyża.
PIERWSZE CZYTANIE(Jr 20,7-9)
Jeremiasz, jak żaden inny prorok, bardzo szczerze i odważnie skarży się Bogu, że uległ Mu, odpowiadając pozytywnie na powołanie prorockie. Za całkowite poddanie się Panu prorok stał się codziennym pośmiewiskiem, ściągając na siebie jednocześnie urągania i zniewagi, a nawet prześladowanie. W tym dramatycznym krzyku Jeremiasza rozpala się jednak jego wiara. Jest ona w jego ciele jak ogień trawiący, a ten staje się jeszcze bardziej nie do wytrzymania. Dlatego prorok, choć nierozumiany i odrzucany, głosi wytrwale słowo Pańskie.
Czytanie z Księgi proroka Jeremiasza
Uwiodłeś mnie, Panie, a ja pozwoliłem się uwieść; ujarzmiłeś mnie i przemogłeś. Stałem się codziennym pośmiewiskiem, wszyscy mi urągają. Albowiem ilekroć mam zabierać głos, muszę obwieszczać: «Gwałt i ruina!». Tak, słowo Pana stało się dla mnie każdego dnia zniewagą i pośmiewiskiem.
I powiedziałem sobie: «Nie będę Go już wspominał ani mówił w Jego imię». Ale wtedy zaczął trawić moje serce jakby ogień nurtujący w moim ciele. Czyniłem wysiłki, by go stłumić, lecz nie potrafiłem.
PSALM(Ps 63,2.3-4.5-6.8-9)
Psalmista, przeżywając swoją samotność, a może i prześladowanie jak prorok Jeremiasz, pragnie ujrzeć Boga. Szuka Go całym sercem i duszą. To swoje pragnienie porównuje do zeschłej ziemi spragnionej wody. Tak jak deszcz zapewnia jej żyzność i urodzaj plonów, tak spotkanie człowieka z Bogiem przywraca mu życiową moc. W ten sposób psalmista wyraża wiarę, że żyje dzięki Stwórcy i u Niego znajduje schronienie w obliczu grożących niebezpieczeństw. Jego odpowiedź stanowi wielkie dziękczynienie wyrażane zarówno w słowach, jak i gestach.
Refren: Ciebie, mój Boże, pragnie moja dusza.
Boże mój, Boże, szukam Ciebie *
i pragnie Ciebie moja dusza.
Ciało moje tęskni za Tobą, *
jak ziemia zeschła i łaknąca wody. Ref.
Oto wpatruję się w Ciebie w świątyni, *
by ujrzeć Twą potęgę i chwałę.*
A Twoja łaska jest cenniejsza od życia,
więc sławić Cię będą moje wargi. Ref.
Będę Cię wielbił przez całe me życie *
i wzniosę ręce w imię Twoje.
Moja dusza syci się obficie,*
a usta Cię wielbią radosnymi wargami. Ref.
Bo stałeś się dla mnie pomocą *
i w cieniu Twych skrzydeł wołam radośnie:
Do Ciebie lgnie moja dusza,*
prawica Twoja mnie wspiera.Ref.
DRUGIE CZYTANIE(Rz 12,1-2)
Rozumna służba Boża jest pełnym i świadomym oddaniem się Bogu. Takim było życie Pawła Apostoła. On wszystko to, co stanowiło dla niego największą wartość (pochodzenie, Prawo, wykształcenie), uznał za śmieci ze względu na Chrystusa (Flp 3,7n). Jest to wyraz jego żywej wiary i miłości. Do przyjęcia takiej postawy zachęca on także nas. Skoro Jezus, jako Syn Boży, przez śmierć całkowicie ofiarował się za nas, to i my powinniśmy oddać „ciała swoje na ofiarę żywą i świętą”. Dzięki temu nasz sposób postępowania staje się naśladowaniem Chrystusa.
Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Rzymian
Proszę was, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście dali ciała swoje na ofiarę żywą, świętą, Bogu przyjemną, jako wyraz waszej rozumnej służby Bożej. Nie bierzcie więc wzoru z tego świata, lecz przemieniajcie się przez odnawianie umysłu, abyście umieli rozpoznać, jaka jest wola Boża: co jest dobre, co Bogu przyjemne i co doskonałe.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ(Por. Ef 1,17-18)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Niech Ojciec naszego Pana Jezusa Chrystusa
przeniknie nasze serca swoim światłem,
abyśmy wiedzieli, czym jest nadzieja
naszego powołania.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA(Mt 16,21-27)
Piotr, który tydzień temu był nazwany Skałą, dziś staje się „zawadą”, a zamiast zaszczytnego „błogosławiony” słyszy bardzo ostre słowa. To wszystko z tego powodu, że nie tylko on sam nie chce wziąć krzyża, ale próbuje odciągnąć od tego także Jezusa. Chrystus w zdecydowanych słowach zapowiada swoją misję, która osiągnie kres w zmartwychwstaniu, a więc w chwale Boga Ojca. Ten, kto chce w niej uczestniczyć, musi naśladować Jezusa. To oznacza wziąć swój krzyż. I choć często wydaje się on nieznośnym ciężarem, to jednak otwiera nam niebo.
Słowa Ewangelii według świętego Mateusza
Jezus zaczął wskazywać swoim uczniom na to, że musi iść do Jerozolimy i wiele wycierpieć od starszych i arcykapłanów, i uczonych w Piśmie; że będzie zabity i trzeciego dnia zmartwychwstanie.
A Piotr wziął Go na bok i począł robić Mu wyrzuty: «Panie, niech Cię Bóg broni! Nie przyjdzie to nigdy na Ciebie».
Lecz On odwrócił się i rzekł do Piotra: «Zejdź Mi z oczu, szatanie! Jesteś Mi zawadą, bo nie myślisz o tym, co Boże, ale o tym, co ludzkie».
Wtedy Jezus rzekł do swoich uczniów: «Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je. Cóż bowiem za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł? Albo co da człowiek w zamian za swoją duszę?
Albowiem Syn Człowieczy przyjdzie w chwale Ojca swego razem z aniołami swoimi i wtedy odda każdemu według jego postępowania».
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Skarbnica szczęścia
Kodeńska bazylika od pięciu lat, co miesiąc, gości setki młodych ludzi, którzy przyjeżdżają tu, aby ożywić swoją wiarę, spotkać Jezusa i budować wspólnotę. Wszystko to dzieje się pod czułym okiem Królowej Podlasia.
Nocne Czuwania Młodych (NCM) odbywają się tylko w roku szkolnym. Zawsze zaczynają się o 21.00 od Apelu Jasnogórskiego. W programie są: konferencja, Msza św., adoracja Najświętszego Sakramentu i świadectwa. Spotkania trwają około sześciu godzin. Czas, wbrew pozorom, upływa bardzo szybko. Ciekawi goście i świetny zespół muzyczny nikomu nie pozwalają zasnąć. Razem z młodymi na NCM przyjeżdżają także kapłani, którzy z wielkim oddaniem i zaangażowaniem posługują w sakramencie pokuty. Każde czuwanie ma swój odrębny temat. Poruszane zagadnienia dotyczą wiary, duchowości, powołania, Kościoła i kształtowania własnego człowieczeństwa.
Szczęście w Bogu
Na stronie www.nocneczuwaniemlodych.pl można przeczytać kilkanaście świadectw, przesłanych przez uczestników czuwań. Każde jest inne i niesamowite. „Czuwaniom zawdzięczam to, kim jestem, oraz to, że nie zatraciłam siebie w tym zwariowanym świecie” – napisała Kasia. Sylwia uważała siebie za „wierną chrześcijankę”, ale dopiero w Kodniu odkryła, czym jest żywa wiara i poczucie bliskości Boga. „Staram się zabierać do Kodnia moich przyjaciół. Chciałabym zabrać tam wszystkich ludzi; zamknąć w tej maleńkiej bazylice i pokazać im, że właśnie tu jesteśmy jednością, że stoimy twarzą w twarz z naszym najlepszym Tatą i naszą najlepszą Mamą, że to właśnie tu jest nasza skarbnica szczęścia, że będąc tutaj, niczego nam już nie potrzeba” – tłumaczy Sylwia.
Młodzi piszą, że adoracja wiąże się z silnym doświadczeniem Bożej miłości. Wewnętrznego uzdrowienia doświadczyła tam m.in. Paulina. Od momentu wypadku, w którym straciła rodziców, przechodziła kryzys wiary. „Gdy ks. Piotr wystawił Najświętszy Sakrament, zaczęłam płakać. Jego słowa wpadały prosto do mojego serca, mówił, że pomimo tego, co myślę, Jezus stoi i puka do mojego serca. Ogarnęła mnie wtedy niepojęta miłość i radość oraz spokój, którego nie miałam w sercu od śmierci rodziców, zachwyt i szczęście! Czułam się tak niesamowicie kochana i ważna. Z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że tam, w Kodniu, na Nocnym Czuwaniu Młodych spotkałam samego Boga, który przyszedł do mnie, mimo moich bluźnierstw i pretensji” – napisała Paulina.
Dla młodych i z młodymi
„NCM jest świetną okazją do tego, by odnaleźć swoje miejsce w Kościele, który jest wspólnotą wiernych. Nie wiem, co jest szczególnego w tych spotkaniach. Nie proponujemy przecież niczego nowego. Sam Bóg wybiera to miejsce i pozwala doświadczyć swojej bliskości. Czuwania są też niewątpliwe naznaczone obecnością Matki Bożej. Wiedzą o tym wszyscy uczestnicy NCM. Każdy przyjeżdża tu z własnej woli, co więcej, młodzi nie tylko korzystają z naszej propozycji, ale sami pomagają w organizacji spotkań. Troszczą się m.in. o oprawę muzyczną i kwestie techniczne. Jeden ksiądz nie poradziłby sobie ze wszystkimi zadaniami. Potrzebujemy wielu rąk. Jako duszpasterze diecezji siedleckiej jesteśmy otwarci na wszystkich, którzy zechcą przyłączyć się do naszej inicjatywy” – podsumowuje ks. Piotr Witkowicz, pomysłodawca i animator inicjatywy.
Agnieszka Wawryniuk
