NR 52 / 2014 – XXX NIEDZIELA ZWYKŁA

LITURGIA SŁOWA

KATECHEZA

WPROWADZENIE

Eucharystia jest ucztą miłości. Tu doświadczamy niepojętego daru obecności Pana w znaku chleba. Ten bowiem, kto kocha, pragnie być razem z ukochaną osobą. Jezus jest „Bogiem z nami”, bo umiłował nas do końca. Takiej samej odpowiedzi oczekuje od nas. Nasza obecność na Eucharystii ma być wyrazem miłości. Podczas tego spotkania mamy okazję ukochać Boże przykazania i dzięki temu otrzymać obiecane zbawienie. Dziś Jezus przypomina o tym, że z nich najważniejsza jest miłość Boga i bliźniego. Niech nasze serce zacznie żyć tym Bożym darem.

PIERWSZE CZYTANIE(Wj 22,20-26)

Pan Bóg wygłasza pierwszą katechezę o ubogich. On jest nie tylko Tym, który ich wysłucha jako obrońca, ale także prawdziwym bogactwem. Swojemu ludowi podczas zawierania przymierza nakazuje solidarność z wszystkimi ubogimi. Ma ona objawiać się nie na zasadzie słownych deklaracji czy uczuciowym sentymentalizmie, lecz konkretnym i twórczym zaangażowaniu. Bóg-Miłość współodczuwał cierpienie Izraelitów i ich wyprowadził z niewoli. Teraz oni mają czynić podobnie. Taki jest także początek papieskiego nauczania o ubogim Kościele dla ubogich.

Czytanie z Księgi Wyjścia

To mówi Pan:
«Nie będziesz gnębił i nie będziesz uciskał cudzoziemców, bo wy sami byliście cudzoziemcami w ziemi egipskiej.
Nie będziesz krzywdził żadnej wdowy i sieroty. Jeślibyś ich skrzywdził i będą Mi się skarżyli, usłyszę ich skargę, zapali się gniew mój i wygubię was mieczem, i będą żony wasze wdowami, a dzieci wasze sierotami.
Jeśli pożyczysz pieniądze ubogiemu z mojego ludu, żyjącemu obok ciebie, to nie będziesz postępował wobec niego jak lichwiarz i nie każesz mu płacić odsetek.
Jeśli weźmiesz w zastaw płaszcz twego bliźniego, winieneś mu go oddać przed zachodem słońca, bo jest to jedyna jego szata i jedyne okrycie jego ciała podczas snu. I jeśliby się żalił przede Mną, usłyszę go, bo jestem litościwy».

PSALM(Ps 18,2-3a.3bc-4.47 i 51ab)

Tradycja biblijna przypisuje ten psalm Dawidowi. Miał on wyśpiewać go po tym, jak został ocalony z rąk Saula i innych nieprzyjaciół. Przed złem grożącym mu ze strony przeciwników znajduje on schronienie w Bogu, którego nazywa swoją opoką, twierdzą, skałą, tarczą. W ten sposób wychwala Tego, który stał się jego Zbawcą. Jest to wyraz niezłomnej nadziei, że Bóg zawsze ujmie się za biednymi i pokrzywdzonymi. On wysłucha ich, gdy będą się przed Nim żalili. Odpowiedź człowieka może być w tym przypadku tylko jedna: „Miłuję Cię, Panie!”.

Refren: Miłuję Ciebie, Panie, mocy moja.

Miłuję Cię, Panie, *
Panie, mocy moja,
Panie, opoko moja i twierdzo, *
mój wybawicielu.Ref.

Boże, skało moja, na którą się chronię, *
tarczo moja, mocy zbawienia mego i moja obrono.
Wzywam Pana, godnego chwały, *
i wyzwolony będę od moich nieprzyjaciół.Ref.

Niech żyje Pan, niech będzie
błogosławiona moja Opoka. *
Niech będzie wywyższony mój Bóg i Zbawca.
Ty dajesz wielkie zwycięstwo królowi *
i okazujesz łaskę Twemu pomazańcowi.Ref.

DRUGIE CZYTANIE(1Tes 1,5c-10)

Młodej wspólnocie Kościoła w Tesalonikach Paweł Apostoł przypomina o tym, że zrodziła się ona z Ewangelii i dla Ewangelii. Wartość ich wiary mierzy się wielkością ucisku, jaki muszą znosić z powodu przyjęcia słowa Chrystusa. Dzięki Duchowi Świętemu chrześcijanie przyjmują Słowo pośród utrapień, ale z radością. Dla Pawła staje się to chlubą i okazją do złożenia pochwały za niezłomną postawę. On wie, że dzięki temu będą się rodziły nowe wspólnoty, a więc będzie się rozszerzał Kościół. Jest to droga nawrócenia się od bożków, aby służyć prawdziwemu i żywemu Bogu.

Czytanie z Pierwszego Listu świętego Pawła Apostoła do Tesaloniczan

Bracia:
Wiecie, jacy byliśmy dla was, przebywając pośród was. A wy, przyjmując słowo pośród wielkiego ucisku, z radością Ducha Świętego, staliście się naśladowcami naszymi i Pana, by okazać się w ten sposób wzorem dla wszystkich wierzących w Macedonii i Achai.
Dzięki wam nauka Pańska stała się głośna nie tylko w Macedonii i Achai, ale wasza wiara w Boga wszędzie dała się poznać, tak że nawet nie trzeba nam o tym mówić. Albowiem oni sami opowiadają o nas, jakiego to przyjęcia doznaliśmy od was i jak nawróciliście się od bożków do Boga, by służyć Bogu żywemu i prawdziwemu i oczekiwać z niebios Jego Syna, którego wzbudził z martwych, Jezusa, naszego wybawcę od nadchodzącego gniewu.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ(J 14,23)

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Jeśli mnie kto miłuje,
będzie zachowywał moją naukę,
a Ojciec mój umiłuje go i do niego przyjdziemy.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA(Mt 22,34-40)

Prawo Mojżesza liczy 613 przykazań. Dyskusje i medytacje uczonych w Piśmie miały wprowadzić porządek w labiryncie nakazów i zakazów. Pytanie postawione Jezusowi było jak najbardziej sensowne. On przywraca przykazaniom właściwy porządek, kończąc spory pomiędzy wyższością udzielonej pożyczki nad płaszczem zastawnym. Na pierwszym miejscu jest miłość całego człowieka do Boga. A cały człowiek to jego serce, dusza i umysł. Z tym przykazaniem jest nierozerwalnie związana miłość do bliźniego. Miłość jest doskonałym wypełnieniem Prawa.

Słowa Ewangelii według świętego Mateusza

Gdy faryzeusze dowiedzieli się, że Jezus zamknął usta saduceuszom, zebrali się razem, a jeden z nich, uczony w Prawie, zapytał, wystawiając Go na próbę: «Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe?».
On mu odpowiedział: «„Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem”. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy».