WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
POSILMY SIĘ BARANKIEM!
Wieczerza z Jezusem umywającym nogi uczniom nie jest przywilejem Wielkiego Czwartku. Każda Msza św. jest celebrowaniem tej samej miłości Boga do człowieka. Jeśli zaś dzisiejsza celebracja porusza nas w szczególny sposób, to czy nie dlatego, że nasze oczy są zamknięte, a nasze serca oziębłe wobec tego, co Pan nam daje w każdej Eucharystii?
Dla Żydów w Egipcie Pascha była świętem wiosennym, kiedy pasterze wyruszali na nowe pastwiska. Ale Bóg nadaje mu nowy sens, rozpoczynając całkowitą przemianę życia swego ludu. A pośpiech przy wyjściu z Egiptu nie jest wynikiem strachu przed prześladowcami. Jest on odpowiedzią na przynaglającą miłość Boga. Śpiesząc się, lud wyrusza w drogę ku wolności.
Ale Pascha nie jest tylko wydarzeniem z przeszłości. Ponieważ każde pokolenie na nowo przebywa tę wędrówkę. Droga symbolicznie wiedzie z Egiptu do Ziemi Obiecanej. Ale jej chrześcijański sens to przejście od śmierci do życia, od grzechu do łaski, od ciemności do światła. To Chrystus jest naszą Paschą, naszą Drogą i naszym Barankiem Paschalnym.
Pan Jezus dopełnia wieczerzę paschalną, umywając uczniom nogi. On uniża się przed każdym z nas, aby nas zaprosić do wspólnoty miłości. On pragnie dla nas nowej natury, zdolnej kochać. Nowe stworzenie, które jest owocem zbawienia na krzyżu, objawia się przemienionym sercem. Prawdziwa Pascha oznacza śmierć dla grzechu, aby kochać Boga i braci. To porzucenie starego człowieka, aby narodził się nowy. Każda Msza św. uobecnienia ten dar. A spożywając Eucharystię, karmimy się Chrystusem, jedynym źródłem życia i miłości.
ks. Maciej Warowny
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
W Wielki Czwartek gromadzimy się wokół ołtarza na Uczcie Pańskiej. Pragniemy dzisiaj wspominać i uobecniać „Nową Paschę”, tj. przejście Jezusa przez mękę i śmierć do chwały Ojca w niebie. Pamiętamy bowiem nakaz, abyśmy czynili to na Jego pamiątkę. Tym nakazem Chrystus Jezus ustanowił dwa sakramenty ‒ Eucharystię i kapłaństwo. Obchodząc teraz ustanowienie „nowej wiekuistej Ofiary i Uczty” (por. dzisiejsza kolekta), jesteśmy razem z Mistrzem w Wieczerniku jako wspólnota Jego uczniów i uczennic, i również jesteśmy z Nim w drodze do Ojca w niebie. Przeżywamy paschę Jezusa, ale także i naszą paschę.
PIERWSZE CZYTANIE(Wj 12,1-8.11-14)
Ostatnia pascha Jezusa z uczniami to wspominanie wielkich dzieł Jahwe wobec narodu wybranego. Po przejściu anioła śmierci Izraelici wyszli z Egiptu, w sposób cudowny przeszli przez Morze Czerwone i potem na Synaju zawarli przymierze z Bogiem.
Czytanie z Księgi Wyjścia
Bóg powiedział do Mojżesza i Aarona w ziemi egipskiej: «Miesiąc ten będzie dla was początkiem miesięcy, będzie pierwszym miesiącem roku. Powiedzcie całemu zgromadzeniu Izraela tak:
„Dziesiątego dnia tego miesiąca niech się każdy postara o baranka dla rodziny, o baranka dla domu. Jeśliby zaś rodzina była za mała do spożycia baranka, to niech się postara o niego razem ze swym sąsiadem, który mieszka najbliżej jego domu, aby była odpowiednia liczba osób. Liczyć je zaś będziecie dla spożycia baranka według tego, co każdy może spożyć. Baranek będzie bez skazy, samiec jednoroczny; wziąć możecie jagnię albo koźlę. Będziecie go strzec aż do czternastego dnia tego miesiąca, a wtedy zabije go całe zgromadzenie Izraela o zmierzchu. I wezmą krew baranka, i pokropią nią odrzwia i progi domu, w którym będą go spożywać. I tej samej nocy spożyją mięso pieczone w ogniu, spożyją je z chlebem niekwaszonym i gorzkimi ziołami.
Tak zaś spożywać go będziecie: Biodra wasze będą przepasane, sandały na waszych nogach i laska w waszym ręku. Spożywać będziecie pospiesznie, gdyż jest to Pascha na cześć Pana.
Tej nocy Ja przejdę przez Egipt, zabiję wszystko pierworodne w ziemi egipskiej od człowieka aż do bydła i odbędę sąd nad wszystkimi bogami Egiptu – Ja, Pan. Krew będzie wam służyła do oznaczenia domów, w których będziecie przebywać. Gdy ujrzę krew, przejdę obok i nie będzie pośród was plagi niszczycielskiej, gdy będę karał ziemię egipską.
Dzień ten będzie dla was dniem pamiętnym i obchodzić go będziecie jako święto dla uczczenia Pana. Po wszystkie pokolenia w tym dniu świętować będziecie na zawsze”».
PSALM(Ps 116B,12-13.15-16bc.17-18)
Psalmista czuje się bezsilny – nie potrafi w sposób właściwy wyrazić wdzięczności Bogu za Jego dobrodziejstwa. Najlepszym wyrazem wdzięczności człowieka wobec Boga jest życie zgodne z Bożą wolą.
Refren: Kielich Przymierza to Krew Zbawiciela.
Czym się Panu odpłacę *
za wszystko, co mi wyświadczył?
Podniosę kielich zbawienia *
i wezwę imienia Pana. Ref.
Cenna jest w oczach Pana *
śmierć Jego świętych.
Jam sługa Twój, syn Twej służebnicy, *
Ty rozerwałeś moje kajdany. Ref.
Tobie złożę ofiarę pochwalną *
i wezwę imienia Pana.
Wypełnię me śluby dla Pana *
przed całym Jego ludem.Ref.
DRUGIE CZYTANIE(1Kor 11,23-26)
Około 25 lat po wydarzeniach w jerozolimskim Wieczerniku św. Paweł znał już tradycję apostolską, według której ofiarowanie Ciała i Krwi Pańskiej to każdorazowo uobecnienie wydarzeń paschalnych.
Czytanie z Pierwszego Listu świętego Pawła Apostoła do Koryntian
Bracia:
Ja otrzymałem od Pana to, co wam przekazuję, że Pan Jezus tej nocy, kiedy został wydany, wziął chleb i dzięki uczyniwszy, połamał i rzekł: «To jest Ciało moje za was wydane. Czyńcie to na moją pamiątkę». Podobnie, skończywszy wieczerzę, wziął kielich, mówiąc: «Kielich ten jest Nowym Przymierzem we Krwi mojej. Czyńcie to, ile razy pić będziecie, na moją pamiątkę».
Ilekroć bowiem spożywacie ten chleb albo pijecie kielich, śmierć Pańską głosicie, aż przyjdzie.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ(J 13,34)
Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.
Daję wam przykazanie nowe,
abyście się wzajemnie miłowali,
jak Ja was umiłowałem.
Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.
EWANGELIA(J 13,1-15)
Umycie uczniom nóg nie było teatralnym gestem ze strony Jezusa, ale jeszcze jednym wyrazem Jego proegzystencji – życia poświęconego całkowicie miłości i służbie, którego ukoronowaniem była śmierć krzyżowa. W postawie Jezusa zawiera się wezwanie kierowane do każdego z nas, aby iść i czynić podobnie.
Słowa Ewangelii według świętego Jana
Było to przed Świętem Paschy. Jezus, wiedząc, że nadeszła Jego godzina przejścia z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował.
W czasie wieczerzy, gdy diabeł już nakłonił serce Judasza Iskarioty, syna Szymona, aby Go wydać, wiedząc, że Ojciec dał Mu wszystko w ręce oraz że od Boga wyszedł i do Boga idzie, wstał od wieczerzy i złożył szaty. A wziąwszy prześcieradło, nim się przepasał. Potem nalał wody do miednicy. I zaczął umywać uczniom nogi i ocierać prześcieradłem, którym był przepasany.
Podszedł więc do Szymona Piotra, a on rzekł do Niego: «Panie, Ty chcesz mi umyć nogi?». Jezus mu odpowiedział: «Tego, co Ja czynię, ty teraz nie rozumiesz, ale później to będziesz wiedział». Rzekł do Niego Piotr: «Nie, nigdy mi nie będziesz nóg umywał».
Odpowiedział mu Jezus: «Jeśli cię nie umyję, nie będziesz miał udziału ze Mną». Rzekł do Niego Szymon Piotr: «Panie, nie tylko nogi moje, ale i ręce, i głowę».
Powiedział do niego Jezus: «Wykąpany potrzebuje tylko nogi sobie umyć, bo cały jest czysty. I wy jesteście czyści, ale nie wszyscy». Wiedział bowiem, kto Go wyda, dlatego powiedział: «Nie wszyscy jesteście czyści».
A kiedy im umył nogi, przywdział szaty i gdy znów zajął miejsce przy stole, rzekł do nich: «Czy rozumiecie, co wam uczyniłem? Wy Mnie nazywacie Nauczycielem i Panem i dobrze mówicie, bo nim jestem. Jeżeli więc Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem wam nogi, to i wyście powinni sobie nawzajem umywać nogi. Dałem wam bowiem przykład, abyście i wy tak czynili, jak Ja wam uczyniłem».
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Jesteś KAPŁANEM na wieki!
Bóg pragnie objawiać swoją nieskończoną miłość, a człowiek szuka Boga i tęskni za komunią z Nim. Aby każdy człowiek mógł spotykać Boga, Jezus pozostawił nam w Kościele wspaniały dar – POWOŁANIE KAPŁAŃSKIE.
Kapłan to ten mężczyzna, który w pewnym momencie swojego życia spotkał osobiście Chrystusa i Nim się zachwycił. A następnie odkrył, że jest tak bardzo kochany przez Niego i sam tak bardzo Go kocha, iż pragnie w Nim, z Nim i dla Niego przeżyć całe swoje życie. Dlatego nie zakłada własnej rodziny, nie ma własnego zawodu, aby być do dyspozycji Chrystusa 24/24 godziny! On daje Chrystusowi cały swój czas i swoją osobę, aby Pan mógł patrzeć jego oczami, mówić jego ustami, kochać jego sercem, pomagać jego dłońmi. Kapłan w szczególny sposób oddaje swoje człowieczeństwo Chrystusowi, aby mógł On przez niego objawiać swoją bosko-ludzką miłość.
Kapłan jest sługą słowa Bożego! On głosi nam to Słowo i tłumaczy w czasie homilii, rekolekcji, katechez, religii. On wskazuje nam prawdy o Bogu i samą Prawdę wcieloną – Jezusa Chrystusa. Jest nauczycielem życia duchowego, życia zgodnego z wolą Boga.
Kapłan jest sługą Eucharystii! Bez kapłana Eucharystii by nie było. On jest tym, który pomaga nam spotykać Pana Boga w zbawczych znakach sakramentów: chrztu, bierzmowania, małżeństwa, Eucharystii, pokuty i pojednania oraz namaszczenia chorych. Przez swoje życie modlitwy uczy nas żyć Eucharystią i ją adorować!
Kapłan jest sługą Wspólnoty! On jest pasterzem i ojcem duchowym wspólnoty parafialnej. On rozpoznaje dary, które Pan Bóg powierza poszczególnym osobom dla dobra wszystkich, aby mogli lepiej tej wspólnocie służyć przez różnorodne zaangażowanie w życie wspólnoty parafialnej. On wskazuje, jak żyć w dzisiejszym świecie, aby pozostać wiernym Bogu i własnemu sumieniu.
W mediach słyszymy wiele trudnych i bolesnych słów pod adresem kapłanów. Wiele z nich to słowa bez pokrycia. Prawdą jest, że każdy chrześcijanin, w tym także kapłan, jest słabym i grzesznym człowiekiem. Takich będziemy mieli kapłanów, jakich sobie wymodlimy! Może więc warto właśnie dziś podziękować Bogu za każdego kapłana spotkanego w naszym życiu. Za wszelkie łaski, które otrzymaliśmy od Pana Boga dzięki ich posłudze!
s. Anna Maria Pudełko – apostolinka
