WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
ROZRÓŻNIANIE DOBRA I ZŁA BEZ BOGA
W Środę Popielcową rozpoczęliśmy Wielki Post przygotowujący nas do uroczystości Zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Jest to czas wyciszenia, modlitwy, refleksji, postu, wyrzeczeń, jałmużny, praktykowania uczynków miłosiernych względem duszy i ciała, a także odrzucania pokus.
Pokus doświadczamy praktycznie każdego dnia. Dlatego zwracamy szczególną uwagę na kuszenie naszego Zbawiciela odnotowane przez Ewangelistę. Trzeba sobie dokładnie uprzytomnić, że człowiek od początku swojego istnienia wystawiony jest na pokusę „rozróżniania dobra i zła” bez Boga, obok Boga, a nawet wbrew Panu Bogu, zwłaszcza gdy w grę wchodzi to wszystko, co oznacza chleb i „przepych królestw świata”. To nam często przypominał św. Jan Paweł II.
Człowiek zaabsorbowany doczesnymi pożądaniami i troskami jest skłonny nie pamiętać o Bogu i oddać się szatanowi. Tymczasem jest napisane: „Panu Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć będziesz” (Ewangelia).
Pokusy przypominają prawdę o naszej grzeszności, słabości i braku silnej woli. Natura ludzka została bowiem skażona przez grzech pierworodny. Pokusy można i należy odrzucać, ale nie da rady ich całkiem wyeliminować. Jednocześnie zmuszają one do niekłamanej pokory wobec Stwórcy.
Jedyny Zbawiciel człowieka i całego świata odrzucił szatańskie pokusy. Odważnie i śmiało szedł drogą cierpienia, krzyża i miłości. To jedyna słuszna droga, zwłaszcza dla wyznawców Chrystusa. Przeżyjmy dobrze Wielki Post. Niech ten czas „właściwy” i „upragniony” przybliży nas do kochającego i miłosiernego Boga.
ks. Jan Augustynowicz
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
W minioną środę prostym i wymownym obrzędem posypania głów popiołem rozpoczęliśmy Wielki Post. W tym czasie pragniemy – przez modlitwę, wyrzeczenia i uczynki miłosierdzia – nawrócić się do Chrystusa, przywracając ład we własnym życiu, w relacjach z innymi ludźmi oraz z Bogiem. „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” – to wezwanie będzie nam towarzyszyło przez najbliższe tygodnie aż do uroczystości paschalnych.
PIERWSZE CZYTANIE(Pwt 26,4-10)
Do zrozumienia tajemnicy Paschy prowadzą nas w okresie Wielkiego Postu kolejne pierwsze czytania ze Starego Testamentu. Wyznaczają one etapy historii zbawienia, a także przedstawiają biblijne postaci będące wzorami życia przenikniętego wiarą. Wysłuchajmy zatem jednego z tekstów Pięcioksięgu, w którym wspominanie historii wyzwolenia Izraela z Egiptu połączone jest z rytem składania darów ofiarnych. Wszystko to służyło odnowieniu wiary i przypomnieniu wielkich dzieł, które Bóg zdziałał w Narodzie Wybranym.
Czytanie z Księgi Powtórzonego Prawa
Mojżesz powiedział do ludu:
«Kapłan weźmie z twoich rąk koszyk i położy go przed ołtarzem Pana Boga twego. A ty wówczas wypowiesz te słowa wobec Pana Boga swego:
„Ojciec mój, Aramejczyk błądzący, zstąpił do Egiptu, przybył tam w niewielkiej liczbie ludzi i tam się rozrósł w naród ogromny, silny i liczny.
Egipcjanie źle się z nami obchodzili, gnębili nas i nałożyli na nas ciężkie roboty przymusowe. Wtedy myśmy wołali do Pana, Boga przodków naszych. Usłyszał Pan nasze wołanie, wejrzał na naszą nędzę, nasz trud i nasze uciemiężenie. Wyprowadził nas Pan z Egiptu mocną ręką i wyciągniętym ramieniem wśród wielkiej grozy, znaków i cudów. Zaprowadził nas na to miejsce i dał nam ten kraj opływający w mleko i miód.
Teraz oto przyniosłem pierwociny płodów ziemi, którą dałeś mi, Panie”.
Rozłożysz je przed Panem Bogiem swoim i oddasz pokłon Panu Bogu swemu».
PSALM(Ps 91,1-2.10-11.12-13.14-15)
Myślą przewodnią tego psalmu jest ufność Bogu, który chroni człowieka od niebezpieczeństw, powierzając go opiece aniołów. Chrześcijanie rozpoznają w psalmie treści mówiące o tajemnicy Chrystusa i życia wiecznego. Słowami tego psalmu szatan kusił Pana Jezusa do zuchwałości wobec Ojca.
Refren: Bądź ze mną, Panie, w moim utrapieniu.
Kto się w opiekę oddał Najwyższemu *
i mieszka w cieniu Wszechmocnego,
mówi do Pana: «Tyś moją ucieczką i twierdzą,*
Boże mój, któremu ufam». Ref.
Nie przystąpi do ciebie niedola, *
a cios nie dosięgnie twego namiotu.
Bo rozkazał swoim aniołom, *
aby cię strzegli na wszystkich twych drogach.Ref.
Będą cię nosili na rękach, *
abyś nie uraził stopy o kamień.
Będziesz stąpał po wężach i żmijach, *
a lwa i smoka podepczesz. Ref.
«Ja go wybawię, bo przylgnął do Mnie, *
osłonię go, bo poznał moje imię.
Będzie Mnie wzywał, a Ja go wysłucham †
i będę z nim w utrapieniu, *
wyzwolę go i sławą obdarzę».Ref.
DRUGIE CZYTANIE(Rz 10,8-13)
Słowem, które głosi św. Paweł, jest prawda o zmartwychwstaniu i zbawieniu. Można ją przyjąć jedynie z pomocą Bożej łaski, która obdarza nas wiarą. Człowiek dostępuje zbawienia w Chrystusie dzięki wierze przenikającej głębiny serca i wyznawanej ustami.
Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Rzymian
Bracia:
Cóż mówi Pismo? «Słowo jest blisko ciebie, na twoich ustach i w sercu twoim». A jest to słowo wiary, którą głosimy. Jeżeli więc ustami swoimi wyznasz, że Jezus jest Panem, i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z martwych, osiągniesz zbawienie. Bo sercem przyjęta wiara prowadzi do usprawiedliwienia, a wyznawanie jej do zbawienia. Wszak mówi Pismo: «Żaden, kto wierzy w Niego, nie będzie zawstydzony».
Nie ma już różnicy między Żydem a Grekiem. Jeden jest bowiem Pan wszystkich. On to rozdziela swe bogactwa wszystkim, którzy Go wzywają. «Albowiem każdy, kto wezwie imienia Pańskiego, będzie zbawiony».
PIEW PRZED EWANGELIĄ(Mt 4,4b)
Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże.
Nie samym chlebem żyje człowiek,
lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych.
Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże.
EWANGELIA(Łk 4,1-13)
Na początku Wielkiego Postu Kościół przypomina o niebezpieczeństwie grożącym każdemu wierzącemu. Jest nim próba podporządkowania sobie człowieka przez władcę tego świata. W scenie kuszenia Jezusa odnajdujemy przestrogę przed zbyt łatwym przyjmowaniem „kompromisów” ze złem. Jezus kuszony przez szatana całkowicie zawierza się Bogu i Jego słowu, odnosząc zwycięstwo nad wszelkiego rodzaju pokusami.
Słowa Ewangelii według świętego Łukasza
Jezus pełen Ducha Świętego powrócił znad Jordanu i czterdzieści dni przebywał w Duchu na pustyni, gdzie był kuszony przez diabła. Nic w owe dni nie jadł, a po ich upływie poczuł głód. Rzekł Mu wtedy diabeł: «Jeśli jesteś Synem Bożym, powiedz temu kamieniowi, żeby się stał chlebem».
Odpowiedział mu Jezus: «Napisane jest: „Nie samym chlebem żyje człowiek”».
Wówczas wyprowadził Go w górę, pokazał Mu w jednej chwili wszystkie królestwa świata i rzekł diabeł do Niego: «Tobie dam potęgę i wspaniałość tego wszystkiego, bo mnie są poddane i mogę je odstąpić, komu chcę. Jeśli więc upadniesz i oddasz mi pokłon, wszystko będzie Twoje».
Lecz Jezus mu odrzekł: «Napisane jest: „Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć będziesz”».
Zaprowadził Go też do Jerozolimy, postawił na narożniku świątyni i rzekł do Niego: «Jeśli jesteś Synem Bożym, rzuć się stąd w dół. Jest bowiem napisane: „Aniołom swoim rozkaże o Tobie, żeby Cię strzegli”, i „na rękach nosić Cię będą, byś przypadkiem nie uraził swej nogi o kamień”».
Lecz Jezus mu odparł: «Powiedziano: „Nie będziesz wystawiał na próbę Pana, Boga swego”».
Gdy diabeł dokończył całego kuszenia, odstąpił od Niego aż do czasu.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Tajemnica człowieka
W Księdze Psalmów czytamy: Czym jest człowiek? (Ps 8,5). To pytanie staje przed każdym pokoleniem ludzi i każdym myślącym człowiekiem. Odpowiedzi na nie szukają: nauka, filozofia i religia. Wezwanie Sokratesa: „Poznaj samego siebie”, jest ciągle aktualne. Nauki medyczne coraz lepiej rozpoznają ludzkie ciało, mimo to człowiek ciągle pozostaje „istotą nieznaną”, gdyż jego azylem jest wewnętrzne życie ducha.
Bogatą, złożoną osobowość człowieka dobrze uchwycił św. Augustyn, mówiąc: „Człowiek istnieje jak kamienie, żyje jak rośliny, czuje jak zwierzęta, myśli jak aniołowie”. On jest integralną częścią materialnego świata, ale wykracza poza jego ograniczenia jako posiadacz niematerialnego ducha. Prawa fizyki i biologii łączą go z kosmosem. Różnią go jednak od niego: myśl refleksyjno-krytyczna, pragnienie poznania prawdy, zdolność do wolnego wyboru wartości, celów i osób, wrażliwość na wyższe wartości. Osoba ludzka jest przedmiotem wielu nauk empirycznych, filozofii i wiary. Nauki przyrodnicze wyjaśniają funkcjonowanie ludzkiego ciała. Filozofia usiłuje rozpoznać także „wnętrze” ludzkiej osoby: jej specyfikę bytową, władze intelektu i wolnej woli, zdolność samokierowania swym życiem, krąg wartości transbiologicznych, życie religijne.
Człowiek posiada podwójną „kolebkę”: biologiczną i duchową. Jest skomplikowaną osobowością materialno-psychiczną, jest połączeniem biologicznej kruchości ciała i wielkości ducha. Mówiąc językiem Blaise’a Pascala, jest słaby jak trzcina, lecz jest trzciną myślącą i poszukującą nieprzemijających absolutnych wartości – na czele z prawdą i miłością. Chrześcijański personalizm dostrzega w człowieku osobie wszystkie elementy składowe: ciało i duszę, życie biologiczne i umysłowo-duchowe, fizyczne ograniczenia i zdolność do samodoskonalenia. Jest on mikrokosmosem i zarazem „obrazem Boga” przez aktywność intelektu i wolnej woli. Dotkliwie i nieraz tragicznie przeżywa człowiek własne ograniczenia, a mimo to odczuwa potrzebę trwałych wartości – w tym również Boga.
Tajemnica człowieka zazębia się z tajemnicą Tego, który jest wiekuistą Miłością. Ignorowanie czy negowanie wewnętrzno-duchowego wymiaru człowieka, charakterystyczne dla nurtów materialistyczno-naturalistycznych, jest fałszowaniem integralnej prawdy o bogactwie umysłowego życia osoby ludzkiej.
ks. Stanisław Kowalczyk
