WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
SPRAWY BOŻE SĄ PROSTE
„Polecenie to, które ja ci dzisiaj daję, nie przekracza twych możliwości i nie jest poza twoim zasięgiem” (I czytanie).
Zastanawiając się nad sprawami dotyczącymi sensu życia, religii, szczęścia lub wieczności, lubimy je komplikować. Tworzymy zawiłe teorie, „dzielimy włos na czworo”. Postępujemy podobnie jak rozmawiający z Jezusem uczony w Prawie, który chciał się dowiedzieć, jak osiągnąć życie wieczne (Ewangelia). Zadał pytanie, a uzyskawszy jasną odpowiedź, pozostał niezadowolony. Drążąc temat, zapytał o to, co wydawało się oczywiste dla wszystkich, którzy posługują się zdrowym rozsądkiem: „Kto jest moim bliźnim?”. Pan Jezus nie podawał zawiłych argumentów. Odpowiedział przykładem wziętym z życia codziennego, konkretnym i zrozumiałym.
Podobnie postąpił Mojżesz, ukazując ludowi drogę: „Wrócisz do Pana, Boga swego, z całego swego serca” (I czytanie). Zachęcił naród do wierności przykazaniom, przekonany o tym, że Pan Bóg nie żąda rzeczy niemożliwych. Sprawy Boże są proste, podobnie jak nauki i przykazania, które daje Pan. Cechuje je szlachetna jasność. „Słowo […] bowiem jest bardzo blisko ciebie: w twych ustach i w twoim sercu, byś je mógł wypełnić” (I czytanie). Prawda, którą objawił nam Chrystus, ujmuje prostotą. Tylko grzech i zło są pokrętne i zagmatwane i ukrywają się za rozbudowanymi uzasadnieniami.
Chrystus chce, abyśmy nie tyle dyskutowali o miłości Boga i bliźniego, ile nią żyli. Jego „Idź, i ty czyń podobnie!” (Ewangelia) jest zaproszeniem do czynu, a nie tworzenia teorii. Naszym zadaniem jest miłość, a nie komplikowanie życia.
ks. Zbigniew Sobolewski
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Skutek grzechu pierworodnego to rozerwana jedność: człowieka z Bogiem, człowieka z człowiekiem i człowieka z samym sobą. Ludzkie pragnienie jedności mimo to pozostało i jest skutkiem działania Ducha Świętego. Dlatego jesteśmy wezwani do szukania tego, co nas łączy – to budowanie jedności. W czasie Mszy Świętej Duch Święty jednoczy mnie z tymi, którzy są obok. A w komunii świętej jednoczy mnie z Bogiem.
PIERWSZE CZYTANIE (Pwt 30,10-14)
Pan Bóg zostawił człowiekowi dar, za pomocą którego prowadzi go do zbawienia. To 10 Przykazań. To jak 10 świateł, które rozjaśniają serce człowieka i pozwalają mu wyjść z gąszczu wątpliwości. Mojżesz nazwał to „poleceniami”. Są one wyrazem miłości Boga do człowieka, bo są zaproszeniem do współpracy w oddzielaniu dobra od zła. W Starym Testamencie Pan Bóg zapisał swą wolę na kamiennych tablicach, w Nowym – Duch Święty zapisuje ją w sercu człowieka.
Czytanie z Księgi Powtórzonego Prawa.
Mojżesz powiedział do ludu:
”Będziesz słuchał głosu Pana Boga swego, przestrzegając Jego poleceń i postanowień zapisanych w księdze tego Prawa; wrócisz do Pana Boga swego z całego swego serca i z całej swej duszy.
Gdyż polecenie to, które Ja ci dzisiaj daję, nie przekracza twych możliwości i nie jest poza twoim zasięgiem. Nie jest w niebiosach, by można było powiedzieć: »Któż dla nas wstąpi do nieba i przyniesie je nam, a będziemy słuchać i wypełnimy je«. I nie jest za morzem, aby można było powiedzieć: »Któż dla nas uda się za morze i przyniesie je nam, a będziemy słuchać i wypełnimy je«. Gdyż słowo to jest bardzo blisko ciebie: w twych ustach i w twoim sercu, byś je mógł wypełnić”.
Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY (Ps 69,14.17 i 30.31 i 36ab i 37)
Nasze życie jest czasem łaski. Od dnia naszych narodzin Pan Bóg patrzy na nas z miłością i delikatnie prowadzi. Daje nam odczuć swą łaskę przez miłość rodziców, ludzi, których spotykamy na swojej drodze. Przez piękno otaczającego świata. A szczególnie przez sakramenty święte, w których udziela nam swej łaski obficie.
Refren: Ożyje serce szukających Boga.
Lecz ja, o Panie, modlę się do Ciebie *
w czas łaski, o Boże;
wysłuchaj mnie w Twojej wielkiej dobroci, *
w Twojej zbawczej wierności.
Wysłuchaj mnie, Panie, bo łaskawa jest Twoja miłość, *
spójrz na mnie w ogromie swego miłosierdzia.
Ja zaś jestem nędzny i pełen cierpienia; *
A niech pomoc Twa, Boże, mnie strzeże.
Pieśnią chcę chwalić imię Boga *
i wielbić Go z dziękczynieniem.
Bóg bowiem ocali Syjon i miasta Judy zbuduje, +
To będzie dziedzictwem potomstwa sług Jego, *
miłujący Jego imię przebywać tam będą.
DRUGIE CZYTANIE (Kol 1,15-20)
Gdy czytamy lub słuchamy wiadomości, nieustannie dowiadujemy się o wojnach. W ostatnich czasach jest ich coraz więcej. Nikt nie wie, jak rozwiązać konflikty zbrojne. Tę naszą ludzką bezsilność trzeba zanurzyć w Jezusie Chrystusie. W Jego Krwi przelanej na krzyżu. Jezus umiera z każdą ofiarą wojny, Jezus cierpi z każdym osieroconym dzieckiem. Jego Ofiara wciąż trwa i wzywa nas do modlitewnego czuwania pod krzyżem. Do czasu zmartwychwstania.
Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Kolosan.
Chrystus Jezus jest obrazem Boga niewidzialnego, Pierworodnym wobec każdego stworzenia, bo w Nim zostało wszystko stworzone: i to, co w niebiosach, i to, co na ziemi, byty widzialne i niewidzialne, Trony i Panowania, Zwierzchności i Władze. Wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone. On jest przed wszystkim i wszystko w Nim ma istnienie. I On jest Głową Ciała, to jest Kościoła. On jest Początkiem, Pierworodnym spośród umarłych, aby sam zyskał pierwszeństwo we wszystkim. Zechciał bowiem Bóg, by w Nim zamieszkała cała Pełnia i aby przez Niego i dla Niego znów pojednać wszystko ze sobą: i to, co na ziemi, i to, co w niebiosach, wprowadziwszy pokój przez krew Jego krzyża.
Oto słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (J 13,34)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Daję wam przykazanie nowe,
abyście się wzajemnie miłowali,
jak Ja was umiłowałem.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Łk 10,25-37)
Często spotykamy ludzi, z którymi trudno nam się porozumieć. Zdarza się, że patrzymy na człowieka i od razu coś nas w nim „odpycha”. Mijamy go, idziemy dalej. A czasem musimy współpracować z ludźmi, których nie lubimy, którzy nas denerwują. Pan Jezus zaprasza nas, abyśmy też takich ludzi uczynili naszymi bliźnimi. On proponuje nam klucz do takich osób. Ten klucz to MIŁOSIERDZIE. Okazać miłosierdzie, czyli przyjąć jako niezrozumiały dar. Pan Jezus posługuje się tym kluczem w sposób doskonały i bezinteresowny.
Słowa Ewangelii według świętego Łukasza.
Powstał jakiś uczony w Prawie i wystawiając Jezusa na próbę, zapytał: ”Nauczycielu, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?”.
Jezus mu odpowiedział: ”Co jest napisane w Prawie? Jak czytasz?”.
On rzekł: ”Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą, całą swoją mocą i całym swoim umysłem; a swego bliźniego jak siebie samego”.
Jezus rzekł do niego: ”Dobrześ odpowiedział. To czyń, a będziesz żył”.
Lecz on, chcąc się usprawiedliwić, zapytał Jezusa: ”A kto jest moim bliźnim?”. Jezus, nawiązując do tego, rzekł:
”Pewien człowiek schodził z Jerozolimy do Jerycha i wpadł w ręce zbójców. Ci nie tylko go obdarli, lecz jeszcze rany mu zadali i zostawiwszy na pół umarłego, odeszli. Przypadkiem przechodził tą drogą pewien kapłan; zobaczył go i minął. Tak samo lewita, gdy przyszedł na to miejsce i zobaczył go, minął.
Pewien zaś Samarytanin, będąc w podróży, przechodził również obok niego. Gdy go zobaczył, wzruszył się głęboko: podszedł do niego i opatrzył mu rany, zalewając je oliwą i winem; potem wsadził go na swoje bydlę, zawiózł do gospody i pielęgnował go. Następnego zaś dnia wyjął dwa denary, dał gospodarzowi i rzekł: »Miej o nim staranie, a jeśli co więcej wydasz, ja oddam tobie, gdy będę wracał«.
Któryż z tych trzech okazał się, według twego zdania, bliźnim tego, który wpadł w ręce zbójców?”. On odpowiedział: ”Ten, który mu okazał miłosierdzie”. Jezus mu rzekł: ”Idź, i ty czyń podobnie”.
Oto słowo Pańskie.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Święty Benedykt (ok. 480-543) – opat, patron Europy
„Był mąż, z łaski Bożej i z imienia «Błogosławiony» (Benedictus), którego życie przepełniała świętość”. Tak św. Grzegorz Wielki, papież, napisał w Dialogach.
Benedykt, który według tradycji pochodził z rodu Anicjuszów, urodził się około 480 r. w Nursji (środkowe Włochy). Dla życia pustelniczego przerwał studia prawnicze w Rzymie i, mając 20 lat, zamieszkał w grocie niedaleko Subiaco (Monte Albano). Mnisi z pobliskiego klasztoru, widząc świętość i sposób życia Benedykta, poprosili go o to, aby został ich opatem. Szybko jednak zmienili zdanie. Więcej, zniechęceni jego wymaganiami, próbowali go otruć. Benedyktowi udało się powrócić do swojej groty w Subiaco. Wkrótce zaczęli gromadzić się wokół niego nowi uczniowie, tym razem szczerze i z oddaniem. Wraz ze wzrostem ich liczby, Benedykt zaczął zakładać nowe klasztory, sam przeniósł się na Monte Cassino, gdzie w 529 r. ustanowił opactwo. Tam właśnie powstała słynna Reguła, która stała się podstawą życia zakonnego Kościoła zachodniego. Jest ona oparta na dwóch podstawowych filarach − modlitwie i pracy, bez zapominania o odpoczynku. Stąd późniejsze zawołanie związane z życiem benedyktyńskim: ora et labora („módl się i pracuj”).
Benedykt, będąc niedoścignionym wzorem życia monastycznego, zebrał doświadczenia mnichów starożytnych i ujął je w normy życia wspólnotowego. Umiejętnie połączył autorytet i porządek z wolnością i życzliwością, zwłaszcza w stosunku do najbardziej potrzebujących. Tak przyszły Patron Europy wznosił gmach chrześcijańskiej kultury, gdy to, co było do tej pory kulturą, legło bezpowrotnie w gruzach, tratowane przez barbarzyńców. Ten zdroworozsądkowy ideał życia zakonnego został przez Karola Wielkiego wprowadzony jako obowiązkowa reguła we wszystkich klasztorach.
Benedykt zmarł w 543 r., według tradycji wkrótce po przyjęciu komunii świętej, śpiewając psalm. Klasztor na Monte Cassino, wielokrotnie niszczony w ciągu dziejów, do dziś pozostaje miejscem szczególnego kultu świętego. Jego duchowe dziedzictwo, kontynuowane przez zakon benedyktynów, jest wprost nie do przecenienia. Opactwa z bibliotekami i skryptoriami, w których przepisywano księgi i przechowywano najbogatsze księgozbiory średniowiecznej Europy; liturgia, która rozbrzmiewa pięknym chorałem; szkoły, w których uczono czytać i pracować.
Do Polski benedyktyni przybyli wraz ze św. Wojciechem. Opactwo w Tyńcu stało się ośrodkiem myśli biblijnej (Biblia Tyniecka, czyli Biblia Tysiąclecia) i liturgicznej oraz centrum rekolekcyjnym, skupiającym środowisko intelektualne [Hanna Malewska (autorka Przemija postać świata), Anna Świderkówna]. Święty Benedykt w naszej historii wiąże się także z Monte Cassino, gdzie polscy żołnierze pokonali Niemców broniących się w klasztorze. O benedyktynach znajdujemy również notkę w Krzyżakach Henryka Sienkiewicza: „W Tyńcu, w gospodzie «Pod Lutym Turem», należącym do opactwa”.
Błogosławiony Paweł VI w 1964 roku ogłosił św. Benedykta patronem Europy. Wspominamy go 11 lipca.
„Przede wszystkim, gdy coś dobrego zamierzasz uczynić, módl się najpierw gorąco, aby Bóg sam to do końca doprowadził” (św. Benedykt, Reguła).
ks. Mariusz Szmajdziński
