WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
BĘDZIESZ MIŁOWAŁ
„Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem”. To najważniejsze zdanie z dzisiejszej liturgii słowa wskazuje nam na to, do czego powinniśmy nieustannie wracać.
Nasza miłość do Boga i drugiego człowieka nieustannie powinna być coraz dojrzalsza, bardziej gorąca, rozumna i konkretna. Przeżywana w ten sposób będzie prowadziła do coraz lepszego wyrażania również miłości do drugiego człowieka. W ujęciu negatywnym miłość bliźniego ma polegać na unikaniu postaw, które potępia Bóg: ucisk, gnębienie, wykorzystywanie drugiego, lichwa – o tym mówi pierwsze czytanie z Księgi Wyjścia.
W ujęciu pozytywnym miłość bliźniego polega na naśladowaniu Boga, coraz większym upodobnianiu się do Niego, który jest: miłosierny, sprawiedliwy, cierpliwy, bezinteresowny i stały w przebaczaniu. Miłość Boga i bliźniego są nierozerwalne.
W prawie ogłoszonym na Synaju zawarte są nakazy opieki nad ubogimi i spełnianie uczynków miłosierdzia wobec biednych. Sama bieda nie jest postrzegana w Starym Testamencie jako coś pozytywnego, jednak dzielenie się z biednymi posiadanymi dobrami miało prowadzić do większych darów; pokoju, sprawiedliwości, miłości i udziału w życiu wiecznym.
Słowo Boże może mieć wielką moc, jeśli poddamy się działaniu Ducha Świętego – jak przypomina o tym Apostoł Narodów w drugim czytaniu. Dlatego też Jezus w Ewangelii ukazuje wielką wartość słuchania Bożego prawa i postępowania zgodnie z nim. Najbardziej właściwym sposobem odpowiedzi na Bożą miłość do nas jest takie życie, w którym dziesięć przykazań staje się ewangeliczną drogą realizacji przykazania miłości Boga i bliźniego.
Opracowano na podstawie:
Wielka tajemnica wiary.
Program duszpasterski Kościoła w Polsce na rok 2019/2020,
zeszyt homiletyczny, s. 155-157.
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
PIERWSZE CZYTANIE (Wj 22, 20-26)
Miłość bliźniego nigdy nie może być prawem narzuconym z góry, nawet przez samego Boga. Nie istnieje miłość bez wolności ani wolność bez miłości. Bóg mówi do Izraelitów: „Nie będziesz gnębić cudzoziemców, bo wy sami byliście cudzoziemcami”. Miłość nie będzie nigdy nakazem, jeśli osobę bliźniego poczuję niejako „żyjącą we mnie”, a doświadczenie bliźniego uczynię swoim. Mając doświadczenie krzywdy i ucisku, nigdy nie czyń tego innym. Mając doświadczenie umiłowania przez Boga, czyń miłość innym.
Czytanie z Księgi Wyjścia
To mówi Pan:
«Nie będziesz gnębił ani uciskał przybysza, bo wy sami byliście przybyszami w ziemi egipskiej.
Nie będziesz krzywdził żadnej wdowy ani sieroty. Jeślibyś ich skrzywdził i poskarżą Mi się, usłyszę ich skargę, rozpali się gniew mój, i wygubię was mieczem; i żony wasze będą wdowami, a dzieci wasze sierotami.
Jeśli pożyczysz pieniądze ubogiemu z mojego ludu, żyjącemu obok ciebie, to nie będziesz postępował wobec niego jak lichwiarz i nie każesz mu płacić odsetek.
Jeśli weźmiesz w zastaw płaszcz twego bliźniego, winieneś mu go oddać przed zachodem słońca, bo jest to jedyna jego szata i jedyne okrycie jego ciała podczas snu. I jeśliby się on żalił przede Mną, usłyszę go, bo jestem litościwy».
Oto słowo Boże.
PSALM (Ps 18)
Psalmista wyznaje miłość do Pana dlatego, że doświadcza Go w swoim życiu jako mocy, opoki i twierdzy, wybawiciela, skały schronienia, tarczy obronnej. Pierwszym działającym w relacji Bóg – człowiek jest zawsze Bóg. Jak żywe i silne musiało być doświadczenie właśnie takiego Boga w życiu autora psalmu! Dlatego z jego serca wyrywa się okrzyk pełen szczęścia: „Miłuję Cię, Panie!”.
Refren: Miłuję Ciebie, Panie, Mocy moja.
Miłuję Cię, Panie, *
Mocy moja,
Panie, Opoko moja i Twierdzo, *
mój Wybawicielu. Ref.
Boże, Skało moja, na którą się chronię, *
Tarczo moja, Mocy zbawienia mego i moja Obrono.
Wzywam Pana, godnego chwały, *
i wyzwolony będę od moich nieprzyjaciół. Ref.
Niech żyje Pan, niech będzie błogosławiona moja Opoka, *
niech będzie wywyższony mój Bóg i Zbawca.
Ty dałeś wielkie zwycięstwo królowi *
i łaską obdarzyłeś Dawida, Twego pomazańca. Ref.
DRUGIE CZYTANIE (1 Tes 1, 5c-10)
Nawrócenie w życiu człowieka nie pochodzi z jego osobistego wysiłku, ale jest owocem przyjęcia słowa Bożego. Treścią tego słowa nie są nakazy czy zakazy moralne, które trzeba wypełnić. Prawo jest zawsze zewnętrzne, natomiast słowo jest miłosnym dialogiem Boga z człowiekiem. Słowem Boga Ojca do człowieka jest dar Jego Jedynego Syna. Dopiero przyjęcie tego daru rodzi w człowieku odpowiedź przekutą na uczynki miłości.
Czytanie z Pierwszego Listu Świętego Pawła Apostoła do Tesaloniczan
Bracia:
Wiecie, jacy dla was byliśmy, przebywając wśród was. A wy, przyjmując słowo pośród wielkiego ucisku, z radością Ducha Świętego, staliście się naśladowcami naszymi i Pana, tak że okazaliście się wzorem dla wszystkich wierzących w Macedonii i Achai.
Dzięki wam nauka Pańska stała się głośna nie tylko w Macedonii i Achai, ale wasza wiara w Boga wszędzie dała się poznać, tak że nawet nie potrzebujemy o tym mówić. Albowiem oni sami opowiadają o nas, jakiego to przyjęcia doznaliśmy od was i jak nawróciliście się od bożków do Boga, by służyć Bogu żywemu i prawdziwemu i oczekiwać z niebios Jego Syna, którego wskrzesił z martwych, Jezusa, naszego wybawcę od nadchodzącego gniewu.
Oto słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Jeśli mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę,
a Ojciec mój umiłuje go i do niego przyjdziemy.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Mt 22, 34-40)
Uczeni w Prawie, dla których zachowywanie Prawa było środkiem do osiągnięcia zbawienia, prześcigali się w coraz doskonalszym jego wypełnianiu. Dlatego klasyfikowali poszczególne przykazania. Dla Jezusa całe Prawo opiera się na miłości, a więc miłość nie jest punktem dojścia, ale punktem wyjścia. Człowiek nie powinien się skupiać na tym, jak dojść do życia miłością, ale żyć prawdą, że z miłości Boga został zrodzony.
+ Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza
Gdy faryzeusze posłyszeli się, że zamknął usta saduceuszom, zebrali się razem, a jeden z nich, uczony w Prawie, wystawiając Go na próbę, zapytał: «Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe?».
On mu odpowiedział: «„Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem”. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Na tych dwóch przykazaniach zawisło całe Prawo i Prorocy».
Oto słowo Pańskie.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Przykazanie miłości w Nowym Testamencie
Złota zasada (traktuj innych tak, jak chciałbyś być przez nich traktowany) jest normą dobrego życia, znaną w wielu kulturach. Jeszcze mocniej odznacza się przykazanie miłości w Starym Testamencie, gdzie przyjmuje formę przykazania miłości: „będziesz miłował bliźniego swojego jak siebie samego” (Kpł 19, 18). Jezus Chrystus radykalizuje i konkretyzuje przykazanie miłości, wiążąc je ze sobą i z ofiarą własnego życia: „To jest bowiem moje przykazanie, abyście się wzajemnie tak miłowali, jak Ja was umiłowałem” (J 15, 12). Ta miłość ogarnia zarówno wspólnotę, jak i jednostkę: każdy jest cenny jako niepowtarzalna, umiłowana przez Boga osoba i każdy jest przez tę miłość zwrócony do innych.
Miłość Boża jest początkiem cywilizacji miłości (Paweł VI i Jan Paweł II), w budowaniu której mogą uczestniczyć wszyscy ludzie.
Miłować bliźniego – czy można to wyćwiczyć?
Tak. Jest to nawet szczególnie istotne. Miłość to nie tylko uczucie. Miłość to również → CNOTA, moc, którą można trenować. Stawanie się odważniejszym, wytrzymalszym, sprawiedliwszym, milszym – jest prawdziwym wyzwaniem dla każdego chrześcijanina. Musimy ćwiczyć się w tym, by patrzeć na świat oczami Boga. Ludzie, których spotyka przyjazna serdeczność, czują się ważni i mogą się rozwijać. Kiedy ćwiczymy się w miłości tam, gdzie jest to łatwe, z pomocą Boga będziemy w stanie kochać również tam, gdzie miłość jest cierpieniem i nie ma wzajemności. Sprawdza się to w trosce o ubogich, a jeszcze bardziej tam, gdzie w nowy sposób trzeba nam obchodzić się z wrogami: rezygnując z zemsty, odwetu i przemocy.
Miłość nigdy się nie cofa
Naglące wyzwanie ochrony naszego wspólnego domu obejmuje troskę o zjednoczenie całej rodziny ludzkiej w dążeniu do zrównoważonego i zintegrowanego rozwoju, ponieważ wiemy, że wszystko może się zmienić. Stwórca nas nie opuszcza, nigdy nie cofa się w swoim planie miłości, nie żałuje, że nas stworzył. Ludzkość jest jeszcze zdolna do współpracy w budowaniu naszego wspólnego domu.
papież Franciszek
Encyklika Laudato si’, 13
Edycja Świętego Pawła, 2015
www.edycja.pl/produkty/ksiazki/teologia-katecheza/encyklika-laudato-si-brtrosce-o-wspolny-dom
Przeczytaj fragment: issuu.com/edycja/docs/573a_encyklika
www.edycja.pl/produkty/ksiazki/youcat/docat-co-robic-nauka-spoleczna-kosciola-katolickiego
