WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
JEDNOŚĆ
Budować wspólnotę można na różny sposób. Świadczy o tym historia zakonów, stowarzyszeń, partii, narodów i grup przestępczych. Budowanie Kościoła ma się opierać na jedności, mającej swoje źródło i cel w jedności Trójcy Świętej.
Apostołowie przed Zesłaniem Ducha Świętego wielokrotnie dają przykłady ludzkiej niecierpliwości: kłócą się o to, kto z nich jest najważniejszy, zazdroszczą sobie przyjaźni z Jezusem, załatwiają sobie posady w królestwie Bożym, wypominają Judaszowi nieuczciwość. Wreszcie przerażeni uciekają z ogrójca i zapierają się Mistrza.
Po Wniebowstąpieniu Pana nie ma w Dziejach Apostolskich śladu ich ludzkich krytyk, ambicji i ograniczeń. Jest współdziałanie, poświęcenie, wzajemne zrozumienie i radość. Oto przykład skutecznych dziesięciodniowych rekolekcji, bo owocujących prawdziwym nawróceniem!
Cóż tam mogło się wydarzyć? Może kluczem do sukcesu była wspólna, żarliwa modlitwa? A może poczucie pustki po odejściu Jezusa, której przejawem było uporczywe wpatrywanie się w niebo, by jak najdalej odsunąć w czasie powrót do rzeczywistości?
A może przypomnieli sobie, że teraz spotkają Jezusa jedynie we wspólnocie, gdzie dwaj albo trzej będą zgromadzeni w Jego Imię? Zachowanie jedności stało się odtąd jedyną drogą do przebywania w bliskości Zmartwychwstałego. Ta jedność nie jest wynikiem rezygnacji ze swojego zdania, z szukania świętego spokoju albo przymykania oka na krzywdę. Ta jedność jest nieustannym trudem okazywania pokory, cichości, cierpliwości i wyrozumiałości (drugie czytanie). Ile trudu ponosi każdy z nas, by taką jedność budować?
ks. Arnold Nowak
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Dzisiejsza niedziela kieruje oczy naszej duszy ku niebu, które stanowi o naszej chrześcijańskiej nadziei. Jezus wstąpił do nieba, wrócił do domu Ojca, który jest także i naszym domem, mamy miejsce przygotowane w tym Domu. Oby nasze wpatrywanie się w Pana i postępowanie w Jego blasku doprowadziło nas kiedyś do tego mieszkania.
PIERWSZE CZYTANIE (Dz 1, 1-11)
Łukasz Ewangelista – autor Dziejów Apostolskich – opisał bardzo starannie rozstanie Jezusa z uczniami i moment Wniebowstąpienia Pana. Jezus zapowiada apostołom dar Ducha świętego i posyła ich z orędziem Dobrej Nowiny na krańce świata. Czasem my – ludzie wiary – nie dostrzegamy tego posłannictwa ewangelizacyjnego. Jak to jest w naszym życiu? Czy nie stoimy przypadkiem i bezczynnie nie wpatrujemy się w niebo?
Czytanie z Dziejów Apostolskich
Pierwszą Księgę napisałem, Teofilu, o wszystkim, co Jezus czynił i czego nauczał od początku aż do dnia, w którym dał polecenie apostołom, których sobie wybrał przez Ducha Świętego, a potem został wzięty do nieba. Im też po swojej męce dał wiele dowodów, że żyje: ukazywał się im przez czterdzieści dni i mówił o królestwie Bożym.
A podczas wspólnego posiłku przykazał im nie odchodzić z Jerozolimy, ale oczekiwać obietnicy Ojca:
«Słyszeliście o niej ode Mnie – mówił – Jan chrzcił wodą, ale wy wkrótce zostaniecie ochrzczeni Duchem Świętym».
Zapytywali Go zebrani: «Panie, czy w tym czasie przywrócisz królestwo Izraela?». Odpowiedział im: «Nie wasza to rzecz znać czasy i chwile, które Ojciec ustalił swoją władzą, ale gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jeruzalem i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi».
Po tych słowach uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu. Kiedy jeszcze wpatrywali się w Niego, jak wstępował do nieba, przystąpili do nich dwaj mężowie w białych szatach. I rzekli: «Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba».
Oto słowo Boże.
PSALM (Ps 47, 2-3. 6-7. 8-9)
Powstały przynajmniej 600 lat przed Narodzeniem Chrystusa Psalm 47 znalazł swoje wypełnienie we Wniebowstąpieniu Jezusa. Jesteśmy zaproszeni przez psalmistę, by wychwalać Mesjasza, który jest Królem i należy Mu się cześć, zasiada na swoim tronie w niebieskim Jeruzalem i oczekuje na nas, stąd też wynika nasza chrześcijańska radość.
Refren: Pan wśród radości wstępuje do nieba.
Albo: Alleluja.
Wszystkie narody, klaskajcie w dłonie, *
radosnym głosem wykrzykujcie Bogu,
bo Pan Najwyższy i straszliwy, *
jest wielkim Królem nad całą ziemią. Ref.
Bóg wstępuje wśród radosnych okrzyków, *
Pan wstępuje przy dźwięku trąby.
Śpiewajcie psalmy Bogu, śpiewajcie, *
śpiewajcie Królowi naszemu, śpiewajcie. Ref.
Gdyż Bóg jest Królem całej ziemi, *
hymn zaśpiewajcie!
Bóg króluje nad narodami, *
Bóg zasiada na swym świętym tronie. Ref.
DRUGIE CZYTANIE (Ef 4, 1-13)
Święty Paweł kreśli przed czytelnikami obraz wydarzeń, które nie były widziane przez Apostołów w chwili Wniebowstąpienia. „Bóg posadził Go po swojej prawicy na wyżynach niebieskich”. Chrystus jest Głową Kościoła, wspólnoty ludzi zmierzających w pielgrzymce wiary do wspólnego domu – do Nieba. Jest to dom dla Chrystusa i dla nas wszystkich.
Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Efezjan
Bracia:
Zachęcam was ja, więzień w Panu, abyście postępowali w sposób godny powołania, do jakiego zostaliście wezwani, z całą pokorą i cichością, z cierpliwością, znosząc siebie nawzajem w miłości. Usiłujcie zachować jedność Ducha dzięki więzi, jaką jest pokój.
Jedno jest Ciało i jeden Duch, bo też zostaliście wezwani do jednej nadziei, jaką daje wasze powołanie. Jeden jest Pan, jedna wiara, jeden chrzest. Jeden jest Bóg i Ojciec wszystkich, który jest i działa ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich.
Każdemu zaś z nas została dana łaska według miary daru Chrystusowego. Dlatego mówi Pismo: «Wstąpiwszy na wysokości, wziął do niewoli jeńców, rozdał ludziom dary». Słowo zaś „wstąpił” cóż oznacza, jeśli nie to, że również zstąpił do niższych części ziemi? Ten, który zstąpił, jest i Tym, który wstąpił ponad wszystkie niebiosa, aby wszystko napełnić. On też ustanowił jednych apostołami, innych prorokami, innych ewangelistami, innych pasterzami i nauczycielami, aby przysposobili świętych do wykonywania posługi dla budowania Ciała Chrystusowego, aż dojdziemy wszyscy razem do jedności wiary i pełnego poznania Syna Bożego, do człowieka doskonałego, do miary wielkości według Pełni Chrystusa.
Oto słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Mt 28, 19a. 20b)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Idźcie i nauczajcie wszystkie narody.
Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Mk 16, 15-20)
Od głoszenia Ewangelii zależy nie tylko rozszerzanie się wiary, ale przede wszystkim zbawienie ludzi. Apostołowie otrzymują nakaz misyjny od Chrystusa, zaprasza On ich do głoszenia Dobrej Nowiny nie tylko w granicach Judei, ale aż po krańce świata. To głoszenie staje się zadaniem wszystkich uczniów Chrystusa – zatem również nas.
+ Zakończenie Ewangelii według Świętego Marka
Jezus, ukazawszy się Jedenastu, powiedział do nich: «Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony. Te zaś znaki towarzyszyć będą tym, którzy uwierzą: w imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do rąk i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą, a ci odzyskają zdrowie».
Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga. Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdzał naukę znakami, które jej towarzyszyły.
Oto słowo Pańskie.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Droga do pokoju serca
Nasz Pan nie ma słów podziękowania dla zrzędliwego służącego, który narzeka na swoją posługę przy stole po całym dniu orania pola. Ci, którzy miłują Pana ani przez moment nie pomyślą o poświęceniu. Nie można bowiem nazwać poświęceniem tego, co jest po prostu spłatą niewielkiej części zaciągniętego wobec Boga długu, którego i tak nie sposób spłacić. Z chwilą gdy popadamy w zbytnie zadowolenie ze swojej pracy, obraca się ona wniwecz w naszych rękach.
Zaczynamy myśleć o sobie, a nie o swojej pracy, o wspaniałościach, które osiągnęliśmy, zamiast o trudach, które nas czekają, i tym, jak najlepiej moglibyśmy się z nich wywiązać.
Gdy tylko zaczynamy narzekać na swój los i obowiązki, gdy tylko zaczynamy się uskarżać na to, że nasze brzemię jest zbyt ciężkie, natychmiast stajemy się niezdolni do sprostania zadaniu, czyniąc je bardziej onieśmielającym niż wcześniej, a siebie samych – mniej kompetentnymi do jego wykonania.
Szczere intencje, czystość i przejrzystość motywów, radość, z jaką przystępujemy do pracy, wszystko to liczy się dla Boga bardziej niż ilość wykonanej pracy. On powiedział, że powinniśmy być zadowoleni z tego, że służymy przy stole Pana, nawet jeśli przedtem zaoraliśmy ziemię i nakarmiliśmy bydło. Chociaż nasza pora na jedzenie i picie może nastąpić później, powinniśmy pracować dla Jego chwały, a w rezultacie spożywać swój chleb z radością i prostotą serca, nie tylko dla przyjemności, ale i po to, aby nabrać nowych sił do służenia Mu.
„Zaiste wielka jest pustka, która pozostaje w sercu, gdy wypędzimy z niego Chrystusa”. Arcybiskup Fulton J. Sheen, mistrz życia duchowego w praktyce, tym razem w rozważaniach, które przyniosą ukojenie naszemu rozbitemu, pełnemu chaosu wnętrzu. Droga do pokoju serca to książka, w której z precyzją wytrawnego chirurga mądry arcybiskup pomaga odciąć i odrzucić to, co nas zatruwa: egoizm, koncentrację na sobie, zazdrość i inne duchowe narośla. Jak zwykle konkretnie i praktycznie, a zarazem z duchową finezją graniczącą z mistyką prowadzi nas w podróż przez nas samych – do Boga. W książce czytelnik znajdzie wspaniałe treści do pracy nad sobą, do refleksji, do medytacji i modlitwy.
