WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
SŁUŻBA I ZBAWIENIE
W Kościele powszechnym przeżywamy dziś Światowy Dzień Misyjny. Modlitwą ogarniamy misjonarzy, którzy na krańcach świata wypełniają misyjny nakaz Chrystusa. Liturgia słowa ukazuje Go jako Tego, który przynosi światło poznania Boga. Służba i zbawienie należą do istoty Jego posłania misyjnego.
Prorok Jeremiasz zwiastuje radość zbawionych. Są oni pierwocinami wszystkich ludów i narodów, do których Bóg zwraca się ze swym orędziem pokoju i przebaczenia. Bóg pragnie, aby wszyscy uznali w Nim Ojca. Również List do Hebrajczyków skupia się na misji Chrystusa, który wszedł do nieba z własną krwią i pojednał grzeszników z Bogiem. Jest on arcykapłanem i ofiarą. Wypełnił misję powierzoną Mu przez Ojca, płacąc za odkupienie grzesznych ludzi sobą. Ewangelia ukazuje Chrystusa, który zaślepionej grzechem i niewiarą ludzkości przywraca wzrok. Wyzwala z ciemności niewiedzy i opuszczenia. Tę misję Chrystus powierzył Apostołom. Byli oni pierwszymi misjonarzami, których posłał, by rozświetlali prawdą ewangeliczną mroki świata. Kościół, wierny posłaniu Chrystusa: „Idźcie i głoście”, pokornie i z oddaniem buduje królestwo Boże w świecie. Misjonarki i misjonarze głoszą Ewangelię tym, którzy jej nie znają, nie tylko słowem, ale i dziełami miłości. Są sługami wszystkich. Z oddaniem pielęgnują starców i chorych, wspierają ubogich i potrzebujących, troszczą się o dzieci i młodzież. Są znakiem nadziei. Wspomóżmy misjonarki i misjonarzy swoją modlitwą, dziś i w całym Tygodniu Misyjnym. Niech misje nie osłabną z powodu naszego lenistwa lub zaniedbań.
ks. Zbigniew Sobolewski
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
PIERWSZE CZYTANIE (Jr 31, 7-9)
Pan wybawił swój lud
Czytanie z Księgi proroka Jeremiasza
Tak mówi Pan: «Wykrzykujcie radośnie na cześć Jakuba, weselcie się pierwszym wśród narodów! Głoście, wychwalajcie i mówcie: Pan wybawił swój lud, Resztę Izraela!
Oto sprowadzę ich z ziemi północnej i zgromadzę ich z krańców ziemi. Są wśród nich niewidomi i dotknięci kalectwem, kobieta brzemienna wraz z położnicą: powracają wielką gromadą.
Oto wyszli z płaczem, lecz wśród pociech ich przyprowadzę. Przywiodę ich do strumienia wody równą drogą – nie potkną się na niej. Jestem bowiem ojcem dla Izraela, a Efraim jest moim synem pierworodnym».
Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY (Ps 126 (125), 1b-2b. 2c-3. 4-5. 6)
Refren: Pan Bóg uczynił wielkie rzeczy dla nas.
Gdy Pan odmienił los Syjonu, *
wydawało się nam, że śnimy.
Usta nasze były pełne śmiechu, *
a język śpiewał z radości.
Refren: Pan Bóg uczynił wielkie rzeczy dla nas.
Mówiono wtedy między narodami: *
«Wielkie rzeczy im Pan uczynił».
Pan uczynił nam wielkie rzeczy *
i radość nas ogarnęła.
Refren: Pan Bóg uczynił wielkie rzeczy dla nas.
Odmień znowu nasz los, o Panie, *
jak odmieniasz strumienie na Południu.
Ci, którzy we łzach sieją, *
żąć będą w radości.
Refren: Pan Bóg uczynił wielkie rzeczy dla nas.
Idą i płaczą, *
niosąc ziarno na zasiew,
lecz powrócą z radością, *
niosąc swoje snopy.
Refren: Pan Bóg uczynił wielkie rzeczy dla nas.
DRUGIE CZYTANIE (Hbr 5, 1-6)
Chrystus kapłanem na wieki
Czytanie z Listu do Hebrajczyków
Każdy arcykapłan, spomiędzy ludzi brany, dla ludzi jest ustanawiany w sprawach odnoszących się do Boga, aby składał dary i ofiary za grzechy. Może on współczuć tym, którzy nie wiedzą i błądzą, ponieważ sam podlega słabości. I ze względu na nią powinien tak za lud, jak i za samego siebie składać ofiary za grzechy. A nikt sam sobie nie bierze tej godności, lecz tylko ten, kto jest powołany przez Boga jak Aaron.
Podobnie i Chrystus nie sam siebie okrył sławą przez to, iż stał się arcykapłanem, ale uczynił to Ten, który powiedział do Niego: «Ty jesteś moim Synem, Ja Cię dziś zrodziłem», jak i w innym miejscu: «Ty jesteś kapłanem na wieki na wzór Melchizedeka».
Oto słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Por. 2 Tm 1, 10b)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Nasz Zbawiciel, Jezus Chrystus, śmierć zwyciężył,
a na życie rzucił światło przez Ewangelię.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Mk 10, 46b-52)
Uzdrowienie niewidomego z Jerycha
† Słowa Ewangelii według Świętego Marka
Gdy Jezus wraz z uczniami i sporym tłumem wychodził z Jerycha, niewidomy żebrak, Bartymeusz, syn Tymeusza, siedział przy drodze. A słysząc, że to jest Jezus z Nazaretu, zaczął wołać: «Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!» Wielu nastawało na niego, żeby umilkł. Lecz on jeszcze głośniej wołał: «Synu Dawida, ulituj się nade mną!» Jezus przystanął i rzekł: «Zawołajcie go». I przywołali niewidomego, mówiąc mu: «Bądź dobrej myśli, wstań, woła cię». On zrzucił z siebie płaszcz, zerwał się na nogi i przyszedł do Jezusa. A Jezus przemówił do niego: «Co chcesz, abym ci uczynił?» Powiedział Mu niewidomy: «Rabbuni, żebym przejrzał». Jezus mu rzekł: «Idź, twoja wiara cię uzdrowiła». Natychmiast przejrzał i szedł za Nim drogą.
Oto słowo Pańskie.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
JEŻELI KOCHASZ
Aby zrozumieć nawrócenie Karola de Foucauld, trzeba (…) wziąć pod uwagę pustkę, której doświadczył w młodości, ponieważ Miłość, która wyszła mu później na spotkanie, była równie wielka jak pustka.
Jako dziecko był wychowywany w wierze przez „świętą matkę”, ale po jej śmierci ta część jego życia została zaniedbana. (…)
Dopiero kiedy jako młody żołnierz Karol znalazł się w Algierii, nastąpiła w nim zmiana. Orient go zafascynował. (…) Uświadomienie sobie bycia stworzonym do wielkich rzeczy odbijało się echem w nieustającym wołaniu z minaretów: Allahu Akbar – ‘Bóg jest wielki’. Dzięki islamowi zadawał sobie pytanie: „Kim jestem?”, i przeczuwał, że odpowiedź znajduje się w relacji z Innym: „Kim jesteś?”. Dzięki kontaktowi z tą religią sprecyzował pytanie, które nosił w sobie od dłuższego czasu. To pytanie towarzyszyło mu już zawsze. Wrócił do Paryża, aby opublikować relację ze swoich odkryć, które nazywał poszukiwaniem prawdy. Jego życie stało się prawdziwą udręką. Mówił o poruszeniach duszy i niepokoju. W tych poszukiwaniach jego nieocenionym sprzymierzeńcem był głód. Pomagał mu – synowi marnotrawnemu – wejść w głąb siebie. „Twoja pierwsza łaska, […] ta, dzięki której widzę jutrzenkę mojego nawrócenia, sprawiła, że odczułem głód, głód materialny i duchowy”. Ten głód to głos Boga, który go szuka w dalekim kraju. To dlatego po swoim nawróceniu będzie szczególnie pamiętał lata swoich poszukiwań, będzie je sobie przypominał nie tylko po to, by prosić o przebaczenie, ale także by dziękować.
Catherine McKee,
Jeżeli kochasz. Moje spotkanie z Karolem de Foucauld,
Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2019.
Karol de Foucauld – szlachcic z zamożnego domu, zawodowy żołnierz, podrywacz, podróżnik, nagradzany geograf, ateista, który w 28. roku życia przeżył radykalne nawrócenie, w końcu pustelnik i misjonarz na Saharze – nieodmiennie fascynuje. Autorka książki „Jeżeli kochasz. Moje spotkanie z Karolem de Foucauld”, dzięki prowadzonej narracji, mistrzowsko rysuje portret duchowy założyciela zgromadzenia, w którym odnalazła swoje życiowe powołanie. Skupia się na pytaniu: Co życie Karola de Foucauld znaczy dla mnie dzisiaj? Opowiadając o swoim spotkaniu brata Karola, pokazuje aktualność i ponadczasowość jego przesłania, które wciąż inspiruje ludzi, a które opiera się na jednym słowie: „miłość”. Zresztą już jego kierownik duchowy powiedział o nim, że był człowiekiem, który „religię przemieniał w miłość” – tak do Boga, jak i do ludzi. Bowiem według brata Karola życie codzienne i relacja z drugim człowiekiem są miejscem spotkania z Bogiem, a w różnicach kulturowych i religijnych można odnaleźć sens braterstwa. Dopełnieniem tego jest całkowite oddanie się Bogu. „Nie jest ważne, co robisz, ani co myślisz, ale to, kim naprawdę jesteś” – głosił. Dość dodać, że po jego śmierci, mimo że za życia nie udało mu się założyć żadnego zgromadzenia, a nawet nawrócić kogokolwiek, powstało ponad dwadzieścia instytutów religijnych naśladujących jego dzieło!
Catherine McKee (mała siostra Jezusa) należy do Zgromadzenia Małych Sióstr Jezusa, czerpiących z duchowości Karola de Foucault. Obywatelka świata, mieszkała w Ontario i w Quebecu, była odpowiedzialna za formację sióstr we wspólnotach w Polsce i we Włoszech.
