WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
Do spełnienia ważnych zadań w Kościele i świecie Bóg powołuje różne osoby, nie czyniąc między nimi różnicy ani ze względu na płeć, ani też na pochodzenie. Kieruje swe wezwanie i do mężczyzn, i do kobiet. Do jednych przychodzi w młodym wieku, do innych w wieku dojrzałym, a nawet podeszłym. Każdy, kto z pokorą oprze swe ludzkie siły na mocy Bożej, będzie w stanie wypełnić swe powołanie zgodnie z Bożą wolą.
DO SZKOŁY ZAUFANIA
Zaufanie to podstawa każdej bliskiej relacji między osobami. Dlatego najpiękniejszą modlitwą nie jest doskonały poemat, lecz akt całkowitego zawierzenia.
W życiu wierzącego jest jeden aspekt, który wymaga ciągłego odnawiania: to akt zaufania Bogu. Widzimy to w dzisiejszym fragmencie Ewangelii. Pan Jezus oczekuje od Piotra i od wszystkich Apostołów zaufania Jego słowom. Zaufanie w swojej naturze wymaga odwagi i wiary zwłaszcza wtedy, gdy ludzka logika i doświadczenie zawodzą. „Mistrzu, całą noc pracowaliśmy i nic nie ułowiliśmy” – powiedział zmęczony i rozczarowany Piotr Jezusowi. Noc to przecież najbardziej odpowiedni czas na połów. „Lecz na Twoje słowo zarzucę sieci!” To akt zaufania doświadczonego rybaka Piotra, którym targały sprzeczne uczucia. Z jednej strony miał głębokie przekonanie oparte na wiedzy i wieloletnim doświadczeniu zawodowym, że będzie to absurdalny gest i daremny trud. Z drugiej – słowo Chrystusa, któremu zdecydował się zaufać bardziej niż sobie. Każdy z nas często bywa w podobnej sytuacji jak Piotr: kiedy po ludzku nie dostrzega możliwości rozwiązania danego problemu, a w słowie Jezusa znajduje żądanie, by jeszcze raz, mimo tego, co wie i czego doświadczył, ponownie „zarzucił sieci…”. Dziecko, kiedy ma zrobić w swoim życiu pierwszy krok, wiele razy traci równowagę. Jednak czujni rodzice zwykle są blisko, gotowi, by w razie potrzeby je podtrzymać. Podobnie w życiu człowieka wierzącego są decyzje, które wymagają rezygnacji z własnego zdania, „tracenia równowagi” własnego spojrzenia na rzeczywistość i złożenia ufności w Bogu, który jak dobry Ojciec jest blisko, zawszy gotowy, by podnosić każdego z nas.
o. Luca Bovio IMC, Papieskie Dzieła Misyjne
Wydawca: Edycja Świętego Pawła
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
PIERWSZE CZYTANIE (Iz 6, 1-2a. 3-8)
Powołanie proroka
Czytanie z Księgi proroka Izajasza
W roku śmierci króla Ozjasza ujrzałem Pana zasiadającego na wysokim i wyniosłym tronie, a tren Jego szaty wypełniał świątynię. Serafiny stały ponad Nim; każdy z nich miał po sześć skrzydeł.
I wołał jeden do drugiego: «Święty, Święty, Święty jest Pan Zastępów. Cała ziemia pełna jest Jego chwały». Od głosu tego, który wołał, zadrgały futryny drzwi, a świątynia napełniła się dymem.
I powiedziałem: «Biada mi! Jestem zgubiony! Wszak jestem mężem o nieczystych wargach i mieszkam pośród ludu o nieczystych wargach, a oczy moje oglądały Króla, Pana Zastępów!»
Wówczas przyleciał do mnie jeden z serafinów, trzymając w ręce węgiel, który szczypcami wziął z ołtarza. Dotknął nim ust moich i rzekł: «Oto dotknęło to twoich warg, twoja wina jest zmazana, zgładzony twój grzech».
I usłyszałem głos Pana mówiącego: «Kogo mam posłać? Kto by Nam poszedł?» Odpowiedziałem: «Oto ja, poślij mnie!»
Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY (Ps 138 (137), 1b-2a. 2b-3. 4-5. 7e-8)
Refren: Wobec aniołów psalm zaśpiewam Panu.
Będę Cię sławił, Panie, z całego serca, *
bo usłyszałeś słowa ust moich.
Będę śpiewał Ci psalm wobec aniołów, *
pokłon Ci oddam w Twoim świętym przybytku.
Refren: Wobec aniołów psalm zaśpiewam Panu.
I będę sławił Twe imię za łaskę i wierność Twoją, *
bo ponad wszystko wywyższyłeś Twe imię i obietnicę.
Wysłuchałeś mnie, kiedy Cię wzywałem, *
pomnożyłeś moc mojej duszy.
Refren: Wobec aniołów psalm zaśpiewam Panu.
Wszyscy królowie ziemi będą dziękować Tobie, Panie, *
gdy usłyszą słowa ust Twoich.
I będą opiewać drogi Pana: *
«Zaprawdę, chwała Pana jest wielka!»
Refren: Wobec aniołów psalm zaśpiewam Panu.
Wybawia mnie Twoja prawica. *
Pan za mnie wszystkiego dokona.
Panie, Twa łaska trwa na wieki, *
nie porzucaj dzieła rąk swoich.
Refren: Wobec aniołów psalm zaśpiewam Panu.
DRUGIE CZYTANIE (1 Kor 15, 1-11 – dłuższe)
Świadectwo Pawła o zmartwychwstaniu Chrystusa
Czytanie z Pierwszego Listu Świętego Pawła Apostoła do Koryntian
Przypominam, bracia, Ewangelię, którą wam głosiłem, którą przyjęliście i w której też trwacie. Przez nią również będziecie zbawieni, jeżeli ją zachowacie tak, jak wam głosiłem. Bo inaczej na próżno byście uwierzyli.
Przekazałem wam na początku to, co przejąłem: że Chrystus umarł – zgodnie z Pismem – za nasze grzechy, że został pogrzebany, że zmartwychwstał trzeciego dnia, zgodnie z Pismem; i że ukazał się Kefasowi, a potem Dwunastu, później zjawił się więcej niż pięciuset braciom równocześnie; większość z nich żyje dotąd, niektórzy zaś pomarli. Potem ukazał się Jakubowi, później wszystkim apostołom. W końcu, już po wszystkich, ukazał się także i mnie jako poronionemu płodowi.
Jestem bowiem najmniejszy ze wszystkich apostołów i niegodzien zwać się apostołem, bo prześladowałem Kościół Boży. Lecz za łaską Boga jestem tym, czym jestem, a dana mi łaska Jego nie okazała się daremna; przeciwnie, pracowałem więcej od nich wszystkich, nie ja, co prawda, lecz łaska Boża ze mną.
Tak więc czy to ja, czy inni, tak nauczamy i tak uwierzyliście.
Oto słowo Boże.
Albo:
DRUGIE CZYTANIE (1 Kor 15, 3-8. 11 – krótsze)
Świadectwo Pawła o zmartwychwstaniu Chrystusa
Czytanie z Pierwszego Listu Świętego Pawła Apostoła do Koryntian
Bracia:
Przekazałem wam na początku to, co przejąłem: że Chrystus umarł – zgodnie z Pismem – za nasze grzechy, że został pogrzebany, że zmartwychwstał trzeciego dnia, zgodnie z Pismem; i że ukazał się Kefasowi, a potem Dwunastu, później zjawił się więcej niż pięciuset braciom równocześnie; większość z nich żyje dotąd, niektórzy zaś pomarli. Potem ukazał się Jakubowi, później wszystkim apostołom. W końcu, już po wszystkich, ukazał się także i mnie jako poronionemu płodowi.
Tak więc czy to ja, czy inni, tak nauczamy i tak uwierzyliście.
Oto słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Mt 4, 19)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Pójdźcie za Mną,
a uczynię was rybakami ludzi.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Łk 5, 1-11)
Cudowny połów ryb i powołanie apostołów
+ Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza
Pewnego razu – gdy tłum cisnął się do Jezusa, aby słuchać słowa Bożego, a On stał nad jeziorem Genezaret – zobaczył dwie łodzie stojące przy brzegu; rybacy zaś wyszli z nich i płukali sieci. Wszedłszy do jednej łodzi, która należała do Szymona, poprosił go, żeby nieco odbił od brzegu. Potem usiadł i z łodzi nauczał tłumy.
Gdy przestał mówić, rzekł do Szymona: «Wypłyń na głębię i zarzućcie sieci na połów!» A Szymon odpowiedział: «Mistrzu, całą noc pracowaliśmy i nic nie ułowiliśmy. Lecz na Twoje słowo zarzucę sieci». Skoro to uczynili, zagarnęli tak wielkie mnóstwo ryb, że sieci ich zaczynały się rwać. Skinęli więc na współtowarzyszy w drugiej łodzi, żeby im przyszli z pomocą. Ci podpłynęli; i napełnili obie łodzie, tak że się prawie zanurzały.
Widząc to, Szymon Piotr przypadł Jezusowi do kolan i rzekł: «Wyjdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiekiem grzesznym». I jego bowiem, i wszystkich jego towarzyszy w zdumienie wprawił połów ryb, jakiego dokonali; jak również Jakuba i Jana, synów Zebedeusza, którzy byli wspólnikami Szymona.
A Jezus rzekł do Szymona: «Nie bój się, odtąd ludzi będziesz łowił». I wciągnąwszy łodzie na ląd, zostawili wszystko i poszli za Nim.
Oto słowo Pańskie.
Wydawca: Edycja Świętego Pawła
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
PERŁA
Pewnego dnia / do sklepu jubilera wszedł człowiek w dziurawych butach / sprzedawca pereł na jego widok rozradował się i rzekł do niego / wybierz jedną z moich pereł i przyjmij ją w darze / biedak był tak zaskoczony / i nie uwierzył w to co usłyszał / odszedł / odprowadzony zdziwieniem hojnego człowieka. (O perle, o. Andrzej Madej OMI)
Do nieoczekiwanego daru drogocennej perły można porównać powołanie do życia konsekrowanego, czyli całkowitego oddania się Bogu. Człowiek może tego daru nie przyjąć – nie uwierzyć lub przestraszyć się odpowiedzialności.
Do pereł można też porównać osoby konsekrowane, bo są darem dla naszych rodzin i parafii. I nam, jako wspólnocie, może zabraknąć wiary lub odwagi do ich przyjęcia i współpracy z nimi. A przecież one są w świecie znakiem Bożej obecności i zapowiedzią wypełnienia wszystkich Jego obietnic. Bez zaangażowania sióstr i braci zakonnych nie byłoby tak wielu trwałych dzieł charytatywnych, edukacyjnych i misyjnych Kościoła, zwłaszcza tam, gdzie wymaga to „ponadludzkich wysiłków”.
Papież Franciszek w Liście apostolskim do zakonnic i zakonników napisał: Dla założycieli i założycielek absolutną regułą była Ewangelia, a każda inna reguła miała być jedynie wyrazem Ewangelii i narzędziem służącym do życia nią w pełni. Ich ideałem był Chrystus, całkowite wewnętrzne przylgnięcie do Niego, aby móc powiedzieć za św. Pawłem: «Dla mnie (…) żyć – to Chrystus» (Flp 1, 21); śluby miały sens tylko wtedy, gdy pomagały realizować w życiu tę ich żarliwą miłość.
Osoby konsekrowane starają się realizować ten ideał. Kochając bezwarunkowo jak Chrystus, pociągają nas do świętości. Uczą nas patrzeć w przeszłość z wdzięcznością, w przyszłość – z nadzieją, a teraźniejszością żyć w pełni i z pasją. Pomagają nam w budowaniu wspólnoty, jedności i komunii z innymi. Współpraca z nimi w charytatywnych i misyjnych dziełach Kościoła to radość uczestnictwa w Bożym planie zbawienia.
Świętość to miłość – mawiał bł. Paweł Manna, zakonnik i założyciel Papieskiej Unii Misyjnej. Powołanie do życia konsekrowanego – mimo swoich wyrzeczeń i doświadczeń, a raczej właśnie dzięki nim – jawi się na tle całego życia chrześcijańskiego jako droga „światła”, nad którą czuwa spojrzenie Odkupiciela: „Wstańcie, nie lękajcie się!” (Jan Paweł II, Vita Consecrata 40).
Anna Sobiech, Papieskie Dzieła Misyjne
Wydawca: Edycja Świętego Pawła
