WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
Zostaliśmy zbawieni dzięki nieskończonemu Bożemu Miłosierdziu. Na koniec oktawy Wielkanocy Kościół uroczyście świętuje Niedzielę Miłosierdzia. Chce przypomnieć przez to sobie i całemu światu, że Pan nieustannie nas kocha, także wtedy, gdy upadamy. I nie przeszkadza Mu nawet nasza niewiara, potrafi dotrzeć do nas również przez zamknięte drzwi naszego serca.
BO UPODOBAŁ SOBIE MIŁOSIERDZIE
Zmartwychwstały Chrystus, ukazując się uczniom, przychodzi do nich z darem swego pokoju. Pokój ów ma zupełnie nową, inną jakość i zaprasza w pewien sposób do jeszcze głębszej relacji z Bogiem.
Nie jest on jednak związany z zadowoleniem z dobrze wykonanej pracy, czy swego rodzaju poczuciem komfortu, lecz z przeświadczeniem o Bożej obecności w życiu człowieka. Rodzi się ona z pielęgnowania w sobie życia nadprzyrodzonego, co dokonuje się przez trwanie w łasce uświęcającej, praktyki pobożne i czyny chrześcijańskiej miłości. Warto zauważyć, iż stając pośród apostołów, Jezus nie tylko ukazuje im znaki swej zbawiennej męki i obdarza swoim pokojem, lecz również udziela im niesłychanie ważnego nakazu: „Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (Ewangelia).
W życiu chrześcijańskim bardzo ważną rolę powinno zajmować miłosierdzie, gdyż ono po pierwsze ukazuje nam miłość Boga do każdego z nas, po drugie uwrażliwia nas na ludzi potrzebujących naszego wsparcia. To pragnienie świadczenia miłosierdzia czy poczucie solidarności nie jest niczym nowym, lecz towarzyszy wierzącym w Chrystusa od samego początku.
W Ewangelii według św. Mateusza Jezus poucza tłumy: „Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią” (Mt 5, 7). Rozpoczynając dziś Tydzień Miłosierdzia, warto postawić sobie pytanie o to, z jakim szacunkiem podchodzimy do tego Bożego przymiotu. Stawajmy się apostołami Bożego Miłosierdzia, nie ustawajmy w pełnieniu dobrych uczynków i pielęgnujmy w sobie Boże życie, byśmy nigdy nie odeszli od Pana!
ks. Michał Kacprzyk, Papieskie Dzieła Misyjne
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
PIERWSZE CZYTANIE (Dz 5, 12-16)
Wiara, która uzdrawia
Czytanie z Dziejów Apostolskich
Wiele znaków i cudów działo się wśród ludu przez ręce apostołów. Trzymali się wszyscy razem w krużganku Salomona. A z obcych nikt nie miał odwagi dołączyć się do nich, lud zaś ich wychwalał.
Coraz bardziej też rosła liczba mężczyzn i kobiet przyjmujących wiarę w Pana. Wynoszono też chorych na ulice i kładziono na łożach i noszach, aby choć cień przechodzącego Piotra padł na któregoś z nich. Także z miast sąsiednich zbiegały się wielkie rzesze do Jeruzalem, znosząc chorych i dręczonych przez duchy nieczyste, a wszyscy doznawali uzdrowienia.
Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY (Ps 118 (117), 2-4. 22-24. 25-27a)
Refren: Dziękujcie Panu, bo jest miłosierny.
Albo: Alleluja.
Niech dom Izraela głosi: «Jego łaska na wieki». *
Niech dom Aarona głosi: «Jego łaska na wieki».
Niech wyznawcy Pana głoszą: *
«Jego łaska na wieki».
Refren: Dziękujcie Panu, bo jest miłosierny.
Kamień odrzucony przez budujących †
stał się kamieniem węgielnym. *
Stało się to przez Pana i cudem jest w naszych oczach.
Oto dzień, który Pan uczynił, *
radujmy się nim i weselmy.
Refren: Dziękujcie Panu, bo jest miłosierny.
O Panie, Ty nas wybaw, *
pomyślność daj nam, o Panie!
Błogosławiony, który przybywa w imię Pańskie, †
błogosławimy wam z Pańskiego domu. *
Pan jest Bogiem i daje nam światło.
Refren: Dziękujcie Panu, bo jest miłosierny.
DRUGIE CZYTANIE (Ap 1, 9-11a. 12-13. 17-19)
Byłem umarły, oto jestem żyjący na wieki
Czytanie z Apokalipsy Świętego Jana Apostoła
Ja, Jan, wasz brat i współuczestnik w ucisku i królestwie, i wytrwałości w Jezusie, byłem na wyspie, zwanej Patmos, ze względu na słowo Boże i świadectwo Jezusa. Doznałem zachwycenia w dzień Pański i posłyszałem za sobą potężny głos jak gdyby trąby mówiącej: «Co widzisz, w księdze napisz i poślij siedmiu Kościołom, które są w Azji».
I obróciłem się, by widzieć, co za głos do mnie mówił; a obróciwszy się, ujrzałem siedem złotych świeczników, i pośród świeczników kogoś podobnego do Syna Człowieczego, obleczonego w szatę do stóp i przepasanego na piersiach złotym pasem.
Kiedy Go ujrzałem, upadłem jak martwy do Jego stóp, a On położył na mnie prawą rękę, mówiąc: «Przestań się lękać! Jam jest Pierwszy i Ostatni, i żyjący. Byłem umarły, a oto jestem żyjący na wieki wieków i mam klucze śmierci i Otchłani. Napisz więc to, co widziałeś, i to, co jest, i to, co potem musi się stać».
Oto słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Por. J 20, 29)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Uwierzyłeś, Tomaszu, bo Mnie ujrzałeś;
błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (J 20, 19-31)
Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli
Słowa Ewangelii według Świętego Jana
Wieczorem w dniu zmartwychwstania, tam, gdzie przebywali uczniowie, choć drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami. przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: «Pokój wam!». A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy Pana.
A Jezus znowu rzekł do nich: «Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam». Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: «Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane».
Ale Tomasz, jeden z Dwunastu, zwany Didymos, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus. Inni więc uczniowie mówili do niego: «Widzieliśmy Pana!».
Ale on rzekł do nich: «Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i ręki mojej nie włożę w bok Jego, nie uwierzę».
A po ośmiu dniach, kiedy uczniowie Jego byli znowu wewnątrz domu i Tomasz z nimi, Jezus przyszedł, choć drzwi były zamknięte, stanął pośrodku i rzekł: «Pokój wam!». Następnie rzekł do Tomasza: «Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż w mój bok, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym».
Tomasz w odpowiedzi rzekł do Niego: «Pan mój i Bóg mój!».
Powiedział mu Jezus: «Uwierzyłeś dlatego, że Mnie ujrzałeś? Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli».
I wiele innych znaków, których nie zapisano w tej księdze, uczynił Jezus wobec uczniów. Te zaś zapisano, abyście wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i abyście wierząc, mieli życie w imię Jego.
Oto słowo Pańskie.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
ZAANGAŻOWANIE KOŚCIOŁA W POLSCE NA RZECZ DZIEŁA MISYJNEGO
Nie mów, że jesteś niepotrzebny. Ty sam jesteś misją, jeśli trwasz w Chrystusie. (papież Franciszek)
Rok 2022, który przeżywamy, jest czasem szczególnej refleksji nad wkładem wspólnoty Kościoła w dzieło misyjne. Jest to rok jubileuszu 400-lecia Kongregacji Ewangelizacji Narodów, której jednym z prefektów był kardynał Mieczysław Halka Ledóchowski. Jubileusz, jaki przeżywają Papieskie Dzieła Misyjne, skłania do dziękczynienia Bogu za otwartość naszych parafii, bo dzięki nim każdego roku mamy 15 nowych misjonarzy. Wielbimy Boga za młodych ludzi poszukujących swojego miejsca we wspólnocie wiary i znajdujących je w wolontariatach misyjnych. Jest w tych wspólnotach entuzjazm, młodzież chce się spotkać z Jezusem, a pomaga jej w tym bezinteresowna działalność na rzecz ewangelizacji.
Kościół w Polsce, co wielokrotnie podkreśla Stolica Apostolska, jest silny modlitwą, zwłaszcza tą, którą kierujemy przez serce Maryi, Matki Jezusa. Fenomen róż różańcowych, które – wracając do swoich korzeni misyjnych, jak tego chciała założycielka Stowarzyszenia Żywy Różaniec, Paulina Jaricot – jest tylko potwierdzeniem, że misyjność jest swoistym „kodem DNA” dla wspólnoty Kościoła. Kościół w naszej ojczyźnie dzieli się też swoimi osiągnięciami. Warto zauważyć, że coraz więcej studentów pochodzących z terytoriów misyjnych wybiera studiowanie teologii na naszych uniwersytetach. Dzięki temu, poznając tajniki teologii, spotykają się z doświadczeniem duszpasterstwa i kultury naszego narodu. Polski Kościół staje się rozpoznawalny przez braci i siostry z 1119 obszarów misyjnych dzięki naszym świadkom wiary. To budujące, kiedy na peryferiach świata Polska widziana jest przez takie postaci świętych jak: Faustyna, Jan Beyzym, Jan Paweł II czy męczennicy z Pariacoto.
Najważniejsze jest to, aby nigdy nie rezygnować z osobistej odpowiedzialności za przekazywanie Ewangelii. Nie wolno nam poddać się, tłumacząc trudną sytuacją powołaniową czy materialną naszych parafii. Usprawiedliwianie braku zaangażowania misyjnego twierdzeniem, że misje potrzebne są również Europie, w tym też i nam, stoi w wyraźniej opozycji do testamentu Jezusa: „Idźcie i udzielajcie chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (por. Mt 28, 19). Na tyle nasz Kościół będzie Chrystusa, na ile rzeczywiście będziemy żyć misją Jezusa.
ks. Maciej Będziński, Papieskie Dzieła Misyjne
MIŁOSIERDZIE WCIELONE
Polecam te rekolekcje. Pomogły mi dostrzec,
że istotą Ewangelii jest dobra nowina
o niepojętym miłosierdziu Bożym.
kard. Konrad Krajewski
To książka dla tych, którzy pragną przeżyć wyjątkowe rekolekcje. Zaproszenie na drogę, którą Jezus prowadził Faustynę: od słuchania i trudności w posłuszeństwie Słowu (lectio) do konfrontowania się ze Słowem (meditatio), przez modlitwę wydobywającą się z wnętrza (oratio) aż po dar nowego spojrzenia na wszystko oczami Boga miłosierdzia (contemplatio).
To publikacja, która pomaga odkrywać miłość Boga i uczy kochać tak, jak kocha Bóg. Autor, ks. Krzysztof Wons – znany rekolekcjonista, kierownik duchowy, autor wielu książek zachęcających do lectio divina, pogłębienia wiary i rozwoju życia duchowego – zaprasza nas do pójścia pewnym szlakiem, na którym sam poznawał różne oblicza miłosiernego Boga.
