WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
Wielki Post to czas przemiany. Jezus objawia swoją chwałę podczas sceny przemienienia na górze Tabor. Uczniowie potrzebują umocnienia swojej wiary, aby dalej kroczyć za Jezusem drogą powołania. Bóg przychodzi ze swoją łaską, byśmy wśród spraw codziennych dostrzegali znaki Jego Opatrzności. Każda Eucharystia to cudowna przemiana Jezusa, który karmi nas swoim Ciałem i Krwią oraz umacnia nas na drodze zbawienia.
UWIERZYĆ NIEWIDZIALNEMU
Pandemia obnażyła słabość polskiego katolicyzmu w jednym z kluczowych elementów chrześcijaństwa. Jest nim bez wątpienia sztuka osobistego rozeznawania. Zakłada ona zakorzenienie w Kościele i przyjęcie Jego nauczania. Jednocześnie jest ona niemożliwa bez głębokiej osobistej modlitwy, w której głos Boga staje się rozpoznawalny pośród innych dźwięków dochodzących do ludzkiego serca.
Wielu z nas w chwili próby nie potrafiło podejmować dojrzałych decyzji związanych z życiem religijnym. Wielu z nas liczyło na to, że to inni udzielą jednoznacznych wskazówek, co robić i jak żyć, by zachować miano pobożnych katolików. Kierowane do wiernych przez pasterzy Kościoła wytyczne odnoszące się do wolności sumienia budziły w wielu środowiskach kościelnych podejrzenia i wątpliwości.
Dzisiejsze czytania z liturgii słowa pokazują osoby, które miały odwagę zawierzyć głosowi niewidzialnego Boga. W przypadku Abrahama nie wiemy nawet, w jaki sposób Bóg do niego przemówił. Apostołowie usłyszeli głos dochodzący do nich z obłoku. Nikt z nich nie dostał szczegółowej instrukcji postępowania ani mapy dalszej wędrówki. Wszyscy jednak rozpoznali głos Stwórcy i dali mu się prowadzić.
Zarówno Pismo Święte, jak i nauczanie Kościoła to bezcenne drogowskazy na drodze do wieczności. By jednak dotrzeć do niej bezpiecznie, każdy z nas musi nauczyć się z nich korzystać w konkretnych realiach własnego życia. A do tego konieczna jest osobista więź z Bogiem, który w cichości ludzkich serc przemawia w jedyny w swoim rodzaju sposób. A Jego głosu nie da się pomylić z żadnym innym.
ks. Mariusz Marszałek, pallotyn
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
PIERWSZE CZYTANIE (Rdz 12, 1-4a)
Powołanie Abrahama na ojca ludu Bożego
Czytanie z Księgi Rodzaju
Pan Bóg rzekł do Abrama: «Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej i z domu twego ojca do kraju, który ci ukażę. Uczynię bowiem z ciebie wielki naród, będę ci błogosławił i twoje imię rozsławię: staniesz się błogosławieństwem. Będę błogosławił tym, którzy tobie błogosławić będą, a tym, którzy tobie będą złorzeczyli, i Ja będę złorzeczył. Przez ciebie będą otrzymywały błogosławieństwo ludy całej ziemi».
Abram udał się w drogę, jak mu Pan rozkazał.
Oto słowo Boże.
PSALM (Ps 33)
Refren: Okaż swą łaskę ufającym Tobie.
Słowo Pana jest prawe, *
a każde Jego dzieło godne zaufania.
On miłuje prawo i sprawiedliwość, *
ziemia jest pełna Jego łaski.
Refren: Okaż swą łaskę ufającym Tobie.
Oczy Pana zwrócone na bogobojnych, *
na tych, którzy oczekują Jego łaski,
aby ocalił ich życie od śmierci *
i żywił ich w czasie głodu.
Refren: Okaż swą łaskę ufającym Tobie.
Dusza nasza oczekuje Pana, *
On jest naszą pomocą i tarczą.
Panie, niech nas ogarnie Twoja łaska, *
według nadziei pokładanej w Tobie.
Refren: Okaż swą łaskę ufającym Tobie.
DRUGIE CZYTANIE (2 Tm 1, 8b-10)
Bóg nas powołuje i oświeca
Czytanie z Drugiego Listu Świętego Pawła Apostoła do Tymoteusza
Najdroższy:
Weź udział w trudach i przeciwnościach znoszonych dla Ewangelii mocą Bożą! On nas wybawił i wezwał świętym powołaniem nie na podstawie naszych czynów, lecz stosownie do własnego postanowienia i łaski, która nam dana została w Chrystusie Jezusie przed wiecznymi czasami. Ukazana zaś została ona teraz przez pojawienie się naszego Zbawiciela, Chrystusa Jezusa, który zniweczył śmierć, a na życie i nieśmiertelność rzucił światło przez Ewangelię.
Oto słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Por. Mt 17, 5)
Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.
Z obłoku świetlanego odezwał się głos Ojca:
«To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie».
Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.
EWANGELIA (Mt 17, 1-9)
Przemienienie Pańskie
+ Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza
Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba oraz brata jego, Jana, i zaprowadził ich na górę wysoką, osobno. Tam przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło. A oto ukazali się im Mojżesz i Eliasz, rozmawiający z Nim.
Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: «Panie, dobrze, że tu jesteśmy; jeśli chcesz, postawię tu trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza».
Gdy on jeszcze mówił, oto obłok świetlany osłonił ich, a z obłoku odezwał się głos: «To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie!». Uczniowie, słysząc to, upadli na twarz i bardzo się zlękli.
A Jezus zbliżył się do nich, dotknął ich i rzekł: «Wstańcie, nie lękajcie się!». Gdy podnieśli oczy, nikogo nie widzieli, tylko samego Jezusa.
A gdy schodzili z góry, Jezus przykazał im, mówiąc: «Nie opowiadajcie nikomu o tym widzeniu, aż Syn Człowieczy zmartwychwstanie».
Oto słowo Pańskie.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Niedziela Przemienienia!
Wielki Post jest drogą: wierzący, śledząc życie Jezusa (od kuszenia aż do ukrzyżowania i zmartwychwstania), jest zachęcany do tego, by zrozumieć, jaki Bóg ukazuje się w tej historii i jakiej odpowiedzi domaga się On od wierzącego. Jest to zatem droga teologiczna, na którą jesteśmy zaproszeni, aby skorygować nasz sposób myślenia o Bogu, o Jego zbawieniu, o sposobie, w jaki działa On w historii.
Antycypacja zmartwychwstania.
W opowieści o kuszeniu (por. Ewangelię z poprzedniej niedzieli) Jezus jest zachęcany, aby dać dowód, że jest Synem Bożym: „Jeśli jesteś Synem Bożym…”. Natomiast podczas przemienienia to Ojciec wydaje świadectwo o Synu. Jezus świadomie odrzucił mesjanizm zbudowany na potędze na rzecz mesjanizmu zgodnego z logiką służby i solidarności. Wydarzenie przemienienia uwidacznia oblicze chwały zmartwychwstania, które jest zawarte w drodze krzyża.
Uczniowie zdążają do Jerozolimy i wierzą, że Jezus jest Mesjaszem. Mimo to nie potrafią pojąć, dlaczego Mesjasz musi pójść drogą krzyża. Oto więc podczas wędrówki ku Wielkiej Nocy antycypowane jest zmartwychwstanie, aby umocnić uczniów pokonujących drogę krzyża.
Piotr, Jakub i Jan mogą się radować blaskiem Chrystusa. Przejęci lękiem padają na ziemię. Ich spojrzenie jest daleko od Pana, jakby dla uwydatnienia ogromu zbyt wielkiej tajemnicy. W tym miejscu Ewangelii ukazana jest sytuacja każdego wierzącego, który doświadcza niewystarczalności ludzkich możliwości wobec tajemnicy Boga i chciałby oglądać Jego oblicze, lecz nie zostanie mu to w pełni dane w tym życiu. Dla chrześcijanina wiara jest oczekiwaniem dnia, w którym zobaczymy Go twarzą w twarz i nasza komunia z Ojcem będzie doskonała. Przemienienie daje obietnicę światła każdemu człowiekowi.
Ewangelista stara się odpowiedzieć na pytanie, kim jest Jezus. Jednak św. Mateusz, odpowiadając na to pytanie, mówi również, kim jest uczeń: jest tym, który słucha, umie rozeznawać,
zgłębiać słowa i czyny Jezusa, potrafi kontemplować Jego oblicze.
Jego słuchajcie!
Nakaz skierowany do uczniów jest precyzyjny: „Jego słuchajcie!”. Ale co on oznacza? Przede wszystkim uczeń jest wezwany do nawrócenia się na właściwy Jezusowi sposób pojmowania zbawienia i rządzącej nim logiki. Idąc głębiej, powinien zrozumieć, że nawet pośrodku udręczenia (z powodu zbliżającej się męki) Jezus pozostaje nie tylko objawieniem pełnego miłości
Bożego oblicza, ale możliwe jest także postępowanie za Nim Jego drogą (drogą krzyża i zmartwychwstania) w przekonaniu, że żyjąc w ten sposób, nie zatraca się siebie, lecz odnajduje.
Doświadczenie przemienienia pozwala dostrzec uczniom coś z pełni misterium Jezusa. Jednak natychmiast muszą oni ruszyć znowu w drogę. Tak jest z każdym wierzącym: może się zdarzyć, że i on będzie miał w swym życiu jakąś antycypację zmartwychwstania, po której jednak powinien natychmiast ruszyć w dalszą drogę. Pełnia jest przed nami, nie za naszymi plecami.
Droga.
Obraz pielgrzyma – Abrahama, ale również uczniów zmierzających na górę – wzbudza dziś głęboką refleksję nad nietrwałością sytuacji człowieka, nad tym, że jego przeznaczeniem nie są łatwe zabezpieczenia, udogodnienia zachodniego świata, egoistyczny wypoczynek.
Droga przywołuje na myśl dynamizm i ruch: chodzi o doświadczenie tych, którzy uważają, że wiara jest poszukiwaniem Boga i wychodzeniem naprzeciw braciom.
Komentarze do codziennej liturgii słowa.
Okres Wielkiego Postu,
Edycja Świętego Pawła 2017.
Komentarze do codziennej liturgii słowa
Komentarze do codziennej liturgii słowa to książka nie tylko dla specjalistów czy kapłanów poszukujących tematów do homilii, lecz dla wszystkich, którzy z braku czasu nie mogą sobie pozwolić na dłuższą medytację czy pogłębione studium Pisma Świętego. Dla tych, którzy, czytając słowo Boże, nie bardzo wiedzą, jak je odnieść do własnego życia.
Komentarze na Wielki Post mają za zadanie zwrócić uwagę czytelnika na podwójny charakter tego okresu. Pomogą w przeżyciu tego czasu jako przypomnienia naszego chrztu, który jest przejściem ze śmierci do życia, a także przygotują do dobrego i głębokiego przeżycia świąt paschalnych, czyli Wielkanocy.
