WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
Niedziela Świętej Rodziny otwiera nas na rzeczywistość daru. Każdy człowiek, nawet ten, który utracił wszelką nadzieję, jest obdarowany przez Boga. Odkrycie tego daru wymaga czasu, ale jednocześnie świadomości, że wszystko, co posiadam, pochodzi od Boga. Ta świadomość prowadzi nas dalej do ofiarowania Bogu tego, co w życiu najcenniejsze. Oddajmy Bogu nasze rodziny, miejsca dorastania do miłości i wierności Bogu.
DOCZEKAĆ OBIETNICY
Człowiek jest kimś niepowtarzalnym i jedynym. Jest cudem, który odkrywa się każdego dnia.
Dzisiejsze słowo Boże kieruje wzrok na rodzinę. Na świecie są miliony rodzin, każda jest inna; ma różną liczbę członków, inne nazwisko, inny wiek itd. Jednak jest jedno, co je łączy – miłość. Czy rodzina Pana Jezusa, o której dzisiaj czytamy w Ewangelii, była wyjątkowa i niepowtarzalna?
Rodzina z Nazaretu nie miała łatwo, od narodzin Jezusa, nie mieli gdzie się podziać. Rodzice Syna Bożego musieli sobie poradzić z sytuacją, które była dla nich zaskoczeniem. Jak zatem zachowali się Józef i Maryja wobec tego wszystkiego? Znaczącą rolę odegrały miłość i ufność Bogu. Czerpali od Niego siłę i dlatego są dla wszystkich wzorem.
W dzisiejszej kolekcie modlimy się: „w Świętej Rodzinie dałeś nam wzór życia, spraw abyśmy złączeni wzajemną miłością, naśladowali w naszych rodzinach Jej cnoty”. Zatem, czy ważne są miłość, nadzieja i wiara? Owszem, a przykładem realizacji tych cnót są bohaterowie czytanej dziś Ewangelii: Symeon i Anna.
Symeon, który z natchnienia Ducha przyszedł do świątyni, kochał Pana Boga, miał nadzieję, że dzisiaj ujrzy Mesjasza Pańskiego, a nade wszystko wierzył, że Pan Bóg zawsze dotrzymuje obietnicy, i dotrzymał, bo Symeon ujrzał Zbawiciela. Również prorokini Anna sławiła Boga i opowiadała o Nim wszystkim. Oboje zawierzyli się Bogu.
Jaka jest zatem są nasze wiara i ufność Bogu? Rodzina z Nazaretu jest wzorem dla współczesnych rodzin, pokazuje jak budować wspólnotę. Nie zawsze jest łatwo w życiu, ale z Bogiem wszystko nabiera kolorów. Jednak warto pamiętać, że chrześcijanie należą również do rodziny, która gromadzi nas na Eucharystii. Tam spotykamy się jako wspólnota, a nie ma piękniejszego widoku, gdy rodziny gromadzą się na Mszy świętej. Bo każda rodzina jest Kościołem domowym, gdzie człowiek wzrasta każdego dnia.
ks. Sebastian Woźniak
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
PIERWSZE CZYTANIE (Rdz 15, 1-6; 21, 1-3)
Obietnica potomstwa
Czytanie z Księgi Rodzaju
Pan tak powiedział do Abrama podczas widzenia: «Nie obawiaj się, Abramie, bo Ja jestem twoim obrońcą; nagroda twoja będzie sowita».
Abram rzekł: «O Panie, mój Boże, na cóż mi ona, skoro zbliżam się do kresu mego życia, nie mając potomka; przyszłym zaś spadkobiercą mojej majętności jest Damasceńczyk Eliezer». I mówił: «Ponieważ nie dałeś mi potomka, ten właśnie, zrodzony u mnie sługa mój, zostanie moim spadkobiercą».
Ale oto usłyszał słowa: «Nie on będzie twoim spadkobiercą, lecz ten po tobie dziedziczyć będzie, który od ciebie będzie pochodził».
I poleciwszy Abramowi wyjść z namiotu, rzekł: «Spójrz na niebo i policz gwiazdy, jeśli zdołasz to uczynić»; potem dodał: «Tak liczne będzie twoje potomstwo». Abram uwierzył i Pan poczytał mu to za zasługę.
Pan okazał Sarze łaskawość, jak to obiecał, i uczynił jej to, co zapowiedział. Sara stała się brzemienną i urodziła sędziwemu Abrahamowi syna w tym właśnie czasie, jaki Bóg wyznaczył. Abraham dał swemu synowi, który mu się urodził, a którego mu zrodziła Sara, imię Izaak.
Oto słowo Boże.
PSALM (Ps 105)
Refren: Pan Bóg pamięta o swoim przymierzu.
Sławcie Pana, wzywajcie Jego imienia, *
głoście Jego dzieła wśród narodów.
Śpiewajcie i grajcie Mu psalmy, *
rozgłaszajcie wszystkie Jego cuda.
Refren: Pan Bóg pamięta o swoim przymierzu.
Szczyćcie się Jego świętym imieniem, *
niech się weseli serce szukających Pana.
Rozmyślajcie o Panu i Jego potędze, *
zawsze szukajcie Jego oblicza.
Refren: Pan Bóg pamięta o swoim przymierzu.
Pamiętajcie o cudach, które On uczynił, *
o Jego znakach, o wyrokach ust Jego.
Potomkowie Abrahama, słudzy Jego, *
synowie Jakuba, Jego wybrańcy.
Refren: Pan Bóg pamięta o swoim przymierzu.
Na wieki pamięta o swoim przymierzu, *
obietnicy danej tysiącu pokoleń,
o przymierzu, które zawarł z Abrahamem, *
przysiędze danej Izaakowi.
Refren: Pan Bóg pamięta o swoim przymierzu.
DRUGIE CZYTANIE (Hbr 11, 8. 11-12. 17-19)
Wiara Abrahama, Sary i Izaaka
Czytanie z Listu do Hebrajczyków
Bracia:
Dzięki wierze ten, którego nazwano Abrahamem, usłuchał wezwania, by wyruszyć do ziemi, którą miał objąć w posiadanie. Wyszedł, nie wiedząc, dokąd idzie.
Dzięki wierze także i sama Sara, mimo podeszłego wieku, otrzymała moc poczęcia. Uznała bowiem za godnego wiary Tego, który udzielił obietnicy. Przeto z człowieka jednego, i to już niemal obumarłego, powstało potomstwo tak liczne jak gwiazdy na niebie, jak niezliczone ziarnka piasku na wybrzeżu morza.
Dzięki wierze Abraham, wystawiony na próbę, ofiarował Izaaka, i to jedynego syna składał na ofiarę, on, który otrzymał obietnicę, któremu powiedziane było: «Z Izaaka będzie dla ciebie potomstwo».
Pomyślał bowiem, iż Bóg mocen jest wskrzesić także umarłych, i dlatego odzyskał go, na podobieństwo śmierci i zmartwychwstania Chrystusa.
Oto słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Por. Hbr 1, 1-2a)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Wielokrotnie przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków,
a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (dłuższa, Łk 2, 22-40, [krótsza, Łk 2, 22. 39-40])
Dziecię rosło, napełniając się mądrością
+ Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza
[Gdy upłynęły dni ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, Rodzice przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby przedstawić Go Panu.]
Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: «Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu». Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego.
A żył w Jeruzalem człowiek imieniem Symeon. Był to człowiek sprawiedliwy i pobożny, wyczekujący pociechy Izraela; a Duch Święty spoczywał na nim. Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, aż zobaczy Mesjasza Pańskiego. Z natchnienia więc Ducha przyszedł do świątyni. A gdy Rodzice wnosili Dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa, on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił:
«Teraz, o Władco, pozwalasz odejść słudze Twemu w pokoju,
według Twojego słowa.
Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie,
które przygotowałeś wobec wszystkich narodów:
światło na oświecenie pogan
i chwałę ludu Twego, Izraela».
A Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono. Symeon zaś błogosławił ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: «Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą – a Twoją duszę miecz przeniknie – aby na jaw wyszły zamysły serc wielu».
Była tam również prorokini Anna, córka Fanuela z pokolenia Asera, bardzo podeszła w latach. Od swego panieństwa siedem lat żyła z mężem i pozostała wdową. Liczyła już sobie osiemdziesiąt cztery lata. Nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą. Przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jeruzalem.
[A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta – Nazaretu.
Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim.]
Oto słowo Pańskie.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Komunikacja w rodzinie
Słowa, które nas ranią, to często efekt tego, co nazywamy nieporozumieniem. (…)
Każdy z nas ma całą listę utrapień związanych z życiem rodzinnym. Podejrzenia kłębią się w głowie, podkopują relacje, a jeśli do tego dojdzie wielkie zmęczenie, nieszczęście gotowe! Tymczasem rodzinne nieporozumienia są wręcz opatrznościową okazją, żeby się uczyć porozumiewania, cierpliwego wysłuchiwania rozmówcy, powstrzymywania złości i poszukiwania wspólnej prawdy. Życie rodzinne uczy nas tolerancji i okazywania miłosierdzia w naszych wzajemnych stosunkach. Dobrze wiemy, że miłość w rodzinie jest o wiele potężniejsza niż te wszystkie wojenki. Jakby nie były burzliwe, nasze kłótnie zawsze się kończą w objęciach. Wśród swoich mamy prawo się pomylić i być sobą, nie ryzykując odrzucenia.
Joël Pralong
Rodzina (Nie)idealna. O akceptacji tego, co trudne
Edycja Świętego Pawła 2022
