NR 13 / 2006 – IV NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU

WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA


PÓJDĄ ZA NAMI DOBRE CZYNY


LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE



PIERWSZE CZYTANIE
(2 Krn 36, 14-16. 19-23)
Autora pierwszego czytania nazywa się zwyczajowo Kronikarzem. Był to teolog, który patrzył na historię Izraela jako historię niewierności i grzechu. Jednak obok Bożego gniewu Kronikarz głosił także Boże miłosierdzie. Po krótkim okresie wygnania do Babilonii nastaje dla Izraela czas powrotu do ziemi obiecanej.

Czytanie z Drugiej Księgi Kronik

Wszyscy naczelnicy Judy, kapłani i lud, mnożyli nieprawości, naśladując wszelkie obrzydliwości narodów pogańskich i bezczeszcząc świątynię, którą Pan poświęcił w Jerozolimie. Bóg ich ojców, Pan, bez wytchnienia wysyłał do nich swoich posłańców, albowiem litował się nad swym ludem i nad swym mieszkaniem. Oni jednak szydzili z Bożych wysłanników, lekceważyli ich słowa i wyśmiewali się z Jego proroków, aż wzmógł się gniew Pana na Jego naród do tego stopnia, iż nie było ocalenia.
Spalili też Chaldejczycy świątynię Bożą i zburzyli mury Jerozolimy, wszystkie jej pałace spalili ogniem i wzięli się do zniszczenia wszystkich kosztownych sprzętów. Ocalałą spod miecza resztę król uprowadził do Babilonu i stali się niewolnikami jego i jego synów, aż do nadejścia panowania perskiego. I tak się spełniło słowo Pana wypowiedziane przez usta Jeremiasza: «Dokąd kraj nie wywiąże się ze swych szabatów, będzie leżał odłogiem przez cały czas swego zniszczenia, to jest przez siedemdziesiąt lat».
Aby się spełniło słowo Pana z ust Jeremiasza, pobudził Pan ducha Cyrusa, króla perskiego, w pierwszym roku jego panowania, tak iż obwieścił on również na piśmie w całym państwie swoim, co następuje: «Tak mówi Cyrus, król perski: Wszystkie państwa ziemi dał mi Pan, Bóg niebios. I On mi rozkazał zbudować Mu dom w Jerozolimie, w Judzie. Jeśli z całego ludu Jego jest między wami jeszcze ktoś, to niech Bóg jego będzie z nim; a niech idzie!»
PSALM
(Ps 137, 1-2. 3. 4-5. 6)
Psalm 137. ukazuje dramat członków narodu wybranego przebywających na wygnaniu w Babilonii. Jednak od pobytu na obcej ziemi, źródłem dużo większej boleści i smutku była dla nich niemożność sprawowania kultu w jerozolimskiej świątyni.
Refren: Kościele święty, nie zapomnę ciebie. Nad rzekami Babilonu siedzieliśmy i płakali * wspominając Syjon. Na topolach tamtej krainy * zawiesiliśmy nasze harfy. Ref. Bo ci, którzy nas uprowadzili, * żądali od nas pieśni. Nasi gnębiciele żądali pieśni radosnej: * «Zaśpiewajcie nam którąś z pieśni syjońskich». Ref. Jakże możemy śpiewać pieśń Pańską * w obcej krainie? Jeruzalem, jeśli zapomnę o tobie, * niech uschnie moja prawica. Ref. Niech mi język przyschnie do gardła, * jeśli nie będę o tobie pamiętał, Jeśli nie wyniosę Jeruzalem * ponad wszystką swą radość. Ref.
DRUGIE CZYTANIE
(Ef 2, 4-10)
Czytanie z Listu do Efezjan przynosi dobrą nowinę o zbawieniu człowieka. Bóg bogaty w miłosierdzie (dives in misericordia) dokonuje wobec ludzi tych samych dzieł, jakich dokonał wobec swego Syna, Jezusa Chrystusa. Wszystko jest Jego darem.

Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Efezjan

Bracia:
Bóg, będąc bogaty w miłosierdzie, przez wielką swą miłość, jaką nas umiłował, i to nas, umarłych na skutek występków, razem z Chrystusem przywrócił do życia. Łaską bowiem jesteście zbawieni! Razem też wskrzesił nas i razem posadził na wyżynach niebieskich, w Chrystusie Jezusie, aby w nadchodzących wiekach przemożne bogactwa Jego łaski wykazać na przykładzie dobroci względem nas, w Chrystusie Jezusie.
Łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę. A to pochodzi nie od was, lecz jest to dar Boga: nie z uczynków, aby się nikt nie chlubił. Jesteśmy bowiem Jego dziełem, stworzeni w Chrystusie Jezusie dla dobrych czynów, które Bóg z góry przygotował, abyśmy je pełnili.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
(J 3, 16) Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.

Tak Bóg umiłował świat,

że dał swojego Syna Jednorodzonego;

każdy, kto w Niego wierzy, ma życie wieczne. Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.
EWANGELIA
(J 3, 14-21)
Znany z Księgi Liczb wizerunek węża z brązu, umieszczony przez Mojżesza na drewnianym palu, to typologiczna zapowiedź powszechnego zbawienia, jakie będzie udziałem ludzkości dzięki podwyższeniu na krzyżu Chrystusa. Dla czwartego Ewangelisty krzyż to godzina ostatecznego triumfu Chrystusa – godzina Jego uwielbienia i powrotu do Ojca.

Słowa Ewangelii według świętego Jana

Jezus powiedział do Nikodema:
«Jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak potrzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne. Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony. Kto wierzy w Niego, nie podlega potępieniu; a kto nie wierzy, już został potępiony, bo nie uwierzył w imię Jednorodzonego Syna Bożego.
A sąd polega na tym, że światło przyszło na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność aniżeli światło: bo złe były ich uczynki. Każdy bowiem, kto się dopuszcza nieprawości, nienawidzi światła i nie zbliża się do światła, aby nie potępiono jego uczynków. Kto spełnia wymagania prawdy, zbliża się do światła, aby się okazało, że jego uczynki są dokonane w Bogu».


KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE


„Panie, oświeć moją duszę…”