NR 27 / 2006 – UROCZYSTOŚĆ WNIEBOWSTĄPIENIA PAŃSKIEGO

LITURGIA SŁOWA

KATECHEZA

WPROWADZENIE

PIERWSZE CZYTANIE (Dz 1, 1-11)
Życie chrześcijan toczy się pomiędzy pierwszym a drugim przyjściem Pana. Wszyscy wiemy, kiedy było pierwsze, nikt nie wie, kiedy nastąpi drugie. Nie nasza to rzecz znać czasy i chwile, które Ojciec ustalił swoją władzą – przypomni nam za chwilę Chrystus. Czas, który nam pozostał, winniśmy wypełnić świadectwem o życiu, śmierci i Zmartwychwstaniu Pana.

Czytanie z Dziejów Apostolskich

Pierwszą książkę napisałem, Teofilu, o wszystkim, co Jezus czynił i nauczał od początku aż do dnia, w którym udzielił przez Ducha Świętego poleceń apostołom, których sobie wybrał, a potem został wzięty do nieba. Im też po swojej męce dał wiele dowodów, że żyje: ukazywał się im przez czterdzieści dni i mówił o królestwie Bożym.
A podczas wspólnego posiłku kazał im nie odchodzić z Jerozolimy, ale oczekiwać obietnicy Ojca. Mówił:
«Słyszeliście o niej ode Mnie: Jan chrzcił wodą, ale wy wkrótce zostaniecie ochrzczeni Duchem Świętym».
Zapytywali Go zebrani: «Panie, czy w tym czasie przywrócisz królestwo Izraela?». Odpowiedział im: «Nie wasza to rzecz znać czas i chwile, które Ojciec ustalił swoją władzą, ale gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi».
Po tych słowach uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu. Kiedy uporczywie wpatrywali się w Niego, jak wstępował do nieba, przystąpili do nich dwaj mężowie w białych szatach. I rzekli: «Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba».
PSALM (Ps 47, 2-3. 6-7. 8-9)
Wstępując do nieba, Jezus zasiada po prawicy Ojca, by wraz z Nim objąć królowanie nad ziemią i nad całym światem. Proroczo opisuje to psalmista. Bóg zasiada na tronie, a wszystkie narody oddają mu chwałę. Poza Nim nie ma bowiem innego króla. Refren: Pan wśród radości wstępuje do nieba. lub: Alleluja. Wszystkie narody klaskajcie w dłonie, * radosnym głosem wykrzykujcie Bogu, bo Pan Najwyższy straszliwy, * jest wielkim Królem nad całą ziemią. Ref. Bóg wstępuje wśród radosnych okrzyków, * Pan przy dźwięku trąby. Śpiewajcie psalmy Bogu, śpiewajcie, * śpiewajcie Królowi naszemu, śpiewajcie. Ref. Gdyż Bóg jest Królem całej ziemi, * hymn zaśpiewajcie! Bóg króluje nad narodami, * Bóg zasiada na swym świętym tronie. Ref.
DRUGIE CZYTANIE (Ef 1, 17-23)
Święty Paweł nie pozostawia wątpliwości: królowanie Boga jest jedyne i nie ma sobie równych. Jest to królowanie powszechne, przewyższające wszelką zwierzchność, władzę i moc. Co więcej, to panowanie rozciąga się nie tylko na przyszłość, ale i na wieczność.

Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Efezjan

Bracia:
Bóg Pana naszego Jezusa Chrystusa, Ojciec chwały, dał wam ducha mądrości i objawienia w głębszym poznaniu Jego samego, to znaczy światłe oczy dla waszego serca, tak byście wiedzieli, czym jest nadzieja waszego powołania, czym bogactwo chwały Jego dziedzictwa wśród świętych i czym przemożny ogrom Jego mocy względem nas wierzących na podstawie działania Jego potęgi i siły, z jaką dokonał dzieła w Chrystusie, gdy wskrzesił Go z martwych i posadził po swojej prawicy na wyżynach niebieskich, ponad wszelką zwierzchnością i władzą, i mocą, i panowaniem, i ponad wszelkim innym imieniem wzywanym nie tylko w tym wieku, ale i w przyszłym.
I wszystko poddał pod Jego stopy, a Jego samego ustanowił nade wszystko Głową dla Kościoła, który jest Jego Ciałem, Pełnią Tego, który napełnia wszystko wszelkimi sposobami.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Mt 28, 19. 20) Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Idźcie i nauczajcie wszystkie narody,

Ja jestem z wami przez wszystkie dni

aż do skończenia świata. Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Mk 16, 15-20)
Ostatnie ziemskie słowa Jezusa to mandat misyjny. Jezus posyła uczniów każdego czasu do głoszenia Ewangelii wszelkiemu stworzeniu. Kościół bowiem to nic innego jak pielgrzymująca dobra nowina, jak Ewangelia w drodze. I o tyle Kościół jest sobą, o ile głosi Ewangelię. Zdolność do jej głoszenia jest miarą żywotności Kościoła. Ta żywotność zależy dzisiaj od nas. Dzisiaj do nas bowiem Jezus mówi: idźcie i głoście!

Zakończenie Ewangelii według świętego Marka

Jezus ukazawszy się Jedenastu powiedział do nich:
«Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu. Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony. Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą: W imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do rąk i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą i ci odzyskają zdrowie».
Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga. Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdzał naukę znakami, które jej towarzyszyły.