NR 57 / 2008 – I NIEDZIELA ADWENTU

LITURGIA SŁOWA

KATECHEZA

WPROWADZENIE

Adwent to czas oczekiwania. Przygotowujemy się do Świąt Narodzenia Pańskiego, do liturgicznego wspomnienia Jego przyjścia na ziemię. Ale przecież Jezus przychodzi do nas nieustannie, wierny swojej obietnicy, że nie zostawi nas sierotami, bo ciągle potrzebujemy Jego pomocy w walce ze złem. Adwent jest także czasem, w którym mamy nauczyć się rozpoznawania przybywającego Pana w zwykłych okolicznościach życia. Nie szukajmy więc wielkich wzruszeń ani spektakularnych działań, bo Bóg posługuje się prostymi środkami, trafiającymi wprost do serca człowieka.
PIERWSZE CZYTANIE (Iz 63, 16b-17. 19b; 64, 3-7)
Prorok Izajasz pragnie zwrócić naszą uwagę na obecność Boga w świecie. Nie jest prawdą, że nie interesuje się On nami, wręcz przeciwnie, w opinii proroka wszystko, czego doświadczają wierzący, jest w jakiś sposób zakorzenione w Panu.

Czytanie z Księgi proroka Izajasza

Tyś, Panie, naszym ojcem, „Odkupiciel nasz”, to Twoje imię odwieczne. Czemuż, o Panie, dozwalasz nam błądzić z dala od Twoich dróg, tak iż serce nasze staje się nieczułe na bojaźń przed Tobą? Odmień się przez wzgląd na Twoje sługi i na pokolenia Twojego dziedzictwa. Obyś rozdarł niebiosa i zstąpił, przed Tobą skłębiłyby się góry. Ani ucho nie słyszało, ani oko nie widziało, żeby jakiś bóg poza Tobą działał tyle dla tego, co w nim pokłada ufność. Wychodzisz naprzeciw tych, co radośnie pełnią sprawiedliwość i pamiętają o Twych drogach. Oto Tyś zawrzał gniewem, żeśmy zgrzeszyli przeciw Tobie od dawna i byliśmy zbuntowani. My wszyscy byliśmy skalani, a wszystkie nasze dobre czyny jak skrwawiona szmata. My wszyscy opadliśmy zwiędli jak liście, a nasze winy poniosły nas jak wicher. Nikt nie wzywał Twojego imienia, nikt się nie zbudził, by się chwycić Ciebie. Bo skryłeś Twoje oblicze przed nami i oddałeś nas w moc naszej winy. A jednak, Panie, Tyś naszym ojcem. Myśmy gliną, a Ty naszym twórcą. My wszyscy jesteśmy dziełem rąk Twoich.
PSALM (Ps 80, 2ac i 3b, 15-16, 18-19)
Najprostszym sposobem wzywania Bożej pomocy jest modlitwa. Jest ona także wyrazem najgłębszych pragnień człowieka doświadczonego przez cierpienie. Człowiekowi wierzącemu daje również ufność pokładaną w Bogu. [c1]Refren:[/c1] Odnów nas, Boże, i daj nam zbawienie. Usłysz, Pasterzu Izraela, [c1]*[/c1] Ty, który zasiadasz nad cherubinami. Zbudź swą potęgę [c1]*[/c1] i przyjdź nam z pomocą. [c1]Ref.[/c1] Powróć, Boże Zastępów, [c1]*[/c1] wejrzyj z nieba, spójrz i nawiedź tę winorośl. Chroń to, co zasadziła Twoja prawica, [c1]*[/c1] latorośl, którą umocniłeś dla siebie. [c1]Ref.[/c1] Wyciągnij rękę nad mężem Twej prawicy, [c1]*[/c1] nad synem człowieczym, którego umocniłeś w swej służbie. Już więcej nie odwrócimy się od Ciebie, [c1]*[/c1] daj nam nowe życie, a będziemy Cię chwalili. [c1]Ref.[/c1]
DRUGIE CZYTANIE (1 Kor 1, 3-9)
Jak pomóc człowiekowi, który popadł w niewolę grzechu i sam sobie szkodzi odejściem od Boga? Chrystus sięgnął po wyjście najprostsze – sam stał się człowiekiem, aby zagubionego sprowadzić do swojego domu. Święty Paweł ukazuje nam to Boże działanie.

Czytanie z Pierwszego Listu świętego Pawła Apostoła do Koryntian

Bracia:
Łaska wam i pokój od Boga Ojca naszego i od Pana Jezusa Chrystusa. Nieustannie dziękuję mojemu Bogu za was, za łaskę daną wam w Chrystusie Jezusie. W Nim to bowiem zostaliście wzbogaceni we wszystko: we wszelkie słowo i wszelkie poznanie, bo świadectwo Chrystusowe utrwaliło się w was, tak iż nie doznajecie braku żadnej łaski, oczekując objawienia się Pana naszego Jezusa Chrystusa. On też będzie umacniał was aż do końca, abyście byli bez zarzutu w dzień Pana naszego Jezusa Chrystusa. Wierny jest Bóg, który powołał nas do wspólnoty z Synem swoim Jezusem Chrystusem, Panem naszym.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Ps 85, 8) [c1]Aklamacja:[/c1] Alleluja, alleluja, alleluja.

Okaż nam, Panie, łaskę swoją,

i daj nam swoje zbawienie. [c1]Aklamacja:[/c1] Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Mk 13, 33-37)
Odchodząc z tego świata, Jezus polecił swojemu Kościołowi, aby czuwał. Nie obiecywał, że Jego wyznawców nie spotkają prześladowania, nie wspominał, że uwalnia ich od wszelkich przeciwności. Wezwał ich natomiast do ciągłego czuwania, bo przecież On przychodzi nieustannie, nie tylko na końcu czasów.

Słowa Ewangelii według świętego Marka

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Uważajcie i czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy czas ten nadejdzie. Bo rzecz ma się podobnie jak z człowiekiem, który udał się w podróż. Zostawił swój dom, powierzył swoim sługom staranie o wszystko, każdemu wyznaczył zajęcie, a odźwiernemu przykazał, żeby czuwał.
Czuwajcie więc, bo nie wiecie, kiedy pan domu przyjdzie: z wieczora czy o północy, czy o pianiu kogutów, czy rankiem. By niespodzianie przyszedłszy, nie zastał was śpiących. Lecz co wam mówię, mówię wszystkim: Czuwajcie».