NR 59 / 2008 – III NIEDZIELA ADWENTU

LITURGIA SŁOWA

KATECHEZA

WPROWADZENIE

W czasie adwentowych przygotowań staramy się poprawić ze złych czynów, aby czystym i pełnym radości sercem przywitać nadchodzącego Pana. Ten czas jest nam dany, abyśmy spojrzeli na siebie w prawdzie. Warto przy tym zadać sobie kilka zasadniczych pytań: Jeżeli Jezus dla mnie zstąpił na ziemię, to jak bardzo jestem dla Niego ważny? A czy On jest równie ważny dla mnie? Czy jestem gotowy na spotkanie z Nim? Czy oczekuję Jego przyjścia z radością?
PIERWSZE CZYTANIE (Iz 61, 1-2a. 10-11)
Prorok Izajasz w pierwszym czytaniu otwiera przed nami swoje serce i ukazuje nam istotę swojego powołania – został wyznaczony, aby nieść dobrą nowinę ludziom dotkniętym przez cierpienie. To posłannictwo jest źródłem radości, gdyż przez nie staje się współpracownikiem Boga i razem z Nim zbawia świat. Patrząc na proroka, zastanówmy się, do jakich zadań Bóg nas przeznaczył i czego od nas oczekuje.

Czytanie z Księgi proroka Izajasza

Duch Pański nade mną, bo Pan mnie namaścił. Posłał mnie, by głosić dobrą nowinę ubogim, by opatrywać razy serc złamanych, by zapowiadać wyzwolenie jeńcom i więźniom swobodę; aby obwieszczać rok łaski u Pana. «Ogromnie się weselę w Panu, dusza moja raduje się w Bogu moim, bo mnie przyodział w szaty zbawienia, okrył mnie płaszczem sprawiedliwości, jak oblubieńca, który wkłada zawój, jak oblubienicę strojną w swe klejnoty. Zaiste, jak ziemia wydaje swe plony, jak ogród rozplenia swe zasiewy, tak Pan Bóg sprawi, że się rozpleni sprawiedliwość i chwała wobec wszystkich narodów».
PSALM (Łk 1, 46-48. 49-50. 53-54)
Dzisiejszy psalm to pieśń Maryi, wiernej służebnicy Pana. Razem z Nią sławmy Go za wielkie dzieła, jakich dokonuje On także w naszym życiu. [c1]Refren:[/c1] Duch mój się raduje w Bogu, Zbawcy moim. Wielbi dusza moja Pana, [c1]*[/c1] i raduje się duch mój w Bogu, Zbawcy moim. Bo wejrzał na uniżenie swojej służebnicy, [c1]*[/c1] oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia. [c1]Ref.[/c1] Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny, [c1]*[/c1] święte jest imię Jego. A Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie [c1]*[/c1] nad tymi, co się Go boją. [c1]Ref.[/c1] Głodnych nasycił dobrami, [c1]*[/c1] a bogatych z niczym odprawił. Ujął się za swoim sługą, Izraelem, [c1]*[/c1] pomny na swe miłosierdzie. [c1]Ref.[/c1]
DRUGIE CZYTANIE (1 Tes 5, 16-24)
Jak postępować, aby żyć zgodnie ze swoim posłannictwem ucznia Jezusa? To pytanie zadawali sobie także chrześcijanie pierwszych wieków. W dzisiejszej liturgii odpowiada na nie św. Paweł. Oprócz wezwania do modlitwy, czujności i odwracania się od zła, Apostoł zaleca radość jako drogę życia chrześcijanina. Poprzez radość płynącą z serca wypełnionego Bogiem możemy razem z Jezusem zmieniać świat.

Czytanie z Pierwszego Listu świętego Pawła Apostoła do Tesaloniczan

Bracia:
Zawsze się radujcie, nieustannie się módlcie. W każdym położeniu dziękujcie, taka jest bowiem wola Boża w Jezusie Chrystusie względem was. Ducha nie gaście, proroctwa nie lekceważcie. Wszystko badajcie, a co szlachetne zachowujcie. Unikajcie wszystkiego, co ma choćby pozór zła.
Sam Bóg pokoju niech was całkowicie uświęca, aby nienaruszony duch wasz, dusza i ciało bez zarzutu zachowały się na przyjście Pana naszego Jezusa Chrystusa. Wierny jest Ten, który was wzywa: On też tego dokona.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Iz 61, 1) [c1]Aklamacja:[/c1] Alleluja, alleluja, alleluja.

Duch Pański nade mną,

posłał mnie głosić dobrą nowinę ubogim. [c1]Aklamacja:[/c1] Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (J 1, 6-8. 19-28)
Kim jesteś chrześcijaninie? Czy potrafimy na to pytanie odpowiedzieć nie tylko w Kościele, ale i w codziennym życiu, gdy ludzie wokół nas dalecy są od Boga? Czy potrafimy tak żyć, aby świadczyć, że Bóg jest wielki i warto dla Niego poświęcić swoje małe sprawy? Posłuchajmy, jak żył i postępował wielki świadek Jezusa – św. Jan Chrzciciel.

Słowa Ewangelii według świętego Jana

Pojawił się człowiek posłany przez Boga, Jan mu było na imię. Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o Światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego. Nie był on światłością, lecz posłanym, aby zaświadczyć o Światłości.
Takie jest świadectwo Jana. Gdy Żydzi wysłali do niego z Jerozolimy kapłanów i lewitów z zapytaniem: «Kto ty jesteś?», on wyznał, a nie zaprzeczył, oświadczając: «Ja nie jestem Mesjaszem».
Zapytali go: «Cóż zatem? Czy jesteś Eliaszem?». Odrzekł: «Nie jestem».
«Czy ty jesteś prorokiem?»
Odparł: «Nie!»
Powiedzieli mu więc: «Kim jesteś, abyśmy mogli dać odpowiedź tym, którzy nas wysłali? Co mówisz sam o sobie?».
Odpowiedział: «Jam głos wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pańską, jak powiedział prorok Izajasz».
A wysłannicy byli spośród faryzeuszów. I zadawali mu pytania, mówiąc do niego: «Czemu zatem chrzcisz, skoro nie jesteś ani Mesjaszem, ani Eliaszem, ani prorokiem?».
Jan im tak odpowiedział: «Ja chrzczę wodą. Pośród was stoi Ten, którego wy nie znacie, który po mnie idzie, a któremu ja nie jestem godzien odwiązać rzemyka u Jego sandała».
Działo się to w Betanii, po drugiej stronie Jordanu, gdzie Jan udzielał chrztu.