NR 23 / 2009 – IV NIEDZIELA WIELKANOCNA

WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA


DOBRY PASTERZ


LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE



Od wielu lat, w czwartą Niedzielę Wielkanocną czytany jest fragment Ewangelii według św. Jana o „dobrym pasterzu” (102022, 11-18). Jezus przychodząc na świat objawia się jako obiecany przez Boga pasterz, który zna i kocha wszystkie swoje owce, woła je po imieniu, prowadzi na pastwisko, chroni i oddaje za nie swoje życie. Kiedy któraś z owiec zagubi się, szuka jej dopóki nie znajdzie, „bierze z radością na ramiona” (Łk 15, 5) i zanosi do owczarni, ponieważ każda stanowi dla Niego bezcenną wartość.

PIERWSZE CZYTANIE (Dz 4, 8-12)
Cudowne uzdrowienie chromego daje św. Piotrowi doskonałą okazję do głoszenia Dobrej Nowiny o Chrystusie. Jak chromy odzyskał zdrowie „w imię Jezusa Chrystusa” ukrzyżowanego i zmartwychwstałego, „jedynego” Zbawiciela, tak również „w Jego imię” cała ludzkość otrzyma wybawienie ze swoich grzechów.

Czytanie z Dziejów Apostolskich


Piotr napełniony Duchem Świętym powiedział:
«Przełożeni ludu i starsi! Jeżeli przesłuchujecie nas dzisiaj w sprawie dobrodziejstwa, dzięki któremu chory człowiek uzyskał zdrowie, to niech będzie wiadomo wam wszystkim i całemu ludowi Izraela, że w imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka, którego wy ukrzyżowaliście, a którego Bóg wskrzesił z martwych, że przez Niego ten człowiek stanął przed wami zdrowy.
On jest kamieniem, odrzuconym przez was budujących, tym, który stał się kamieniem węgielnym. I nie ma w żadnym innym zbawienia, gdyż nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni».

PSALM (Ps 118, 1 i 8. 9 i 21. 22-23. 26 i 28cd)
Psalm 118 to jeden z najczęściej przywoływanych Psalmów w liturgii świętej, zwłaszcza w okresie wielkanocnym. Objawia on dobroć i miłość Boga, zachęcając do pokładania w Nim bezgranicznej ufności. Słowa psalmu o „kamieniu odrzuconym przez budujących” (w. 22) są wyraźną aluzją do Jezusa ukrzyżowanego, który po Swoim zmartwychwstaniu stał się „głowicą węgła”, fundamentem, na którym buduje się Kościół (Ef 2, 20).

Refren: Kamień wzgardzony stał się fundamentem.

Dziękujcie Panu, bo jest dobry, *
bo Jego łaska trwa na wieki.
Lepiej się uciekać do Pana, *
niż pokładać ufność w człowieku. Ref.

Lepiej się uciekać do Pana, *
niż pokładać ufność w książętach.
Dziękuję Tobie, żeś mnie wysłuchał *
i stałeś się moim Zbawcą. Ref.

Kamień odrzucony przez budujących *
stał się kamieniem węgielnym.
Stało się to przez Pana *
i cudem jest w naszych oczach. Ref.

Błogosławiony, który przybywa w imię Pańskie, *
błogosławimy was z Pańskiego domu.
Jesteś moim Bogiem, chcę Ci podziękować: *
Boże mój, pragnę Cię wielbić. Ref.


DRUGIE CZYTANIE (1 J 3, 1-2)
Św. Jan ukazuje nam jeden z najpiękniejszych owoców odkupienia: szczególne zbliżenie się Boga do człowieka. Chrystus Pan poprzez dzieło odkupienia nie tylko uwolnił człowieka z niewoli grzechu, ale uczynił go „dzieckiem Bożym” i „uczestnikiem Boskiej natury” (2 P 1, 4), toteż człowiek może zwracać się do Boga ufnie i prawdziwie, mówiąc Mu: Ojcze! Apostoł Jan zachęca nas, abyśmy pielęgnowali żywą świadomość naszej godności dzieci Bożych.

Czytanie z Pierwszego Listu świętego Jana Apostoła


Najmilsi:
Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec: zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi: i rzeczywiście nimi jesteśmy. Świat zaś dlatego nas nie zna, że nie poznał Jego. Umiłowani, obecnie jesteśmy dziećmi Bożymi, ale jeszcze się nie ujawniło, czym będziemy. Wiemy, że gdy się to ujawni, będziemy do Niego podobni; bo ujrzymy Go takim, jakim jest.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (J 10, 14)

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Ja jestem dobrym Pasterzem
i znam owce moje, a moje Mnie znają.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA (J 10, 11-18)
Chrystus pragnie zgromadzić w Swojej owczarni, czyli w Kościele świętym, całą ludzkość, gdyż jest Zbawicielem każdego człowieka. Jednakże, aby to pragnienie mogło się spełnić, każdy z nas powinien je podzielać i aktywnie przyczyniać się do jego realizacji. Innymi słowy powinien iść za Jego głosem, być Mu posłusznym i dawać o Nim żywe świadectwo. Dzisiejsza liturgia ukazuje nam również cel, ku któremu Chrystus nas prowadzi, a jest nim dojście „do niebieskich radości” (Kolekta) i udział w „uczcie życia wiecznego” (Modlitwa po Komunii)

Słowa Ewangelii według świętego Jana


Jezus powiedział:
«Ja jestem dobrym pasterzem. Dobry pasterz daje życie swoje za owce. Najemnik zaś i ten, kto nie jest pasterzem, do którego owce nie należą, widząc nadchodzącego wilka, opuszcza owce i ucieka, a wilk je porywa i rozprasza. Najemnik ucieka dlatego, że jest najemnikiem i nie zależy mu na owcach.
Ja jestem dobrym pasterzem i znam owce moje, a moje Mnie znają, podobnie jak Mnie zna Ojciec, a Ja znam Ojca. Życie moje oddaję za owce. Mam także inne owce, które nie są z tej owczarni. I te muszę przyprowadzić i będą słuchać głosu mego, i nastanie jedna owczarnia i jeden pasterz.
Dlatego miłuje Mnie Ojciec, bo Ja życie moje oddaję, aby je potem znów odzyskać. Nikt mi go nie zabiera, lecz Ja od siebie je oddaję. Mam moc je oddać i mam moc je znów odzyskać. Taki nakaz otrzymałem od mojego Ojca».


KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE


ŚW. PAWEŁ – APOSTOŁ MODLITWY

Z Listów św. Pawła Apostoła oraz z opisu jego podróży misyjnych wynika, że miał on dość gwałtowny charakter i był człowiekiem czynu. Źródłem jego niespotykanej energii i całkowitego zaangażowania był Ten, którego spotkał na drodze do Damaszku – Jezus Chrystus. Chcąc jak najdobitniej oddać w słowach charakter związku św. Pawła z osobą Jezusa, można by się posłużyć wyrazem „obsesja”. Chrystus zawładnął apostołem i stał się jego jedyną motywacją i sensem życia. W pewien sposób wyróżnił go i zarezerwował wyłącznie dla siebie, mówiąc: „Wybrałem sobie ciebie za narzędzie. Zaniesiesz imię moje do pogan i królów, i do synów Izraela. I pokażę ci, jak wiele będziesz musiał wycierpieć dla mego imienia” (por. Dz 9, 15-16). Chrystus stał się dla św. Pawła „wszystkim” do tego stopnia, że uwielbiał on Boga także za upokorzenia, które go spotykały z powodu Jezusa. Ale wbrew problemom stać było Pawła jeszcze na to, by „śpiewać” o Chrystusie w swoich Listach (hymny). W tym miejscu dotykamy tajemnicy duchowego i apostolskiego dynamizmu apostoła, jaką była jego modlitwa. Św. Paweł był człowiekiem głębokiej, mistycznej kontemplacji, która prowadziła go do nadludzkiej wprost działalności. Modlitwą przenikał słowa, czyny i relacje z innymi osobami. Sam modlił się nieustannie i innych gorąco do tego zachęcał. Wiele ważnych wydarzeń miało miejsce wówczas, gdy Paweł trwał na modlitwie, np. spotkanie z Ananiaszem czy uwolnienie z więzienia. Jego modlitwa karmiła się nadzwyczajnymi przeżyciami, do jakich można zaliczyć spotkanie z Chrystusem pod Damaszkiem czy „porwanie do trzeciego nieba” (por. 2 Kor 12, 2-7). Ale z pewnością podstawowym pokarmem duchowym apostoła była Eucharystia. To dzięki niej „wrastał” w Chrystusa i w Jego Mistyczne Ciało: „Kielich błogosławieństwa, który błogosławimy, czyż nie jest udziałem we Krwi Chrystusa? Chleb, który łamiemy, czyż nie jest udziałem w Ciele Chrystusa?” (1 Kor 10, 16). Eucharystia, jako komunikowanie życia Bożego, jednoczyła go z Bogiem i z wszystkimi wyznawcami Chrystusa. Była źródłem nadprzyrodzonej miłości Boga i bliźniego. Celebrowana i przeżywana prowadziła apostoła do wewnętrznego ogołocenia i całkowitego poświęcenia się dziełu zbawienia. To dzięki zanurzeniu w modlitwie św. Paweł mógł ofiarować całe swe życie Chrystusowi, do Którego biegł z całych sił, by na koniec otrzymać wieniec chwały.

ks. Krzysztof Burski, paulista