NR 24 / 2009 – V NIEDZIELA WIELKANOCNA

LITURGIA SŁOWA

KATECHEZA

WPROWADZENIE

Człowiek w duchowym życiu koniecznie potrzebuje nadprzyrodzonej pomocy. Jak winna latorośl sama z siebie nie jest w stanie istnieć i rozwijać się, tak i człowiek, by mógł przynosić duchowe owoce, musi tkwić w Jezusie Chrystusie. Z Niego bowiem płyną życiodajne soki, jakimi syci się latorośl. Kto pozostaje z Nim w jedności, przynosi Ojcu niebieskiemu owoc miłości i oddaje chwałę Jego imieniu.
PIERWSZE CZYTANIE (Dz 9, 26-31)
Mamy rok 38, Kościół jerozolimski po wielkiej fali prześladowań cieszy się wreszcie chwilą spokoju. W trzy lata po swoim nawróceniu przybywa do Jerozolimy dawny prześladowca miejscowych chrześcijan – Szaweł, który obecnie z entuzjazmem głosi Dobrą Nowinę o Jezusie. U jego boku pojawia się Barnaba, wspierając go i uspokajając tych, którzy się obawiają byłego prześladowcy. Nic tu nie dzieje się przez przypadek. Kryje się za tym wyraźna obecność i działanie Ducha Świętego, który umacnia rodzący się Kościół, pociesza go i prowadzi do rozkwitu.

Czytanie z Dziejów Apostolskich

Kiedy Szaweł przybył do Jerozolimy, próbował przyłączyć się do uczniów, lecz wszyscy bali się go, nie wierząc, że jest uczniem.
Dopiero Barnaba przygarnął go i zaprowadził do apostołów, i opowiedział im, jak w drodze Szaweł ujrzał Pana, który przemówił do niego, i z jaką siłą przekonania przemawiał w Damaszku w imię Jezusa. Dzięki temu przebywał z nimi w Jerozolimie. Przemawiał też i rozprawiał z hellenistami, którzy usiłowali go zgładzić. Bracia jednak dowiedzieli się o tym, odprowadzili go do Cezarei i wysłali do Tarsu.
A Kościół cieszył się pokojem w całej Judei, Galilei i Samarii. Rozwijał się i żył bogobojnie, i napełniał się pociechą Ducha Świętego.
PSALM (Ps 22, 26b-27. 28 i 30ab. 30c i 31a i 32ab.)
Jest to psalm wyjątkowy. Zdaniem św. Augustyna opisuje on Mękę Chrystusa tak wyraźnie, jak czyni to Ewangelia. Słowami tego psalmu ukrzyżowany Chrystus modli się tuż przed swoją śmiercią. Psalm zapowiada nadejście Królestwa Bożego na całym świecie. [c1]Refren:[/c1] Będę Cię chwalił w wielkim zgromadzeniu. [c1]lub:[/c1] Alleluja. Wypełnię me śluby wobec bojących się Boga. [c1]*[/c1] Ubodzy będą jedli i zostaną nasyceni, będą chwalić Pana ci, którzy Go szukają: [c1]*[/c1] «Serca wasze niech żyją na wieki». [c1]Ref.[/c1] Przypomną sobie i wrócą do Pana wszystkie krańce ziemi, [c1]*[/c1] i oddadzą Mu pokłon wszystkie szczepy pogańskie. Jemu oddadzą pokłon wszyscy, co śpią w ziemi, [c1]*[/c1] przed Nim zegną się wszyscy, którzy staną się prochem. [c1]Ref.[/c1] A moja dusza będzie żyła dla Niego, [c1]*[/c1] potomstwo moje Jemu będzie służyć, przyszłym pokoleniom o Panu opowie, [c1]*[/c1] a sprawiedliwość Jego ogłoszą ludowi, który się narodzi. [c1]Ref.[/c1]
DRUGIE CZYTANIE (1 J 3, 18-24)
Warto, jak drogocenne perły, pozbierać charakterystyczne słowa Pierwszego Listu św. Jana, w którym nakazuje on by „miłować czynem, wypełniać Boże przykazania, czynić to, co się Bogu podoba, trwać w Nim, aby On trwał w nas”. Są to słowa mistyki Janowej, która mówi o wewnętrznym, bardzo głębokim zjednoczeniu człowieka z Bogiem. Św. Jan zapewnia, że taki człowiek przeżywa nowość życia, która „przewyższa” jego naturalne możliwości, ale jest możliwa do osiągnięcia, gdyż Bóg wyposaża człowieka posłusznego przykazaniom w nadprzyrodzoną pomoc – w dar Ducha Świętego.

Czytanie z Pierwszego Listu świętego Jana Apostoła

Dzieci, nie miłujmy słowem i językiem, ale czynem i prawdą. Po tym poznamy, że jesteśmy z prawdy, i uspokoimy przed Nim nasze serce. Bo jeśli nasze serce oskarża nas, to przecież Bóg jest większy od naszego serca i zna wszystko.
Umiłowani, jeśli serce nas nie oskarża, mamy ufność wobec Boga, i o co prosić będziemy, otrzymamy od Niego, ponieważ zachowujemy Jego przykazania i czynimy to, co się Jemu podoba.
Przykazanie Jego zaś jest takie, abyśmy wierzyli w imię Jezusa Chrystusa, Jego Syna, i miłowali się wzajemnie tak, jak nam nakazał. Kto wypełnia Jego przykazania, trwa w Bogu, a Bóg w nim; a to, że trwa On w nas, poznajemy po Duchu, którego nam dał.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (J 15, 4. 5b) [c1]Aklamacja:[/c1] Alleluja, alleluja, alleluja.

Trwajcie we Mnie, a Ja w was trwać będę.

Kto trwa we Mnie, przynosi owoc obfity. [c1]Aklamacja:[/c1] Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (J 15, 1-8)
Dzisiejsza Ewangelia, posługując się przypowieścią o winnym krzewie i latoroślach, poucza o troskliwości Boga i konieczności zjednoczenia z Nim. Winnica ma to do siebie, że ciągle jej trzeba doglądać i ją pielęgnować, w przeciwnym wypadku szybko zdziczeje. Jesteśmy winnicą Pana. Bóg nie szczędzi nam swego trudu i ciągle się nami zajmuje. Pewność, że jest się przez Boga troskliwie pielęgnowanym i bezgranicznie kochanym, stanowi ogromną duchową siłę, która pozwala sprostać wszelkim próbom życia.

Słowa Ewangelii według świętego Jana

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Ja jestem prawdziwym krzewem winnym, a Ojciec mój jest tym, który uprawia. Każdą latorośl, która we Mnie nie przynosi owocu, odcina, a każdą, która przynosi owoc, oczyszcza, aby przynosiła owoc obfitszy. Wy już jesteście czyści dzięki słowu, które wypowiedziałem do was. Trwajcie we Mnie, a Ja w was trwać będę. Podobnie jak latorośl nie może przynosić owocu sama z siebie, o ile nie trwa w winnym krzewie, tak samo i wy, jeżeli we Mnie trwać nie będziecie.
Ja jestem krzewem winnym, wy – latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić. Ten, kto we Mnie nie trwa, zostanie wyrzucony jak winna latorośl i uschnie. I zbiera się ją, i wrzuca do ognia, i płonie. Jeżeli we Mnie trwać będziecie, a słowa moje w was, poprosicie, o cokolwiek chcecie, a to wam się spełni. Ojciec mój przez to dozna chwały, że owoc obfity przyniesiecie i staniecie się moimi uczniami».