WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
MISTERIUM KRÓLESTWA BOŻEGO
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Wiele przypowieści Jezusa Chrystusa mówi o królestwie Bożym, o jego istocie i naturze, o jego nadejściu, wzroście i dynamice. Mówi także o konieczności zdobywania go i wejścia do niego. Zdobywają go przede wszystkim ludzie prawdziwie sprawiedliwi, ubodzy w duchu, cisi, miłosierni, czystego serca, wprowadzający pokój i prześladowani z powodu Jezusa Chrystusa i Jego Ewangelii (Mt 5, 3-12); ci, którzy jak dzieci garną się do Boga i uznają swoją zależność od Niego.
PIERWSZE CZYTANIE (Ez 17, 22-24)
W chwili bardzo dramatycznej dla Izraela, gdy dynastia Dawida upadła i świątynia jerozolimska legła w gruzach, a tysiące ludzi zostało uprowadzonych do niewoli babilońskiej, Bóg kieruje słowo pocieszenia do proroka Ezechiela. Zapowiada ono przyjście Mesjasza i Jego królestwa, które cudownie rozrośnie się jak „wspaniały cedr” (w. 23) i da schronienie wszystkim ludom ziemi („wszystko ptactwo pod nim zamieszka”; w. 23).
Czytanie z Księgi proroka Ezechiela
To mówi Pan Bóg:
«Ja także wezmę wierzchołek z wysokiego cedru i zasadzę, u najwyższych jego pędów ułamię gałązkę i zasadzę ją na górze wyniosłej i wysokiej.
Na wysokiej górze izraelskiej ją zasadzę. Ona wypuści gałązki i wyda owoc, i stanie się cedrem wspaniałym. Wszystko ptactwo pod nim zamieszka, wszystkie istoty skrzydlate zamieszkają w cieniu jego gałęzi.
I wszystkie drzewa polne poznają, że Ja jestem Panem, który poniża drzewo wysokie, który drzewo niskie wywyższa, który sprawia, że drzewo zielone usycha, który zieloność daje drzewu suchemu. Ja, Pan, rzekłem i to uczynię».
PSALM (Ps 92, 2-3. 13-14. 15-16)
Psalm 92 ukazuje nam dwa portrety: człowieka sprawiedliwego i niegodziwego. Niegodziwy jest porównany do „zielska” (w. 8), które szybko więdnie i ginie. Natomiast sprawiedliwy jest „jak cedr na Libanie” (w. 13), o miłym zapachu i okazałej wysokości oraz jak „kwitnąca palma” (w. 13) – symbol wszystkiego, co wzniosłe i szlachetne. Ponadto jest zasadzony „w domu Pańskim” (w. 14), co oznacza, że żyje w stałej i głębokiej więzi ze Świątynią i w zażyłej przyjaźni z Bogiem. Stąd czerpie swoją siłę, pokój, radość i bezpieczeństwo.
Refren: Dobrze jest śpiewać, Tobie, Panie, Boże.
Dobrze jest dziękować Panu *
i śpiewać Twemu imieniu, Najwyższy:
z rana głosić Twoją łaskawość, *
a wierność Twoją nocami.
Sprawiedliwy zakwitnie jak palma, *
rozrośnie się jak cedr na Libanie.
Zasadzeni w domu Pańskim *
rozkwitną na dziedzińcach naszego Boga.
Nawet i w starości wydadzą owoc, *
zawsze pełni życiodajnych soków,
aby świadczyć, że Pan jest sprawiedliwy, *
On Opoką moją i nie ma w Nim nieprawości. Ref.
DRUGIE CZYTANIE (2 Kor 5, 6-10)
Św. Paweł pragnie, by nasze ziemskie życie było przeżyte dobrze i mądrze. By podobało się Chrystusowi (w. 9), przed którego „trybunałem” (w. 10) przyjdzie nam kiedyś stanąć i zdać z życia rachunek. Jeśli będziemy postępować „według wiary” (w. 7) i szukać przede wszystkim rzeczy duchowych, to możemy być pewni, że nasze życie będzie miłe Bogu i zasłużymy na wieczną nagrodę w niebie.
Czytanie z Drugiego Listu świętego Pawła Apostoła do Koryntian
Bracia:
Mając tę ufność, wiemy, że jak długo pozostajemy w ciele, jesteśmy pielgrzymami z daleka od Pana. Albowiem według wiary, a nie dzięki widzeniu postępujemy. Mamy jednak nadzieję i chcielibyśmy raczej opuścić nasze ciało i stanąć w obliczu Pana.
Dlatego też staramy się Jemu podobać, czy to gdy z Nim jesteśmy, czy gdy z daleka od Niego. Wszyscy bowiem musimy stanąć przed trybunałem Chrystusa, aby każdy otrzymał zapłatę za uczynki dokonane w ciele, złe lub dobre.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (1 J 4, 10b)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Ziarnem jest słowo Boże, a siewcą jest Chrystus,
każdy, kto Go znajdzie, będzie żył na wieki.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Mk 4, 26-34)
Jesteśmy pełni podziwu widząc, jak z małego żołędzia wyrasta gigantyczny dąb. W podobny sposób, w Palestynie, z bardzo maleńkiego ziarenka gorczycy wyrasta czterometrowa roślina, zdolna dać w swoich liściach i łodygach schronienie ptakom. Podziwiamy tu potęgę energii życia, która ze skromnych i niepozornych początków daje niebywały wzrost. Podobnie też maleńkie grono apostołów Jezusa Chrystusa rozrasta się w Kościół święty, który obejmuje wszystkie narody i ludy świata.
Słowa Ewangelii według świętego Marka
Jezus powiedział do tłumów:
«Z królestwem Bożym dzieje się tak, jak gdyby ktoś nasienie wrzucił w ziemię. Czy śpi, czy czuwa, we dnie i w nocy nasienie kiełkuje i rośnie, on sam nie wie jak. Ziemia sama z siebie wydaje plon, najpierw źdźbło, potem kłos, a potem pełne ziarnko w kłosie. A gdy stan zboża na to pozwala, zaraz zapuszcza sierp, bo pora już na żniwo».
Mówił jeszcze: «Z czym porównamy królestwo Boże lub w jakiej przypowieści je przedstawimy? Jest ono jak ziarnko gorczycy; gdy się je wsiewa w ziemię, jest najmniejsze ze wszystkich nasion na ziemi. Lecz wsiane, wyrasta i staje się większe od jarzyn; wypuszcza wielkie gałęzie, tak że ptaki powietrzne gnieżdżą się w jego cieniu».
W wielu takich przypowieściach głosił im naukę, o ile mogli ją rozumieć. A bez przypowieści nie przemawiał do nich. Osobno zaś objaśniał wszystko swoim uczniom.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
ŚWIĘTY PAWEŁ ŻYJĄCY DZIŚ – I
Zbliżmy się do naszego Ojca, św. Pawła, i pokłońmy się jego świętej osobie. Niech żyje Paweł!
Oto mamy mieć na uwadze, by nabożeństwo do św. Pawła było żywe, by wlało w nas nowego ducha, nową moc, gorliwość, ufność i nadzieję.
Mówi się, że gdy Michał Anioł wyrzeźbił swojego Mojżesza, to sam zdziwił się, że zrobił to tak dobrze. W przypływie entuzjazmu rzucił w rzeźbę dłutem, mówiąc: „Ech, przemów!” – tak bardzo żywą zdawała się figura, mimo że była z marmuru.
Trzeba, aby apostoł Paweł żył. A może żyć poprzez wiedzę, gorliwość i ducha, które nam zostawił. Musimy dążyć do tego, by wskrzesić w nas owego ducha, by przyswoić pawłowe poznanie, wzbudzić w sobie gorliwość apostolską.
Wiedza św. Pawła była bardzo wielka. Potrafił on przeniknąć miłość Jezusa Chrystusa w całej jej głębi. Można powiedzieć, że każdy werset z jego listów może dać początek książce.
Gorliwość apostoła Pawła nie miała ograniczeń i końca. Spójrzmy na jego święte podróże! Nie były to podróże odbywane dla przyjemności. Nie udawał się bowiem do Aten, by zwiedzać zabytki starożytności ani nie przybywał do Rzymu po to, by podziwiać cudowne dzieła imperatorów i rzymskiej republiki. Nie, on udawał się na poszukiwanie dusz. Pragnął je zbawiać. To dążenie przenikało go każdego dnia, wciąż płonął ogniem pragnienia zbawienia dusz.
Św. Paweł staje przed nami jako człowiek wyjątkowych cnót, którymi został przez Boga obdarowany: niezachwianej wiary, stałej nadziei, płonącej miłości, najwyższego ducha modlitwy, wywyższenia, kontemplacji. Jakże to cudowny wzór dla nas!
Żyj Pawle! Na nowo z twoją nauką, twoim duchem, twoją gorliwością, twoim zapałem, świętością. Żyj i oświecaj zaciemnione umysły, żyj i podtrzymuj w walkach gorliwych apostołów naszych dni. Żyj i przynieś duszom głębokim, duszom, które miłują ściślejsze komunikowanie z Bogiem, twoje wywyższenia i twoje kontemplacje! Żyj, jak żyłeś w świętych Marku, Tytusie, Tymoteuszu, Łukaszu i świętej Tekli.
Z pism bł. Jakuba Alberione, założyciela Rodziny Świętego Pawła
