NR 13 / 2010 – V NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU

LITURGIA SŁOWA

KATECHEZA

WPROWADZENIE

Liturgia Słowa dzisiejszej niedzieli pomaga nam zrozumieć prawdę, że dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych. I wcale nie chodzi o wszechmoc, której wyrazem byłaby przemiana kamieni w chleb, lecz o coś o wiele wspanialszego. Mianowicie o łaskę Bożego miłosierdzia, która wyschnięte od grzechu ludzkie serca napełnia życiodajną wodą nawrócenia. Przeżyjmy dzisiejszą Eucharystię jako pełne radości spotkanie z Chrystusem, który przychodzi, by nas uwolnić od naszych słabości.
PIERWSZE CZYTANIE (Iz 43,16-21)
Do ludu pozbawionego nadziei i nie znającego swojej przyszłości, prorok kieruje słowa pełne pociechy, odwołując się do potęgi Boga, który prowadził Izraela poprzez pustynne bezdroża. Przywołane zwycięstwo nad wodami Morza Czerwonego niesie przesłanie nadziei dla człowieka w każdym czasie. Tak, jak niegdyś wody morskie, będące symbolem tego wszystkiego, co sprzeciwia się Bogu, zostały ujarzmione, tak i teraz grzech nigdy nie odniesie pełnego zwycięstwa nad dobrem.

Czytanie z Księgi proroka Izajasza

Tak mówi Pan, który otworzył drogę przez morze i ścieżkę przez potężne wody; który wiódł na wyprawę wozy i konie, także i potężne wojsko; upadli, już nie powstaną, zgaśli, jak knotek zostali zdmuchnięci.
«Nie wspominajcie wydarzeń minionych, nie roztrząsajcie w myśli dawnych rzeczy. Oto Ja dokonuję rzeczy nowej: pojawia się właśnie. Czyż jej nie poznajecie? Otworzę też drogę na pustyni, ścieżyny na pustkowiu. Sławić Mnie będą zwierzęta polne, szakale i strusie, gdyż na pustyni dostarczę wody i rzek na pustkowiu, aby napoić mój lud wybrany. Lud ten, który sobie utworzyłem, opowiadać będzie moją chwałę».
PSALM (Ps 126,1-2ab.2cd i 4.5.6)
Ta pieśń opowiadająca o wyzwoleniu Izraela jest zarówno świadectwem wielkiej radości i dziękczynienia Bogu za wielkie cuda, których dokonał, jak też modlitwą o odrodzenie i umocnienie. Obraz wypełniających się wodą suchych, pustynnych dolin jest symbolem działania Bożej łaski w duszy człowieka, który się nawraca. [c1]Refren:[/c1] Pan Bóg uczynił wielkie rzeczy dla nas. Gdy Pan odmienił los Syjonu, [c1]*[/c1] wydawało się nam, że śnimy. Usta nasze były pełne śmiechu, [c]1*[/c1] a język śpiewał z radości. [c1]Ref.[/c1] Mówiono wtedy między poganami: [c1]*[/c1] «Wielkie rzeczy im Pan uczynił». Odmień znowu nasz los, Panie, [c1]*[/c1] jak odmieniasz strumienie na Południu. [c1]Ref.[/c1] Ci, którzy we łzach sieją, [c1]*[/c1] żąć będą w radości. Idą i płaczą, niosąc ziarno na zasiew, [c1]*[/c1] lecz powrócą z radością, niosąc swoje snopy. [c1]Ref.[/c1]
DRUGIE CZYTANIE (Flp 3,8-14)
Św. Paweł wyznaje, że najwyższą wartością w Jego życiu jest poznanie Jezusa Chrystusa. Wszystko inne przy Nim blednie i traci wartość. Dla nas, którzy często przedkładamy różne sprawy ponad Boga, słowa Apostoła niech będą zachętą do odkrycia prawdziwego skarbu, jakim jest Chrystus.

Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Filipian

Bracia:
Wszystko uznaję za stratę ze względu na najwyższą wartość poznania Chrystusa Jezusa, Pana mojego.
Dla Niego wyzułem się ze wszystkiego i uznaję to za śmieci, bylebym pozyskał Chrystusa i znalazł się w Nim, nie mając mojej sprawiedliwości, pochodzącej z Prawa, lecz Bożą sprawiedliwość, otrzymaną przez wiarę w Chrystusa, sprawiedliwość pochodzącą od Boga, opartą na wierze – przez poznanie Chrystusa: zarówno mocy Jego zmartwychwstania, jak i udziału w Jego cierpieniach, w nadziei, że upodabniając się do Jego śmierci, dojdę jakoś do pełnego powstania z martwych.
Nie mówię, że już to osiągnąłem i już się stałem doskonałym, lecz pędzę, abym też pochwycił, bo i sam zostałem pochwycony przez Chrystusa Jezusa.
Bracia, ja nie sądzę o sobie samym, że już pochwyciłem, ale to jedno czynię: zapominając o tym, co za mną, a wytężając siły ku temu, co przede mną, pędzę ku wyznaczonej mecie, ku nagrodzie, do jakiej Bóg wzywa w górę w Chrystusie Jezusie.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Jl 2,13) [c1]Aklamacja:[/c1] Chwała Tobie, Słowo Boże.

Nawróćcie się do Boga waszego,

On bowiem jest łaskawy i miłosierny. [c1]Aklamacja:[/c1] Chwała Tobie, Słowo Boże.
EWANGELIA (J 8,1-11)
Po raz kolejny Żydzi próbują zastawić na Jezusa pułapkę. Tym razem przyprowadzają do niego kobietę, którą przyłapano na cudzołóstwie. Jeśli każe ją uwolnić – sprzeniewierzy się Prawu Mojżeszowemu. Jeśli zaś uzna, że winna jest śmierci, sprzeciwi się prawu rzymskiemu zabraniającemu dokonywania samosądów i skazywania na śmierć. Jezus staje ponad tym sporem. W cudzołożnej kobiecie dostrzega przede wszystkim zabłąkanego człowieka, który potrzebuje miłosierdzia. Oskarżyciele zaś, jak się okazuje, wcale nie czują się do końca sprawiedliwi. Zawstydzeni przez Jezusa – odchodzą.

Słowa Ewangelii według świętego Jana

Jezus udał się na Górę Oliwną, ale o brzasku zjawił się znów w świątyni. Wszystek lud schodził się do Niego, a On, usiadłszy, nauczał.
Wówczas uczeni w Piśmie i faryzeusze przyprowadzili do Niego kobietę, którą pochwycono na cudzołóstwie, a postawiwszy ją na środku, powiedzieli do Niego: «Nauczycielu, kobietę tę dopiero pochwycono na cudzołóstwie. W Prawie Mojżesz nakazał nam takie kamienować. A Ty co mówisz?». Mówili to wystawiając Go na próbę, aby mieli o co Go oskarżyć.
Lecz Jezus, nachyliwszy się, pisał palcem po ziemi. A kiedy w dalszym ciągu Go pytali, podniósł się i rzekł do nich: «Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci na nią kamień». I powtórnie nachyliwszy się, pisał na ziemi.
Kiedy to usłyszeli, wszyscy jeden po drugim zaczęli odchodzić, poczynając od starszych. Pozostał tylko Jezus i kobieta, stojąca na środku.
Wówczas Jezus, podniósłszy się, rzekł do niej: «Niewiasto, gdzież oni są? Nikt cię nie potępił?». A ona odrzekła: «Nikt, Panie!». Rzekł do niej Jezus: «I Ja ciebie nie potępiam. – Idź, a od tej chwili już nie grzesz».