WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
RADOŚĆ, RADOŚĆ, RADOŚĆ
Czyż może być coś piękniejszego i milszego niż wiadomość o narodzinach nowego człowieka? Czyż może być coś ważniejszego dla ludzkości niż wieść o narodzeniu się Boga – Człowieka? To właśnie chcą nam przekazać dzisiaj: prorok Izajasz, św. Paweł i św. Jan.
Radosny pokłon składają małemu Jezusowi „Wszyscy aniołowie Boży (św. Paweł), śpiewem radosnym rozbrzmiewają „ruiny Jeruzalem, bo Pan pocieszył swój lud” (Izajasz) i dał nam swoje Słowo, które „stało się Ciałem i zamieszkało między nami” (św. Jan).
A jednak ten „świat Go nie poznał… a swoi Go nie przyjęli.” Tak jak wtedy, tak i dzisiaj nie wszyscy Go przyjmują, nie wszyscy dają wiarę, że Bóg prawdziwy jest między nami, że chce z nami dzielić życie. A jeśli niektórzy nawet fakt Bożego Narodzenia akceptują, to robią wszystko, aby to, co Boskie na ziemi zanegować, zniszczyć, ośmieszyć. Wiec podważają Boże przykazania, ośmieszają Kościół, drwią ze świętości.
A Słowo Boga – Jezus ze swej betlejemskiej stajenki błogosławi wszystkim, daje „moc, aby się stali dziećmi Bożymi” (św. Jan). Dlatego pytaj siebie w te święta – ile we mnie jest dziecka Bożego, ile we mnie jest wiary w Boga Narodzonego, w ludzi, w samego siebie? Niech to pytanie zajmie Ci trochę czasu, pobudzi Twoje myśli, wpłynie na postępowanie. Bo Słowo Boże – Jezus naprawdę stało się Ciałem i naprawdę zamieszkało między nami. Dla Ciebie także i z tego się ciesz!
ks. Krzysztof Stosur
”Przyszło do swojej własności”.
(J 1,11)
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
W dzień Bożego Narodzenia wszyscy stajemy wobec tajemnicy Syna Bożego, który został nam dany. Słowa, które stało się Ciałem. Życia złożonego w żłobie. W kruchości tego Dziecka, jakim jest Jezus zrodzony z Maryi, przyjmujemy dar, który Bóg uczynił z siebie samego. Prośmy podczas tej Eucharystii o to, aby te Święta były dla nas wszystkich pełne pokoju i radości. A pokładając naszą wiarę w Bogu miejmy również śmiałość prosić, by były czasem w którym On pozwoli nam się na nowo narodzić.
PIERWSZE CZYTANIE(Iz 52,7-10)
Słuchając fragmentów Starego Testamentu umieszczonych w liturgii Bożego Narodzenia, możemy zrozumieć lepiej poszczególne etapy Bożego planu zbawienia, których ukoronowaniem jest Wcielenie, czyli narodzenie z Maryi Dziewicy Syna Bożego. Widzimy jak Bóg przygotowywał swój lud na przyjście prawdziwego Mesjasza Jezusa Chrystusa.
Czytanie z Księgi proroka Izajasza
O jak są pełne wdzięku na górach
nogi zwiastuna radosnej nowiny,
który ogłasza pokój, zwiastuje szczęście,
który obwieszcza zbawienie,
który mówi do Syjonu:
«Twój Bóg zaczął królować».
Głos! Twoi strażnicy podnoszą głos,
razem wznoszą okrzyki radosne,
bo oglądają na własne oczy
powrót Pana na Syjon.
Zabrzmijcie radosnym śpiewaniem,
wszystkie ruiny Jeruzalem!
Bo Pan pocieszył swój lud,
odkupił Jeruzalem.
Pan obnażył już swe ramię święte
na oczach wszystkich narodów;
i wszystkie krańce ziemi zobaczą
zbawienie naszego Boga.
PSALM (Ps 98,1.2-3ab.3cd-4.5-6)
W noc Bożego Narodzenia śpiewamy uroczysty hymn pochwalny na cześć Pana, Króla wszechświata i dziejów. Psalmista wzywa, by śpiewać Bogu „pieśń nową”, czyli doskonałą, pełną i uroczystą, zaś Orygenes, wielki pisarz pierwszych wieków chrześcijaństwa, powie, że tą „Nową Pieśnią” jest sam Syn Boży, który przychodzi na świat. Śpiewajmy zatem „pieśń nową” z radością, by jak najpiękniej wyrazić nasze uwielbienie Jezusowi Chrystusowi.
Refren: Ziemia ujrzała swego Zbawiciela.
Śpiewajcie Panu pieśń nową, *
albowiem uczynił cuda.
Zwycięstwo Mu zgotowała Jego prawica *
i święte ramię Jego. Ref.
Pan okazał swoje zbawienie, *
na oczach pogan objawił swoją sprawiedliwość.
Wspomniał na dobroć i wierność swoją *
dla domu Izraela. Ref.
Ujrzały wszystkie krańce ziemi *
zbawienie Boga naszego.
Wołaj z radości na cześć Pana, cała ziemio, *
cieszcie się, weselcie i grajcie. Ref.
Śpiewajcie Panu przy wtórze cytry, *
przy wtórze cytry i przy dźwięku harfy.
Przy trąbach i przy dźwięku rogu, *
na oczach Pana i Króla się radujcie. Ref.
DRUGIE CZYTANIE(Hbr 1,1-6)
To, o czym Bóg częściowo mówił przez wydarzenia i proroków Starego Testamentu wypowiedział całkowicie w swoim Synu. On jest Jego pełnym i jedynym Słowem, poza którym nie ma nam już innych słów do dania. Przemawiając w swoim Synu Bóg wchodzi w nasza ludzką rzeczywistość, łączy nas z sobą i objawia siebie.
Czytanie z Listu do Hebrajczyków
Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna. Jego to ustanowił dziedzicem wszystkich rzeczy, przez Niego też stworzył wszechświat.
Ten Syn, który jest odblaskiem Jego chwały i odbiciem Jego istoty, podtrzymuje wszystko słowem swej potęgi, a dokonawszy oczyszczenia z grzechów, zasiadł po prawicy Majestatu na wysokościach. On o tyle stał się wyższym od aniołów, o ile odziedziczył wyższe od nich imię.
Do którego bowiem z aniołów powiedział kiedykolwiek:
«Ty jesteś moim Synem,
Jam Cię dziś zrodził?».
I znowu:
«Ja będę Mu Ojcem,
a On będzie Mi Synem».
Skoro zaś znowu wprowadzi Pierworodnego na świat, powie:
«Niech Mu oddają pokłon
wszyscy aniołowie Boży».
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Zajaśniał nam dzień święty,
pójdźcie narody, oddajcie pokłon Panu,
bo wielka światłość zstąpiła dzisiaj na ziemię.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA(dłuższa, J 1,1-18)
Słowo stało się ciałem, aby nas zbawić i pojednać z Bogiem. Słowo stało się ciałem, abyśmy poznali w ten sposób miłość Bożą. Słowo stało się ciałem, aby być dla nas wzorem świętości. Słowo stało się ciałem, aby uczynić nas uczestnikami Boskiej natury. Miejmy w pamięci te prawdy, o których mówi Katechizm, kiedy za chwilę usłyszymy wspaniały hymn o odwiecznym Słowie Boga, które zstąpiło na ziemię.
Słowa Ewangelii według świętego Jana
Na początku było Słowo,
a Słowo było u Boga,
i Bogiem było Słowo.
Ono było na początku u Boga.
Wszystko przez Nie się stało,
a bez Niego nic się nie stało,
co się stało.
W Nim było życie,
a życie było światłością ludzi,
a światłość w ciemności świeci
i ciemność jej nie ogarnęła.
Pojawił się człowiek posłany przez Boga,
Jan mu było na imię.
Przyszedł on na świadectwo,
aby zaświadczyć o Światłości,
by wszyscy uwierzyli przez niego.
Nie był on światłością,
lecz posłanym, aby zaświadczyć o Światłości.
Była Światłość prawdziwa,
która oświeca każdego człowieka,
gdy na świat przychodzi.
Na świecie było Słowo,
a świat stał się przez Nie,
lecz świat Go nie poznał.
Przyszło do swojej własności,
a swoi Go nie przyjęli.
Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli,
dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi,
tym, którzy wierzą w imię Jego,
którzy ani z krwi,
ani z żądzy ciała,
ani z woli męża,
ale z Boga się narodzili.
Słowo stało się ciałem
i zamieszkało między nami.
I oglądaliśmy Jego chwałę,
chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca,
pełen łaski i prawdy.
Jan daje o Nim świadectwo i głośno woła w słowach: «Ten był, o którym powiedziałem: Ten, który po mnie idzie, przewyższył mnie godnością, gdyż był wcześniej ode mnie». Z Jego pełności wszyscyśmy otrzymali łaskę po łasce. Podczas gdy Prawo zostało nadane przez Mojżesza, łaska i prawda przyszły przez Jezusa Chrystusa. Boga nikt nigdy nie widział. Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, o Nim pouczył.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Narodzenie Mistrza – medytacja
Wszędzie zalegała niczym niezmącona cisza,
a noc dosięgła połowy swej wędrówki. Mdr 18,14
1. Syn Boga Wcielonego jest drogą, prawdą i życiem (…) już od pierwszych chwil Wcielenia, a zwłaszcza od narodzenia. Było zapowiedziane, że Mesjasz narodzi się w Betlejem. Józef i Maryja mieszkali w Nazarecie. Edykt zapowiadający spis zobowiązuje ich, aby udali się do Betlejem, aby ich imię zostało zapisane w mieście rodowym Dawida, od którego się wywodzili. (…) W Betlejem nie znajdują miejsca w niewielkiej miejskiej gospodzie; do swoich domów nie przyjmują ich też krewni. Chronią się zatem w grocie (…). O północy, przychodzi na świat niczym promień słońca przenikający kryształ, pełne wdzięku Dzieciątko Jezus. Rodzi się między dwoma zwierzętami, jak pewnego dnia umrze między dwoma łotrami; rodzi się w obcej grocie, jak pewnego dnia zostanie złożony w nieswoim grobie; położono Go w żłóbku na garści siana, jak umrze nagi na drzewie krzyża. Sam wybiera szopę będąc władnym wybrać królewski pałac. Chce nas jednak nauczyć miłowania ubóstwa i dać nam przykład oderwania od dóbr i ludzkiego posiadania. (…)
2. Kontemplujemy i adorujemy z Maryją: „adorowała Tego, którego zrodziła”. (…) Jest Bogiem Wszechmogącym, który wszystko stworzył; mimo to (…) nie potrafi nic zrobić, nawet usunąć źdźbła, które Go kłuje (…). Swoim słowem stworzył niebo i ziemię; a teraz jest dzieckiem, które nic nie mówi i jedynie kwileniem uzewnętrznia swoje potrzeby. Rządzi i kieruje światem (…), i karmi nawet ptaki niebieskie, ale tutaj zależy od Matki i Jej mleka i musi być noszony na Jej rękach. Przystraja też lilie polne, ale teraz jest zawinięty w nędzne pieluszki. W niebie przebywa wśród piękna aniołów; ale tutaj znajduje się pomiędzy zwierzętami, w ciemności nocy i w grocie. Bóg ukryty. Jezus uczy nas pokory ukrycia: zawstydza naszą żądzę pokazywania się, wyglądu, bycia poważanymi.
3. W nocnej ciszy aniołowie wyśpiewują program, jaki przyjął Syn Boży we Wcieleniu (…): „Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom, których sobie upodobał” (Łk 2,14). (…) Powinien być on też programem każdego chrześcijanina (…): tutaj streszczają się wszystkie dobre i prawe intencje, które zmierzają do Boga i zapewniają nadprzyrodzoną wartość naszych uczynków.
Rachunek sumienia. Czy pojmuję pragnienia, upodobania, cele mojego Mistrza? Czy je podzielam? Czy ponawiam je często?
Postanowienie. Szopka jest pierwszą szkoła Jezusa: chcę do niej wejść, aby nauczyć się Jego Boskich nauk.
Modlitwa na zakończenie.
Bł. Jakub Alberione (tłumaczenie Krystyna Kozak)
