NR 31 / 2011 – NIEDZIELA ZESŁANIA DUCHA ŚWIĘTEGO

WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA


SAM NIE DASZ RADY

Dzisiejsza Ewangelia opisuje sytuację, w której łatwo możemy zobaczyć obraz życia człowieka grzesznego. Ale możemy tam także dostrzec nadzieję, czyli drogę, która prowadzi do jedności z Panem Bogiem.
Apostołowie byli zamknięci… Tak jak zamyka się człowiek, który dał się zmanipulować szatanowi, który poszedł swoją drogą i wstydzi się przed samym sobą. Czasem nawet nie chce patrzeć w lustro. Nie chce też, aby ktoś się z niego śmiał, nie chce usłyszeć „a nie mówiłem?”, „trzeba było słuchać mądrzejszych”.
Wówczas wchodzi Jezus. Mimo drzwi zamkniętych. Wchodzi i mówi „pokój z tobą”, „chcę przywrócić pokój w twym sercu”. Człowiek – podobnie jak Apostołowie – patrzy z niedowierzaniem. Gdzieś w pamięci tkwi wspomnienie mocy Chrystusa, ale jest też niepewność. Gdy przyznam się do własnej nieroztropności, czy Jezus nie będzie żądał wyjaśnień? On jednak niczego nie wypomina, nie rozdrapuje ran. Pokazuje tylko praktyczny program naprawy życia: nazwij prawdę po imieniu, powiedz szczerze, że sam nie dajesz rady, mylisz się i błądzisz. Jeśli uwierzysz Duchowi Świętemu, dotknie cię łaska przebaczenia i dostaniesz nową „porcję siły”, aby już jutro i pojutrze podejmować decyzje zgodne z wolą Bożą, czyli decyzje korzystne.
Zesłanie Ducha Świętego to nieustanna aktualizacja mocy Jezusa, to warunek ważności sakramentów świętych. Zesłanie Ducha Świętego to nadzieja na nieustanną obecność pokoju w naszym sercu. Trzeba tylko pozwolić Mu działać.

ks. Zbigniew Kapłański

„Nikt nie może powiedzieć bez pomocy
Ducha Świętego: «Panem jest Jezus»”.

(1Kor 12,3)


LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE


Otwartość człowieka na Ducha Świętego sprawia, że Miłość Boża może czynić w nim wielkie dzieła i uzdalniać go do głoszenia świadectwa o mocy Ducha. We wspólnocie otwartej na Jego moc, może On działać dla dobra jej członków, ale i przez nią objawiać się światu. W ten sposób Duch Święty jest władny wyzwalać coraz większe rzesze ludzi z więzów grzechu i wiązać ich Bogiem-Miłością. Dzisiejsza uroczystość zachęca nas do otwarcia serca na Miłość.

PIERWSZE CZYTANIE (Dz 2,1-11)

Starotestamentowy opis budowy wieży Babel kończy się pomieszaniem języków przez Boga, aby ludzie nie rozumieli się nawzajem i nie budowali wieży, będącej pomnikiem pychy płonącej w ich sercach. Nowotestamentowe mówienie obcymi językami przez Apostołów, na których spoczął ogień Ducha Świętego, spowodowało odwrotny skutek. Wszystkie narody mogły zrozumieć ich głoszących wielkie dzieła Boga. Pan w obu sytuacjach działał dla większego dobra człowieka, a człowiek sam decyduje, jakim ogniem rozpala swoje serce.

Czytanie z Dziejów Apostolskich

Kiedy nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle spadł z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić.
Przebywali wtedy w Jerozolimie pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem. Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie i zdumieli, bo każdy słyszał, jak przemawiali w jego własnym języku.
Pełni zdumienia i podziwu mówili: «Czyż ci wszyscy, którzy przemawiają, nie są Galilejczykami? Jakżeż więc każdy z nas słyszy swój własny język ojczysty? – Partowie i Medowie, i Elamici, i mieszkańcy Mezopotamii, Judei oraz Kapadocji, Pontu i Azji, Frygii oraz Pamfilii, Egiptu i tych części Libii, które leżą blisko Cyreny, i przybysze z Rzymu, Żydzi oraz prozelici, Kreteńczycy i Arabowie – słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże».

PSALM (Ps 104,1ab i 24ac.29bc-30.31 i 34)

Serce otwarte na Ducha Świętego doświadcza nieustannie, że jest przestrzenią życia i działania Boga-Miłości. Podobnie postrzega cały świat i z radością wielbi Boga.

Refren: Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię.

Błogosław, duszo moja, Pana, *
o Boże mój, Panie, Ty jesteś bardzo wielki.
Jak liczne są dzieła Twoje, Panie, *
ziemia jest pełna Twych stworzeń. Ref.

Gdy odbierasz im oddech, marnieją *
i w proch się obracają.
Stwarzasz je, napełniając swym duchem *
i odnawiasz oblicze ziemi. Ref.

Niech chwała Pana trwa na wieki, *
niech Pan się raduje z dzieł swoich.
Niech miła Mu będzie pieśń moja, *
będę radował się w Panu.Ref.

DRUGIE CZYTANIE (1Kor 12,3b-7.12-13)

Duch Święty we wspólnocie wierzących, która stanowi jeden organizm, jest jak krwiobieg, który ożywia całe ciało obecnością Boga. Obdarza ją łaską, zaufaniem i miłością. Sprawia także przedziwne zjednoczenie wspólnoty w Panu, którym jest Jezus.

Czytanie z Pierwszego Listu świętego Pawła Apostoła do Koryntian

Bracia:
Nikt nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: «Panem jest Jezus».
Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch; różne też są rodzaje posługiwania, ale jeden Pan; różne są wreszcie działania, lecz ten sam Bóg, sprawca wszystkiego we wszystkich. Wszystkim zaś objawia się Duch dla wspólnego dobra.
Podobnie jak jedno jest ciało, choć składa się z wielu członków, a wszystkie członki ciała, mimo iż są liczne, stanowią jedno ciało, tak też jest i z Chrystusem. Wszyscyśmy bowiem w jednym Duchu zostali ochrzczeni, aby stanowić jedno ciało: czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni. Wszyscyśmy też zostali napojeni jednym Duchem.

 

SEKWENCJA

 

Przybądź, Duchu Święty,
Ześlij z nieba wzięty
Światła Twego strumień.

Przyjdź, Ojcze ubogich,
Przyjdź, Dawco łask drogich,
Przyjdź, Światłości sumień.

O, najmilszy z gości,
Słodka serc radości,
Słodkie orzeźwienie.

W pracy Tyś ochłodą,
W skwarze żywą wodą,
W płaczu utulenie.

Światłości najświętsza,
Serc wierzących wnętrza
Poddaj Twej potędze.

Bez Twojego tchnienia,
Cóż jest wśród stworzenia?
Jeno cierń i nędze.

Obmyj, co nieświęte,
Oschłym wlej zachętę,
Ulecz serca ranę.

Nagnij, co jest harde,
Rozgrzej serca twarde,
Prowadź zabłąkane.

Daj Twoim wierzącym,
W Tobie ufającym,
Siedmiorakie dary.

Daj zasługę męstwa,
Daj wieniec zwycięstwa,
Daj szczęście bez miary.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Mt 28,19.20)

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Przyjdź, Duchu Święty,
napełnij serca swoich wiernych
i zapal w nich ogień swojej miłości.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA (J 20,19-23)

Jezus daje Ducha Świętego i posyła. Jak Ojciec posłał Jezusa, tak On posyła Apostołów i cały Kościół. Kościół, przyjmując Ducha Świętego, uczestniczy w posłannictwie Jezusa, ma władzę odwiązywania człowieka od grzechu i włączania go w więź z Bogiem.

Słowa Ewangelii według świętego Jana

Wieczorem w dniu zmartwychwstania, tam gdzie przebywali uczniowie, drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami. Przyszedł Jezus, stanął pośrodku, i rzekł do nich: «Pokój wam!». A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie ujrzawszy Pana.
A Jezus znowu rzekł do nich: «Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam». Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: «Weźmijcie Ducha Świętego. Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane».


KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE


Treść Zielonych Świątek

W 1955 roku, w napisanej na emigracji książce pt. „Rok polski”, wybitna autorka katolicka Zofia Kossak pisała: „Gdzież została treść Zielonych Świątek? Powiedzmy szczerze, zrozumienie jej jest nikłe. To wielkie święto nie posiada w psychice polskiej oddźwięku równie żywego jak Narodzenie i Zmartwychwstanie. Gdy tamte dni pokryło obficie kwiecie poezji ludowej, o Duchu Świętym nie posiadamy ani jednej pieśni własnej, samorodnej, nieznanego autora. Szczegół drobny, lecz wymowny. Ujawnia on w naszej wierze lukę o sięgających głęboko konsekwencjach. Duch Święty jest dawcą darów. Spośród nich trzy pierwsze są: Mądrość, Rozum, Rada (czyli rozwaga), dary, które uczuciowość polska lekceważy. Ucieka się serdecznie do Panny Najświętszej (Matko, nie opuszczaj nas!), do Miłosierdzia Bożego (Jezu! Ufam Tobie!), do świętych Patronów, Pośredników, błagając o ratunek, o pomoc. O ileż rzadziej zwraca się do Ducha Świętego! (…) Jego dary – to narzędzia, za pomocą których możemy przekuć sami siebie na obraz i podobieństwo Boże. Dzięki tym siedmiu darom możemy (…) stać się świątynią Boga żywego. Możemy, posłuszni żądaniu Chrystusa Pana, być doskonali, jak Ojciec nasz w niebiesiech doskonały jest. To nie przenośnia, to prawda. Możemy być tacy. Więc czemuż dary bezcenne nie są wykorzystywane?”.
Od czasu napisania tych słów wiele się wydarzyło. 24 lata później, w wigilię Zesłania Ducha Świętego, dnia 2.06.1979 roku, papież Polak wołał na Placu Zwycięstwa w Warszawie: „Niech zstąpi Duch Twój! Niech zstąpi Duch Twój! I odnowi oblicze ziemi. Tej ziemi!”. Wszyscy wiemy, jakie to miało konsekwencje w naszej historii. Pamiętamy też, jak dzień później, w Uroczystość Zesłania Ducha Świętego, Jan Paweł II mówił na spotkaniu z młodzieżą w Warszawie: „(…) kiedyś mój rodzony ojciec włożył mi w rękę książkę i pokazał w niej modlitwę o dary Ducha Świętego (…). Przyjmijcie ode mnie tę modlitwę, której nauczył mnie mój ojciec – i pozostańcie jej wierni”.
Dzisiejsza uroczystość zmusza nas do postawienia sobie pytania, na ile my sami, tak jak dwunastoletni Karol Wojtyła, w codziennej modlitwie pielęgnujemy tę naszą relację z Duchem Świętym? Wszak Jego dary mądrości, rozumu, rady, umiejętności, męstwa, bojaźni Bożej i pobożności są fundamentalne dla naszego życia osobistego, rodzinnego i społecznego.

br. Adam Szczygieł – paulista