WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
STAĆ I PATRZEĆ, CZY IŚĆ I GŁOSIĆ?
Dzisiejszy tekst Ewangelii objawia nam Chrystusa jako Pana całego wszechświata, adorowanego przez Apostołów aktem najwyższej czci przynależnej Bogu – oddaniem Mu pokłonu. Uczniowie posłuszni Jego wezwaniu, udali się na oddaloną od Jerozolimy górę w Galilei. Chrystus mocą swej władzy rozsyła Apostołów („idźcie”) na cały świat i nakazuje im pozyskiwanie uczniów – chrześcijan.
Wzrok apostołów, czyli nas wszystkich powinien sięgać daleko i dostrzegać obszary nowej ewangelizacji; po to przecież otrzymaliśmy dary „ducha mądrości i objawienia w głębszym poznaniu Jego samego” (Ef 1,17) oraz „światłe oczy serca” (Ef 1,18). Sam Mistrz zapewnił, że będzie bardzo blisko apostołów, „nie zostawi nas sierotami” (J 14,18), „będzie z nami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28,20). Wyznaczył nam kierunek misji i rozwoju duchowego – nie można ciągle stać i wpatrywać się w bliżej nieokreśloną rzeczywistość, jak niekiedy czynią to sieroty, osoby doznające braków, opuszczone, zaniedbane, pozbawione nadziei. Otrzymaliśmy konkretne zadania do wypełnienia: posłuszeństwo Jego słowu, bezgraniczne zaufanie Bogu, otwarcie się na Ducha Świętego, świadczenie o Chrystusie przez nauczanie i zespalanie ludzi z Nim, włączanie ludzi do Jego wspólnoty, przekazywanie nadziei, która w nas jest. Jednocześnie Ewangelia uwrażliwia słuchaczy na to, że zawsze znajdą się tacy, którzy będą wątpić i niedowierzać temu, czego doświadczają.
ks. Zbigniew Krzyszowski
„Gdy Go ujrzeli, oddali Mu pokłon”.
(Mt 28,17)
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Wejście Jezusa w ostateczną bliskość z Ojcem jest także wejściem w większą bliskość z ludźmi poprzez odziedziczenie ostatecznej władzy nad światem. Jest to władza nauczania o Królestwie Ojca wszystkich narodów świata, a nie tylko wąskiego grona uczniów, do których Jezus miał dostęp dotychczas. Kościół stał się Ciałem Chrystusa, w którym pozostanie On na zawsze jako Zmartwychwstały. W ten sposób Kościół może zanieść Ewangelię na krańce ziemi. Może przyprowadzić do Ojca każdego, kto usłyszy i uwierzy Ewangelii.
PIERWSZE CZYTANIE (Dz 1,1-11)
Apostołowie byli najbliżej Jezusa podczas Jego ziemskiej działalności. Przeżywali Jego śmierć, zmartwychwstanie i spotkania z Nim po zmartwychwstaniu. Jednak w dniu wniebowstąpienia, Jezus mówi im o Ojcu i Duchu, a oni pozostają na zupełnie innej płaszczyźnie – pytają o czas przywrócenia królestwa Izraela. Jakieś głębokie nieporozumienie? Jezus przez wstąpienie do nieba pokazał im, że królestwo Ojca, o którym ich nauczał, jest rzeczywistością tak samo realną jak On sam, którego doświadczyli na ziemi.
Czytanie z Dziejów Apostolskich
Pierwszą książkę napisałem, Teofilu, o wszystkim, co Jezus czynił i nauczał od początku aż do dnia, w którym udzielił przez Ducha Świętego poleceń apostołom, których sobie wybrał, a potem został wzięty do nieba. Im też po swojej męce dał wiele dowodów, że żyje: ukazywał się im przez czterdzieści dni i mówił o królestwie Bożym.
A podczas wspólnego posiłku kazał im nie odchodzić z Jerozolimy, ale oczekiwać obietnicy Ojca. Mówił:
«Słyszeliście o niej ode Mnie: Jan chrzcił wodą, ale wy wkrótce zostaniecie ochrzczeni Duchem Świętym».
Zapytywali Go zebrani: «Panie, czy w tym czasie przywrócisz królestwo Izraela?». Odpowiedział im: «Nie wasza to rzecz znać czas i chwile, które Ojciec ustalił swoją władzą, ale gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi».
Po tych słowach uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu. Kiedy uporczywie wpatrywali się w Niego, jak wstępował do nieba, przystąpili do nich dwaj mężowie w białych szatach. I rzekli: «Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba».
PSALM (Ps 47,2-3.6-7.8-9)
Dobrą nowiną wstąpienia do nieba nie jest odejście z ziemi, ale intronizacja Jezusa – Króla wszechświata. Dlatego niebo i ziemia, dla których Syn Boży stał się bardziej dostępny niż dotąd, mogą śpiewać Bogu hymn szczerej radości.
Refren: Pan wśród radości wstępuje do nieba.
Wszystkie narody klaskajcie w dłonie, *
radosnym głosem wykrzykujcie Bogu,
bo Pan Najwyższy straszliwy, *
jest wielkim Królem nad całą ziemią. Ref.
Bóg wstępuje wśród radosnych okrzyków, *
Pan wstępuje przy dźwięku trąby.
Śpiewajcie psalmy Bogu, śpiewajcie, *
śpiewajcie Królowi naszemu, śpiewajcie. Ref.
Gdyż Bóg jest Królem całej ziemi, *
hymn zaśpiewajcie!
Bóg króluje nad narodami, *
Bóg zasiada na swym świętym tronie. Ref.
DRUGIE CZYTANIE (Ef 1,17-23)
Dzieło dokonane w Chrystusie – zmartwychwstanie i objęcie władzy nad światem – objawia potęgę i siłę Boga. Chce On tą samą mocą działać w wierzących. Kościół – Ciało Chrystusa, patrząc na swoją Głowę, styka się już dziś ze swym dziedzictwem, nadzieją swego powołania.
Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Efezjan
Bracia:
Bóg Pana naszego Jezusa Chrystusa, Ojciec chwały, dał wam ducha mądrości i objawienia w głębszym poznaniu Jego samego, to znaczy światłe oczy dla waszego serca, tak byście wiedzieli, czym jest nadzieja waszego powołania, czym bogactwo chwały Jego dziedzictwa wśród świętych i czym przemożny ogrom Jego mocy względem nas wierzących na podstawie działania Jego potęgi i siły, z jaką dokonał dzieła w Chrystusie, gdyż wskrzesił Go z martwych i posadził po swojej prawicy na wyżynach niebieskich, ponad wszelką zwierzchnością i władzą, i mocą, i panowaniem, i ponad wszelkim innym imieniem wzywanym nie tylko w tym wieku, ale i w przyszłym.
I wszystko poddał pod Jego stopy, a Jego samego ustanowił nade wszystko Głową dla Kościoła, który jest Jego Ciałem, Pełnią Tego, który napełnia wszystko na wszelki sposób.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Mt 28,19.20)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Idźcie i nauczajcie wszystkie narody,
Ja jestem z wami przez wszystkie dni,
aż do skończenia świata.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Mt 28,16-20)
Góra wniebowstąpienia jest górą objawienia, że Jezusowi dana jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Jest górą uwierzytelnienia Ewangelii o Królestwie Niebieskim i górą posłania Apostołów z tą Ewangelią do wszystkich narodów. Z tej samej góry rozbrzmiewa także ważna obietnica, że Jezus pozostanie z kolegium Apostołów i ich następców, a przez nich z całym Kościołem, po wszystkie dni tego świata.
Słowa Ewangelii według świętego Mateusza
Jedenastu uczniów udało się do Galilei na górę, tam gdzie Jezus im polecił. A gdy Go ujrzeli, oddali Mu pokłon. Niektórzy jednak wątpili. Wtedy Jezus zbliżył się do nich i przemówił tymi słowami:
«Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata».
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Cel ostateczny – medytacja
Nie nam, o PANIE, nie nam, lecz Twemu imieniu daj chwałę za Twoją łaskę i wierność. Aby nie mówiły narody: gdzie się ich Bóg podziewa? Nasz Bóg jest wysoko w niebie, czyni wszystko, co zechce (Ps 115,1-3).
1. Bóg wyznaczył swoją chwałę w stworzeniu i we wszystkich swoich dziełach. Nie mógł On wyznaczyć sobie celu wyższego od Siebie samego. A z drugiej strony, będąc najbardziej szczęśliwym i świętym, niczego nie mógł już zdobyć dla Siebie samego: jedyną chwałą, jaką mógł jeszcze odebrać, jest chwała oddana Mu przez stworzenia, czyli chwała zewnętrzna. Gdy istoty powołane przez Niego do życia znają Go, wielbią Go, służą Mu, kochają Go, wtedy oddają Mu chwałę zewnętrzną.
2. Ta chwała może mieć wiele stopni. Im liczniejsze są stworzenia, które służą Bogu, tym więcej odbiera On wdzięczności i chwały godnej i uroczystej: „Liczny naród pomnaża znaczenie króla” (Prz 14,28). Król panujący nad większym ludem ma większą chwałę. O, gdyby wszyscy ludzie znali i kochali naszego Boga! Im większe jest to uwielbienie, tym będzie bardziej właściwe dla Boga; jeśli wychodzi od istot najdoskonalszych, rozumnych, kochających, wielkodusznych, które wszystko poświęcają Bogu. Ofiara eucharystyczna jest zatem adoracją, uwielbieniem, zadośćuczynieniem, największą prośbą.
3. Stając się świętym i wchodząc do nieba, oddaję większą chwałę Bogu. Wszystko jest tak dobrze określone, że staranie się o większą chwałę Boga oznacza też przynoszenie i dla mnie największego dobra. „Ad maiorem Dei gloriam” („Na większą chwałę Bożą”): jest to hasło świętych, jest to akt miłości, jest to czystość intencji. (…)
Rachunek sumienia. Czy w swoim życiu patrzę tylko na moje dobro, czy najpierw myślę o prawach Boga? Czy potrafię zharmonizować w sobie dwie aspiracje: chwałę Boga i uświęcenie własnej duszy? To właśnie zawierał program życia Jezusa: „Chwała na wysokości Bogu, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli”.
Postanowienie. Takie będzie zawsze moje hasło, moje postanowienie, moja modlitwa: „Chwała Bogu i pokój ludziom dobrej woli”.
Modlitwa na zakończenie. Tobie, Boże, ofiaruję wszystko. To, o czym powinienem myśleć, aby było skierowane ku Tobie; to, co powinienem powiedzieć, aby od Ciebie brało natchnienie; to, co powinienem zrobić, aby dokonało się zgodnie z Twoją wolą; to, co powinienem znosić, aby Twoja moc mnie wspierała.
Chcę tego, czego Ty chcesz; dlatego, że Ty tego chcesz; tak, jak Ty tego chcesz; i kiedy Ty chcesz.
bł. Jakub Alberione
