NR 37 / 2011 – XVI NIEDZIELA ZWYKŁA

WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA


CIERPLIWOŚĆ BOGA

Na propozycję sług, aby wyrwać chwast z pola, na którym rośnie także pszenica, gospodarz odpowiada: „Nie, byście zrywając chwast nie wyrwali z nim pszenicy. Pozwólcie obojgu róść aż do żniwa!”. Zdumiewa nas wielka wyrozumiałość i cierpliwość gospodarza, będącego symbolem Boga, i Jego postawa wobec ludzkich słabości i grzechów.
Bóg przenika człowieka i zna go tak, że widzi jego intencje, wysiłki i czyny. Przez to najpełniej potrafi dostrzec w nim dobro. Pan nie posługuje się gwałtem i przemocą wobec zła w człowieku, by w ten sposób zarazem nie zniszczyć dobra. Bardzo wierzy w człowieka i w to, że moc dobra i dynamika jego wzrostu okaże się silniejsza, niż zło. Dlatego poleca: „Zło dobrem zwyciężaj!”.
Owa wyrozumiałość Boga, która nie oznacza tolerancji wobec zła, wynika z wielkiego poszanowania, jakie On ma wobec nas i naszej wolności. Woli sam znieść nasze zło, niż siłą zaingerować w naszą wolność i nasze czyny. Pragnie, byśmy mieli utkwiony wzrok w Chrystusa, który „przeszedł przez życie dobrze czyniąc” i przyjmując cierpliwie krzyż, pokonał zło, grzech i szatana.
Bóg wzywa nas do ponownego uwierzenia w moc dobra w naszym życiu. Najgłębszego źródła owej mocy nie szukajmy jednakże w nas, lecz w Chrystusie ukrzyżowanym i zmartwychwstałym. Odkrywajmy je na modlitwie osobistej i we wspólnocie eucharystycznej, w której On uobecnia się pośród nas w mocy swego Ducha.

ks. Stanisław Zarzycki – pallotyn

„Tych, którzy dopuszczają się nieprawości,
wrzucą w piec rozpalony”.

(por. Mt 13,41-42)


LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE


Zaangażowanie Boga w szczęście człowieka przejawia się na wszystkich etapach historii zbawienia. Dlatego Bóg, o jakim czytamy dziś w Księdze Mądrości, jest postrzegany jako potężna Dobroć. Dobroć ta daje się ludziom od początku władania światem. Tak prowadzi nas Duch Święty i takiego Boga możemy spodziewać się w dniu sądu ostatecznego. Niech nie zakiełkuje w nas żadne ziarno Złego i nie świadczy w nas przeciw Bogu, który jako jedyny jest naprawdę Dobry.

PIERWSZE CZYTANIE(Mdr 12,13.16-19)

Autor natchniony demaskuje, a zarazem otwiera na uzdrowienie chory sposób myślenia o Bogu straszliwym – potężnym i wszechwładnym, którego rządom i sądowi podlega cały ród ludzki. Owszem, Bóg jest potężny, ale w dobroci dla ludzi; jest wszechwładny, ale dlatego wszystko oszczędza; Bóg przyciąga do Siebie i napełnia nadzieją nawet w upadku.

Czytanie z Księgi Mądrości

Panie, nie ma oprócz Ciebie boga, co ma pieczę nad wszystkim, abyś miał dowodzić, że nie sądzisz niesprawiedliwie.
Podstawą Twojej sprawiedliwości jest Twoja potęga, wszechwładza Twa sprawia, że wszystko oszczędzasz. Moc swą przejawiasz, gdy się nie wierzy w pełnię Twej potęgi, i karzesz zuchwalstwo świadomych. Potęgą władasz, a sądzisz łagodnie i rządzisz nami z wielką oględnością, bo do Ciebie należy moc, gdy zechcesz.
Tak postępując nauczyłeś lud swój, że sprawiedliwy powinien być dobrym dla ludzi. I wlałeś swoim synom wielką nadzieję, że po występkach dajesz nawrócenie.

PSALM(Ps 86,5-6.9-10.15-16a)

Modlitwa ufnej prośby jest naczyniem miłosierdzia, jest czerpakiem wszelkich łask dobroci Boga, który czyni cuda z miłości do człowieka. „Misericordias Domini in aeternum cantabo” („O Twoich łaskach, PANIE, wiecznie będę śpiewać”, Ps 89,2).

Refren: Panie, Ty jesteś dobry i łaskawy.

Tyś, Panie, dobry i łaskawy, *
pełen łaski dla wszystkich, którzy Cię wzywają.
Wysłuchaj, Panie, modlitwę moją *
i zważ na głos mojej prośby.Ref.

Przyjdą wszystkie ludy przez Ciebie stworzone,
i Tobie, Panie, oddadzą pokłon, *
będą sławiły Twe imię.
Bo Ty jesteś wielki i czynisz cuda: *
tylko Ty jesteś Bogiem.Ref.

Ale Tyś, Panie, Bogiem łaski i miłosierdzia, *
do gniewu nieskory, łagodny i bardzo wierny.
Wejrzyj na mnie *
i zmiłuj się nade mną.Ref.

DRUGIE CZYTANIE(Rz 8,26-27)

Duch Święty nie brzydzi się żadną słabością człowieka. On przychodzi z pomocą naszej słabości. Nie dlatego staje w naszej obronie, że zasłużyliśmy na nią swoją modlitwą czy jakąś doskonałością, ale przenika nasze serca, ponieważ kocha całą istotą swojej Osoby.

Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Rzymian

Bracia:
Duch Święty przychodzi z pomocą naszej słabości. Gdy bowiem nie umiemy się modlić tak, jak trzeba, sam Duch przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami. Ten zaś, który przenika serca, zna zamiar Ducha, wie, że przyczynia się za świętymi zgodnie z wolą Bożą.

 

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ

 

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Ziarnem jest słowo Boże, a siewcą jest Chrystus,
każdy, kto Go znajdzie, będzie żył na wieki.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA(dłuższa, Mt 13,24-43)

Bóg wierzy w człowieka do samego końca, ponieważ wyraźnie jest Jego wolą, aby synowie królestwa Bożego i synowie Złego wzrastali obok siebie aż do dnia żniwa. To „On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych” (Mt 5,45). Zatem do samego końca każdy ma szansę otworzyć się na promienie Jego łaski i doświadczyć zupełnej przemiany.

Słowa Ewangelii według świętego Mateusza

Jezus opowiedział tłumom tę przypowieść:
«Królestwo niebieskie podobne jest do człowieka, który posiał dobre nasienie na swej roli. Lecz gdy ludzie spali, przyszedł jego nieprzyjaciel, nasiał chwastu między pszenicę i odszedł.
A gdy zboże wyrosło i wypuściło kłosy, wtedy pojawił się i chwast. Słudzy gospodarza przyszli i zapytali go: „Panie, czy nie posiałeś dobrego nasienia na swej roli? Skąd więc się wziął na niej chwast?”. Odpowiedział im: „Nieprzyjazny człowiek to sprawił”. Rzekli mu słudzy: „Chcesz więc, żebyśmy poszli i zebrali go?”. A on im odrzekł: „Nie, byście zbierając chwast nie wyrwali razem z nim i pszenicy. Pozwólcie obojgu róść aż do żniwa; a w czasie żniwa powiem żeńcom: Zbierzcie najpierw chwast i powiążcie go w snopki na spalenie; pszenicę zaś zwieźcie do mego spichlerza”».
Inną przypowieść im powiedział: «Królestwo niebieskie podobne jest do ziarnka gorczycy, które ktoś wziął i posiał na swej roli. Jest ono najmniejsze ze wszystkich nasion, lecz gdy wyrośnie, jest większe od innych jarzyn i staje się drzewem, tak że ptaki przylatują z powietrza i gnieżdżą się na jego gałęziach».
Powiedział im inną przypowieść: «Królestwo niebieskie podobne jest do zaczynu, który pewna kobieta wzięła i włożyła w trzy miary mąki, aż się wszystko zakwasiło».
To wszystko mówił Jezus tłumom w przypowieściach, a bez przypowieści nic im nie mówił. Tak miało się spełnić słowo Proroka: «Otworzę usta w przypowieściach, wypowiem rzeczy ukryte od założenia świata».
Wtedy odprawił tłumy i wrócił do domu. Tam przystąpili do Niego uczniowie i prosili Go: «Wyjaśnij nam przypowieść o chwaście». On odpowiedział:
«Tym, który sieje dobre nasienie, jest Syn Człowieczy. Rolą jest świat, dobrym nasieniem są synowie królestwa, chwastem zaś synowie Złego. Nieprzyjacielem, który posiał chwast, jest diabeł; żniwem jest koniec świata, a żeńcami są aniołowie.
Jak więc zbiera się chwast i spala ogniem, tak będzie przy końcu świata. Syn Człowieczy pośle aniołów swoich: ci zbiorą z Jego królestwa wszystkie zgorszenia i tych, którzy dopuszczają się nieprawości, i wrzucą ich w piec rozpalony; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. Wtedy sprawiedliwi jaśnieć będą jak słońce w królestwie Ojca swego.
Kto ma uszy, niechaj słucha».


KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE


Zadania rodziny w katechezie dzieci

W katechezie nikt i nic nie zastąpi rodziny, ponieważ przeżyte w niej pierwsze miesiące i lata życia oddziałują na chrześcijańską osobowość dziecka. Wszystko, co rodzice dziecku czynią, jak się z nim obchodzą, co do niego mówią, zwłaszcza w okresie pierwszych sześciu lat, wpływa na nabywane przez dziecko doświadczenia, które są przenoszone na płaszczyznę religijną. W dziecku kształtuje się cała sfera wewnętrznych przeżyć, a także odczuć względem Boga. Zachodzą więc procesy tworzące obraz Boga, ale nie chodzi tutaj o wyobrażenie Boga, ale o sposób odkrywania Jego obecności i działania w życiu dziecka i w jego otoczeniu.
Pozytywny wpływ na kształtowanie się w dziecku obrazu Boga wywiera doświadczenie miłości, życzliwości, przyjaźni, szacunku, a przede wszystkim zaufania do rodziców i innych ludzi. Naturalne doświadczenia dziecka stanowią pomost między jego sferą cielesną i duchową i ułatwiają mu zrozumienie treści religijnych.
Naturalne doświadczenia muszą wystąpić równocześnie z elementami życia religijnego (tradycji wiary), zwłaszcza rodziców. Dziecko czyni je własnymi, toteż w konsekwencji uczestniczy w wierze rodziców, i na ich sposób doświadcza obecności Boga. Poza tym ważne jest, aby: w prostych słowach ukazywać dziecku dobrego i troskliwego Ojca w niebie; angażować wszystkie władze dziecka w żywy kontakt z Bogiem; uczyć dziecko krótkich modlitw, gdyż dają one początek pełnemu miłości dialogowi z Bogiem w późniejszym okresie życia; mądrze zachęcać dziecko do różnych działań związanych z jego rozwojem religijnym i duchowym; wspólnie z dzieckiem po chrześcijańsku świętować niedzielę; ukazywać chrześcijański sens różnych wydarzeń. Zależnie od sytuacji, rodzina zanosi do Boga modlitwę prośby, dziękczynienia lub ufnie powierza się wspólnemu Ojcu w niebie.
Podsumowując, katecheza rodzinna, ukierunkowana na wychowanie dziecka w wierze, opiera się na pełnym i otwartym człowieczeństwie. Nie można jednak postawić znaku równości między wychowaniem w ogóle, a charakterystycznym dla katechezy wychowaniem religijnym, które – ukazując religijny sens i znaczenie odkrywanej przez dziecko rzeczywistości – posiada szerszy zakres oraz bogatszą motywację. W wychowaniu religijnym ważną rolę w stosunku do innych zadań wychowawczych pełni wiara, odsłaniająca przed wychowankiem nowe znaczenie poznawanej rzeczywistości, zachęcająca i wspomagająca w osiąganiu doskonałości kształtowanej na wzór Chrystusa.

ks. Stanisław Dziekoński