WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
NASZE PRZEZNACZENIE
Świętujemy dzisiaj tryumf Maryi Wniebowziętej. To świętowanie jest nie tylko kontemplacją niedościgłego ideału. Jest także szkołą życia i postępowania. To, co dokonało się w Maryi, jest zapowiedzią tego, co może dokonać się w nas. Maryja, jak naucza Sobór Watykański II, jest „obrazem Kościoła”, jest naszym wzorem i modelem. Toteż w obrazie niewiasty z Apokalipsy św. Jana (I czyt.) chrześcijanie słusznie upatrują zarówno Niewiastę – Dziewicę Maryję, jak i Niewiastę – Kościół.
Cóż takiego widzimy w Maryi Wniebowziętej, co może być także naszym udziałem? Tryumf nad śmiercią – Maryja Wniebowzięta mocą Chrystusa zmartwychwstałego zapowiada podobny tryumf i chwałę dla sprawiedliwych (II czyt.). Tryumf nad grzechem i szatanem – Maryja tryumfuje nad śmiercią, bo wcześniej zatryumfowała nad grzechem, depcząc głowę węża, a teraz zachęca do ciągłego przeciwstawiania się złu. Tryumf wiary – „Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła” (Ewangelia). Uwierzyła słowu Pana, uwierzyła Jego wezwaniu. Wniebowzięcie jest ukoronowaniem wiary Maryi. Ono może być także umocnieniem naszej wiary. Tryumf człowieka – w Maryi tryumfuje nasza ludzka natura. Spoglądając na Maryję Wniebowziętą, możemy zawołać: Takie jest nasze przeznaczenie, taka jest nasza chwała i zwycięstwo! Tryumf Boga – Wniebowzięcie Maryi jest ostatnim rozdziałem dziejów Bożej łaski i wielką chwałą Boga. Dlatego Kościół z radością spogląda dzisiaj w niebo, pozdrawiając Maryję, swój wzór i swoją przyszłość.
ks. Antoni Paciorek
„Wywyższył pokornych”.
(Łk 1,52)
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Celebracja Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny kieruje nasz wzrok na przedziwną i tajemniczą „paschę” Matki Jezusa. Odchodzi z tego świata i jako pierwsza z ludzi doświadcza na sobie mocy Chrystusowego zmartwychwstania. Jej ludzkie ciało, które nosiło w sobie Bożego Syna, staje się przestrzenią objawienia Bożego zwycięstwa. Maryja staje się przez to znakiem nadziei i zapowiedzią naszej przyszłej chwały.
PIERWSZE CZYTANIE(Ap 11,19a; 12,1.3-6a.10ab)
Symboliczny obraz Apokalipsy przedstawia konfrontację pomiędzy chwalebną Kobietą, która rodzi swego Syna, a Smokiem, który czyha na Jego życie. Obraz ten ukazuje Maryję jako figurę Kościoła. To ona rodzi Chrystusa, Pasterza wszystkich narodów. Pojawia się jednak nieprzyjaciel, który chce unicestwić Syna. Walka, którą rozpoczął Chrystus, trwa nadal i przedłuża się w dzieciach Kościoła, które toczą walkę ze złem. Chwała Maryi staje się zapowiedzią przyszłej chwały Kościoła.
Czytanie z Księgi Apokalipsy świętego Jana Apostoła
Świątynia Boga w niebie się otwarła i Arka Jego Przymierza ukazała się w Jego świątyni. Potem ukazał się wielki znak na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu.
Ukazał się też inny znak na niebie: Oto wielki Smok ognisty, ma siedem głów i dziesięć rogów, a na głowach siedem diademów. Ogon jego zmiata trzecią część gwiazd z nieba i rzucił je na ziemię. Smok stanął przed mającą urodzić Niewiastą, ażeby skoro tylko porodzi, pożreć jej Dziecko.
I porodziła Syna – mężczyznę, który będzie pasł wszystkie narody rózgą żelazną. Dziecko jej zostało porwane do Boga i do Jego tronu. Niewiasta zaś zbiegła na pustynię, gdzie ma miejsce przygotowane przez Boga.
I usłyszałem donośny głos mówiący w niebie: «Teraz nastało zbawienie, potęga i królowanie Boga naszego i władza Jego Pomazańca».
PSALM(Ps 45,7 i 10.11-12.14-15)
Psalm 45 opiewa zaślubiny króla. Przyszła królowa odziana w najpiękniejsze szaty i klejnoty przybywa na dwór królewski. Wniebowzięcie Maryi stanowi moment takich niebiańskich zaślubin. Dostępuje odtąd największego wywyższenia, stając się Królową nieba i ziemi.
Refren: Stoi Królowa po Twojej prawicy.
Tron Twój, Boże, trwa na wieki, *
berłem sprawiedliwym berło Twego królestwa.
Córki królewskie wychodzą na spotkanie z tobą, *
królowa w złocie z Ofiru stoi po twojej prawicy.Ref.
Posłuchaj, córko, spójrz i nakłoń ucha, *
zapomnij o swym ludzie, o domu twego ojca.
Król pragnie twego piękna, *
on twoim panem, oddaj mu pokłon.Ref.
Córa królewska wchodzi pełna chwały, *
odziana w złotogłów.
W szacie wzorzystej prowadzą ją do króla, *
za nią prowadzą do ciebie dziewice, jej druhny.Ref.
DRUGIE CZYTANIE(1Kor 15,20-26)
W Jezusie Chrystusie śmierć została zwyciężona. Jego zmartwychwstanie jest zapowiedzią zmartwychwstania wszystkich ludzi. Święty Paweł ukazuje istotną kolejność w otrzymaniu tego daru. Maryja jest pierwszą z ludzi, którzy radują się chwałą uwielbionego ciała.
Czytanie z Pierwszego Listu świętego Pawła Apostoła do Koryntian
Bracia:
Chrystus zmartwychwstał jako pierwszy spośród tych, co pomarli. Ponieważ bowiem przez człowieka przyszła śmierć, przez człowieka też dokona się zmartwychwstanie. I jak w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy będą ożywieni, lecz każdy według własnej kolejności. Chrystus jako pierwszy, potem ci, co należą do Chrystusa, w czasie Jego przyjścia. Wreszcie nastąpi koniec, gdy przekaże królowanie Bogu i Ojcu i gdy pokona wszelką Zwierzchność, Władzę i Moc.
Trzeba bowiem, ażeby królował, aż położy wszystkich nieprzyjaciół pod swoje stopy. Jako ostatni wróg, zostanie pokonana śmierć.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Maryja została wzięta do nieba,
radują się zastępy aniołów.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA(Łk 1,39-56)
Napełnione Duchem Świętym spotkanie Maryi z Elżbietą owocuje objawieniem tajemnicy Bożego macierzyństwa Maryi. Elżbieta wraz z Janem, którego nosi w łonie, odkrywa ten wielki dar i wychwala Matkę Zbawiciela. Wiara i pokora Maryi zostają wyśpiewane w Jej pieśni chwały, w której uwielbia Pana za wszystkie Jego dzieła. To dzięki łasce Boga wszyscy ludzie będą oddawać cześć Matce Syna Bożego.
Słowa Ewangelii według świętego Łukasza
W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę.
Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała:
«Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana».
«Wtedy Maryja rzekła:
Wielbi dusza moja Pana,
i raduje się duch mój w Bogu, Zbawcy moim.
Bo wejrzał na uniżenie swojej służebnicy.
Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą
wszystkie pokolenia.
Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny,
święte jest imię Jego.
A Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie
nad tymi, którzy się Go boją.
Okazał moc swego ramienia,
rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich.
Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych.
Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił.
Ujął się za swoim sługą, Izraelem,
pomny na swe miłosierdzie.
Jak obiecał naszym ojcom,
Abrahamowi i jego potomstwu na wieki».
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Życie mistyczne Maryi (2)
Matka Jezusa była mistyczką w pełnym tego słowa znaczeniu. Zamieszkująca Jej Niepokalane serce Trójca Święta objawiała się Maryi w wyjątkowy sposób. Nawet, jeśli jako mistyczka nie miała nadzwyczajnych wizji, które przeżywali mistycy dwudziestu wieków Kościoła, to jednak Jej „kontakt” z Bogiem był zupełnie wyjątkowy i wykraczający poza nasze sposoby rozumienia. Była Niepokalanie Poczęta, pełna łaski, rozmawiała z aniołem, a on Jej odpowiadał (oddał Jej cześć!). Stała się brzemienna za sprawą Ducha Świętego, co wykracza poza wszelkie przeżycia największych nawet mistyków. Modliła się z uczniami Jezusa w wieczerniku i była świadkiem „szumu z nieba” oraz „języków ognia” nad głowami apostołów. Jej życie kontemplacyjno-mistyczne zostało parę razy zaznaczone słowami: „zachowywała te sprawy w swoim sercu”, czy też treścią hymnu Magnificat, który jest biblijny (złożony z tekstów biblijnych) i jednocześnie głęboko natchniony, wypowiedziany (czy raczej wyśpiewany) naprawdę w duchu uwielbienia i uniesienia. W tym hymnie pojawia się na przykład uwielbienie Boga za Jego wielkie rzeczy, „magnalia Dei”, a dostrzeganie tych wielkich rzeczy jest możliwe tylko w Duchu Świętym i w duchu proroctwa. Maryja – jako prawdziwa mistyczka – nie próbuje ujawniać niezgłębionej tajemnicy samego Boga, ukazuje Go natomiast w działaniu, w Jego dziełach. Hymn Magnificat zawiera też ciekawe, poetyckie metafory biblijne, co również jest charakterystyczne dla mistyków wszystkich wieków – dla nich poezja to najbardziej adekwatny środek wyrażenia mistycznych doznań. Żeby można było mówić o kimś, że jest mistykiem, należy też uwzględniać kilka innych rzeczy. Na przykład stały stan łaski uświęcającej. Maryja nie pozostawia nam tu żadnych wątpliwości. Poza tym mistycy chrześcijańscy mocno przeżywali swoje zjednoczenie z Chrystusem, szczególnie w tajemnicy Jego męki i śmierci (np. widocznym tego znakiem są stygmaty). Maryja – jak nikt inny była zjednoczona z Jezusem aż po krzyż, a od momentu wzięcia do nieba jest z nim zjednoczona na wieki. Kryterium mistyki chrześcijańskiej jest też szczególne umiłowanie Kościoła, wyrażające się w jakiejś konkretnej formie. Maryja, oczekując wraz z apostołami w wieczerniku na zesłanie Ducha Świętego, dała najprostszy dowód miłości dla rodzącego się właśnie Kościoła.
ks. Adam Rybicki
