WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
DOM BOGA WŚRÓD LUDZI
Król Dawid decyduje się na zbudowanie wspaniałej świątyni – domu dla Boga w Jerozolimie (I czyt.). Dotychczas Izraelici mieli przenośną świątynię – Namiot, który służył w czasie wędrówki przez pustynię. Dawid postanawia więc wybudować wspaniałą budowlę, dom dla Boga w swej królewskiej stolicy. Panu podoba się zamiar Dawida, jednakże poprzez proroka Natana przekazuje tajemniczą zapowiedź, że to On sam zbuduje dla siebie doskonałe mieszkanie pośród ludzi, dom „trwający na wieki”.
Proroctwo o tym, że dom i królestwo Dawida ma trwać na wieki, było „tajemnicą zakrytą od wieków” (II czyt.), która w pełni została ujawniona w chwili Zwiastowania: „Oto poczniesz i porodzisz Syna… a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida” – mówi archanioł Gabriel (Ewang.). Przez przyjście na świat, przez swe narodzenie z Maryi Dziewicy, Syn Boży stał się miejscem spotkania Boga z człowiekiem, najwspanialszą świątynią i domem Boga pośrodku ludzi.
W rozmowie z Żydami Jezus mówi o sobie: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo” (J 2,19). Wzniósł ją dzięki Zmartwychwstaniu i ustanowieniu Kościoła. W nim właśnie, w zgromadzeniu wierzących w Chrystusa, czyli w Kościele, poprzez słuchanie słowa Bożego i przyjmowanie sakramentów, jesteśmy niejako wprowadzani przez Chrystusa w dom Boga. I nie tylko jesteśmy wprowadzani, ale stopniowo stajemy się coraz piękniejszym domem Boga i Jego świątynią. Zechciejmy o tym pamiętać w codzienności dni powszednich.
ks. Antoni Paciorek
Dla Boga nie ma nic niemożliwego.
(por. Łk 1,37)
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Dobiega końca czas adwentowego oczekiwania. Teksty dzisiejszej liturgii mówią wyraźnie, że Pan jest blisko i najwyższy czas przygotować się na spotkanie z Nim. Wśród świątecznych zakupów oraz porządków pamiętajmy, by nasze serca będące świątynią Ducha Świętego i domem, w którym pragnie zamieszkać Bóg, były gotowe na Jego przyjęcie.
PIERWSZE CZYTANIE(2Sm 7,1-5.8b-12.14a.16)
Za pośrednictwem proroka Natana król Dawid rozmawia z Bogiem. Pragnie on zbudować świątynię, w której mogłaby przebywać Arka Przymierza. Jednak to nie Dawid, ale jego syn Salomon zbuduje Panu świątynię. Dawid zaś otrzymuje od Boga obietnicę, że z jego potomstwa powstanie nie tylko wielki naród, ale również Pan wzbudzi potomka, którego królowanie będzie trwało na wieki. To proroctwo wypełniło się w osobie Jezusa Chrystusa.
Czytanie z Drugiej księgi Samuela
Gdy król Dawid zamieszkał w swoim domu, a Pan poskromił wokoło wszystkich jego wrogów, rzekł król do proroka Natana: «Spójrz, ja mieszkam w pałacu cedrowym, a Arka Boża mieszka w namiocie». Natan powiedział do króla: «Uczyń wszystko, co zamierzasz w sercu, gdyż Pan jest z tobą».
Lecz tej samej nocy skierował Pan do Natana następujące słowa: «Idź i powiedz mojemu słudze, Dawidowi: To mówi Pan: „Czy ty zbudujesz Mi dom na mieszkanie? Zabrałem cię z pastwiska spośród owiec, abyś był władcą nad ludem moim, nad Izraelem. I byłem z tobą wszędzie, dokąd się udałeś, wytraciłem przed tobą wszystkich twoich nieprzyjaciół. Dam ci sławę największych ludzi na ziemi. Wyznaczę miejsce mojemu ludowi, Izraelowi, i osadzę go tam, i będzie mieszkał na swoim miejscu, a nie poruszy się więcej, a ludzie nikczemni nie będą go już uciskać jak dawniej. Od czasu kiedy ustanowiłem sędziów nad ludem moim izraelskim, obdarzyłem cię pokojem ze wszystkimi wrogami. Tobie też Pan zapowiedział, że ci zbuduje dom. Kiedy wypełnią się twoje dni i spoczniesz obok swych przodków, wtedy wzbudzę po tobie potomka twojego, który wyjdzie z twoich wnętrzności, i utwierdzę jego królestwo. Ja będę mu Ojcem, a on będzie Mi synem.
Przede Mną dom twój i twoje królestwo będzie trwać na wieki.”».
PSALM(Ps 89,2-3.4-5.27 i 29)
Wierny i łaskawy Bóg Jahwe, doprowadził do wypełnienia się proroctwa danego Dawidowi, o którym opowiada psalm 89. Psalmista wychwala wspaniałość Boga, który wiedzie swój lud, często niezrozumiałą i krętą drogą, jednakże zawsze jest z nim i pozostaje do końca wierny zawartemu przymierzu.
Refren: Na wieki będę sławił łaski Pana.
Na wieki będę sławił łaski Pana, *
moimi ustami będę głosił Twą wierność
przez wszystkie pokolenia.
Albowiem powiedziałeś:
«Na wieki ugruntowana jest łaska», *
utrwaliłeś swoją wierność w niebiosach.Ref.
«Zawarłem przymierze z moim wybrańcem, *
przysiągłem mojemu słudze Dawidowi:
Utrwalę twoje potomstwo na wieki *
i tron twój umocnię na wszystkie pokolenia».Ref.
On będzie wołał do Mnie: «Ty jesteś moim Ojcem, *
moim Bogiem, opoką mego zbawienia».
Na wieki zachowam dla niego łaskę *
i trwałe będzie moje z nim przymierze.Ref.
DRUGIE CZYTANIE(Rz 16,25-27)
Dzisiejsze drugie czytanie wzięte z Listu do Rzymian jest pochwałą Bożej Opatrzności, która tak kieruje historią zbawienia, że to, co niegdyś było jedynie zapowiedzią i proroctwem – płynącym z wiary przeczuciem, staje się jawne i zrozumiałe. Mowa tu o tajemnicy Wcielenia, czyli przyjścia na świat Syna Bożego.
Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Rzymian
Bracia:
Temu, który ma moc utwierdzić was
zgodnie z Ewangelią i moim głoszeniem
Jezusa Chrystusa,
zgodnie z objawioną tajemnicą,
dla dawnych wieków ukrytą,
teraz jednak ujawnioną,
a przez pisma prorockie
na rozkaz odwiecznego Boga
wszystkim narodom obwieszczoną,
dla skłonienia ich do posłuszeństwa wierze,
Bogu, który jedynie jest mądry,
przez Jezusa Chrystusa,
niech będzie chwała na wieki wieków. Amen.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ(Łk 1,38)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Oto ja, służebnica Pańska,
niech mi się stanie według twego słowa.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA(Łk 1,26-38)
Do zrealizowania swojego zbawczego planu Bóg zaprasza jako współpracowników konkretnych ludzi. Jednym z nich jest Maryja. Przyjmując w wierze Boży zamiar obwieszczony jej przez archanioła Gabriela, staje ona w samym centrum dziejów zbawienia. Jej wielkość polega na całkowitym posłuszeństwie Słowu Bożemu. „Niech mi się stanie według słowa Twego” – te od wieków powtarzane przez Kościół słowa Matki Jezusa Chrystusa są jedną z najwspanialszych modlitw zawierzenia.
Słowa Ewangelii według świętego Łukasza
Bóg posłał anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja.
Anioł wszedł do Niej i rzekł: «Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą».
Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie.
Lecz anioł rzekł do Niej: «Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego ojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca».
Na to Maryja rzekła do anioła: «Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?».
Anioł Jej odpowiedział: «Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego».
Na to rzekła Maryja: «Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa». Wtedy odszedł od Niej anioł.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Łaska uświęcająca a rozwój duchowy
Dlaczego do naszego rozwoju duchowego łaska uświęcająca jest koniecznie potrzebna? Czym – albo lepiej – kim ona jest? Teologia zachodnia na oznaczenie sił i możliwości ludzkich używa słowa „natura”, natomiast życie Boże w człowieku określiła jako „łaskę”. Greckie słowo „charis” znaczy wdzięk, piękno, dobrodziejstwo i wdzięczność. Użyto go dla przełożenia hebrajskiego „hen”, którego rdzeń oznacza coś w rodzaju: skłonić się przy spojrzeniu. Bóg, patrząc na nas i widząc naszą bezsilność i nędzę, skłania się ku nam, z głębi swojego miłosierdzia udzielając „charis” – łaski.
Już w średniowiecznej teologii zaczęto rozróżniać między łaską stworzoną a niestworzoną. Łaską niestworzoną jest sam Bóg – Duch Święty, który się ku nam pochyla, który wypełnia nasze wnętrze, gdy Go zapraszamy. Przypomnijmy: „Bóg jest miłością” (1J 4,8.16), zarówno w sobie, jak i wobec stworzeń. Łaska uświęcająca polega na tym, że On, Bóg-Miłość, udziela nam samego siebie, zaczyna być w nas obecny w rzeczywisty sposób, staje się Bogiem-we-mnie. Rezultatem tego „samoudzielania się Boga” jest zapoczątkowanie w nas życia duchowego. Z kolei owocem tego samoudzielania się Boga jest nawiązanie relacji między Nim a człowiekiem, nowa więź, która zaczyna ich wzajemnie łączyć. To jednocześnie warunek umożliwiający człowiekowi osobowe i bezpośrednie poznanie Boga i miłość do Niego.
Widzimy więc, jak ważne dla naszego duchowego rozwoju jest nie tylko to, byśmy słuchali najlepszych kaznodziejów i duchowych mistrzów, lecz abyśmy nieustannie starali się żyć w łasce uświęcającej. Dodajmy jeszcze, że łaska uświęcająca jest ważna dla rozwoju duchowego, ponieważ: czyni nas ona „przybranymi dziećmi Bożymi”, czyni nas „dziedzicami Boga i współdziedzicami Chrystusa”, udziela życia nadprzyrodzonego. Jest nadto formą życia podobnego Bogu, uzdalnia do nadprzyrodzonej zasługi, czyli dobre dzieła, które wykonujemy, nie są tylko dobre moralnie, lecz jeszcze stają się bogactwem, odłożonym dla nas na przyszłość, w niebie. Dalej łaska uświęcająca: czyni nas żywą świątynią Trójcy Świętej, czyli uświęca nasze ciało, całą naszą osobę. Ponadto, uzdalnia nas do prawdziwej modlitwy, bo skoro prawdziwie chrześcijańska modlitwa jest modlitwą Ducha Świętego w nas, to konieczna jest do takiej modlitwy łaska uświęcająca.
Jaki z tego wszystkiego wniosek? Dbajmy o siebie – w tym najlepszym sensie, czyli aby zawsze żyć w łasce uświęcającej! Na niej Bóg zbuduje w nas najpiękniejszy gmach życia duchowego.
ks. Adam Rybicki
