NR 20 / 2012 – PONIEDZIAŁEK W OKTAWIE WIELKANOCY

LITURGIA SŁOWA

KATECHEZA

WPROWADZENIE

Bóg w dzisiejszej liturgii zaprasza nas, aby dać świadectwo prawdzie, że Jezus żyje. Chrześcijanin swoim życiem zawsze daje jakieś świadectwo, czasem może to być akt niewiary. Ks. Jan Twardowski w wierszu „O Tomku” ciekawie pokazuje, jak niewiara zaślepia człowieka, wiara zaś przemienia go, a także środowisko, w którym daje on świadectwo. Warto przytoczyć fragment tego utworu, by dostrzec wielkoduszne zaangażowanie bohaterów dzisiejszej Liturgii Słowa w głoszenie faktu, że Jezus żyje.

„Jak wyglądał Tomasz, kiedy nie wierzył,
że Pan Jezus wstał z grobu?
Siedział smutny (…).
Wszystko pozapominał:
że Jezus przemienił kiedyś wodę w wino,
że z trędowatego zrobił gładkiego (…).

A jak wyglądał, gdy zobaczył Jezusa:
Oczy otworzył szeroko,
odetchnął z ulgą głęboko (…).
Przedtem zły i zawzięty,
teraz radosny i święty.
Przedtem się stale jeżył,
teraz we wszystko uwierzył”.

PIERWSZE CZYTANIE(Dz 2,14.22-32)

Czytany dziś fragment Dziejów Apostolskich relacjonuje nam pierwsze publiczne wystąpienie Piotra, które miało miejsce w dniu Pięćdziesiątnicy. Jego przemówienie ma cechy kerygmatu, czyli takiego głoszenia orędzia chrześcijańskiego, które ma na celu zrodzić w słuchaczu wiarę w Zmartwychwstałego Zbawiciela i wzbudzić pragnienie przyjęcia chrztu. Świadectwo Piotra zostało potwierdzone wylaniem się Ducha Świętego na słuchających i decyzją przyjęcia chrztu przez wiele osób: „w tym dniu przyłączyło się do nich około 3000 ludzi”.

Czytanie z Dziejów Apostolskich

W dniu Pięćdziesiątnicy stanął Piotr razem z Jedenastoma i przemówił donośnym głosem:
«Mężowie Judejczycy i wszyscy mieszkańcy Jerozolimy, przyjmijcie do wiadomości i posłuchajcie uważnie mych słów.
Mężowie izraelscy, słuchajcie tego, co mówię: Jezusa Nazarejczyka, Męża, którego posłannictwo Bóg potwierdził wam niezwykłymi czynami, cudami i znakami, jakich Bóg przez Niego dokonał wśród was, o czym sami wiecie, tego Męża, który z woli, postanowienia i przewidzenia Bożego został wydany, przybiliście rękami bezbożnych do krzyża i zabiliście. Lecz Bóg wskrzesił Go, zerwawszy więzy śmierci, gdyż niemożliwe było, aby ona panowała nad Nim.
Dawid bowiem mówił o Nim: „Miałem Pana zawsze przed oczami, gdyż stoi po mojej prawicy, abym się nie zachwiał. Dlatego ucieszyło się moje serce i rozradował się mój język, także i moje ciało spoczywać będzie w nadziei, że nie zostawisz duszy mojej w Otchłani ani nie dasz Świętemu Twemu ulec skażeniu. Dałeś mi poznać drogi życia i napełnisz mnie radością przed obliczem Twoim”.
Bracia, wolno powiedzieć do was otwarcie, że patriarcha Dawid umarł i został pochowany w grobie, który znajduje się u nas aż po dzień dzisiejszy. Zatem jako prorok, który wiedział, że Bóg przysiągł mu uroczyście, iż jego potomek zasiądzie na jego tronie, widział przyszłość i przepowiedział zmartwychwstanie Mesjasza, że ani nie pozostanie w Otchłani, ani ciało Jego nie ulegnie rozkładowi.
Tego właśnie Jezusa wskrzesił Bóg, a my wszyscy jesteśmy tego świadkami».

PSALM(Ps 16,1-2a i 5.7-8.9-10.11)

Dzisiejszy Psalm jest modlitwą człowieka, który w obliczu śmierci całą swą nadzieję złożył w Bogu. Jest to Psalm ufności powstały z doświadczenia bliskości Pana. Owa ufność jest wręcz zuchwała, gdyż nie mamy tu prośby, ale pewność i radość otrzymania „wiecznej rozkoszy” przebywania z Bogiem.

Refren: Strzeż mnie, o Boże, Tobie zaufałem.
lub: Alleluja.

Zachowaj mnie, Boże, bo uciekam się do Ciebie, *
mówię do Pana: «Tyś jest Panem moim».
Pan moim dziedzictwem i przeznaczeniem, *
to On mój los zabezpiecza.Ref.

Błogosławię Pana, który dał mi rozsądek, *
bo serce napomina mnie nawet nocą.
Zawsze stawiam sobie Pana przed oczy, *
On jest po mojej prawicy, nic mną nie zachwieje.Ref.

Dlatego cieszy się moje serce i dusza raduje, *
a ciało moje będzie spoczywać bezpiecznie,
bo w kraju zmarłych duszy mej nie zostawisz *
i nie dopuścisz, bym pozostał w grobie.Ref.

Ty ścieżkę życia mi ukażesz, *
pełnię Twojej radości
i wieczną rozkosz *
po Twojej prawicy.Ref.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ(Ps 118,24)

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Oto dzień, który Pan uczynił,
radujmy się w nim i weselmy.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA(Mt 28,8-15)

Kultura żydowska czasów Jezusa nie przywiązywała wagi do świadectwa kobiet. Pomimo to, kobiety należały do pierwszych świadków zmartwychwstania. One przybiegły do uczniów „z bojaźnią”, bo ich wiadomość była nazbyt niezwykła. Przybyły także „z radością”, o której Ewangelia podobnie mówi w kontekście magów odnajdujących Dziecię Jezus w Betlejem (Mt 2,9-11). Radość zmartwychwstania można porównać tylko do tamtej szczęśliwości wcielenia.
Ciekawa jest postawa przeciwników Jezusa – szukają oni własnego sposobu zakłamania zmartwychwstania, ale nie negują pustego grobu. Kobiety i uczniowie oraz strażnicy grobu i Sanhedryn – wszyscy są świadkami zmartwychwstania, z tą różnicą, że jedni obwieszczają światu prawdę, a inni ją zakłamują.

Słowa Ewangelii według świętego Mateusza

Gdy anioł przemówił do niewiast, one pospiesznie oddaliły się od grobu z bojaźnią i wielką radością i biegły oznajmić to Jego uczniom.
A oto Jezus stanął przed nimi i rzekł: «Witajcie». One zbliżyły się do Niego, objęły Go za nogi i oddały Mu pokłon. A Jezus rzekł do nich: «Nie bójcie się. Idźcie i oznajmijcie moim braciom: niech idą do Galilei, tam Mnie zobaczą».
Gdy one były w drodze, niektórzy ze straży przyszli do miasta i powiadomili arcykapłanów o wszystkim, co zaszło. Ci zebrali się ze starszymi, a po naradzie dali żołnierzom sporo pieniędzy i rzekli: «Rozpowiadajcie tak: Jego uczniowie przyszli w nocy i wykradli Go, gdyśmy spali. A gdyby to doszło do uszu namiestnika, my z nim pomówimy i wybawimy was z kłopotu».
Oni zaś wzięli pieniądze i uczynili, jak ich pouczono. I tak rozniosła się ta pogłoska między Żydami i trwa aż do dnia dzisiejszego.