WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
ZWYCZAJNI A NIEZWYCZAJNI
Ubogim i prostym rybakom znad Jeziora Galilejskiego młody Mistrz powierzył skarb Ewangelii. Mieli głosić słowo Boże, wzywać do nawrócenia, uzdrawiać chorych i wyzwalać z mocy zła. Nakazał, aby dla Boga łowili ludzkie serca. Chrystus dał im kilka wskazówek i wyposażył w swoją moc (Ewangelia).
Podobnie postąpił Bóg, powołując proroka Amosa. Zanim Pan obarczył go misją głoszenia Swego słowa i posłał do tych, którzy nie chcieli Go słuchać, był on zwyczajnym pasterzem nieprzygotowanym do takiej roli (I czytanie). Bóg posiada własne kryteria wyboru, którymi się kieruje, powierzając zadania i funkcje. Wybiera, kogo chce, i zleca misję, kiedy chce. Nieraz wydaje nam się, że Bóg nie zawsze typuje właściwe osoby: najlepiej przygotowanych, najbardziej uzdolnionych, dysponujących odpowiednim autorytetem i posłuchem. Tymczasem Pan objawia swą potęgę i prowadzi swe dzieła, posługując się zwyczajnymi ludźmi.
Św. Paweł natomiast mówi o niezwykłym powołaniu nas wszystkich w Chrystusie. W Nim Bóg wybrał nas, abyśmy byli święci. Przyjął nas za swoje ukochane dzieci. Grzesznych i słabych uczynił znakiem zbawiającej i przebaczającej miłości w świecie. Naznaczył pieczęcią Ducha Świętego (II czytanie). To powołanie dokonało się nie ze względu na nasze możliwości, uzdolnienia czy też zasługi. Jest ono łaską, podobnie jak dziecięctwo Boże. Otrzymane dary uczą nas wdzięczności i pokory względem naszego Pana. I o taką postawę módlmy się do Niego.
ks. Zbigniew Sobolewski
„Idź, prorokuj do narodu mego”.
(Am 7,15)
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
W dzisiejszej liturgii Słowa przewija się szereg osób posłanych przez Boga, aby rozrastało się Królestwo Boże, królestwo miłości i prawdy. Jest to dla nas cenna lekcja. Często wydaje nam się, że do pracy apostolskiej powinni być kierowani tylko „zawodowi specjaliści”. A przecież do każdego z nas Jezus mówi: „idź” – i wciąż rozsyła nas dla wzrostu Jego Królestwa, doskonale znając nasze ograniczenia.
PIERWSZE CZYTANIE(Am 7,12-15)
Niezwykłe wyznanie jak na tego, który rzeczywiście był prorokiem, został posłany i spełniał swoją misję, tak że naraził się ówczesnej władzy, która chciała go wydalić ze swoich granic. Amos nie jest prorokiem „pod publikę”, który schlebia swoim słuchaczom. On wypowiada twarde słowa, że nawet i król zginie od miecza. Jest pasterzem gorliwie pasącym swój naród.
Czytanie z Księgi proroka Amosa
Amazjasz, kapłan w Betel, rzekł do Amosa: «„Widzący”, idź, uciekaj sobie do ziemi Judy. I tam jedz chleb, i tam prorokuj. A w Betel więcej nie prorokuj, bo jest ono królewską świątynią i królewską budowlą».
I odpowiedział Amos Amazjaszowi: «Nie jestem ja prorokiem ani nie jestem uczniem proroków, gdyż jestem pasterzem i tym, który nacina sykomory. Od trzody bowiem wziął mnie Pan i Pan rzekł do mnie: „Idź, prorokuj do narodu mego, izraelskiego”».
PSALM(Ps 85,9ab-10.11-12.13-14)
Psalmista zapowiada nadejście niezwykłych czasów, które będą obfitowały w nadzwyczajne dary Boże: łaskę i wierność, sprawiedliwość i pokój. Ta pełnia szczęścia będzie się wyrażać w zbawieniu. Psalmista widzi zbawienie jeszcze z oddali jako ślady kroków Boga, ale już wsłuchuje się w to, co mówi Pan. Najpełniej przemówi On w Jezusie – swoim Synu i naszym Zbawicielu.
Refren: Okaż swą łaskę i daj nam zbawienie.
Będę słuchał tego, co mówi Pan Bóg: *
oto ogłasza pokój ludowi i świętym swoim.
Zaprawdę bliskie jest Jego zbawienie †
dla tych, którzy się Go boją, *
i chwała zamieszka w naszej ziemi.Ref.
Spotkają się ze sobą łaska i wierność, *
ucałują się sprawiedliwość i pokój.
Wierność z ziemi wyrośnie, *
a sprawiedliwość spojrzy z nieba.Ref.
Pan sam obdarzy szczęściem, *
a nasza ziemia wyda swój owoc.
Przed Nim będzie kroczyć sprawiedliwość, *
a śladami Jego kroków zbawienie.Ref.
DRUGIE CZYTANIE(dłuższe, Ef 1,3-14)
Apostoł ukazuje prawdę, że dzięki miłości Boga zostaliśmy włączeni w Jego plan zbawienia. Zgodnie z Jego wolą staliśmy się dziećmi Bożymi przez Jezusa Chrystusa. Dokonało się to już przed założeniem świata, a więc każdy z nas został odwiecznie umiłowany i powołany do świętości, czyli wspólnoty z Nim. To jest słowo Prawdy i Dobra Nowina o naszym zbawieniu.
Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Efezjan
Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, który napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowym na wyżynach niebieskich w Chrystusie. W Nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Z miłości przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów przez Jezusa Chrystusa, według postanowienia swej woli, ku chwale majestatu swej łaski, którą obdarzył nas w Umiłowanym.
W Nim mamy odkupienie przez Jego krew, odpuszczenie występków według bogactwa Jego łaski. Szczodrze ją na nas wylał w postaci wszelkiej mądrości i zrozumienia, przez to, że nam oznajmił tajemnicę swej woli według swego postanowienia, które przedtem w Nim powziął dla dokonania pełni czasów, aby wszystko na nowo zjednoczyć w Chrystusie jako Głowie: to, co w niebiosach, i to, co na ziemi.
W Nim dostąpiliśmy udziału my również, z góry przeznaczeni zamiarem Tego, który dokonuje wszystkiego zgodnie z zamysłem swej woli, po to, byśmy istnieli ku chwale Jego majestatu, my, którzyśmy już przedtem nadzieję złożyli w Chrystusie. W Nim także wy usłyszeliście słowo prawdy, Dobrą Nowinę o waszym zbawieniu. W Nim również uwierzyliście i zostaliście naznaczeni pieczęcią Ducha Świętego, który był obiecany. On jest zadatkiem naszego dziedzictwa w oczekiwaniu na ostateczne odkupienie, które nas uczyni własnością Boga ku chwale Jego majestatu.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ(Por. Ef 1,17-18)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Niech Ojciec naszego Pana Jezusa Chrystusa
przeniknie nasze serca swoim światłem,
abyśmy wiedzieli, czym jest nadzieja
naszego powołania.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA(Mk 6,7-13)
Apostołowie otrzymują dokładne wskazania na swoją drogę. Nie muszą zabierać ze sobą nic nadzwyczajnego, lecz dokładnie to, co aktualnie posiadają. Zostali bowiem obdarzeni czymś o wiele większym niż najlepszy pielgrzymi ekwipunek – Jezus udzielił im władzy nad duchami nieczystymi. Ona sprawiła, że uzdrawiali ludzi z niemocy, ukazując Boże zbawienie.
Słowa Ewangelii według świętego Marka
Jezus przywołał do siebie Dwunastu i zaczął rozsyłać ich po dwóch. Dał im też władzę nad duchami nieczystymi.
I przykazał im, żeby nic z sobą nie brali na drogę prócz laski: ani chleba, ani torby, ani pieniędzy w trzosie. «Ale idźcie obuci w sandały i nie wdziewajcie dwóch sukien».
I mówił do nich: «Gdy do jakiego domu wejdziecie, zostańcie tam, aż stamtąd wyjdziecie. Jeśli w jakim miejscu was nie przyjmą i nie będą was słuchać, wychodząc stamtąd, strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo dla nich».
Oni więc wyszli i wzywali do nawrócenia. Wyrzucali też wiele złych duchów oraz wielu chorych namaszczali olejem i uzdrawiali.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Celem Boga jest uszczęśliwienie człowieka, czyli o Verbum Domini Benedykta XVI
Świat nasz jest nasycony świetlnym blaskiem Boga. Ten blask chciałby wybuchnąć jak błysk złotych listków; wzbiera, tłoczy się, sączy oliwą kroplistą na nas. Czemu więc ludzkość jest dziś Jemu wroga? Wciąż idą, idą pokolenia pogan.
Być może ten fragment wiersza Gerarda Hopkinsa „Blask Boga”, który mówi o pewnym paradoksie współczesnego świata, towarzyszył Benedyktowi XVI w pisaniu Adhortacji apostolskiej Verbum Domini. Nie wiemy tego, jednak każdy, kto sięgnie po wspomniany dokument, z pewnością przekona się, jak wiele znaczy proste stwierdzenie, że Bóg mówi do człowieka.
W Verbum Domini Benedykt XVI stara się ukazać, że Pan przemawia do nas na różne sposoby. Świat wprost mieni się blaskiem Jego słowa, które pragnie dotrzeć do człowieka. Co więcej, wskazuje na to, że słowo Boże jest „fundamentem całej rzeczywistości” (Verbum Domini, nr 8), jak twierdzi Apostoł Paweł: „W Nim bowiem żyjemy, poruszamy się i jesteśmy” (Dz 17,28). Słowo Boże pozwala nam zrozumieć otaczający nas świat i samych siebie. „Kto zna słowo Boże, w pełni zna również znaczenie każdego stworzenia” (Verbum Domini, nr 10). Słowo Boże nigdy nie przemija i jest czymś, na czym każdy człowiek może bezpiecznie oprzeć swe życie. „Człowiek, budujący na tym słowie, buduje dom własnego życia na skale” (Verbum Domini, nr 10). Słowo Boże to nie tylko głos, w który możemy się wsłuchiwać, to również Twarz, którą możemy kontemplować. „Słowo ma widzialne oblicze Jezusa z Nazaretu” (Verbum Domini, nr 12). Słowo to „jest prawdziwym światłem, którego potrzebuje człowiek” (Verbum Domini, nr 12). Ono zna pragnienia ludzkiego serca i nie tylko im się nie sprzeciwia, ale wprost przeciwnie, oświeca je, a oczyszczając, doprowadza do spełnienia (por. Verbum Domini, nr 23).
To zaledwie kilka spośród wielu innych, wymienionych przez adhortację sposobów, którymi Bóg pragnie dotrzeć do naszego serca. Jednocześnie Pan uzdalnia człowieka do dania na to słowo odpowiedzi. Celem Bożym jest bowiem uszczęśliwienie nas. „Bóg wsłuchuje się w potrzeby człowieka i jego wołanie. Św. Bonawentura stwierdza w Breviloquium: «Owocem Pisma Świętego nie jest cokolwiek, lecz pełnia wiecznego szczęścia»” (Verbum Domini, nr 23).
o. Marek Cul – dominikanin
