WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
SERCE BIJE W RYTMIE WDZIĘCZNOŚCI
„Uwierzyć, to znaczy właśnie «powierzyć» ludzkie «ja» […] Komuś, kto odsłania Siebie jako Początek i Kres […] a równocześnie jako absolutna Osoba […]. «Powierzenie się» Bogu w wierze [jest] zaangażowaniem się w znaczeniu najbardziej podstawowym” (A. Frossard, „Nie lękajcie się!” Rozmowy z Janem Pawłem II).
Wiara zakłada nieustanne zaufanie pomiędzy Bogiem a człowiekiem, ono powoduje zaangażowanie w sprawy Boże. Pan kieruje Słowo, na które człowiek ma udzielić odpowiedzi własnym życiem. W takim klimacie, za sprawą proroka Elizeusza, dokonuje się uzdrowienie trędowatego Naamana (I czytanie). Wódz syryjski, wyleczony w wodach Jordanu, wyznaje w duchu wdzięczności wiarę w Boga Izraela. Tak więc, autentyczna wiara prowadzi do oddania chwały Bogu: „[…] wołaj z radości na cześć Pana, cała ziemio” (psalm).
Prawdę tę doskonale zrozumiał trędowaty cudzoziemiec z dzisiejszej Ewangelii. Jezus pochwalił go, wskazując na źródło uzdrowienia: „[…] twoja wiara cię uzdrowiła”. Uzdrowiony otrzymał od Jezusa posłannictwo: „Wstań, idź” i stał się głosicielem wielkich dzieł Boga. Inaczej stało się w przypadku pozostałych dziewięciu oczyszczonych z trądu, którzy w swoim szczęściu zapomnieli o wdzięczności dla Mistrza.
Rozwój wiary dokonuje się na drodze pogłębiania ufności wobec Tego, który „okazał ludom swe zbawienie” (psalm). Warto rozwijać to zaufanie każdego dnia, pochylając się w klimacie modlitwy nad tekstami biblijnymi. Wtedy Bóg będzie uzdrawiał nasze serca z nieuporządkowanych przywiązań i sprawiał, że będą one biły w rytmie wdzięczności.
ks. Leszek Smoliński
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Słowo Boże zachęca nas do dostrzeżenia Bożego działania w naszym życiu i do dziękczynienia. Chrystus stał się człowiekiem, abyśmy razem z Nim żyli i umierali, idąc przez ten świat Jego drogą prowadzącą do chwały zmartwychwstania.
PIERWSZE CZYTANIE(2Krl 5,14-17)
Prorok Elizeusz nie uzdrowił pogańskiego wodza przez nadzwyczajne gesty czy zaklęcia, ale skłaniając go do obmycia się w Jordanie. Dzięki temu Naaman mógł pojąć, że uzdrowienie nie pochodziło od człowieka, ale od Boga ziemi Izraela. Także my powinniśmy rozpoznawać Boga jako prawdziwego dawcę łask, które stają się naszym udziałem.
Czytanie z Drugiej Księgi Królewskiej
Wódz syryjski Naaman, który był trędowaty, zanurzył się siedem razy w Jordanie według słowa proroka Elizeusza, a ciało jego na powrót stało się jak ciało małego dziecka i został oczyszczony.
Wtedy wrócił do męża Bożego z całym orszakiem, wszedł i stanął przed nim, mówiąc: «Oto przekonałem się, że na całej ziemi nie ma Boga poza Izraelem. A teraz zechciej przyjąć dar wdzięczności od twego sługi».
On zaś odpowiedział: «Na życie Pana, przed którego obliczem stoję, nie wezmę!». Tamten nalegał na niego, aby przyjął, lecz on odmówił.
Wtedy Naaman rzekł: «Jeśli już nie chcesz, to niechże dadzą twemu słudze tyle ziemi, ile para mułów unieść może, ponieważ odtąd twój sługa nie będzie składał ofiary całopalnej ani ofiary krwawej innym bogom, jak tylko Panu».
PSALM(Ps 98,1.2-3ab.3cd-4)
Razem z psalmistą wyznajemy, że Bóg dokonuje cudów i całemu światu ogłasza zbawienie.
Refren:Pan Bóg okazał ludom swe zbawienie.
Śpiewajcie Panu pieśń nową, *
albowiem uczynił cuda.
Zwycięstwo Mu zgotowała Jego prawica *
i święte ramię Jego.Ref.
Pan okazał swoje zbawienie, *
na oczach pogan objawił swoją sprawiedliwość.
Wspomniał na dobroć i na wierność swoją *
dla domu Izraela.Ref.
Ujrzały wszystkie krańce ziemi *
zbawienie Boga naszego.
Wołaj z radości na cześć Pana, cała ziemio, *
cieszcie się, weselcie i grajcie.Ref.
DRUGIE CZYTANIE(2Tm 2,8-13)
W swoim ostatnim liście z więzienia św. Paweł wyraża pewność w nieustanną aktualność i wolność słowa Bożego. Apostoł Narodów odchodzi, ale Chrystus pozostaje obecny w Kościele. On jest nie tylko zmartwychwstałym i wywyższonym Panem, ale towarzyszem drogi wierzących każdego czasu.
Czytanie z Drugiego Listu świętego Pawła Apostoła do Tymoteusza
Najmilszy:
Pamiętaj na Jezusa Chrystusa, potomka Dawida. On według Ewangelii mojej powstał z martwych. Dla niej znoszę niedolę aż do więzów jak złoczyńca; ale słowo Boże nie uległo skrępowaniu. Dlatego znoszę wszystko przez wzgląd na wybranych, aby i oni dostąpili zbawienia w Chrystusie Jezusie razem z wieczną chwałą.
Nauka to zasługująca na wiarę: Jeżeliśmy bowiem z Nim współumarli, wespół z Nim i żyć będziemy. Jeśli trwamy w cierpliwości, wespół z Nim też królować będziemy. Jeśli się będziemy Go zapierali, to i On nas się zaprze. Jeśli my odmawiamy wierności, On wiary dochowuje, bo nie może się zaprzeć siebie samego.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ(1Tes 5,18)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Za wszystko dziękujcie Bogu,
taka jest bowiem wola Boża
względem was w Jezusie Chrystusie.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA(Łk 17,11-19)
Jezus przynosi uzdrowienie z niewoli zła, grzechu i śmierci. O tym dowiaduje się człowiek, który, wielbiąc Boga, powraca, aby dziękować za otrzymaną łaskę. Modlitwa w chwili trwogi i w obliczu różnych konkretnych potrzeb ma sens i jest potrzebna. Wiara, która przynosi zbawienie, wyraża się jednak dopiero w uwielbieniu Boga i w dziękczynieniu za otrzymane dary.
Słowa Ewangelii według świętego Łukasza
Stało się, że Jezus, zmierzając do Jerozolimy, przechodził przez pogranicze Samarii i Galilei.
Gdy wchodził do pewnej wsi, wyszło naprzeciw Niego dziesięciu trędowatych. Zatrzymali się z daleka4 i głośno zawołali: «Jezusie, Mistrzu, ulituj się nad nami!».
Na ich widok rzekł do nich: «Idźcie, pokażcie się kapłanom5». A gdy szli, zostali oczyszczeni.
Wtedy jeden z nich, widząc, że jest uzdrowiony, wrócił, chwaląc Boga donośnym głosem, upadł na twarz do nóg Jego i dziękował Mu. A był to Samarytanin.
Jezus zaś rzekł: «Czy nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? Żaden się nie znalazł, który by wrócił i oddał chwałę Bogu, tylko ten cudzoziemiec».
Do niego zaś rzekł: «Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła».
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Jan Paweł II o przyrodzie…
Stwórca chciał, aby człowiek obcował z przyrodą, jako jej rozumny i szlachetny „pan” i „stróż”, a nie jako bezwzględny „eksploatator”.
Encyklika Redemptor hominis, 1979 r.
Trzeba, ażeby młodość była „wzrastaniem”. Ogromne znaczenie posiada dlatego obcowanie ze światem widzialnym, z przyrodą. Obcowanie to wzbogaca nas w młodości w sposób inny jeszcze niż sama „książkowa” wiedza o świecie. Wzbogaca nas w sposób bezpośredni. Można by powiedzieć, iż obcując z przyrodą, przejmujemy w siebie, w nasze ludzkie bytowanie, samą tajemnicę stworzenia, która odsłania się przed nami niesłychanym bogactwem i różnorodnością istnień widzialnych, a równocześnie wciąż zaprasza w stronę tego, co ukryte, co niewidzialne. Mądrość – zarówno ustami ksiąg natchnionych, jak i skądinąd świadectwem wielu genialnych umysłów – zdaje się wielorako świadczyć o „przejrzystości świata”. Dobrze jest człowiekowi czytać w tej księdze przedziwnej, jaką jest „księga przyrody”, szeroko otwarta dla każdego.
List apostolski do młodych całego świata z okazji Międzynarodowego Roku Młodzieży, 31 III 1985 r.
Kontakt z przyrodą ma właściwości rekreacyjne, a kontemplacja jej piękna daje pokój i pogodę ducha.
Orędzie na Światowy Dzień Pokoju, 1 I 1990 r.
Kiedy wędruję po polskiej ziemi, od Bałtyku, przez Wielkopolskę, Mazowsze, Warmię i Mazury, kolejne ziemie wschodnie od Białostockiej aż do Zamojskiej, i kontempluję piękno tej ojczystej ziemi, uprzytamniam sobie ten szczególny wymiar zbawczej misji Syna Bożego.
Tu z wyjątkową mocą zdaje się przemawiać błękit nieba, zieleń lasów i pól, srebro jezior i rzek. Tu śpiew ptaków brzmi szczególnie znajomo, po polsku. A wszystko to świadczy o miłości Stwórcy, o ożywczej mocy Jego Ducha i o Odkupieniu, którego Syn dokonał dla człowieka i dla świata. […] Piękno tej ziemi skłania mnie do wołania o jej zachowanie dla przyszłych pokoleń. Jeśli kochacie tę ojczystą ziemię, niech to wołanie nie pozostanie bez odpowiedzi! […] W rodzinie i w szkole nie może zabraknąć wychowania do szacunku dla życia, dla dobra i piękna. Wszyscy ludzie dobrej woli winni współdziałać w tym wielkim dziele.
Zamość, 12 VI 1999 r.
Ziemia powierzona jest człowiekowi, aby uprawiając ją i troszcząc się o nią, zaspokajał on swoje potrzeby i zdobywał dla siebie „chleb powszedni” – dar, który Ojciec niebieski przeznacza dla wszystkich swoich dzieci. Trzeba nauczyć się patrzeć na świat stworzony oczyma czystymi i pełnymi zdumienia. […] Prawda jest taka, że gdy człowiek oddala się od planów Boga dotyczących świata stworzonego, bardzo często zapomina o braciach i traci szacunek dla przyrody. […] środowisko jest domem wszystkich, a zatem dobra naturalne przeznaczone są dla tych, którzy korzystają z nich teraz, jak również dla przyszłych pokoleń.
Orędzie na XXIII Światowy Dzień Turystyki, 2002 r.
Urszula J. Własiuk, Szlaki Papieskie. Beskid Żywiecki, Częstochowa 2013.
