NR 54 / 2013 – XXXII NIEDZIELA ZWYKŁA

WPROWADZENIE

KATECHEZA

LITURGIA SŁOWA

WIARA USUWA KAMIEŃ GROBOWY

Jakie myśli wirowałyby w naszych głowach, gdybyśmy stanęli nad własnym grobem? Czy byłby to żal nad minionym życiem? Ból z powodu poplątanych relacji? Radość z sukcesów? Szczęście z nadziei na wieczne życie? Oczekiwanie na zmartwychwstanie ciała w dniu ostatecznym?

Pytania te mogą być termometrem sprawdzającym, do jakich wartości zmierza gorączkowy maraton naszej codzienności. Do niekończącego się życia czy raczej do końca życia? Kluczowym drogowskazem, który pomaga nam obrać szczęśliwy kierunek, jest wiara. Święty Paweł stwierdza, że „nie wszyscy mają wiarę” (II czytanie).

Saduceusze odrzucili wiarę w nieśmiertelność duszy i zmartwychwstanie ciał. Podejmowali dialog z Jezusem, ale po to, aby wykazać Mu swoje racje. Skrupulatnie przestrzegali Prawa, ale po to, aby w doczesności pozyskać sobie nagrodę (Ewangelia).

Natomiast męczennicy, przywołani w dzisiejszym drugim czytaniu, głęboko wierzyli w Boga, który ich „wskrzesi i ożywi do życia wiecznego”. Ze zdumiewającą odwagą oddali życie doczesne w imię wierności Bogu. A co mówił Jezus? Głosił, że życie ziemskie nie jest ostatecznym celem człowieka, że jest „świat przyszły”, że „umarli zmartwychwstają” i „żyją dla Boga”, a On jest „Bogiem żywych” (Ewangelia).

Bóg ożywia człowieka i wszelkie dobro, które w nim umarło, ale musi spotkać się z aktem wiary. Największą stratą byłoby przez niewiarę zatoczyć przed Bogiem kamień do własnego grobu. Nie istnieje taki grób, z którego Bóg nie mógłby wskrzesić do życia. Trzeba tylko odsunąć kamień od wejścia, a dokonuje się to przez akt wiary.

ks. Mariusz Rosik