WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
PRZYJMOWAĆ I WPROWADZAĆ POKÓJ JAK MARYJA
„A na ziemi pokój ludziom dobrej woli” (Łk 2,14). Pax una melior multis triumphis (Jeden pokój [z Boga] jest lepszy od wielu zwycięstw).
W kolejny Światowy Dzień Pokoju odczytujemy wezwanie do przeżywania nowego 2014 roku w pokoju. Czy jednak przeciętny człowiek nie czuje się zbyt „mały”? Czy wierzy, że może się do niego przyczynić? Czy nie uważa, że pokój na świecie jest przede wszystkim zależny od mocarstw i supermocarstw? One zaś pokój światowy opierają bądź to na równowadze sił nuklearnych, bądź na wielu interwencjach zbrojnych, podejmowanych na przykład w imię ratowania ludności cywilnej.
LITURGIA SŁOWA
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Rozpoczyna się nowy okres w życiu każdego z nas. Myślimy o tym, co przed nami z nadzieją, ale też z niepewnością. Jak to będzie? Kościół daje nam dzisiaj pomoc w osobie Maryi, Świętej Bożej Rodzicielki. Ona także kiedyś, jak choćby przy zwiastowaniu, przeżywała nadzieję połączoną z niepewnością. I powiedziała wtedy swoje: „TAK”, zgadzając się z wolą Boga. Zawierzenie Maryi daje nam odwagę i wprowadza nas w ten nowy czas.
KATECHEZA
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Pokój
Pokój – tak najczęściej jest tłumaczone hebrajskie słowo szalom, które występuje w Piśmie Świętym ponad 250 razy i ma bardzo szerokie zastosowanie. Najogólniej oznacza ono pełnię, jedność, szczęście, pomyślność, zdrowie, a także spokój, wyciszenie.
Pokój w ujęciu biblijnym nie jest pojęciem abstrakcyjnym, ale bardzo konkretnym, obejmującym zarówno świecką, jak i religijną sferę ludzkiego życia. Do dziś słowo szalom przetrwało w kulturze żydowskiej jako pozdrowienie używane tak przy powitaniu, jak i pożegnaniu. Za świeckim użyciem słowa szalom stoją jednak głębokie racje teologiczne. W Piśmie Świętym pokojem nazywany jest Bóg (Sdz 6,24) i uważa się Go za twórcę i źródło pokoju, którego hojnie udziela ludziom (np. Kpł 26,6; Lb 6,26; 1Krn 22,9; Iz 26,12). Według autorów ksiąg Starego Testamentu pokój w relacjach międzyludzkich nie może istnieć bez Boga, ponieważ jest Jego darem (np. Kpł 26,6; Ps 29,11; Iz 26,12; 54,10; Ez 37,26; Za 8,10-12). Nie ograniczają oni tej rzeczywistości tylko do pojedynczych ludzi, ale mówią o pokoju między większymi społecznościami i całymi narodami (np. Sdz 4,17; 1Krl 5,26).
W Nowym Testamencie greckim odpowiednikiem hebr. szalom jest rzeczownik eirene, który zawiera ponadto pewne odcienie znaczeniowe obecne w literaturze greckiej. W kulturze hellenistycznej pokój oznacza nie tylko przeciwieństwo wojny i niezgody, lecz także niewzruszony wewnętrzny spokój, wynikający z harmonii umysłu. Według autorów Nowego Testamentu Chrystus jest pokojem i źródłem pokoju dla wierzących, ponieważ przez swoją Mękę, Śmierć i Zmartwychwstanie wszystkich pojednał w swoim ciele z Bogiem (Ef 2,14-17). W tym ujęciu pokój dotyczy nie tylko relacji międzyludzkich, lecz przede wszystkim odnosi się do relacji człowieka z Bogiem i jest owocem zbawienia dokonanego w Chrystusie oraz Jego darem dla uczniów (J 14,27). Autorzy Nowego Testamentu, mówiąc o pokoju, widzą w nim owoc działania w wierzących Ducha Świętego (Rz 8,6) oraz znamię obecności na ziemi królestwa Bożego (Rz 14,17) i jego realizacji w Kościele (Dz 9,31).
Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu.
Najnowszy przekład z języków oryginalnych z komentarzem.
Częstochowa 2008, s. 2748.
